Werk loslaten, lukt jou dat goed?

Mijn leidinggevende is nu met vakantie, waardoor ik alles over moet nemen. Ik voel me heel erg verantwoordelijk, ben continu dingen aan het regelen en oplossen (ook als ze er wel is, want ze is nieuw en ik moet met echt alles helpen..). Maar eigenlijk werk ik 'maar' 6 uur op een dag, en betekent dat dus dat als ik om 8.00u begin, rond 15.00u vertrek en dan de rest achterlaat met de laatste dingen. Ik heb daar echt moeite mee. Ik weet gewoon zeker dat het goed gebeurd als ik het doe, en ik de volgende dag op de juiste manier weer verder kan.... wat betekent dat ik er dus vandaag om 16.30u nog liep. Nou is dit ook ontstaan omdat ik dagen had dat ik wel vertrok of vrij was en ik vervolgens uren problemen aan het oplossen was, omdat het een nieuw leidingteam is, en alleen ik er twee jaar werk

Nu dus mijn vraag... hoe laat jij je werk los?

Ik kan werk soms moeilijk loslaten, ook nu in mijn verlof. Zo heb ik nu in mijn verlof al enkele vragenlijsten in moeten vullen voor een onderzoek waarop we en ruim een jaar wachten. Tsja zoiets laat ik niet wachten. Ook heb ik volgende week een gesprek met een instantie over een kind it mijn klas en ook dat kan niet wachten. En zulke dingen kan je niet aan een invalster overlaten hoe goed ze ook is.

Niet. Op dit moment spelen op mijn werk ook allerlei nieuwe dingen/veranderingen en ik voel me ook verantwoordelijk wil dat het goed gaat vooral omdat het ivm de crisis een spannend jaar is. Ik ben gisteravond om half elf als een blok in slaap gevallen, heerlijk geslapen maar werd om 00.59 uur wakker en ik was toen veels te wakker door allerlei dingen van mijn werk waar ik over aan het nadenken was, dus grotendeels de nacht wakker gelegen. Ik weet uit ervaring dat het wel weer goed komt als het allemaal iets beter te overzien is maar maak nu ook meer uren dan normaal om het op dit rit te houden en denk er thuis ook nog over na.

Dat is een beetje dubbel. Ik ben vaak op mijn werkmail te vinden op mijn vrije dag, en werk dan vaak ook echt. Aan de ene kant kies ik hier zelf voor, zodat ik op mijn werkdagen geen achterstand heb, maar het voelt soms ook wel eens vervelend dat het werk altijd maar doorgaat, en dat ik gewoon blijkbaar veel nodig ben. Aan de andere kant kan ik ook prima een dag niet bezig zijn met werk.

Ik denk dat ik mijn werk bewust niet helemaal loslaat

Ik kon ook nooit goed loslaten. Thuis zat ik nog te malen. Toen ben ik op een gegeven moment maar 's avonds mailtjes naar mezelf gaan sturen met dingen die moesten gebeuren. Doe ik nu nog steeds trouwens met m'n studie. Als ik al in bed lig, maar iets niet kan loslaten, dan mail ik het mezelf en dat voelt een stuk rustiger. Dan weet ik dat het op 'papier' staat en ik het morgen weer lees en ermee aan de slag kan.

Gympie schreef:Ik kon ook nooit goed loslaten. Thuis zat ik nog te malen. Toen ben ik op een gegeven moment maar 's avonds mailtjes naar mezelf gaan sturen met dingen die moesten gebeuren. Doe ik nu nog steeds trouwens met m'n studie. Als ik al in bed lig, maar iets niet kan loslaten, dan mail ik het mezelf en dat voelt een stuk rustiger. Dan weet ik dat het op 'papier' staat en ik het morgen weer lees en ermee aan de slag kan.

Dat doe ik ook! Erg handig Anders schrik ik steeds elk kwartier op: 'oh! dat en dat niet vergeten!' en dan echt elk kwartier...

Patiënt gerelateerde dingen kan ik goed loslaten. Organisatorische dingen niet. Het helpt ook niet dat mijn collega op mijn vrije maandag dingen naar mijn privé mail stuurt. Ok, als het echt naastbestaande, vind ik dat niet zo erg, maar als het kan wachten vind ik dagverblijf, omdat ik er toch op ga antwoorden en dus met werk bezig ben. Afgelopen maandag maakte ze het wel heel erg en heb ik gevraagd of de rest naar mijn werk mail kan.

Vervelende gesprekken met collega's kan ik ook niet loslaten. Blijf daar maar over malen en bedenken wat allemaal terug had kunnen zeggen...en voel me vaak persoonlijk aangesproken. Ik trek me vanalles snel aan.

Momenteel niet, er gebeuren veel te veel spannende dingen ivm de crisis.

Eerst kon ik dat helemaal niet goed, ik sliep er ook slecht van en voelde me veel te verantwoordelijk voor alles. Nu ik minder ben gaan werken is dat niet meer zo. Mijn werkgever is dat opgevallen en ziet dat niet als iets positiefs. Er zijn dagen dat ik helemaal alleen ben op mijn werk. Dan ben ik wel heel erg van het checken: Staat de telefoon goed, raam dicht, lichten uit, mail goed, en vooral: heb ik goed afgesloten.

Werkmail checken doe ik echt niet en ik word ook niet graag gebeld op mijn vrije dag. Niet uit desinteresse, helemaal niet maar ik heb nu een manier gevonden om te kunnen schakelen en dat wil ik graag zou houden. Op mijn werk (kleine organisatie) staan werk en prive al zo dicht bij elkaar.

Ik check mijn werkmail wel een paar keer op mijn vrije dag, maar ga niet terugmailen.
Mijn werktelefoon staat wel aan als ik vrij ben en als ie gaat neem ik op.

Maar verder heb ik geleerd om dingen los te laten.

Als het slecht gaat neem ik het zeker mee naar huis. Dan blijft het malen. Daaronder vallen vooral fouten die ik zelf gemaakt heb, kan mezelf dat heel erg aantrekken. Zeker wanneer ik ze makkelijk had kunnen voorkomen als ik 2 seconden langer nagedacht had.

Ze zullen me nooit bellen op mijn vrije dag, daarvoor lopen onze processen veel te traag, dus die ene dag kan dan ook wel wachten. Als het drukker is kan me in mijn vrije tijd nog wel eens iets te binnen schieten. Een leuk concept of iets wat ik nog kan doen. Dat vind ik niet erg, schrijf ik ook op, blij dat ik dat idee heb. Droom soms wel over mijn werk, zeker wanneer ik al wekenlang naar hetzelfde scherm heb zitten staren.

Dat lukt me aardig ... ik trek de deur dicht en laat het allemaal achter. Ik kan thuis niet op de werkmail en als ze op mijn vrije dag bellen (komt bijna nooit voor) neem ik meestal mijn telefoon niet op, ik heb ook geen telefoon van de zaak en zo belangrijk kan het niet zijn.