Vrienden in een andere levensfase

Ik had dit vooral met mijn ex. Mijn ex is 31 en werkte al jaren. Ik ben 27 en ik was toen aan het studeren voor mijn minor. In het weekend werkte ik voor wat zakgeld. Hij was in de weekenden vrij. Ik was soms door de weeks enkele dagen vrij. Hij heeft een baan achter de schermen bij TV en moet soms weleens lange dagen maken. Overdags kon ik ieder moment wel naar hem toe gaan, maar dat had natuurlijk geen enkelen zin. Ik heb vrienden die in hetzelfde schuitje zitten als ik, net afstuderen of samenwonend. Hij had al vrienden die kinderen hadden en gingen trouwen. Op de 1 of ander manier had ik echt het gevoel alsof er een generatiekloof was tussen mij en zijn omgeving.

Maar we zaten op meerdere dingen niet op 1 lijn.

Zal ik het gedicht van de trein nog eens opzoeken en hier plakken? Ik denk dat veel meiden dit herkennen en beseffen dat het soms ook gewoon goed is dat het over gaat.

De trein van het leven

Het leven is als een treinreis.
Mensen stappen op en mensen stappen af.
Er zijn haltes met een gelukkig weerzien en haltes met een droevig afscheid.

Als we geboren worden, stappen we op de trein en ontmoeten onze ouders, en denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven.
De realiteit is helaas echter anders. Ze stappen noodgedwongen af op een station en laten ons alleen achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid.
Maar er stappen ook weer mensen op. Mensen die voor ons heel belangrijk zullen zijn tijdens de verdere reis. Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en alle andere mooie mensen die veel van ons gaan houden.

Soms zijn we verrast dat sommige medereizigers, waarvan we houden, in een ander rijtuig gaan zitten en ons alleen laten verder reizen. Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal; vol dromen en verrassingen, vol van ontmoeten en afscheid nemen, meevallers en ontgoochelingen.

Het grote mysterie van de reis is dat we niet zullen weten wanneer we zullen moeten uitstappen. We weten ook niet wanneer onze reisgenoten zullen uitstappen. Zelf niet degene die pal naast ons zit. Het afscheid nemen van alle lieve mensen die ik ontmoet heb in de trein, hen achterlaten, zal zeer pijnlijk zijn. Maar ik ben er ook zeker van dat ook ik ooit zal aankomen op het Centraal Station, en dat ik iedereen daar weer terug zal zien!

Guattari schreef:Misschien mag ik er geheel niet naar vragen en negeer het ook gerust hoor als je het vervelend vindt, maar jullie waren toch ook altijd goede vriendinnen (Giacomo en Tea-Leaf)? Nogmaals, misschien heb ik nu iets heel ongepasts gevraagd, dus als ik deze vraag moet verwijderen doe ik dat natuurlijk meteen.

Is niet ongepast. Gia en ik passen zó goed bij elkaar, dat we tot twee keer toe erge ruzie hebben gehad die enorm uit de hand gelopen is. En waar ging t nou over??? We denken, voelen en zijn in veel hetzelfde en begrijpen elkaar juist heel goed. We hebben nu weer dagelijks contact, vooral via sms.

Ik hou nog steeds heel veel van Gia en ik weet niet hoe zij dat ziet, maar een soulmate blijft een soulmate, dichtbij of ver weg.

Gia, als jij ook wil dat ik t verwijder moet je even een gil geven hé

PS. Ik heb met mijn eerste reactie in dit topic Gia niet meegenomen. Dat ging om meiden die ( voor zover ik weet ) hier niet komen.

Wat bijzonder dat jullie via een forum elkaar in een vriendschap zo hebben gevonden. Dat geeft een forum op die manier toch een extra dimensie. Wat ik niet snap is dat je aangeeft dat jullie zo goed bij elkaar passen en in dezelfde zin dat jullie twee keer ruzie hebben gehad. Maakt ook verder niet uit dat ik dit stukje niet snap, want daar sta ik buiten. Vind het iig leuk om te lezen dat er zo'n diepe vriendschap is ontstaan.

Guattari schreef:Wat ik niet snap is dat je aangeeft dat jullie zo goed bij elkaar passen en in dezelfde zin dat jullie twee keer ruzie hebben gehad.

Als ik het lees, komt dat omdat ze zich aan elkaar spiegelen?