Uit huis gaan

Donderdag is het zo ver... Dan worden onze meubels geleverd en kunnen we dus in ons appartementje intrekken.
Al van november is het huurcontract getekend, heel februari zijn we spulletjes gaan uitzoeken, is het appartement geschilderd enzovoort...

Allemaal heel erg leuk, maar nu het écht zo ver is, word ik bang... Bang om thuis weg te gaan. Ik ben altijd al een moederskindje geweest (steeds veel heimwee gehad als ik of mijn ouders ergens naartoe gingen). Ook ga ik mijn zus en broertje missen.

Ik kijk er ook echt wel naar uit, maar het beangstigt me dat dit mijn laatste weekendje 'thuis' is, dat donderdagavond de laatste nacht in 'mijn kamertje' zal zijn...

Herkent iemand dit?

Ik was superblij toen ik mijn eigen huisje kreeg, maar heb de ogen uit mijn kop gejankt toen ik de eerste nacht daar alleen moest slapen...
Kon niet begrijpen waarom ik dit zo nodig wilde en wat ik er nou zo leuk aan vond!
Gelukkig was dit gevoel vrij snel over en ging ik steeds meer genieten, want op jezelf wonen is gewoon heel leuk! Lekker je eigen dingetjes doen regelen en koken enzo!

Het is niet raar dat je je zo voelt, je sluit toch een belangrijk deel in je leven af en gaat een nieuwe fase in!
Laat je gevoel over je heen komen en het 'went' vanzelf!!

ik voelde me de eerste week op mezelf ook wel een beetje alleen hoor. maar dat went heel snel hoor. Wat ik uit je verhaal begrijp is dat je gaat samenwonen (omdat je het steeds hebt over ons). Dat lijkt me juist alleen maar fijner. Je bent veel minder alleen en het is natuurlijk heerlijk om iedere avond met je lief te kunnen doen wat je wilt. Maak je dus niet te veel zorgen, je zult vast binnenkort je 'oude' leventje echt niet meer missen

Ik heb in het begin ook wel veel heimwee gehad. Erg vervelend was dat, maar goed, als je last heb van heimwee dan loop je daar denk ik sowieso tegenaan. Ik begrijp dat je gaat samenwonen? Dat scheelt al een heleboel denk ik. Mijn heimwee was sowieso altijd een stuk minder als ik bij mijn vriend was; ik heb er veel steun aan gehad. En de heimwee slijt behoorlijk snel hoor. Je nieuwe huisje wordt gewoon heel snel thuis.

ik vond het echt super leuk toen ik op mezelf ging, maar de eerste nacht helemaal alleen was wel spannend

Ik ging naar een studentenhuis waar 5 meiden woonden die ik inmiddels al goed kende dus het voelde eigenlijk heel snel als thuis! Wij zijn die avond de buurtkroeg ingedoken om het te vieren, dus die heimwee heb ik niet eens gemerkt

Niet teveel over nadenken, en een beetje spannend vinden is meer dan normaal!

Ik keek er zo onwijs naar uit en ik was zó trots dat ik mijn eigen plekje kreeg. Maar toen zat ik daar op mijn bed toen iedereen weg was.. helemaal alleen... zoo, wat voelde dat naar! maar na een paar nachten begon het 'alleen ' zijn te wennen en begon ik mijn draai te vinden.

ik vond het dan ook naar en beklemmend dat ik weer naar 'huis' moest door omstandigheden en was heel blij toen ik 'weer' het huis uit kon..

Het is heel normaal dat je je zo voelt, geef het de tijd.

Ik heb een heerlijke tijd gehad toen ik voor het eerst op mezelf ging. Maar het was wel even slikken toen mijn ouders 's avonds naar huis gingen en ik alleen op de bank zat... Ook had ik in het begin, vooral in het weekend, veel last van heimwee.
Ik heb in totaal bijna 4 jaar alleen gewoond.
En ik woon nu alweer bijna 6 jaar samen, maar stiekem heb ik nu nog wel eens heimwee naar de tijd dat ik alleen woonde.

Ik ben vanuit huis gaan samenwonen dus ik kon eerlijk gezegt niet wachten tot ik naast mijn vriend lag. Ik weet mijn laatste avond thuis niet eens meer

Volgende week verhuis ik tijdelijk naar Amsterdam waar ik een kamer heb (geen huisgenoten). Aan de ene kant heb ik er veel zin in aan de andere kant vind ik het zo angstig want ik heb nog nooit alleen gewoond, ben s avonds redelijk bang als ik alleen ben en ga al helemaal niet in het donker alleen over straat. Ik hoop dat de eerste periode snel voorbij is en dat ik hiervan wat 'losser' wordt.

Eigenlijk zie ik er best wel tegenop dus

Toen ik op mezelf ging wonen kwam ik in een studentenhuis waar ik al twee mensen kende, was gelijk heel gezellig Heb het thuiswonen eigenlijk nooit echt gemist, vond het heerlijk om nu midden in de stad te wonen en makkelijk te kunnen afspreken met mensen.

Ik kon ook niet wachten tot mijn huisje klaar was en ik daar kon gaan wonen. De avond dat mijn vader mij bracht en ik definitief overging heb ik echt als een klein kind staan huilen toen mijn vader wegreed en ik moederziel alleen in mijn huisje zat. Daarna vond ik het alleen maar heerlijk

Ik herken het wel. Per 1 april ga ik op kamers. (dat mag ook wel op mn 27 jaar) Ik kijk er heel erg naar uit om er op kamers te gaan. Nieuwe stad, nieuwe mensen leren kennen en nieuwe omgeving. Ik heb er heel erg zin in.

Maar soms ben ik ook aan het twijfelen, want als ik hier wegga dan is er niets meer wat mij kan herinneren aan mn moeder.

Punk'd schreef:Ik ben vanuit huis gaan samenwonen dus ik kon eerlijk gezegt niet wachten tot ik naast mijn vriend lag. Ik weet mijn laatste avond thuis niet eens meer

Volgende week verhuis ik tijdelijk naar Amsterdam waar ik een kamer heb (geen huisgenoten). Aan de ene kant heb ik er veel zin in aan de andere kant vind ik het zo angstig want ik heb nog nooit alleen gewoond, ben s avonds redelijk bang als ik alleen ben en ga al helemaal niet in het donker alleen over straat. Ik hoop dat de eerste periode snel voorbij is en dat ik hiervan wat 'losser' wordt.

Eigenlijk zie ik er best wel tegenop dus

Heb je daar niet ook toch best een beetje zin in dan? Ik kan het me helemaal voorstellen hoor. Ik ben ook van huis uit gaan samenwonen en heb toch soms het gevoel gehad van; ik weet niet eens hoe het is om alleen te wonen! Ik heb 2 jaar geleden een half jaar stage gelopen in Maastricht en dat vond ik toen ook ontzettend spannend, maar wel heel leuk! Voelde me helemaal stoer helemaal eigen leventje daar, dat ik met niemand van 'hier' deelde. Ik denk dat het je misschien wel heel goed bevalt!

Ik ben vanuit huis gaan samenwonen en ik heb ook de ogen uit mijn kop gejankt de week voordat we samen zouden gaan wonen. Ik vond het natuurlijk geweldig om samen te gaan wonen met mijn grote liefde, maar mijn andere grote liefdes (mijn ouders) moest ik wel achterlaten. En dat terwijl ik zo'n geweldige band met ze heb, ik heb het dan ook even héél moeilijk gehad, ook al wilde ik niets liever dan samenwonen met mijn vriend. Maar het went snel hoor, het is even aanpassen.

_Blush_ schreef:

Ik kijk er ook echt wel naar uit, maar het beangstigt me dat dit mijn laatste weekendje 'thuis' is, dat donderdagavond de laatste nacht in 'mijn kamertje' zal zijn...

Herkent iemand dit?

Ik herken dit niet. Keek er echt ontzettend naar uit om op mezelf te gaan wonen (heb het thuis altijd goed gehad, maar was toe aan een zelfstandig leven) en heb me vanaf dag een er thuis gevoeld. Ik heb ook nooit het gevoel gehad om terug te willen. Maar ik kan het wel begrijpen dat het een grote verandering is en dat, dat je beangstigd.

Veel plezier met samenwonen, geniet ervan!

Ik denk dat heel veel mensen zich in jouw verhaal herkennen. Ik in ieder geval wel. Mijn laatste nachtje bij mijn ouders (al wel zeker 4 jaar geleden) vond ik afschuwelijk. Mijn kamer was al helemaal leeg en het voelde zo raar. Ik was ook heel verdrietig en heb ook moeten huilen. Maar toen ik eenmaal een paar dagen in mijn eigen huisje woonde, vond ik het echt heerlijk. En je kunt nog altijd net zo vaak langs gaan bij je moeder als je wil! Succes meis en probeer en gewoon van te genieten!

Een vriendin van mij had hier ook last van, en bij haar is het ook helemaal goed gekomen. Duurde ook niet zo lang gelukkig.

Zelf heb ik er nooit last van gehad. Ik ben op mijn 17e voor het eerst naar het buitenland vertrokken om te werken, en toen ik terugkwam ben ik meteen op kamers gegaan in de stad waar ik ging studeren. Ik kom graag thuis en ik voel me ook nog altijd heel erg thuis bij mijn ouders, maar ik woon ook graag op mezelf.

Ik had het zelf ook terwijl ik het thuis niet echt fijn heb gehad. Maar het was voor mij ook gewoon een periode die is afgesloten. Ik heb er een dag last van gehad. Daarna was ik erg blij om hier te zijn.

Ik had het niet zozeer van tevoren, wel toen al mijn spulletjes hier opeens stonden!
Ik zou eigenlijk op maandag gaan verhuizen (eerste dag van de vakantie), maar had de week ervoor eigenlijk alles al wel ingepakt en op zaterdag stelde mijn vriend voor om het dan maar te gaan halen, ik zou dat weekend toch wel bij hem zijn. Zo gezegd, zo gedaan en die zaterdag mijn spulletjes opgehaald. M'n vader was toen thuis en die had er op dat moment best een beetje moeite mee en toe kwam dat besef opeens! Toen alles hier stond, moest ik toch echt even wennen aan het idee dat ik niet meer thuis woonde..

Zora schreef:

Punk'd schreef:Ik ben vanuit huis gaan samenwonen dus ik kon eerlijk gezegt niet wachten tot ik naast mijn vriend lag. Ik weet mijn laatste avond thuis niet eens meer

Volgende week verhuis ik tijdelijk naar Amsterdam waar ik een kamer heb (geen huisgenoten). Aan de ene kant heb ik er veel zin in aan de andere kant vind ik het zo angstig want ik heb nog nooit alleen gewoond, ben s avonds redelijk bang als ik alleen ben en ga al helemaal niet in het donker alleen over straat. Ik hoop dat de eerste periode snel voorbij is en dat ik hiervan wat 'losser' wordt.

Eigenlijk zie ik er best wel tegenop dus

Heb je daar niet ook toch best een beetje zin in dan? Ik kan het me helemaal voorstellen hoor. Ik ben ook van huis uit gaan samenwonen en heb toch soms het gevoel gehad van; ik weet niet eens hoe het is om alleen te wonen! Ik heb 2 jaar geleden een half jaar stage gelopen in Maastricht en dat vond ik toen ook ontzettend spannend, maar wel heel leuk! Voelde me helemaal stoer helemaal eigen leventje daar, dat ik met niemand van 'hier' deelde. Ik denk dat het je misschien wel heel goed bevalt!

Ik heb er eigenlijk ook wel ontzettend veel zin in, maar het knaagt dan stiekem toch van de andere kant ook.. (help waar ben ik mee bezig, ik laat mijn liefdevolle leventje (in een appartement!) achter en ga helemaal alleen op een kamertje zitten) haha. Verder hoop ik gewoon dat ik snel mensen leer kennen, want dat lijkt me het belangrijkste om zeg maar te 'slagen' als je ergens alleen zit.

Ik wil na mijn studie ook een 6 weekse cursus in NYC gaan doen, dan ben ik ook moederziel alleen (nou ja in het begin, daarna hoop ik wel mensen te leren kennen ), dus ik denk dat Amsterdam wel een goede eerste stap is om alleen te zijn, en daar niet bang voor hoeven te zijn.

Punk'd schreef:

Zora schreef:

Punk'd schreef:Ik ben vanuit huis gaan samenwonen dus ik kon eerlijk gezegt niet wachten tot ik naast mijn vriend lag. Ik weet mijn laatste avond thuis niet eens meer

Volgende week verhuis ik tijdelijk naar Amsterdam waar ik een kamer heb (geen huisgenoten). Aan de ene kant heb ik er veel zin in aan de andere kant vind ik het zo angstig want ik heb nog nooit alleen gewoond, ben s avonds redelijk bang als ik alleen ben en ga al helemaal niet in het donker alleen over straat. Ik hoop dat de eerste periode snel voorbij is en dat ik hiervan wat 'losser' wordt.

Eigenlijk zie ik er best wel tegenop dus

Heb je daar niet ook toch best een beetje zin in dan? Ik kan het me helemaal voorstellen hoor. Ik ben ook van huis uit gaan samenwonen en heb toch soms het gevoel gehad van; ik weet niet eens hoe het is om alleen te wonen! Ik heb 2 jaar geleden een half jaar stage gelopen in Maastricht en dat vond ik toen ook ontzettend spannend, maar wel heel leuk! Voelde me helemaal stoer helemaal eigen leventje daar, dat ik met niemand van 'hier' deelde. Ik denk dat het je misschien wel heel goed bevalt!

Ik heb er eigenlijk ook wel ontzettend veel zin in, maar het knaagt dan stiekem toch van de andere kant ook.. (help waar ben ik mee bezig, ik laat mijn liefdevolle leventje (in een appartement!) achter en ga helemaal alleen op een kamertje zitten) haha. Verder hoop ik gewoon dat ik snel mensen leer kennen, want dat lijkt me het belangrijkste om zeg maar te 'slagen' als je ergens alleen zit.

Ik wil na mijn studie ook een 6 weekse cursus in NYC gaan doen, dan ben ik ook moederziel alleen (nou ja in het begin, daarna hoop ik wel mensen te leren kennen ), dus ik denk dat Amsterdam wel een goede eerste stap is om alleen te zijn, en daar niet bang voor hoeven te zijn.

Nou, met die spanning lijkt me niks mis hoor Ik had juist het tegenovergestelde. Vond het heerlijk om daar naast mijn stage lekker weinig sociaals te doen. Helemaal op mezelf aangewezen, lekker rondslenteren, aan niemand verantwoording hoeven afleggen. Heerlijk vond ik het. Maar goed, uiteindelijk komt beide op hetzelfde neer: je eigen leventje ergens voor korte tijd opbouwen, doen waar jij op dat moment behoefte aan hebt. Goede voorbereiding voor NYC dan!

Snoes schreef:Ik ben vanuit huis gaan samenwonen en ik heb ook de ogen uit mijn kop gejankt de week voordat we samen zouden gaan wonen. Ik vond het natuurlijk geweldig om samen te gaan wonen met mijn grote liefde, maar mijn andere grote liefdes (mijn ouders) moest ik wel achterlaten. En dat terwijl ik zo'n geweldige band met ze heb, ik heb het dan ook even héél moeilijk gehad, ook al wilde ik niets liever dan samenwonen met mijn vriend. Maar het went snel hoor, het is even aanpassen.

In bovenstaand verhaal herken ik mezelf heel erg. Ik wil ook niks liever dan samenwonen met mijn vriend, maar hier thuis is het ook zo knus en gezellig...
Ik ga dus inderdaad samenwonen. Als we in het appartement bezig zijn, vind ik het helemaal geweldig. Maar als ik dan terug thuis kom, denk ik "ooh, hier ga ik dus weg...". Mijn vriend staat echt te springen om uit huis te gaan (hij heeft niet zo'n sterke band met z'n ouders), maar hij weet hoe ik ben en hoeveel moeite ik heb met afscheid nemen (ook alga ik maar op 10 minuutjes van mijn ouders wonen, het voelt toch een beetje als afscheid nemen van het oude vertrouwde leventje).

Wel goed om te weten dat ik niet de enige huilebalk ben en dat het dus even doorbijten is :-)

Ik heb eigenlijk geen moment heimwee gehad toen ik uit huis ging, vond het heerlijk mijn eigen plekje!

Ik ging op mijn 20ste het huis uit, had een huurappartementje, weet nog dat ik de eeste avond daar echt zo op de bank met een gevoel van 'tja daar zit ik dan' en maar op tijd naar bed gegaan.. Daarna ging het snel beter.
Na een jaar trok mijn vriend bij mij in, samen bij zijn moeder zijn spullen ingepakt. Toen we daar weg gingen begon mijn schoonmoeder als eerste te huilen, daarna mijn vriend en toen voelde ik de tranen ook wel prikkelen....

ik was net 19 toen ik op kamers ging, dat voelde voor mij toen niet als 'het huis uit gaan', maar meer als 'door de week slaap ik ergens anders'. Ik heb nog jaren mijn eigen kamer gehad bij mijn ouders uiteindelijk bleef ik natuurlijk steeds vaker een weekend in mijn studentenhuis en werd dat steeds meer thuis. Het ging dus geleidelijk en was voor mij niet ineens een hele stap. Toen ik van mijn studentenhuis naar mijn huidige appartementje ging, heb ik wel enorm moeten janken, ik had er 6,5 jaar gewoond en de meeste huisgenoten woonden er ook heel lang en we hadden een hele goede band onderling. De volgende stap wordt samenwonen, maar dat duurt nog even denk ik... ben benieuwd hoe ik dat ga vinden, ben inmiddels ook wel gehecht aan mijn eigen appartementje maar das echt te klein voor 2 man...