Nieuwe levensfase, dip?

De laatste paar dagen lijkt het wel of ik een soort dip zit. Ik ben op dit moment aan het afstuderen en ben daarnaast druk aan het solliciteren. Maar het lijkt wel of het me allemaal een beetje zwaar valt. Ik heb de afgelopen 7 jaar gestudeerd (HBO, daarna WO) en zit dus helemaal in dat ritme. Het vinden van een baan in deze tijd is erg lastig, dus ik zal het de eerste tijd moeten doen met mijn invalcontracten. Geen zekerheid dus qua uren .

Ik weet van mezelf dat ik een iemand ben die graag weet waar ik aan toe ben en deze onzekere periode is daarom best lastig. Plus dat ik ineens van 'student' naar het werkende leven ga. Ik werkte tijdens mijn studies ook, aleen nu lijkt het ineens allemaal zo echt te worden.

Misschien een beetje een warrig verhaal, maar ik was benieuwd of jullie dit herkennen?

Ja ik herken je verhaal wel. Ik ben inmiddels alweer 2 jaar afgestudeerd maar heb het er nog steeds wel lastig mee. Als student was alles ''makkelijk'' je was gewoon met je studie bezig en nu sta je in het echte leven en is dit het. Vooral dat laatste heb ik het best moeilijk mee, dat dit het gewoon is en ik daar mijn leven mee moet inrichten. Natuurlijk kun je later altijd nog gaan studeren voor iets anders of erbij, maar dat echte studentenleven komt niet meer terug. Ik was tijdens mijn studie ook altijd bezig met het werken naar afstuderen, maar verder kijken deed ik niet. Ik dacht dat alles wel op z'n plek zou komen als maar dat moment van afstuderen er was. Hierdoor heb ik eigenlijk nooit genoten van mijn studie, ik was 4 jaar lang al bezig met het einde en dat viel me toch tegen toen het er was. Nu komt het alles misschien ook dat ik mijn 1e jaar na afstuderen geen geweldige leuke baan had en nu helemaal geen(kan er gewoon geen vinden), ik zit dus nog niet helemaal op mijn plek.

Ik denk dat als je eenmaal je draai hebt gevonden met een baan waarin je tevreden bent en je daarnaast kan genieten van het leven, dat je het studentenleven niet meer zal missen. Ik woon bijvoorbeeld nog thuis en kijk verschrikkelijk uit naar een eigen huisje, een leuke baan en gewoon een leuk sociaal leven. Maar ik snap dat het een hele overgang was, dat was het voor mij ook zeker.

Ik herken het ook snowflake. Ik ven in augustus afgestudeerd aan WO en kwam daarvoor ook van het HBO. Sinds december ben ik aan het werk. Een half jaartje dus nu. Ik vind het nu nog af en toe wennen. Je bent zo lang student geweest en zit daar zoals je het zelf schrijft in een ritme, een routine. Het heeft even tijd nodig om te wennen aan het ritme van werken. En ondanks dat ik ook gewoon naast mijn studie gewerkt hebt is dit toch anders. Voor mij ook echt een stuk volwassen worden. Studie kan je in bepaalde mate zelf indelen. Jij bepaalt wanneer je studeert en wanneer je vrij hebt. Je doet het voor jezelf. Nu moet je het doen met een bepaald aantal vakantiedagen en werk je (nou ja ik dan) onder een baas. Ik ben nog steeds niet helemaal gewend. Misschien mede omdat ik erachter denk te zijn dat dit niet mijn droombaan is. Ik prijs me absoluut zeer gelukkig dat ik snel een baan heb gevonden in deze tijd. Het is voor mij ook een geweldige kans om te starten, ervaring op te doen, me te ontwikkelen en te netwerken, dus misschien moet ik gewoon nog steeds wennen. Weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, maar weet dat ik me zeer herken in wat je schrijft. Succes met afstuderen en solliciteren! In welke richting zit je?

Monte, jouw verhaal herken ik ook wat betreft de eerste baan. Ik zit hier denk ik ook niet helemaal op mijn plek. Maar misschien moet ik nog echt wat meer wennen en inwerken. Ik weet het niet. Wanneer merkte jij echt dat je daar niet op je plek was?

Ixis: ik merkte al vrij snel dat ik het niet leuk vond om voor de klas te staan en keek echt op tegen de volgende dag. Het was op werk wel leuk qua sfeer, maar ik was altijd zo blij als het lesgeven weer voorbij was. Ik denk in jouw geval dat je het ook even moet aanzien, al het nieuwe is wennen, zeker als het je eerste baan is. En je moet je dan ook afvragen of je het werk niet zo fijn vind of alleen het bedrijf. Ik vond het werk gewoon echt niet leuk, maar de school zeker wel. Als je over een tijdje het echt nog niets vind, is het natuurlijk helemaal niet gek als je eens naar andere vacatures gaat kijken, wie weet kom je wel iets tegen dat je heel leuk vindt en echt bij je past.

Ik herken het ook wel.
Na mijn studie ben ik gaan werken, ik kon een langdurige inval doen in een groep 2.
Dat vond ik echt verschrikkelijk, ik zag ook enorm op tegen het werken en ben na 2,5 maand gestopt.
Ik ben toen weer naar het buitenland gegaan, naar m'n 'vrijheid' en heb het jaar daarop ook niet voor de klas gewerkt maar heb toen in een kledingzaak gewerkt. Daarna nog wel een zomer in het buitenland gewerkt.
Ik was na mijn studie echt nog niet klaar voor het werkende leven, ik wilde blijven hangen in m'n vrijheid blijheid fase, en gelukkig kon dat ook.
Na die laatste zomer in het buitenland was ik wel klaar om voor de klas te gaan en dat doe ik nu nog met veel plezier.
Ik heb echt geen spijt gehad van de beslissing die ik toen bij de kleuters heb genomen.

Ik herken het helemaal. Ik ben nu ook bezig met afstuderen, en wat ik het ergste vind is de onzekerheid. Het afgelopen jaar had ik als student alles goed voor elkaar: leuke studie, leuke vrienden, leuke studentenvereniging. Maar straks valt dat alles in één klap weg, en ik vind dat vreselijk eng. Zeker ook omdat het maar de vraag is of ik (in deze tijd) leuk werk ga vinden.
Vanochtend werd ik met een doemscenario in mijn hoofd wakker dat ik straks een stomme baan heb en diepeenzaam in een vreemde stad woon waar ik helemaal geen leuke mensen ken .

Aan de andere kant merk ik ook dat langer studeren ook geen optie is, alleen al omdat het veel te veel geld gaat kosten (vanwege kabinetsmaatregelen). Bovendien merk ik ook wel dat ik het studentenleven een beetje ontgroeid ben: ik studeer al zes jaar en voel me een heel stuk ouder dan eerstejaars studentjes die voor het eerst op een universiteit komen en die net hun profielwerkstuk achter de rug hebben. Voor mijn gevoel zit ik er zo tussenin: ik ben geen student en ik ben geen echt werkende. Heel irritant!

Monte schreef:Ixis: ik merkte al vrij snel dat ik het niet leuk vond om voor de klas te staan en keek echt op tegen de volgende dag. Het was op werk wel leuk qua sfeer, maar ik was altijd zo blij als het lesgeven weer voorbij was. Ik denk in jouw geval dat je het ook even moet aanzien, al het nieuwe is wennen, zeker als het je eerste baan is. En je moet je dan ook afvragen of je het werk niet zo fijn vind of alleen het bedrijf. Ik vond het werk gewoon echt niet leuk, maar de school zeker wel. Als je over een tijdje het echt nog niets vind, is het natuurlijk helemaal niet gek als je eens naar andere vacatures gaat kijken, wie weet kom je wel iets tegen dat je heel leuk vindt en echt bij je past.

Daar loop ik wel ook een beetje tegenaan. De sfeer en collega's zijn ontzettend leuk! Maar ik heb altijd geroepen dat ik deze functie niet ambieer. Het bedrijf is erg leuk, maar of deze functie het voor mij is? Ik weet het (nog) niet. Wat ik al typte ben ik wel erg blij met de kans die me is geboden, de ervaring die ik opdoe en alles en dat in deze tijd. Ik weet hoe gelukkig ik me eigenlijk moet prijzen. Ga daarom ook zeker niet de handoek in de ring gooien. Dus ik geef het nog even de tijd. Dan kan ik ook echt beoordelen of het het werk is, of dat ik nog niet alles onder de knie had. Of dat ik gewoon nog moet wennen aan het werknemer zijn i.p.v. Student. Moet wel zuinig zijn op mijn baan.

Ik herken het ook hoor! Ik ben ook aan het afstuderen en heb het op het moment helemaal gehad. Klaar met de opdracht en klaar met mn studie. Alleen aan de ene kant wil ik ook weer niet dat het stopt. Want dan moet er gewerkt gaan worden en verhuizen. Verhuizen naar een onbekende stad terwijl ik nu in een leuke stad woon met veel vrienden. Ik weet dan wel dat ik al een baan heb maar misschien vind ik dat wel niks? Kortom, kiezen uit twee kwaden op het moment:p
Bij mij is het onbekende beangstigend, omdat het nu zo goed gaat. Maar ja de volgende stap moet wel gezet worden.

Ook ik herken je verhaal. Voor een grote gedeelte heb ik mijn studie net zo beleefd als Monte. Ik leef al vier jaar toe naar het afstuderen en nu het er is, vind ik het heel spannend. Niet het afstuderen op zich, dat zie ik helemaal zitten en is al bijna klaar. Alleen de periode die gaat volgen... Ik weet heel zeker wat ik wil, alleen is er op het moment geen werk te vinden als juf. Dus moet ik zoeken naar iets anders en dat vind ik lastig. Ik heb nooit verder gekeken, want dit is wat ik wil en altijd al wilde. Hopelijk vind ik snel een baan, die ook bij mij past.

Chipp schreef:Ook ik herken je verhaal. Voor een grote gedeelte heb ik mijn studie net zo beleefd als Monte. Ik leef al vier jaar toe naar het afstuderen en nu het er is, vind ik het heel spannend. Niet het afstuderen op zich, dat zie ik helemaal zitten en is al bijna klaar. Alleen de periode die gaat volgen... Ik weet heel zeker wat ik wil, alleen is er op het moment geen werk te vinden als juf. Dus moet ik zoeken naar iets anders en dat vind ik lastig. Ik heb nooit verder gekeken, want dit is wat ik wil en altijd al wilde. Hopelijk vind ik snel een baan, die ook bij mij past.

Je gaat toch wel ook invalwerk doen? Dat is er namelijk wel volop, bij mijn stichting zijn er invallers te weinug. Je hebt al snel kans op langdurige inval. Ik heb maar weinig zonder werk gezeten!