Kun jij makkelijk loslaten?

Ik merk zelf namelijk dat ik daar enorme moeite mee heb. In de omgang met vriendinnen die langzaam steeds meer richting samenwonen gaan, en hun ideeen over vrije tijd en wat zij belangrijk vinden steeds belangrijker vinden, zoals studie en werk, dat de prioreiten anders gesteld worden, en de band minder hecht, omdat iedereen zijn eigen leventje leeft.

Allemaal heel logisch maar ik mis vooral die tijd waarin iedereen nog onbezorgd en iets minder serieus overal tegen aan keek. Ik mis de leuke dingen die we samen deden, de sterke band die we hadden echt iets van wij tegen de rest van de wereld. En ik vind het ook moeilijk om 'ouder' te worden. Dat boezemt mij angst in, ik ben bang mezelf te verliezen en een beetje zoals iedereen te worden ofzo. 'Jong zijn' staat voor mij dat je alle kanten op kan, en overal voor openstaat en 't lijkt net hoe ouder je wordt, hoe moeilijker alles gaat, en hoe meer alles wordt dicht getimmerd ofzo. Ook vind ik 't moeilijk dat de verw8tingen en verantwoordelijkheden naarmate je ouder wordt groter worden. Wat vroeger gezien werdt ach je bent nog jong, kan op een gegeven moment niet meer, alleen om je een bepaalde 'leeftijd' hebt. Een heel verhaal haha, ik kan iig heel moeilijk loslaten... Net als met kledingstijl. Sommige vriendinnen van mij willen beslist niet meer bepaalde kleding aan, daar voelen ze zich dan te 'oud' voor...Daar snap ik nix van..

Of juist bepaalde dingen niet meer doen, of zich heel anders gedragen....Dat ik ze niet meer herken.... Ben heel benieuwd hoe jullie daar mee omgaan/herkennen misschien?

Vervelend dat je er zoveel moeite mee hebt. Hoe oud ben je?
Ben je er zelf nog helemaal niet mee bezig om andere dingen te doen?

Nee, ik heb dit eigenlijk nooit zo ervaren. Alhoewel, ik heb wel jarenlang voor een vast contract gewerkt en toen ik hem eenmaal had voelde ik me eigenlijk alleen maar gevangen in het bedrijf waar ik werkte. Heel stom... Maar nu zou ik graag weer een contract willen haha. Punt is denk ik een beetje dat ik altijd tussen weggaan en blijven in blijf hangen qua leven. Ik wil niet weg gaan en wil niet blijven. Dan maar reizen dus en voor reizen heb je zekerheid nodig. Soms breekt het allemaal gewoon een beetje op.

Qua vrienden ben ik wel redelijk mee kunnen gaan. Mijn vriendin heeft al zo lang een relatie gehad en ondanks dat ik jarenlang aan het daten was en alles hebben we elkaar altijd in elkaars waarde gelaten en werkte het gewoon. Ik raakte niets kwijt naar mijn idee maar bouwde gewoon andere dingen op dan zij. Ik denk dat het sowieso niet mogelijk is een levenlang dezelfde kring van vrienden en activiteiten vol te houden. Je moet ook zelf verder willen gaan. En ja, ik mis sommige vriendschappen heel erg maar die zijn niet voor niets verdwenen uit mijn leven. Daarvoor in de plaats zijn andere vriendschappen teruggekomen die wellicht weer op andere bezigheden zijn gebasseerd maar dat is niet perse erg. Mensen veranderen, levens veranderen, jij verandert ook. Niet alles is even makkelijk los te laten maar als je merk dat vriendinnen minder af willen spreken bv omdat ze ook tijd met hun partner door willen brengen is het voor jou tijd om nieuwe vriendschappen aan te gaan/ activiteiten te gaan ondernemen. Anders kies je er naar mijn idee voor om wanhopig te gaan zitten wachten tot een vriendin weer eens tijd voor je heeft, lijkt me eerlijk gezegd ook niks.

.

Ik snap wat je bedoelt, maar bij mij is het juist andersom,
ik lijk te serieus bezig met 'verplichtingen' (studie en werk)
zij hebben meer vrije tijd om bijvoorbeeld uit te gaan,
en ik heb vaste dagen werk en studie.
Daartegenover staat dat zij vaak geen geld hebben (en maximaal lenen) en ik altijd geld heb (door te werken)
ik heb soms het idee dat ik wat meer moet genieten van het jong zijn en dat ik te vroeg al veel verantwoordelijkheden heb genomen..

Tesita schreef:Ja, dat herken ik wel. Vooral het steeds meer verantwoordelijkheden krijgen heb ik wel eens moeite mee. Ook het idee dat je steeds meer 'moet'. (een eigen huis, goede relatie, vaste baan, vooral veel reizen, alles uit het leven halen, niet vergeten te genieten want voor je het weet ben je oud). Dus het zorgeloze en het 'ik ben jong en alles ligt nog open, dus ik hoef nog niks', mis ik soms wel.

Aan de andere kant zou ik ook niet meer terug willen, en heeft elke fase ook weer zijn leuke dingen.

+1
ik maak me veel meer druk over alles omdat als het één minder of mis gaat dat het andere ook weer beïnvloed en ben ik bang om alles kwijt te raken.
Ik wil van alles maar kan voor mijn gevoel gewoon heel weinig en daar word ik weleens heel ontevreden van.

Ik herken je verhaal wel.
Levens veranderen wel erg als je in de 20-30 komt.
Ook de levens opzich zijn soms al heel anders.
Ik ben 23 ben getrouwd en werk, een vriend uit de oude vriendenkring studeert nog en is veel aan het uitgaan en nog helemaal niet zo bezig met huisje boompje, beestje. wij hebben juist net een huis gekocht en gaan steeds minder uit. Andere vrienden uit dezelfde vriendenkring verwachten hun eerste kindje. Weer een ander woont nog thuis bij zijn ouders en er zijn er een paar die ook samenwonen. Al met al heeft iedereen heel verschillende levens gekregen en het uitgaan is er bij ons een beetje uit gegroeid en zal straks helemaal weinig worden als de eerste kindjes er zijn.