Re: voor de trein springen

Gast vr 3 dec 2010 - 2:32

Liva schreef:Je kan voor je zelf niet voorstellen dat je dood zou willen, maar je kan toch wel voor een ander voorstellen dat diegene dood zou willen en zich daar heel erg ellendig onder voelt? En dus begrijpen dat het niet iets is wat je zomaar doet zeg maar.

Dat laatste wel, maar dat daarvoor kan ik me ook niet voorstellen. Ik kan me niet voorstellen dat íemand dood wil.

Edit: ik vind dat ook niet raar. Als je niet depressief bent en niet suicidaal, dan komt het bij wijze van spreke niet eens in je OP om dood te willen. Ik ben heel erg bang voor de dood juist. Neemt niet weg dat ik me kan proberen in te leven in iemand en dat ik daar ook zeker gevoelens van sympathie voor op kan brengen. Maar het echt begrijpen? Nee, want ik ben niet suicidaal.

Gast vr 3 dec 2010 - 2:33

Je hebt toch inlevingsvermogen? Very Happy

Gast vr 3 dec 2010 - 2:34

Liva schreef:Je hebt toch inlevingsvermogen?

Schijnbaar niet genoeg dan

Gast vr 3 dec 2010 - 2:35

Liva schreef:Je hebt toch inlevingsvermogen?

Ja maar moet je daarom begrijpen wat iemand doet? Ik kan me ook proberen voor te stellen hoe het moet voelen om straatarm te zijn en te leven in honger en ziekte in Afrika. Dan leef ik me in, maar echt weten hoe het voelt? Nee. Want ik ben niet hongerig en ik woon in Nederland. Misschien een stom voorbeeld, maar toch. Inlevingsvermogen laat ons niet alle gevoelens van anderen delen. En gelukkig maar, want als ik me zover in zou kunnen leven in iemand die suicidaal is zou ik daar zelf ook depressief van worden.

VeryCherry vr 3 dec 2010 - 2:35

In dit opzicht heb ik ècht geen inlevingsvermogen, ik kan er gewoon niet bij dat iemand zijn leven zo k*t is dat je er een eind aan maakt.

Gast vr 3 dec 2010 - 2:36

Nogmaals, inlevingsvermogen is iets anders dan het geheel kunnen begrijpen.

VeryCherry vr 3 dec 2010 - 2:37

Darcy schreef:
Liva schreef:Je hebt toch inlevingsvermogen?
Ja maar moet je daarom begrijpen wat iemand doet? Ik kan me ook proberen voor te stellen hoe het moet voelen om straatarm te zijn en te leven in honger en ziekte in Afrika. Dan leef ik me in, maar echt weten hoe het voelt? Nee. Want ik ben niet hongerig en ik woon in Nederland. Misschien een stom voorbeeld, maar toch. Inlevingsvermogen laat ons niet alle gevoelens van anderen delen. En gelukkig maar, want als ik me zover in zou kunnen leven in iemand die suicidaal is zou ik daar zelf ook depressief van worden.

Dit is een goed voorbeeld, zo bedoelde ik het dus ook.

Gast vr 3 dec 2010 - 2:37

Darcy schreef:Nogmaals, inlevingsvermogen is iets anders dan het geheel kunnen begrijpen.

Inderdaad.. Je kan je proberen in te leven, maar je zal het niet voelen en dan kan je het ook niet begrijpen..

Gast vr 3 dec 2010 - 2:38

Nou, misschien ben ik dan wel raar, want ik kan me prima voorstellen hoe zo iemand zich voelt. Of hoe iemand zich voelt die een klein kind heeft verloren. Of hoe iemand voelt die ongewenst kinderloos is enzovoort. Ik kan me heel goed voorstellen hoe ellendig zo iemand zich moet voelen, ook al voel ik die gevoelens niet zelf. Daarom zou ik ook nooit rare opmerkingen maken over dit soort gevallen en snap ik mensen dus ook niet die dat wel doen.

Gast vr 3 dec 2010 - 2:43

Liva schreef:Nou, misschien ben ik dan wel raar, want ik kan me prima voorstellen hoe zo iemand zich voelt. Of hoe iemand zich voelt die een klein kind heeft verloren. Of hoe iemand voelt die ongewenst kinderloos is enzovoort. Ik kan me heel goed voorstellen hoe ellendig zo iemand zich moet voelen, ook al voel ik die gevoelens niet zelf. Daarom zou ik ook nooit rare opmerkingen maken over dit soort gevallen en snap ik mensen dus ook niet die dat wel doen.

Nee je bent niet raar, dat bedoel ik helemaal niet te zeggen. Maar ik denk dat wij twee verschillende bewoordingen aanhouden voor hetzelfde smile

Ik leef me soms zelfs teveel in in mensen, zodat ik er zelf ontzettend verdrietig of ziek van wordt, maar me geheel verplaatsen in iemand, dat kan niemand, behalve als je zelf ooit in de situatie hebt gestaan. Je kunt het je wel voorstellen, je inleven dus, voglens mij bedoel jij dat ook, correct me if i'm wrong.

Ik kan me niet geheel voorstellen hoe het bijvoorbeeld is om zwanger te zijn, omdat ik dat nooit ben geweest. Als jij dat aan mij zou moeten uitleggen, zou je dan ook niet zeggen ja ik kan het wel tot in detail uitleggen, maar het gevóel, dat weet je pas als je het zelf meegemaakt hebt. Zoiets. Ik kan me voorstellen hoe het is als iets van jezelf in je groeit en als het schopt en de liefde die je voelt, maar er is een verschil tussen het meebeleven via de uitleg van iemand anders en het pure gevoel van het zélf beleven. Dit is een heel ander (positief) voorbeeld maar zo zie ik het.

Petteflet vr 3 dec 2010 - 3:21

Het is inderdaad erg lastig om in te leven hoe het voelt dat je niet meer wilt leven. Zo kan ik mij wel enigszins inleven in de gedachten van een suïcidaal persoon, maar kan ik het mij niet voorstellen dat ik ooit voor die keuze kom te staan.

Ook ik kom in mijn omgeving heel veel onbegrip tegen m.b.t. zelfmoord. Mijn vader wil al zo'n 20 jaar niet meer leven. Heeft ook al meerdere keren een poging gedaan (en nee dit was absoluut geen schreeuw om aandacht...), maar werd iedere keer (net op tijd voor ons) gevonden. Ik heb mijzelf geleerd om hiermee om te gaan en heb diep respect voor de keus van mijn vader. Dit is echt een proces van jaren geweest.
Sommige dagen kan ik begrip opbrengen voor mensen die een "harde" opmerking maken, want zij hebben nog nooit in deze situatie gezeten, dus hoe moeten zij nou weten hoe het voelt....

Gast vr 3 dec 2010 - 3:30

Voor de trein springen snap ik niet.. Ik kan me wel heel erg goed voorstellen dat iemand dood zou willen, dat iemand zou willen dat zijn leven voorbij is. Zelf heb ik dat laatste vaak genoeg gevoeld; ik vind 't leven geen rúk aan en als ik morgen de pijp uit ben, is 't heel spijtig voor jullie, want dan moeten jullie mijn sprankelende posts missen en 't spijt me heel erg voor m'n fanilie en vrienden, maar ik zou er vrede mee hebben..

Ik vind zelfmoord ook niet per definitie stom of zo, alleen de manier waarop kan ik gewoonweg áchterlijk vinden; voor een trein springen, wat doe je daar omstandigers mee aan? Of je ouders die mogen puzzelen met de lichaamsdelen die van jou over zijn?

Verder houd ik er niet van, als mensen het gaan bespreken, dat ze 't zouden willen doen. 9 van de 10 die roept zelfmoord te willen plegen, zoekt aandacht, zoekt hulp, alleen niet in de juiste richting. Dit zal worden tegengesproken door een aantal mensen, maar ik geloof nog steeds dat er in Nederland óveral hulp is; GGZ, artsen.. Ik vind zelfmoord niet nodig, al is je leven nog zo crappy, al is er zóveel shit, het kan erger. Ik denk wel 's; we leven in Nederland; hier is voor alles een oplossing...

smooch vr 3 dec 2010 - 3:30

Wat zeg je dat goed Darcy, kan me er helemaal in vinden.

Lotus vr 3 dec 2010 - 3:32

Dat lijkt me heel heftig voor jou, Petteflet.

Ik denk dat het heel lastig is om je echt een voorstelling te maken van wat iemand ervaart die suïcidaal is. Bovendien zal niet iedereen hetzelfde ervaren, lijkt me. Ik denk wel dat het mogelijk is je een beetje een beeld te vormen van wat er door iemand heen gaat, maar je weet pas hoe het echt is als je het zelf hebt meegemaakt. Dat is maar goed ook, denk ik.
Ik kan ook wel begrip hebben voor mensen die er op een harde manier over praten (ze weten blijkbaar niet beter), maar het raakt me wel.

Gast vr 3 dec 2010 - 3:52

Darcy schreef:
Liva schreef:Je kan voor je zelf niet voorstellen dat je dood zou willen, maar je kan toch wel voor een ander voorstellen dat diegene dood zou willen en zich daar heel erg ellendig onder voelt? En dus begrijpen dat het niet iets is wat je zomaar doet zeg maar.

Dat laatste wel, maar dat daarvoor kan ik me ook niet voorstellen. Ik kan me niet voorstellen dat íemand dood wil.

Edit: ik vind dat ook niet raar. Als je niet depressief bent en niet suicidaal, dan komt het bij wijze van spreke niet eens in je OP om dood te willen. Ik ben heel erg bang voor de dood juist. Neemt niet weg dat ik me kan proberen in te leven in iemand en dat ik daar ook zeker gevoelens van sympathie voor op kan brengen. Maar het echt begrijpen? Nee, want ik ben niet suicidaal.

Dit was ik aan het schrijven, jij had het alvast verwoord voor me. Ik ben bang voor de dood, en ben veel te blij dat ik leef, en ik kan me dus niet voorstellen dat er mensen zijn die het leven niet fijn vinden, en dood als enige uitweg zien. Ik snap dat iemand zich ellendig voelt, niet meer weet wat die met het leven moet, etc, maar echt dood? Nee, dat vind ik heel moeilijk.

Gast vr 3 dec 2010 - 4:08

Trisha, er is niet genoeg hulp. Je kunt dat vinden, maar de feiten zeggen toch echt wat anders. Er is een tekort aan psychologen etc. omdat er enorm gekort is. Daarom
Is er ook geen geld voor. Dus nee, er is niet genoeg zorg in NL. En dat is geen mening, dat is een feit.

Makamba vr 3 dec 2010 - 4:17

Liva schreef:Trisha, er is niet genoeg hulp. Je kunt dat vinden, maar de feiten zeggen toch echt wat anders. Er is een tekort aan psychologen etc. omdat er enorm gekort is. Daarom
Is er ook geen geld voor. Dus nee, er is niet genoeg zorg in NL. En dat is geen mening, dat is een feit.

+1

Gast vr 3 dec 2010 - 4:24

Ik bedoel dit niet om er tegen in te gaan hoor, ik snap wat je zegt, maar ik baseerde mijn post op mijn ervaringen hier in de omgeving en die waren goed.. Weet dus niet of 't per regio verschilt, maar hier in de omgeving zijn de artsen en GGZ e.d. heel vlot en genoeg ruimte voor patienten zeg maar..

Gast vr 3 dec 2010 - 4:30

Nee ik heb daar zeker geen begrip voor omdat je daarmee niet alleen je zelf van het leven beroofd, maar in feite ook de treinbestuurder en andere mensen die het zien. Zoiets zien is geen pretje. In zo'n geval vind ik diegene enorm egoistisch.

Gast vr 3 dec 2010 - 4:31

Liva schreef:Trisha, er is niet genoeg hulp. Je kunt dat vinden, maar de feiten zeggen toch echt wat anders. Er is een tekort aan psychologen etc. omdat er enorm gekort is. Daarom
Is er ook geen geld voor. Dus nee, er is niet genoeg zorg in NL. En dat is geen mening, dat is een feit.

Klopt, ik meldde me hier in fuckin maart aan voor psychologische hulp en ik was dus pas in september aan de beurt...In de tussentijd belandde ik in de spoedzorg, dus wekelijks gesprekjes om te voorkomen dat je van een flat springt en ze willen je alles voorschrijven wat je maar wil hebben. Ik ben heel blij dat ik pas een jaar na dit gedoe met AD begonnen ben en niet toen. Ik had teveel problemen door externe factoren die eerst opgelost moesten worden.

Maar god, wat voelde ik me hulpeloos en kut toen ik van die wachttijd hoorde....Dat is om heel, heel moedeloos van te worden....

Gast vr 3 dec 2010 - 4:39

Liva schreef:
En Marcellah, psychisch lijden is minstens zo erg als lichamelijk lijden hoor, vergis je daar maar niet in.

Dit is echt zo ontzettend waar. Van de zomer heb ik echt de bodem geraakt, al die jaren van depressies, ik kon niet meer. Het had niet meer met willen te maken, maar met kunnen. Ik was op dat moment niet eens op mijn depressiefst, ik wist verstandelijk heel goed waar ik over nadacht. Ik kon niet meer. Het idee van nog een keer een depressie meemaken maakte me doodsbang. Dat is namelijk ook geen kwaliteit van leven, en ik begrijp werkelijkwaar niet wat daar nou niet aan te begrijpen valt. In mijn geval kon ik er niets aan doen, ik was ziek...En op een bepaalde manier ook terminaal ziek. In mijn familie hebben 2 mensen zelfmoord gepleegd, zo erg zit dit in mijn familie. Psychisch lijden is verschrikkelijk en belemmerd je in alle mogelijke opzichten.

Gast vr 3 dec 2010 - 5:20

Trisha schreef:Ik bedoel dit niet om er tegen in te gaan hoor, ik snap wat je zegt, maar ik baseerde mijn post op mijn ervaringen hier in de omgeving en die waren goed.. Weet dus niet of 't per regio verschilt, maar hier in de omgeving zijn de artsen en GGZ e.d. heel vlot en genoeg ruimte voor patienten zeg maar..

Nou ja, je zegt dat er in Nederland óveral hulp is, terwijl NL er juist om bekend staat dat dat niet zo is. Ik kan me ook niet zo goed voorstellen dat het overal crapuul is maar bij jou in de regio net niet. Woon je dan in een gehucht of..?

En daarna zei je: het kan altijd erger, we wonen in NL. Maar als jij zo erg depressief bent en jezelf het liefste dood ziet en je dan nog weken moet wachten voordat je kan worden opgenomen in de CRISISopvang, hoe kan het dan nog erger?

Gast vr 3 dec 2010 - 5:21

Crapuul= crap (autocorrectie)

Gast vr 3 dec 2010 - 6:08

Wat mij als eerst van het hart moet; het woord zelfmoord stoort me enigszins. Zelf heb ik het liever over zelfdoding. Maar dat terzijde Wink

Ik kan me zeker voorstellen dat iemand zo diep kan zinken dat zelfdoding de enige mogelijkheid lijkt. Gelukkig is dit niet mijn eigen ervaring, maar ik zie het geregeld om me heen in mn werk. Je leven moet op dat moment wel zo zwaar aanvoelen dat je kiest voor zelfdoding, dat je ervoor kiest om je familie en vrienden nooit meer te zien.

En hulp is wel aanwezig, maar wat iemand ook al zei; in beginsel is dat overbruggend (bijv wachtlijstbegeleiding). Er zijn overal enorme wachtlijsten, dat het vaak lang duurt voor iemand op de juiste plek is.

Zora vr 3 dec 2010 - 6:12

Liva schreef:Crapuul= crap (autocorrectie)

Gesponsorde inhoud