Vrienden in een andere levensfase

Hoe gaan jullie daar mee om?

Ik heb een vriendinnengroep waar ik jarenlang heel close mee was. We zaten bij elkaar op school, hadden dezelfde interesses etcetera. Nu zijn zij allemaal druk bezig met carriere maken (bijna allemaal WO geschoold) en daar wordt véééél over gepraat. Eigenlijk gewoon over opgeschept. Ik voel me als ik er tussen zit best wel een buitenstaander. Omdat ik nog studeer en al moeder ben en dus eigenlijk best wel een ander leven heb. Ik merk elke keer dat als ik weer thuis kom ik me teleurgesteld voel. En dat vind ik jammer, want ik vind het wel een leuke groep meiden, maar ik weet er gewoon niet goed mee om te gaan.

Herkent iemand mijn gevoel?

Ik herken het wel. Tja je doet er weinig tegen. Ik heb nu wat meer vriendinnen die ook kinderen hebben en dat loopt toch net wat makkelijker. Ik heb 1 beste vriendin die geen kinderen heeft maar met haar is het totaal geen "probleem". Die oude vriendinnen van mij hebben nu wel kinderen maar toch gaan we niet echt meer met elkaar om omdat we te verschillend zijn geworden en ik voornamelijk mijn kinderen anders opvoed dan zij doen.
Heb je het wel is met je vriendinnen besproken?

Ja, ik herken het.

Ik heb het gevoel dat ik mijn vriendinnen ontgroei, een soort vervreemding van de meiden die ik zo goed kende.
Mijn vriendinnen zijn allemaal gesetteld, de meesten hebben al jaren (als in 5 of 6) een relatie en ik ben de enige single.
Ze wonen allemaal samen en nu scheelt het dat ik 2 weken geleden ook het huis uit ben gegaan. Nu kan ik wel weer meepraten over hypotheek, huishouden etc.

Ik heb 1 x ect gehuild na een avondje vriendinnen. Het ging de hele tijd over huizen, vakanties etc. Terwijl dat voor mij allemaal lastige kwesties waren/zijn. Ik ben normaal wel een kletskop, maar ik zei echt al een uur niets en dat viel niemand op. Uiteindelijk vroegen er een paar meiden heel enthousiast aan mne: waar ga jij naartoe op vakantie dan?
Ik dacht echt: met wie moet ik gaan dan? Snappen jullie het nu echt niet??
Gewoon het gevoel dat je niet gezien wordt zoals je echt bent.

Inmiddels ben ik wel weer wat verder dat ik echt in mijn eentje ook wel de dingen doe die ik wil doen, maar het is zo jammer dat (in onze groep iig) de reden waarom je ooit vrienden bent geworden, steeds verder vervaagt.

Zininzon schreef:
Inmiddels ben ik wel weer wat verder dat ik echt in mijn eentje ook wel de dingen doe die ik wil doen, maar het is zo jammer dat (in onze groep iig) de reden waarom je ooit vrienden bent geworden, steeds verder vervaagt.

Ja, dat is het ook. Je hebt steeds minder raakvlakken, dus dan wordt het automatisch moeilijker om de vriendschap goed te houden denk ik.

Mamsie, heb het er nog niet met ze over gehad. Ik weet ook niet zo goed hoe ik er over moet beginnen. Want volgens mij voelt niemand zeg verder zo, het is gewoon dat ik een ander leven heb. Maar de vriendschappen laten verwateren wil ik ook niet, want we hebben samen wel veel opgebouwd.

Ik herken het wel, de meeste vriendinnen zijn nog student, wonen op kamers, zijn vrijgezel en met hele andere dingen bezig. Ik woon samen, werk, denk aan de toekomst (trouwen, kinderen krijgen) en ik merk dat dat toch wel situaties oplevert dat ik de aansluiting mis. Zij hebben het over feesten, zuipen, one night stands en die zaken, terwijl ik daar eigenlijk niet mee bezig ben.

En een deel begint in dezelfde fase te komen, en ik merk dat ik dan ook wel wat meer aansluiting heb. Maar ik mis het wel om echt een hele goede vriendschap te hebben met iemand die nu met hetzelfde bezig is.

Edit; maar mijn vriendinnen zijn heel lief en leuk, en ik zou ze niet willen missen, ook al zijn we nu in een andere fase.

Ik herken het zeker.

Zelf ben ik 28 jaar en heb, op dit moment, absoluut geen kinder of partnerwens. Dit terwijl al mijn vrienden en vriendinnen onder de pannen zijn. Een avond gezellig samen zijn betekent dan ook dat ik alle ins and outs krijg van hun relatie en hoe lief hun kind "mama" wist te zeggen, met altijd het vervelende "Maar dat ken je niet". Nee, ik ken het niet. Maar dat zegt niet dat ik niet luister en ik vind het vooral vervelend dat het nog even benadrukt moet worden "Dat ik dat niet ken".

Ik ben al zover dat ik niet eens meer meega op leuke avonden, want het is altijd hetzelfde 'gezeik'. Naar mijn mening kunnen verschillende levensstijlen, interessen, er ook voor zorgen dat je elkaar aanvult, i.p.v. afbrand of jezelf afgebrand voelen.

Ja, diverse vrienden zijn vrij vroeg getrouwd, hebben kinderen etc. Ze reizen niet, gaan hoogstens een weekje naar een huisje in Nederland (niet dat daar wat mis mee is op zich) Vriendinnen werken grotendeels niet. Het gaat inmiddels weer wat beter maar verjaardagen gingen op een gegeven moment alleen maar over de kinderen. Nu toon ik best wel belangstelling en vind het ook wel leuk om er iets over te horen maar dan wil ik wel graag dat ze ook belangstelling tonen voor de dingen waar ik mee bezig ben. Informeer eens naar mijn werk en bv. mijn reizen. Op een gegeven moment ging een vriendin zonder kinderen (denk ongewenst kinderloos maar weet dit niet zeker) maar beperkt naar verjaardagen toe omdat er ook bij haar niet geïnformeerd werd naar werk en andere dingen en het echt alleen maar over de kinderen ging (wat natuurlijk pijnlijk kan zijn als je geen kinderen hebt). Ik moest ook mapjes met foto's bekijken van de kinderen en de katten/honden en als ik dan een paar vakantiefoto's liet zien dan wilden ze die niet bekijken want daar hadden ze niet zo veel mee... Ik op zich ook niet in al die foto's van Jantje lacht, loopt, fietst, huilt etc. maar ik keek dan toch omdat ik vind dat je wel wederzijds belangstelling moet tonen/hebben. Dus als tegenreactie bracht ik toch maar steeds foto's mee omdat ze dan wel konden zien wat ik deed. Heeft wel gewerkt omdat ze de bedoeling erachter uiteindelijk wel doorhadden.

Gelukkig is een en ander inmiddfels bijgetrokken nu kinderen wat ouder worden en praten we weer over verschillende onderwerpen.

Dat heb ik dus met mijn groep rapa nui, maar bij het woordje kinderen kan je het woordje carriere invullen.

Ik herken dat ook.
Alleen dan op andere vlakken.
Mijn vrienden hebben bijna allemaal een relatie en kinderen, waardoor het soms moeilijk is om 'erbij te horen'.
Ik merk dat 'ik die alleen ben' minder vaak word uitgenodigd om dingen te gaan doen, maar andere vrienden die ook in dezelfde situatie zitten (kinderen) wel uitgenodigd worden.

Dit wil ik niet meer en ben dan ook flink zelf initiatief aan het nemen om mezelf gewoon uit te nodigen en wat verwaterde vriendschappen (waarom eigenlijk) weer nieuw leven in te blazen!

Maar het kan je soms flink alleen laten voelen.

Ik herken dit ook wel. Ik ben nu zwanger en al een tijdje bezig met zwanger worden. Mijn vriendinnen moeten allemaal nog niet aan kinderen denken en sommige willen ( zeggen ze nu) geen kinderen. Hun leven draait ook vooral om werken en stappen. Natuurlijk doen we ook andere dingen met elkaar, maar ik ben benieuwd hoe het straks gaat lopen als ons kindje er werkelijk is. Ben benieuwd of ik dan nog vaak meegevraagd word, of dat ze er bij voorbaat vanuit gaan dat ik toch niet mee ga. Maargoed dat zal ik allemaal zien als het zover is.

Ik herken dit ook wel. Heb een aantal vriendinnen die in een heel andere levensfase zitten. Als ik met hen wat afspreek gaan hun verhalen over heel andere dingen dan die van mij. Zij zijn nog veel meer bezig met studeren, jongens, one-night stands, (mislukte) relaties, verliefdheid, zuipen, etc. In mijn ogen nog een beetje 'puberaal' gedrag af en toe. Ik luister naar hun verhaal en praat met ze mee (voor zover ik dat kan), maar echt interesseren doet het me niet zoveel. Ik heb me daar overigens nooit zo heel erg mee bezig gehouden, was altijd heel braaf en had het 'geluk' vanaf mijn 18e een goede, serieuze relatie te hebben. Het is overigens niet zo dat ze niet geïnteresseerd zijn in mij, ze tonen genoeg in interesse in mijn leven gelukkig.

Gelukkig heb ik ook een aantal mensen om me heen waarmee ik wel goed kan praten en waarmee ik dezelfde interesses deel wat betreft kinderen. Allemaal wat serieuzer en volwassener in mijn ogen.

Als ik rondom mensen ben die andere interesses hebben of in een andere levensfase zitten let ik wel op dat ik niet teveel over mezelf praat, over het huisje, boompje, beestje. Ik stuur dan vaak verder aan op mijn stage, studie, etc. Ik praat heel erg graag over hoe mijn leven er nu uitziet en uiteraard over mijn dochter, maar ben bang dat ik mensen (die in andere situaties zitten) daar al snel mee verveel. Als ik mezelf niet zou inhouden zou het namelijk alleen maar daarover gaan en dat vind ik niet de bedoeling. Ik let er dus wel goed op bij mezelf!

Giacomo, waar ik dan benieuwd naar ben; vragen je vriendinnen wel naar jou, naar je zoon, naar je studie? Zo ja, voel je je dan gehoord (of is het zo'n beleefdheidsvraag en dan snel weer terug naar carriere discussies)?

zegmaar_ schreef:Giacomo, waar ik dan benieuwd naar ben; vragen je vriendinnen wel naar jou, naar je zoon, naar je studie? Zo ja, voel je je dan gehoord (of is het zo'n beleefdheidsvraag en dan snel weer terug naar carriere discussies)?

Het is inderdaad een beleefdheidsvraag, we hebben het er vrijwel niet over. Maar eerlijk gezegd begin ik er zelf ook niet over omdat er doorgaans vaak op een ander onderwerp wordt over gegaan. Snap ik ook wel, want als er maar 1 is die in die fase zit, dan heb je op gegeven moment niet meer veel te bepraten .

Het is alleen een vraag voor mij hoe ik het ook leuk hou in die vriendinnengroep. Want het zijn hele leuke meiden hoor, maar elke keer het gevoel hebben dat ik een soort van buitenstaander ben (een beetje een loser omdat ik nog geen studie heb afgerond en geen bakken met geld te besteden heb, eigenlijk) is niet leuk en voelt voor mij teleurstellend. Ik merkte dat als ik dan weer thuis was ik ging twijfelen aan mijn eigen situatie en aan mezelf.
Over een paar jaar zal dat vast allemaal anders zijn, dan ben ik waarschijnlijk ook aan het werk en zijn zij misschien ook wel begonnen aan kinderen. Maar tot die tijd moet je het toch een beetje overbruggen.

Giacomo schreef:Hoe gaan jullie daar mee om?

Ik heb een vriendinnengroep waar ik jarenlang heel close mee was. We zaten bij elkaar op school, hadden dezelfde interesses etcetera. Nu zijn zij allemaal druk bezig met carriere maken (bijna allemaal WO geschoold) en daar wordt véééél over gepraat. Eigenlijk gewoon over opgeschept. Ik voel me als ik er tussen zit best wel een buitenstaander. Omdat ik nog studeer en al moeder ben en dus eigenlijk best wel een ander leven heb. Ik merk elke keer dat als ik weer thuis kom ik me teleurgesteld voel. En dat vind ik jammer, want ik vind het wel een leuke groep meiden, maar ik weet er gewoon niet goed mee om te gaan.

Herkent iemand mijn gevoel?

Bij mij was dit pre-cies hetzelfde. Ik voelde me na een avondje met hun ook helemaal niet fijn. Had het idee dat ik mezelf steeds moet verantwoorden en dat ik mijn ei niet kwijt kon. Zij zagen me nog steeds als een feestbeest, zuipscheut en een onzeker meisje. Maar al die dingen was (en ben) ik gewoon niet meer. Maar blijkbaar was het na al die jaren in een vast rollenpatroon ook niet meer mogelijk om van dat stempel af te komen. Ik heb ervoor gekozen het contact te verbreken. Het kostte me op een gegeven moment alleen nog maar energie en dat lijkt me niet de bedoeling. Het is ontzettend jammer en misschien komt het over een aantal jaar nog wel goed, maar nu was er gewoonweg geen basis meer voor een vriendschap.

Ik zie dat punt ook wel, maar ik vind het zelf ook met inlevingsvermogen te maken hebben. Je kunt toch wel naar iemands studie vragen en er echt een interessant gesprek over hebben, zonder dat je zelf studeert en ergens anders mee bezig bent?

Bovendien, zowel jij als je vriendinnen hebben toch nog steeds dingen gemeen om over te kletsen? Dat hoeft niet over kind of carriere te gaan, daarbuiten bestaat er nog steeds een scala aan onderwerpen.

Misschien is het goed om het een keer in de groep te gooien, want het gevoel te hebben dat je een periode moet 'overbruggen' zou niet nodig moeten zijn.

mijn verhaal is misschien wel heel anders.. maar ik ken je gevoel..

Ik heb niet al jaren lang dezelfde vriendengroep.. maar wel een vriendengroep die allemaal wat ouder zijn dan ik... (ik ben net 20, zei tussen 22 en 30)

En ik merk het verschil in leven enorm! Het zijn allemaal stelletjes, wonen allemaal samen, deels al getrouwd en sommigen zijn al aan het proberen om zwanger te raken.

Uitgaan doen we eigenlijk niet meer.. soms is het echt enorm gezellig! maar soms voel ik me een enorme buitenstaander..

Ik ben vrijgezel (althans, nog in de date fase), dus ook nog druk met daten, wil wel eens uitgaan, ben de jongste EN ben student..

ik merk dat ik niet altijd leuk vindt om tussen alleen maar stelletjes te zitten,, soms voel ik me dan echt n beetje buitengesloten.. Verder werken eigenlijk alle meiden in de zorg en de jongens zijn electricien, timmerman of loodgieter.. niets mis mee natuurlijk.. maar iets heel anders als dat ik voor ogen heb,,

Ze hebben er niet altijd begrip voor dat ik veel moet leren en doordeweeks liever niet te veel kan doen (combi studie/gezondheid is erg zwaar voor mij..) Dat ik uiteindelijk naar de uni wil dat is voor hun echt een ver van mn bed show.. en ik vind het wel eens jammer dat niemand mij vraagt hoet nu gaat op school etc.. Het lijkt soms of ik z'on ander leven heb..

Ik heb soms echt t gevoel dat k er niet bij hoor!

zegmaar_ schreef:Ik zie dat punt ook wel, maar ik vind het zelf ook met inlevingsvermogen te maken hebben. Je kunt toch wel naar iemands studie vragen en er echt een interessant gesprek over hebben, zonder dat je zelf studeert en ergens anders mee bezig bent?

Bovendien, zowel jij als je vriendinnen hebben toch nog steeds dingen gemeen om over te kletsen? Dat hoeft niet over kind of carriere te gaan, daarbuiten bestaat er nog steeds een scala aan onderwerpen.

Misschien is het goed om het een keer in de groep te gooien, want het gevoel te hebben dat je een periode moet 'overbruggen' zou niet nodig moeten zijn.

Ja, er zijn ook wel andere onderwerpen, maar het gaat vooral over werk eigenlijk. Valt mijn vriend ook op. Het is allemaal carriere maken en geweldige banen. En die heeft er 3 aangeboden gekregen en de ander dat enzovoort. En dan gaat het weer over uitkeringen, dat ze het belachelijk vinden dat er mensen in de Wajong zitten. En allemaal lijken ze wel vergeten te zijn dat zij een paar jaar terug ook allemaal student waren en niet zoveel geld te besteden hadden, maar tegenwoordig kan het niet gek genoeg met het geld. En dat ik dan geen 500 euro voor mezelf te besteden heb in de maand, ja dat is dan wel weer iets waar men van op kijkt zeg maar. Ik vind het zo jammer, want voor een paar jaar terug was niemand zo.

Misschien moet ik het ook wel in de groep gooien, maar ik weet ook niet of dat wel zo'n slim plan is.

Op dit moment studeren de meesten nog / beginnen net met werken.. allemaal dus redelijk dezelfde levensfase. Een aantal zijn gesettelt qua samenwonen. Moet er nog echt niet aan denken dat het straks alleen maar over kinderen gaat

dit onderwerp is voor mij best een gevoelig onderwerp.

het proces wat jij zeg maar doormaakt, heb ik zo'n 5 jaar geleden doorgemaakt. toen ik wat met mijn vriend kreeg ben ik mijn tijd gaan verdelen, ik had logischerwijs, niet elke dag meer tijd voor vriendinnen en dat hebben ze mij kwalijk genomen. nu, 5 jaar later betekend dat er van die vriendschappen niks meer over is.. en dat doet pijn!

ik heb de eerste weken/ maanden/ jaren geprobeerd om het contact te herstellen, ook op aanraden van mijn inmiddels man. toen wij gingen samenwonen hebben we ze allemaal uitgenodigt voor de housewarming, ze zijn allemaal niet geweest. ook mijn verjaardag werd vergeten.... ik heb tot 2 jaar terug met iedere verjaardag en kerst een kaart gestuurd, toen wij gingen verhuizen weer verhuiskaarten verstuurd, voor de housewarming een uitnodiging gestuurd, maar nooit iets terug gehad. toen hield het voor mij op, het heeft me wel heel veel pijn gedaan en nu nog.... nu ik zwanger ben, en 1 van de andere meiden uit die groep ook, komt er ineens weer contact, nu hou ik me afzijdig en stel ik me langs de zijlijn op.

inmiddels ben ik er klaar mee en ben ik bezig om hier een leuk contact met de buurvrouwen op te bouwen, inmiddels aardig wat oppervlakkige vriendschappen die uit kunnen bloeien naar meer... maar, het meest belangrijk voor mij, ik heb nog steeds de relatie met die geweldige man die altijd voor mij klaar heeft gestaan. hij is belangrijker voor mij dat alle andere vriendschappen om me heen... ik heb geleerd dat hij altijd en onvoorwaardelijk voor me klaar staat en dat dat in vriendschappen helaas niet altijd het geval is!


edit: onze levensfases waren verschillend doordat ik fulltime werkte, een relatie had en ging samenwonen. de "groep" hoe die toen was, die gingen nog naar school, waren vrijgezel, gingen 2,3 keer per week stappen, gingen op vakantie met de groep naar Lloret, Salou, Kusadasi, Callela...

Giacomo schreef:Hoe gaan jullie daar mee om?

Ik heb een vriendinnengroep waar ik jarenlang heel close mee was. We zaten bij elkaar op school, hadden dezelfde interesses etcetera. Nu zijn zij allemaal druk bezig met carriere maken (bijna allemaal WO geschoold) en daar wordt véééél over gepraat. Eigenlijk gewoon over opgeschept. Ik voel me als ik er tussen zit best wel een buitenstaander. Omdat ik nog studeer en al moeder ben en dus eigenlijk best wel een ander leven heb. Ik merk elke keer dat als ik weer thuis kom ik me teleurgesteld voel. En dat vind ik jammer, want ik vind het wel een leuke groep meiden, maar ik weet er gewoon niet goed mee om te gaan.

Herkent iemand mijn gevoel?

Ik voel ook dat er grotere verschillen ontstaan. Mijn "beste vriendin" spreek ik niet meer, die heeft nu 2 jaar een vriend die ik in totaal 2x heb gezien en dan enkele minuten. Daar is het momenteel helemaal op misgelopen. Ik heb enorm het gevoel gehad dat ze mij heeft buitengesloten, we wonen 3 huizen uit elkaar. Zij denkt daar natuurlijk weer anders over, maar feit is wel dat ze hem op nr 1 heeft gezegd en genoeg heeft van 'mijn gezeur'

Dan zijn er 2 getrouwd, waarvan er eentje twee kinderen heeft en verderweg gaat verhuizen binnenkort, en eentje 1 kind heeft plus haar man een eigen zaak. Die zijn allemaal heel druk dus.
Weer een andere vriendin is hoogzwanger.

Ze hebben ook allemaal hun zaken qua werk en inkomen op orde. Dat 'opscheppen' ken ik ook. "Ooh ik heb gewoon de hele dvd collectie even gekocht" "Huh, sparen voor een etentje? Wat gek. Wij gaan elk weekend lekker uit eten hoor" "Die musical heb ik allang gezien, was wel geinig. Nee, die kaartjes zijn niet duur hoor. Kun je zo kopen"

Ik heb dat allemaal niet. Nog steeds problemen werk te vinden en te houden, nog steeds kinderloos, woon dan wel samen maar trouwen kan vanwege t geld nog lang niet ( al heb ik m al wel gevraagd en heeft die 'ja' gezegd )..

En dan zijn er nog 2 vriendinnen die verderop wonen, waarvan er eentje helemaal richting randstad en die heel druk is. De ander is de enige waar ik echt een goede gevoelsband mee heb momenteel omdat we elkaar goed snappen. maar we zien elkaar zeer weinig door de afstand en omdat we beide emotioneel niet altijd lekker gaan.

Het is zeer zeker anders dan toen we allemaal nog 'in het zelfde schuitje zaten'

Giacomo schreef:

zegmaar_ schreef:Ik zie dat punt ook wel, maar ik vind het zelf ook met inlevingsvermogen te maken hebben. Je kunt toch wel naar iemands studie vragen en er echt een interessant gesprek over hebben, zonder dat je zelf studeert en ergens anders mee bezig bent?

Bovendien, zowel jij als je vriendinnen hebben toch nog steeds dingen gemeen om over te kletsen? Dat hoeft niet over kind of carriere te gaan, daarbuiten bestaat er nog steeds een scala aan onderwerpen.

Misschien is het goed om het een keer in de groep te gooien, want het gevoel te hebben dat je een periode moet 'overbruggen' zou niet nodig moeten zijn.

Ja, er zijn ook wel andere onderwerpen, maar het gaat vooral over werk eigenlijk. Valt mijn vriend ook op. Het is allemaal carriere maken en geweldige banen. En die heeft er 3 aangeboden gekregen en de ander dat enzovoort. En dan gaat het weer over uitkeringen, dat ze het belachelijk vinden dat er mensen in de Wajong zitten. En allemaal lijken ze wel vergeten te zijn dat zij een paar jaar terug ook allemaal student waren en niet zoveel geld te besteden hadden, maar tegenwoordig kan het niet gek genoeg met het geld. En dat ik dan geen 500 euro voor mezelf te besteden heb in de maand, ja dat is dan wel weer iets waar men van op kijkt zeg maar. Ik vind het zo jammer, want voor een paar jaar terug was niemand zo.

Misschien moet ik het ook wel in de groep gooien, maar ik weet ook niet of dat wel zo'n slim plan is.

Ik denk dat je, hoe vervelend ook, daar meer schade mee aanricht dan goeds mee doet. Ze zullen het vast niet begrijpen...

Misschien wordt het tijd sommige vriendinnen los te laten? Of proberen de opmerkingen te negeren en af en toe toch een leuk avondje te hebben met ze, als je dat kan?

Ik ben de laatste jaren ook wat vriendinnen verloren. Op het moment dat duidelijk werd dat er een vriendschap voorbij was, deed dat best zeer. Maar nu ik erop terugkijk zijn het allemaal mensen met wie ik het eigenlijk toch al niet meer heel aangenaam vond om om te gaan, omdat ze energie van me vraten / het contact vooral van mijn kant kwam / zeurden. Ik heb er weer nieuwe vrienden voor in de plaats gekregen waar ik veel blijer mee ben.

Wat ik wel merk is dat de echte vriendschappen zijn gebleven, ondanks verschil in levensfases. Ik heb een vriendin die een leven a la Sex and the city leidt, terwijl ik een dochter heb en best wel wat zekerheden in mijn leven wil. Maar toch kunnen we nog net zo goed met elkaar opschieten, omdat ik geinteresseerd ben in haar verhalen en zij in de mijne. Ik ben wel mensen verloren die in een verschillende levensfase zaten, maar dat waren wel de mensen met wie het toch al niet 100% meer goed zat.

Ik heb dit gehad met 1 studievriendin, maar vind het zelf niet erg. Dit was een fijne vriendschap gedurende onze studie, maar daarna is haar leven 180 graden anders geworden dan die van mij. Heel af en toe spreken we elkaar nog, maar ik vind het verder goed zo.

Een andere goede vriendin van mij heeft altijd in een andere levensfase gezeten en dat heeft nooit problemen opgeleverd. Ik zou mezelf ook schuldig voelen als ik niet eens de interesse in haar leven kan opbrengen en omgekeerd geldt dat volgens mij ook.

Wat ik wel merkte is dat ik het zelf aan het einde van mijn studie heel vervelend vond dat ik nog niet werkte, omdat er zo lichtzinnig werd gedaan over afstuderen door sommigen, terwijl mijn vrienden zelf ook student zijn geweest. Ik was vergeleken met hen maar een 'arme sloeber', ook al kwam dat gevoel geheel uit mezelf en is dat nooit door iemand gezegd.

Misschien mag ik er geheel niet naar vragen en negeer het ook gerust hoor als je het vervelend vindt, maar jullie waren toch ook altijd goede vriendinnen (Giacomo en Tea-Leaf)? Nogmaals, misschien heb ik nu iets heel ongepasts gevraagd, dus als ik deze vraag moet verwijderen doe ik dat natuurlijk meteen.

Ik herken dit ook wel. Binnen mijn vriendengroep ben ik de enige die werkt. Andere vriendinnen zijn student, zit al jaren ziek thuis en een kan geen baan vinden. Daarbij hebben de meeste een relatie en ben ik single. Opzich geen probleem, maar vaak kunnen vriendinnen niks leuks doen omdat zij geen geld hebben of iets met hun vriend gaan doen. Ook begrijpt een vriendin niet dat ik op het laatste moment geen vrij kan nemen van mijn werk en doet daar soms moeilijk over. Daar kan ik best van balen, omdat het zo gewoon niet werkt in de zorg. Ook qua vakantie's vind ik dit balen. Nu ben ik telkens wel op vakantie geweest met een vriendin, maar die heeft nu ook een vriend.

Maar verder zijn het leuke en lieve meiden, maar het zijn sommige dingen waar ik van kan balen en merk dat ik in een andere levensfase zit.

Ik herken het enigszins... Ik heb 3 goede vriendinnen die ik al vanaf de basisschool ken. Ik ben de enige die is getrouwd, afgestudeerd, werkt, koophuis heeft en nu bezig met zwanger worden (alleen weten ze dat nog niet). De andere vriendin is weer single en woont noodgedwongen tijdelijk weer thuis, maar heeft wel het meest dezelfde ideeen als mij. De andere woont wel samen, maar is na 9 jaar nog niet afgestudeerd en ze zijn eeuwige studenten met een bijbaantje. De laatste leidt een soort Sex and the City leven met een goede baan, maar gaat nu wel pas voor het eerst op zichzelf wonen.
We proberen naar elkaars verhalen te luisteren (al praat de een wel meer dan de ander zodat niet iedereen altijd aan bod komt), maar toch merk ik de laatste tijd dat we wat uit elkaar groeien. Ik ben bijvoorbeeld niet meer de eerste persoon die de 4e vriendin belt als er iets spannends gebeurd op liefdesgebied. En dat vind ik toch wel jammer... Ook vind ik het vaak sneu voor de 1e vriendin, zij zit nu ook wel veel thuis puur omdat ieder met andere dingen bezig is.

In een andere vriendengroep (via mijn man) hebben juist alle meiden al 2 of 3 kinderen! Hier kan ik helemaal niet meepraten. Ze hebben het ook echt alleen over de kinderen.Ondanks dat ik ze ook graag wil, heb ik nooit zoveel zin om er steeds naar te luisteren, ik kan er niet over meepraten en dan sta je er alleen maar wat bij. Vorig najaar waren ze allemaal opnieuw zwanger (bij mij niet zo snel gelukt dus) en keek ik op een gegeven moment echt op tegen de verjaardagen. Ik ben eigenlijk ook vooral bij de mannen te vinden, veel gezelliger. Die vrouwen vragen mij ook nooit naar mijn leven. Ik ben daar een beetje de uitzondering doordat ik gestudeerd heb en wel een goede baan heb enzo.