loslaten

Soms als ik hier lees kan ik wel eens jaloers worden op het gemak waarmee moeders hun kind(eren) uit handen kunnen geven.

Heb net T na ziek geweest te zijn weer naar school gebracht , het was een enorme chaos en dan zit ik weer enorm in de rats.

Toen hij in september begon werd ik ziek , ik wist dat het om paniek ging maar mijn huisarts wilde me helemaal laten onderzoeken , ik had immers geen idee waar die paniek vandaan kwam.

Tot T vakantie had en het ziek zijn van mij met de noorderzon vertrok , na die tijd heb ik mezelf toegesproken en had nergens meer last van , vertrouwde zijn juf volledig en bracht hem met een gerust hart weg.

Na de kerst is hij naar een andere juf gegaan , de deuren zijn niet dicht staat met een seconde op een drukke weg ( al eens een topic over geopend ) maar goed dat heb ik verteld op schooltje en ik weet dat ze goed op hem letten.

Ik wéét dat ik ze kan vertrouwen , wéét dat hij het reuze naar zijn zin heeft ( het is een geweldige school ) , wéét dat hij de aller liefste juffen heeft .. maar ik blijf me maar zorgen maken.

Frolic - ik vind echt dat jij een overbezorgde angst hebt wat betreft je kinderen. Je moet dat een klein beetje los proberen te laten. Dat je ziek wordt omdat je kind naar schooltje moet, dat is niet normaal. Alle mama's zijn een beetje verdrietig volgens mij in het begin als hun kleintje naar school gaat maar dat enorme vasthouden dat is niet goed voor ze, op lange termijn als volwassenen ook niet.

Ja dat weet ik .. dat zeg ik ook volgens mij

Het lijkt mij echt ontzettend vervelend .. Is er niet iets aan te doen, waardoor het met kleine stapjes beter wordt?

Een stap verder dan het 'jezelf toespreken' waar je je toch (overduidelijk) niet prettig bij voelt.

Edit: Ik heb zelf geen idee wat, maar wilde je toch even aan hart onder de riem steken

frolic schreef:Ja dat weet ik .. dat zeg ik ook volgens mij

Maar wat ga je er aan doen dan? Topics blijven openen tot?
Heb je met iemand gesproken? Een deskundige?

Heb al zoveel gesprekken hiervoor gehad , medicatie geslikt name it !

Ik mag hier toch ook een topic voor openen ?

Punk'd schreef:Het lijkt mij echt ontzettend vervelend .. Is er niet iets aan te doen, waardoor het met kleine stapjes beter wordt?

Een stap verder dan het 'jezelf toespreken' waar je je toch (overduidelijk) niet prettig bij voelt.

Edit: Ik heb zelf geen idee wat, maar wilde je toch even aan hart onder de riem steken

Het gaat al een stuk beter nee serieus had eerst ook een dwangneurose maar daar ben ik nu helemaal vanaf ,angst daar ga ik nooit helemaal vanaf komen.

Het enige wat bij mij helpt is de angsten onder ogen zien , daarom is T ookal met 2,5 naar school gegaan terwijl ik thuis ben ( en het dus eigenlijk niet nodig is )

frolic schreef:Heb al zoveel gesprekken hiervoor gehad , medicatie geslikt name it !

Ik mag hier toch ook een topic voor openen ?

Natuurlijk mag dat maar ik vind echt dat je je zelf te kort doet hiermee en op den duur ook je kids.
Je wil vast niet dat het onzekere volwassenen worden? Ze zullen vallen en opstaan je kunt ze niet overal voor behoeden..

Lijkt me echt heel vervelend om steeds zo'n angst te hebben.

Ik ken het hebben van angst wel (paniekaanvallen e.d.) maar niet tegenover mijn kinderen. Ik ben altijd blij als de vakantie weer afgelopen is en ik weer even geen geklep van de oudste nonstop moet aanhoren.

Ik zou de dokter raadplegen en hier echt werk van maken om over deze angst heen te komen

2CKC2 schreef:

frolic schreef:Heb al zoveel gesprekken hiervoor gehad , medicatie geslikt name it !

Ik mag hier toch ook een topic voor openen ?

Natuurlijk mag dat maar ik vind echt dat je je zelf te kort doet hiermee en op den duur ook je kids.
Je wil vast niet dat het onzekere volwassenen worden? Ze zullen vallen en opstaan je kunt ze niet overal voor behoeden..

Nee dat is het laatste wat ik wil , daarom zit ik ook ziek te wezen en hebben hun dat niet door het is niet dat ze niks mogen - kunnen laat ze zelfs in veel opzichten erg vrij om hun eigen fouten - ongelukken te maken ..

BeeGee schreef:op tlc komt ook vaak een programma met overbezorgde ouders en zij worden dan door 1 iemand begeleid in het loslaten van hun kinderen. Misschien een keer kijken gewoon qua herkenning voor jezelf?

Mij lijkt het in ieder geval enorm zwaar als je er zoveel moeite mee hebt dat je zelfs angsten gaat krijgen. heb er eigenlijk ook geen tips voor omdat ik mezelf er zo niet in herken.

wel een virtuele hug voor je!

liefs

Dat volg ik !! Maar ik herken me daar niet in , wel qua angst dies hetzelfde , alleen mogen ze hier wel doen wat ze willen ( en kunnen voor een 1 en 3 jarige natuurlijk )

Heb jr een idee waar die angst vandaan komt?
Ik herken het wel maar ik kan mezelf wel redelijk in de hand houden. Ik bel nog steeds vaker dan de gemiddelde moeder hier, de doktersdienst, mijn kinderen gaan niet uit logeren en ze mogen niet naar het zwembad of ander water zónder dat ik erbij ben.

Theeleut schreef:Lijkt me echt heel vervelend om steeds zo'n angst te hebben.

Ik ken het hebben van angst wel (paniekaanvallen e.d.) maar niet tegenover mijn kinderen. Ik ben altijd blij als de vakantie weer afgelopen is en ik weer even geen geklep van de oudste nonstop moet aanhoren.

Ik zou de dokter raadplegen en hier echt werk van maken om over deze angst heen te komen

Ik kom nooit volledig over deze angsten heen .

Wat moeilijk Frolic. Heb geen oplossingen of tips, maar wil je wel even een geven.

Sunprincess schreef:Heb jr een idee waar die angst vandaan komt?
Ik herken het wel maar ik kan mezelf wel redelijk in de hand houden. Ik bel nog steeds vaker dan de gemiddelde moeder hier, de doktersdienst, mijn kinderen gaan niet uit logeren en ze mogen niet naar het zwembad of ander water zónder dat ik erbij ben.

Ja weet waar dat vandaan komt , o ik bel ook zeker vaker de huisarts ( die mij gelukkig zeer goed kent )

Wat vervelend voor je Frolic, ik denk dat het voor jezelf ook enorm veel energie kost als je zoveel angsten hebt als je je kindje wegbrengt naar school. Maar dit soort dingen horen er wel bij, en uiteindelijk geef je hem de angsten en overbezorgdheid onbewust mee. Ik denk dat je (ondanks dat je er nooit vanaf komt, zoals je zelf aangeeft) er echt werk van moet maken, want uiteindelijk kan dit natuurlijk wel z'n gevolgen hebben.

chococupcake schreef:Wat vervelend voor je Frolic, ik denk dat het voor jezelf ook enorm veel energie kost als je zoveel angsten hebt als je je kindje wegbrengt naar school. Maar dit soort dingen horen er wel bij, en uiteindelijk geef je hem de angsten en overbezorgdheid onbewust mee. Ik denk dat je (ondanks dat je er nooit vanaf komt, zoals je zelf aangeeft) er echt werk van moet maken, want uiteindelijk kan dit natuurlijk wel z'n gevolgen hebben.

Zou niet weten wat er verder nog aan gedaan zou kunnen worden , anders had ik vooraan gestaan .

Heb alles wel zo'n beetje gehad .. voor mij is dit wel leefbaar , het is duidelijk wat ik "mankeer" de oorzaak hiervan , heb hier jaaaaren terug al gesprekken over gehad , medicatie voor gehad , nu heb ik nog medicijnen voor de extreme gevallen.

Oke, lastig zeg... Ik hoop voor je dat het makkelijker voor je gaat worden, lijkt me erg lastig voor jezelf nl.

2CKC2 schreef:Frolic - ik vind echt dat jij een overbezorgde angst hebt wat betreft je kinderen. Je moet dat een klein beetje los proberen te laten. Dat je ziek wordt omdat je kind naar schooltje moet, dat is niet normaal. Alle mama's zijn een beetje verdrietig volgens mij in het begin als hun kleintje naar school gaat maar dat enorme vasthouden dat is niet goed voor ze, op lange termijn als volwassenen ook niet.

Mee eens.
Erg vervelend om te horen Frolic, vooral omdat medicijnen e.d niet helpen..

Nou ja het enige wat vervelend is , is dat ik sneller dan normaal bang ben en ook banger dan als iemand anders .

En heb eens in de zoveel tijd een paniek aanval , had al een paar keer gezegd dat het mijn kinderen hun leven verder niet beinvloed ..

Wat vervelend! Maar vooral ook moeilijk en vermoeiend denk ik?

Heb je het idee dat je kindjes er iets van mee krijgen?

Annie24 schreef:Wat vervelend! Maar vooral ook moeilijk en vermoeiend denk ik?

Heb je het idee dat je kindjes er iets van mee krijgen?

K weet niet beter dan dit

Nee die krijgen er niets van mee , sommigen uit mijn omgeving vinden mij zelfs nogal makkelijk , T heeft bijvoorbeeld een quad , ze lopen tussen de paarden das het gekke daar heb ik totaal geen problemen mee allemaal , heb nergens beschermdingen voor .. alleen de vertrouwen in anderen is nogal een punt of als ze ziek zijn da wil ik wel eens erg bang zijn.



Ben niet de nutcase die ik hier overkom geloof ik