Dood gaan

Denk jij daar wel eens aan? En wat denk je dan? Vind je het eng, of maak je je er niet druk om, omdat het erbij hoort?

Ik denk tegenwoordig af en toe over als straks mijn ouders komen te overlijden. Dat lijkt mij zo vreselijk.

Theedoosje schreef:Ik denk tegenwoordig af en toe over als straks mijn ouders komen te overlijden. Dat lijkt mij zo vreselijk.

Bijzonder dat je dat noemt, ik had het van de week in bed dat het me ineens aangreep en ik echt doodsbang werd ervoor. Het idee dat ze er op een moment niet meer zijn, dat vind ik echt verschrikkelijk. Dit hetzelfde bij mijn opa & oma's.

Soms en dan vind ik het doodeng, vooral om op een lijdende manier te sterven. Meestal wijf ik deze gevoelens snel weg.

Isabella schreef:

Theedoosje schreef:Ik denk tegenwoordig af en toe over als straks mijn ouders komen te overlijden. Dat lijkt mij zo vreselijk.

Bijzonder dat je dat noemt, ik had het van de week in bed dat het me ineens aangreep en ik echt doodsbang werd ervoor. Het idee dat ze er op een moment niet meer zijn, dat vind ik echt verschrikkelijk. Dit hetzelfde bij mijn opa & oma's.

Ja dat benauwd mij ook die gedachte. Maar heb dat nog niet zo bij andere mensen gehad.

Ja ik denk zeker na over de dood. Paar weken terug ging het niet echt goed met mijn oma, en ik heb toen echt over na zitten denken dat mocht ze overlijden of ik dan wel spreken op haar begrafenis en wat ik dan zou zeggen. Verder heb ik in mijn omgeving al een aantal leeftijdsgenoten die één of beide ouders kwijt zijn. Echt die gedachte dat dat met mijn ouders kan gebeuren maakt me soms echt helemaal gek.

Verder ben ik ook wel met mijn dood bezig. Ik heb in grote lijnen al op papier staan wat mijn wensen zijn mocht ik komen te overlijden. Ik zie er trouwens meer tegenop dat ik één van mijn ouders moet begraven op dit moment dan dat ik zelf dood zou gaan.

Ja hoor, daar denk ik wel 's aan. Ben er niet bang voor, sterker nog; als 't morgen voorbij zou zijn, zou ik 't naar vinden voor de mensen die ik achterlaat en die verdriet hebben om mijn gemis, maar that's all.

Ik vind het een rot gedachte, niet voor mijzelf maar voor mijn kinderen en partner.

IK zou willen dat iik het op papier zou kunnen zetten. Maar ik krijg een soort angstaanval en benauwd het mij als ik met mijn dood bezig ga.

'I'm not scared of dying, I just don't want to'.
Kan er niks aan doen, daar moest ik gelijk aan denken, haha.

Bang voor de dood ben ik niet, dan eerder voor de manier waarop. Het lijkt me vreselijk om echt te moeten lijden, om te weten dat je dood gaat en er niks aan kan doen en je wel ontzettend pijn hebt.. Daar moet ik dus echt niet aan denken!
Bang voor mijn eigen dood ben ik niet zozeer (behalve als ik in een vliegtuig zit ), eerder voor het moment dat mijn ouders ooit zullen overlijden of iemand anders waar ik van houd.. Het lijkt me echt het ergste wat je kan overkomen als je gebeld wordt met het nieuws dat je vriend/vader/moeder/broer/iemand anders is overleden..

Mamsie schreef:Ik vind het een rot gedachte, niet voor mijzelf maar voor mijn kinderen en partner.

Inderdaad, nou heb ik nog geen kinderen maar ik vind het een rot gedachten dat mijn naasten (vriend, ouders. broer enz) verdriet hebben en zo achter te moeten laten. Zelf maak ik me er niet druk om, ik denk dat ik er zelf niks van merk als ik dood ben. Verder vind ik het zonde om me druk te maken over het onbekende.

Het lijkt mij ook echt vreselijk als mijn ouders komen te overlijden, ik heb ze nog zo hard nodig! Het idee alleen al . Ze hebben nu wel beiden kwalen en dat maakt me wel bang dat er iets met ze kan gebeuren . Het komt nu toch wel vaker voor dat ik hieraan denk, ook nu ze toch ouder worden.

Het lijkt me echt een heel raar idee om dood te zijn en dat je er gewoon niet meer bent. Ik denk er soms wel eens over na of er iets is na de dood en wat dat dan is. Het doodgaan zelf lijkt me ook heel raar en naar. Met mijn eigen dood ben ik eigenlijk niet echt bezig. Dat lijkt nog zo ver weg, terwijl de tijd vliegt.

Wat me overigens ook echt erg lijkt, is als een van mijn ouders komt te overlijden en de ander de rest van zijn/haar leven alleen moet leiden.. Dan hoop ik echt dat hij/zij een leuke, lieve nieuwe man/vrouw tegenkomt om zijn/haar leven mee te delen.

*

Ik denk meer aan het overlijden van dierbare personen dan over de dood bij mijzelf.
Heel af en toe wanneer ik een nieuwsbericht hoor dat er iemand is verdronken of verbrand krijg ik angstgevoelens en hoop ik dat dat mij niet overkomt. Het lijkt mij verschrikkelijk om op die manier om het leven te komen.

Ik hoop gewoon echt dat ik na mijn overlijden op een rustige en vredige plek terecht kom. Dat mijn geest/ziel/bewustzijn of wat het dan ook is, óf helemaal verdwijnt, óf rust vindt. Ik vind het wel eng om te bedenken dat ik nergens zeker van ben. Dat ik misschien wel terecht kom in een eeuwigdurende leegte of ronddolende nachtmerrie achtige toestand...

Laatst was ik bijna dood. Als de situatie waarin ik mij bevond 5 minuten langer had geduurd was ik er niet meer geweest. Toch heeft dit verbazingwekkend weinig impact op mij gehad. Ik was helemaal niet bang op dat moment, vreemd vind ik nog steeds.

Noa schreef:

Laatst was ik bijna dood. Als de situatie waarin ik mij bevond 5 minuten langer had geduurd was ik er niet meer geweest. Toch heeft dit verbazingwekkend weinig impact op mij gehad. Ik was helemaal niet bang op dat moment, vreemd vind ik nog steeds.

Dat lijkt me een hele bizarre ervaring. Wat was er, als ik vragen mag?

Daar denk ik zeker wel eens aan en dan vraag ik mij af hoe het is. Ik ben niet bang om dood te gaan, hoewel ik wel hoop dat het geen langdurig en pijnlijk proces is.
Ik ga ervanuit dat er meer is na de dood en dat geeft mij een rustig gevoel!

Ja ik ben bang om dood te gaan en ook bang om mensen om wie ik geef te verliezen... Maar ik ben sowieso bang voor de dood in het algemeen, alles wat er mee te maken heeft. Als ik 100% zeker wist dat er een hiernamaals is waar je uiteindelijk elkaar weer terug zult zien zou ik denk ik een stuk minder bang zijn.

Ik vind het erger voor mijn nabestaanden. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat wat ik in het leven gedaan heb mij gelukkig heeft gemaakt en dat ik altijd na mijn volste kunnen heb geleefd.

Isabella schreef:

Noa schreef:

Laatst was ik bijna dood. Als de situatie waarin ik mij bevond 5 minuten langer had geduurd was ik er niet meer geweest. Toch heeft dit verbazingwekkend weinig impact op mij gehad. Ik was helemaal niet bang op dat moment, vreemd vind ik nog steeds.

Dat lijkt me een hele bizarre ervaring. Wat was er, als ik vragen mag?

-

Ik was altijd vrij nuchter over doodgaan, over 'de dood'. Nu ik een kind heb, heb ik angsten die samenhangen met de dood. Momenteel zijn ze niet meer zo erg als ik ze had, tot ze een half jaar was zag ik voor me hoe zij verongelukte bij opa/oma/tante/papa in de auto, hoe ze dood in haar bedje lag, hoe ze van de trap af viel en haar nek brak... vreselijke beelden. Deze angsten hingen samen met pnd en nu ik daar redelijk overheen ben denk ik er weer wat reëler over. Zeker wat betreft mijzelf, als ik dood ga zal het mijn tijd wel zijn. Zo kan ik er wat betreft mijn dochter dan weer niet over denken. Hoe kan het ook haar tijd zijn, ze is pas anderhalf. Ik heb er dus een dubbel gevoel over.

Coco schreef:Het onbekende na de dood, dat vind ik een nare gedachte.

Verder vind ik het vooral heel naar voor de kinderen en hoop ik dat zowel mijn man als ik mogen blijven leven tot de kinderen op eigen benen kunnen staan.

+1. Het onbekende maakt mijn ook bang. Dan ga ik proberen voor te stellen hoe het is om dood te zijn. Nou daar word ik niet echt blij van.

Ik denk er wel regelmatig aan. Mijn vader overlijd ook op korte termijn. Vind het wel bijzonder om te zien hoe rustig hij er onder is.

Ik ben er niet bang voor, ben er eigenlijk heel erg benieuwd naar.
Heb het er laatst een beetje met mijn vriend over gehad over wat we zouden willen. Maar mijn vriend wil er niet echt over praten haha