jongere partner

Sinds een half jaar ken ik mijn nu-vriend en sinds 5 weken hebben we officieel wat. Het is een beetje raar gelopen. Ik leerde hem kennen op een barbecue toen ik nog gewoon samen was met mijn ex (6 jaar). We waren gewoon vrienden (heb hem nog geprobeerd te koppelen aan mijn zusje) en toen het steeds slechter ging tussen mijn ex en mij, kwamen F. en ik steeds dichter bij elkaar. Eerst een 'sexrelatie', uiteindelijk gevoelens voor elkaar, nu dikke liefde. Mijn relatie is echter niet om hem uit gegaan..

Nu zijn we dus een setje. Echt walgelijk verliefd. Ik slaap er de helft van de week en het is echt zo'n 'staren in elkaars ogen' liefde. Ik ben wel eerder verliefd geweest maar nog nooit zo liefdevol bemind zeg maar. Een liefdesliedje cliche: liever niet gaan slapen want dan missen we tijd met elkaar etc.
Maaaaar...

Ik ben 28 en mijn vriend is 22. Daar merk je qua uiterlijk en innerlijk niks van. Gelukkig.
Maar nu het wat serieuzer is ga ik steeds meer denken aan de nadelen die het zou kunnen brengen..
* hij moet nog 3,5 jaar studeren. Ik werk. Dat geeft niet maar wat als je dan aan gezin gaat denken?
* hij is Australier maar zijn ouders wonen in Rome. Zijn ouders zijn moslim opgevoed maar doen er niks mee, net als mijn vriend (die echt atheist is). Dus afkomst en cultuur. (Nu moet ik zeggen dat mijn ex Oostenrijks is en mijn vriend ervoor Frans dus ik ben het op zich gewend)

Ik weet niet zo goed waarom ik dit opschrijf. Ik moet het even kwijt, wil graag reacties en andere ervaringen. Het gaat nu goed, waarom me druk maken.. Nou, omdat dit in de aard van het beestje zit. Ik ben bang voor de toekomst, wat kan hij me bieden straks? Ik had een toekomstplan met mijn ex, dat voelde goed, toen ging het uit. Ik heb nu geen toekomstplan. Ik moet genieten maar ik kan er niks aan doen dat ik toekomst gericht denk..

Wat is eruit begrijp is dus eigenlijk alleen maar dat jij eventueel al aan een gezin begint te denken.
En hij waarschijnlijk nog niet omdat hij nog 3,5 jaar moet studeren?

Tja bekijk het zo...
Hij moet nog 3,5 jaar studeren dus daarna zou je aan kinderen kunnen beginnen voor jou gevoel.
Stel je maakt het uit en zoekt een ander: wie zegt dat je daarmee binnen 3,5 jaar kinderen gaat krijgen?

Je bent nu hartstikke verliefd en het is leuk toch?
Een goede relatie is veel waard hoor. Dus geniet er lekker van.

Hmm, het kan lastig zijn maar hoeft niet. Het ligt er ook aan wat jou plannen zijn. Hoe snel wil je kinderen, wanneer wil je samenwonen, in hoeverre kan je jezelf, hem en een kleine onderhouden? En wat natuurlijk ook belangrijk is, wat wilt hij? Hoe ziet hij de toekomst?

Zelf is mijn vriend een jaar jonger en moet nu nog 1.5 jaar studeren. Doordat ik dat weet, weet ik ook dat ik geduld moet hebben met een aantal zaken en dat scheelt bij mij.

Dank jullie wel voor de reacties!

Ik weet zelf eigenlijk ook niet zo goed wat me zo'n zorgen maakt. Misschien is het inderdaad het gezin. Ik weet dat hij vreselijk graag kinderen wil..
Punt is meer dat alles nu weer zo nieuw is. Ik had echt alles uitgedacht met mijn ex, trouwen, welk huis en waar, kinderen, baan. Alles opgebouwd. En dat heb ik nu niet. Nu is het een puberliefde, niet wetend waar het gaat eindigen.

Hij weet het zelf ook niet natuurlijk. Niet waar hij straks wil wonen etc. We hebben het er wel eens over maar omdat we niet weten wat de toekomst brengt laten we het maar. Ik heb zijn ouders nog niet eens ontmoet en dat gaat al een big deal worden. Hij brengt namelijk een blonde, blauwe ogen, 6 jaar oudere, erg zelfstandige vrouw mee. En hoewel dat heus wel geaccepteerd gaat worden, is dat natuurlijk best even spannend. Dus dat word de eerste stap. Hij kent mijn vader al wel, maar toen waren we nog vrienden.

Samenwonen is ook zoiets. Ik heb ook op kamers gewoond. Hij nu ook. Met een vieze keuken en badkamer. Dat neem ik allemaal voor lief maar ik zit gewoon in andere fase. Mijn vrienden kopen huizen, trouwen en krijgen kinderen. Niet dat ik dat perse wil maar ik merk aan zijn reactie, als hij bij mijn vrienden komt. Hij zei laatst: wonen jullie hier met zijn 2-en? En de overige kamers dan, verhuren jullie die? Hahaha...

Ik woon samen met een vriendin. Ik ga straks wel wat huren, dus wie weet komt hij er bij in.

Ik weet gewoon niet zo wat me dwars zit, ik kan het (nog) niet omschrijven.. Daarom ook dit topic. Ik ben ook heel benieuwd naar mensen die in dezelfde situatie zitten..

Jullie reacties doen me overigens wel goed!

Ik snap wel dat je, je zorgen maakt.
Je bent immers al 28 en je weet gewoon niet hoe deze relatie gaat lopen. Daarbij heb je ook een kinderwens die je ooit wil laten uitkomen....
Maar ja feit blijft gewoon dat niemand jou kan vertellen hoe het leven gaat lopen.
Als dat zo was dan had ik ook tal andere keuzes gemaakt. Maar ja... het loopt zoals het loopt en of deze man jou ''ware'' is.... de tijd zal het leren.
Belangrijk is of jij je gelukkig voelt bij deze man, of jij jezelf kunt zijn. Als dat allemaal goed zit dan zit er een grote kans van slagen in deze relatie.

Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om samen te gaan wonen, want wie weet ging het ooit wel uit ofzo?
Maar ja als je gewoon realistisch gaat kijken dan weet je gewoon dat niemand weet wat je te wachten staat.
En soms moet je dan gewoon een gokje wagen.

Ik ben 27 en mijn vriend 22... Dus wij schelen 5 jaar en ik merk hier weinig van.. Hij studeert ook en ik werk. Dat is vooral een nadeel met inkomen maarja dat komt over een paar jaar wel goed

Je moet je maar geen zorgen maken en gewoon genieten. Ik en mijn toenmalige vriend scheelde 9 jaar en hij was diegene die ouder was. Dat was wel een hele andere relatie, serieuser en minder spontaan.

je weet toch niet hoe het leven loopt, geniet gewoon van je liefde op dit moment en probeer lekker samen plannen te maken (die voornamelijk op dit moment voor hem over zijn studie e.d. zullen gaan).

Mijn vriend en ik schelen ook 4,5 jaar, hij is jonger. Merk er eigenlijk weinig van. Ja, hij studeert nu nog (bijna klaar), dus over een tijdje zullen we er qua inkomen wel lekker op vooruitgaan

He gelukkig, alleen maar positieve reacties! Ik geniet er ook echt van en verbaas me er soms gewoon over hoe leuk het is en toch compleet nieuw..
Ik ga er maar niet meer over nadenken, het komt toch hoe het komt.. Soms steekt het de kop op!

De dames die hier reageerden met een jongere vriend, hebben jullie er echt NOOIT problemen mee? Bijv. reacties van anderen, of de reactie van zijn ouders? Of praktische dingen (mijn vriend heeft geen rijbewijs omdat hij dit nooit heeft kunnen afmaken)?

Ik heb er eigenlijk nooit problemen mee gehad. Maar ik zie er ook niet ouder uit dan mijn vriend, dus anderen weten het pas als ze onze leeftijden weten. Maar heb nooit rare reacties gehad, ouders vonden het prima (nu hebben we beide sowieso hele makkelijke ouders) en zijn rijbewijs had hij al toen we wat kregen (hij was toen 20, ik 24).

Heej, ik heb helaas niet zo'n goede ervaring met zo'n leeftijdsverschil... mijn ex was ruim 5 jaar jonger dan ik. Hij studeerde, ik werkte, hij woonde op kamers, ik had een appartement, hij ging veel op stap, lang leve de lol, terwijl ik al wat serieuzer was. Uiteidelijk leidde dat toch tot teveel stress en ruzie. Hij plande alles vol met sport en vrienden en dacht er niet aan dat een relatie ook tijd kostte. Hij was er gewoon nog niet aan toe. Terwijl ik dus ook al 26 was en aan het denken was over de toekomst. Ik had geen haast met kinderen ofzo, maar hij moest nog minstens 4 jaar studeren en dat vooruitzicht vond ik niet zo... inmiddels is het alweer ruim een jaar uit, en toch denk ik soms nog steeds dat we perfect zouden zijn voor elkaar, als hij maar een paar jaar ouder was geweest. Op andere gebieden klikte het zo waanzinnig goed! Ik heb verder nooit iets van het leeftijdsverschil gemerkt, hij was wijs genoeg en was ook erg geinteresseerd in wat ik allemaal deed en we hadden het heel erg leuk samen. Tja, elkaar op het verkeerde moment getroffen ofzo..

Sorry als ik je nu een slecht gevoel bezorg, maar ik denk dat het gewoon per persoon verschilt of zo'n relatie werkt of niet, gelukkig werkt het voor veel meiden heel goed! Ik wil zeggen volg je hart, maar luister ook een beetje naar je hoofd. Als ik dat gedaan had, had ik eerder gemerkt dat het niet werkte namelijk en mezelf heel wat verdriet bespaard. Maar als jij je er goed bij voelt is er geen enkele reden dat deze relatie niet zou kunnen werken!

Het is op zich wel grappig: wij wilden allebei geen relatie toen we aan elkaar toegaven dat we elkaar erg leuk vonden. Maar omdat we zo vreselijk gek op elkaar zijn willen we niks anders dan bij elkaar zijn. Wat dat betreft zijn we net 2x 16. Ik merk, nog, niks van het leeftijdsverschil. Ik heb ook wel eens het idee dat 'buitenlanders' wat volwassener zijn. Hij woont samen met een 21 jarige Zuid Afrikaan. Als ik dan eens wat met zijn vrienden ga doen (80% Nederlanders van zijn leeftijd), dan merk ik wel erg het verschil. Het zuipen etc. Maar bij hem en de ZA heb ik dat nog nooit gehad.

Hij zegt ook dat hij, nu hij mij heeft, helemaal niet meer wil stappen. Daar ben ik het ook niet mee eens. Aan de andere kant ga ik ook regelmatig mee.. Het is nu zelfs zo dat hij zijn boek thuis aan het schrijven is, ik op stap ga en hij op me wacht.. Omgekeerde wereld dus.

Misschien is het nu nog wel de roze wolk waar ik op zit en dat probeer ik me dus voor te houden. Misschien komen die ergernissen nog wel. Maar ja, ken hem nu half jaar, dan was het me toch al wel opgevallen?