Re: voor de trein springen

Lotus zo 5 dec 2010 - 2:35

Ik zie het van mezelf wel als egoïstisch als ik een eind aan mijn leven wil maken. Ik weet dat ik anderen er heel veel verdriet mee zal doen, en toch wil ik het dan. Van mezelf veroordeel ik het dan ook heel erg. Van anderen vind ik het eigenlijk niet egoïstisch. Raar is dat. Dan sluit ik me ook aan bij wat SuperGrover zegt, namelijk dat het misschien wel veel egoïstischer is om van iemand te verlangen dat die blijft leven, terwijl het leven voor diegene ondraaglijk is.

Zwoesj zo 5 dec 2010 - 2:47

Ik heb het ook nog niet zo lang geleden van dichtbij meegemaakt. Collega is van een hoge brug het water in gesprongen, en heeft ervoor gezorgd plat op het water terecht te komen. Hij is later in het ziekenhuis overleden.
Ik kan niet zeggen dat ik het egoistisch van hem vind. Hij voelde zich zo slecht, kon niets meer, en deed daarmee zijn omgeving enorm veel verdriet (en daarmee zichzelf weer extra, omdat hij zag dat zijn naasten zo verdrietig waren). Op deze manier heeft iedereen op een bepaalde manier rust gevonden en kan zijn omgeving weer doorgaan met het leven. Tuurlijk is het absoluut niet leuk om iemand te verliezen, maar wetende dat degene die gestorven is geen pijn en verdriet meer heeft is toch ook wel, na verloop van tijd, een bepaalde opluchting.

Gast zo 5 dec 2010 - 3:47

*weg*

Gast zo 5 dec 2010 - 4:13

Donderwolkje schreef:Ik zat laatst in de trein en toen hoorde ik twee meiden praten over mensen die voor de trein springen. Ze maakten er allemaal grapjes over en het kwam op mij over alsof ze het idee hadden dat mensen dat voor de lol doen. Ze hadden het er ook over dat het zo oneerlijk was, omdat andere mensen vechten om te blijven leven. En natuurlijk hadden ze het over de vertraging die de trein erdoor heeft en hoe vervelend dat is.

Ik vraag me af hoe jullie hier naar kijken. Heb je begrip voor mensen die voor de trein springen? Kun je hun keuze respecteren? Waarom wel/niet?

Ik reageer puur op je openingspost en wil daarna de rest pas lezen.

Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd. Weliswaar door zichzelf te verdrinken in bad, naar ik weet was hij ook alleen thuis, maar toch heb ik een mening over dit onderwerp. Net als velen denk ik.

Als eerste, vind ik zelfmoord geen egoïstische actie. Ik weet dat veel mensen dat wel zo zien, maar dat doet me niks. Als je zo ontzettend wanhopig, ongelukkig, depressief en ellendig bent dat je denkt dat de wereld beter af is zonder jou, dan snap ik dat je je rust zoekt. Ik heb zelf ook die gedachten gehad, maar ze godzijdank nooit willen uitdragen. Zo ver ging het gelukkig niet bij mij. ( Heb 2 x een depressie gehad )

Voor de trein springen: Ja, dat vind ik vrij egoïstisch, toch wel. Je kan er veel mensen een trauma mee bezorgen, ook al komt dat waarschijnlijk niet eens in je op als je zo ver heen bent. Het lijkt me afschuwelijk om de machinist, conducteur, treinreiziger of toeschouwer te zijn. Een gezond denkend mens kan daar met zijn verstand ook niet bij, hoe kan je zoiets doen?

Er grapjes over maken vind ik wel heel erg naar, netjes gezegd.
Dat dan één van die meisjes zegt": "en dan zijn er mensen die vechten om te blijven leven".. Mensen die zelfmoord plegen hebben dat door de bank genomen ook zeer zeker wel geprobeerd maar konden niet meer. Een lichamelijke ziekte en op zijn, en dan kiezen voor euthanasie, dat wordt meestal wel geaccepteerd en begrepen.
Geestelijk ziek en op zijn, niet. Dat is gewoon zo.
En ik snap wel waarom mensen dat vinden, maar ik kan me er zelf niet in vinden. Ik hoop zelf altijd dat degene in kwestie zijn of haar rust heeft gevonden.
Wel vind ik de manier waarop soms heel moeilijk te bevatten. Jezelf voor een trein gooien... Dat doe je toch niet?
Maar je kan helaas niet in iemands hoofd kijken. Het menselijk brein zit vreemd in elkaar.

Ik heb pas op mijn 18e gehoord dat mijn vader niet aan een hartziekte stierf, maar zelfmoord pleegde. Ik ben heel lang boos op hem geweest, ik was 6, mijn broertje net 3 en mijn moeder ongeveer van mijn leeftijd nu.
Nu snap ik hem wel en heb ik het hem vergeven. Het gemis blijft altijd, en het verdriet ook.
Maar het leven gaat door.

Echter geintjes en vreemde opmerkingen rondom dit onderwerp zal ik nooit kunnen begrijpen en accepteren.

Verder heeft iedereen recht op zijn mening, maar ik weet wel dat mensen er vaak heel anders tegenover staan als je er zelf niet van dichtbij ervaring mee hebt. Dus tja, hoe kwalijk kan je het die jonge meisjes nemen...

Sorry voor voor het lange verhaal en bedankt voor wie het wilde lezen.

Liefs Tea

Roze Roos zo 5 dec 2010 - 4:22

@ Tea-Leaf: Wat een heftig verhaal zeg, ben ervan onder de indruk. Ik weet verder niet zo goed wat te zeggen eigenlijk, sterkte gewenst klinkt zo vreemd.

Gast zo 5 dec 2010 - 4:24

Liva schreef:Nee, weten idd niet, maar je kunt je toch inleven? Ik kan me toch ook goed voorstellen hoe het voelt om bijvoorbeeld een gebroken been te hebben, ik noem maar wat. Ik vind het altijd zo simpel gedacht, reacties zoals die van marcellah. Volgens mij hoef je daar niet depressieve gevoelens voor te hebben gevoeld om je in te kunnen leven.

Ja, mee eens.

Gast zo 5 dec 2010 - 4:27

Ruby Gloom schreef:
Liva schreef:Trisha, er is niet genoeg hulp. Je kunt dat vinden, maar de feiten zeggen toch echt wat anders. Er is een tekort aan psychologen etc. omdat er enorm gekort is. Daarom
Is er ook geen geld voor. Dus nee, er is niet genoeg zorg in NL. En dat is geen mening, dat is een feit.

+1

Plus nog iemand.

Er is vaak te weinig zorg, en ook op psychologisch gebied.

Gast zo 5 dec 2010 - 4:31

Roze Roos schreef:@ Tea-Leaf: Wat een heftig verhaal zeg, ben ervan onder de indruk. Ik weet verder niet zo goed wat te zeggen eigenlijk, sterkte gewenst klinkt zo vreemd.

Geeft niks, dat je reageert is al heel aardig van je hoor! Het gaat nu prima met me smile

Het leven komt zoals het komt, en ik ben er vrij open in.

Liefs Tea

Roze Roos zo 5 dec 2010 - 5:12

Fijn dat het nu goed met je gaat! Kan mij voorstellen dat het veel scheelt als je er open in bent!

Mint zo 5 dec 2010 - 8:52

Het plegen van zelfmoord vind ik heel erg. Ik heb zelf twee keer in een trein gezeten waar iemand voor is gekomen, en de eerste keer weet ik nog precies. Ik was zelf helemaal in shock omdat ik deeltjes van de rolstoel buiten zag liggen (die vrouw zat in een rolstoel) en moest dan ook erg huilen. Ik vond het zo erg voor die vrouw! Toen kwam er ook nog een vrouw naar me toe kwam om te zeggen dat ik me niet zo moest aanstellen en moest ophouden met huilen omdat ze twee kinderen bij zich had. Mad

We moesten allemaal uit de trein springen en lopen naar het volgende station. De vrouw was afgedekt met een stuk plastic zodat we haar lichaam niet konden zien. Ik heb geen moment gedacht 'wat een egoisme' ook al was het voor mij erg heftig.

Angela_1986 zo 5 dec 2010 - 9:53

Of het slim is om te reageren weet ik niet want ik sta hier ook 'gekleurd' in door een ervaring met zelfdoding in mijn directe omgeving en ik merk dat dit onderwerp me raakt...

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die niet meer willen leven, hun leven is écht zo ontzettend zwart. Probeer je eens voor te stellen dat er niets meer is waarvoor je wilt leven, dan ben je toch écht ver heen? Verschrikkelijk in wat voor dal je dan moet zittten! Degene die ik ben verloren aan zelfdoding heeft voor deze laatste keer al een poging meer gedaan en geeft aan dat je op dat moment echt nergens meer aan denkt dan aan de dood, aan verlost zijn van je lijden. En zij was alles behalve een egoistisch persoon, haar héle leven heeft in het teken van andere gestaan.

Ik kan me ook voorstellen dat het voor een machinist verschrikkelijk moet zijn én voor de familie/vrienden die hun geliefde gehavend 'terug' krijgen. Aan de andere kant, welke manier van zelfdoding je ook doet, er is altijd iemand die je vindt en die hier een trauma van kan krijgen. Maar goed, bij het springen voor een trein, van een flat enz. zijn er meer mensen bij betrokken, dat is waar.

Er was iemand die zei dat er genoeg hulp in NL is, nou ik zal je uit de droom helpen: écht niet!!! Er zijn eindeloze wachtlijsten en als je dan aan de beurt bent dan is het maar afwachten of je passende hulp krijgt. Degene die ik ben verloren heeft op de PAAZ-afdeling gezeten. Nou wat wij daar mee hebben meegemaakt... dat geloof je gewoon niet als je 't niet zelf hebt gezien/gehoord. Serieus, verschrikkelijk!!!
Ik werk in de zorg&welzijn-sector maar zou nog niet op die PAAZ-afdeling willen werken al kreeg ik iedere dag 'n miljoen, écht niet! Wat 'n (wan)beleid wordt daar gevoerd zeg!
Nu wil dat natuurlijk niet zeggen dat dit overal zo is maar ik heb weinig vertrouwen meer in de GGZ-hulp. Nu weet ik ook wel dat dit niet goed is, om het zo zwart-wit te zien, maar dat komt denk ik omdat mijn ervaring nog redelijk 'vers' is.

Toet ma 6 dec 2010 - 11:53

CherrieLola schreef:Nee, ik heb geen begrip voor mensen die voor de trein springen. Dat je een eind aan je leven wil maken kan ik wel begrijpen, maar doe het dan op een mindere gore manier... Door voor de trein te springen/van een flat af te springen/e.d bezorg je andere mensen een trauma.

Ik snap je punt wel hoor, maar op het moment dat iemand zelfmoord pleegt, is deze persoon in de meeste gevallen zo ver van de wereld dat hij/zij egt niet meer na denkt waar en hoe.. Dat ligt natuurlijk wel aan de problematiek, maar in veel gevallen is het wel zo. Vooral bij schizofrenie, psychoses depressie etc.

Toet ma 6 dec 2010 - 11:57

Bleh ik had nog een heel stuk tekst getypt, maar ik merk dat dit topic en vooral sommige uitspraken die gedaan worden me te veel raken.

Cupcake di 7 dec 2010 - 1:36

freakielief schreef:Hun keuze om zichzelf van het leven te beroven respecteer ik. Alleen zijn er wel 'betere' manieren om dat te doen, zonder dat je een heleboel mensen traumatiseert (de machinist + conducteurs, de mensen die jouw stukjes van het spoor mogen schrapen). Aan de andere kant besef ik dat dat wellicht niet je grootste zorg is op het moment dat je jezelf voor de trein gooit.

Samenvattend vind ik het vooral heel erg sneu voor alle betrokkenen.

+1

pitbullgup di 7 dec 2010 - 3:23

Pffff gisteravond het bericht gekregen dat een klant van mij (ben kapster) waar ik al jaren over de vloer kom gisterochtend voor de trein is gesprongen Sad

Nooit iets aan dr gemerkt paar weken geleden nog gezellig met d'r gekletst en gelachen, zo raar... Zou d'r maandag eigenlijk ook weer moeten knippen en nu is ze er gewoon niet meer, dat dringt ook nog niet echt tot me door!
Heel sneu ook voor d'r man en zoon etc en dan zitten we ook nog eens zo dicht op de feestdagen. Heel verdrietig allemaal Cry

Ik ben het wel met freakielief eens wat dat betreft.... zo sneu

Gast wo 8 dec 2010 - 6:39

Een aantal jaar geleden, heb ik ook deze gedachten gehad.
Maar voor de trein springen heb ik geen moment aangedacht.

Over dat egoisme daar ben ik het niet mee eens, als jij je altijd maar alleen voelt,geen vrienden, geen familie om je heen etc. snap ik best dat je zo kan denken.

Maar grapjes maken hierover? Nee dat vind ik te ver gaan.

Gast wo 8 dec 2010 - 9:02

Ik heb er begrip voor, omdat ik me voor kan stellen hoe je je voelt op zo'n moment. Volgens mij denk je niet helder na en sta je niet stil bij hoe dat voor anderen is, maar denk je dat die beter af zijn zonder je.
Ik heb ooit in een trein gezeten die over iemand heen is gereden en dat was verschrikkelijk. Voor de passagiers en vooral voor de machinist, maar toch was er maar een iemand die zeurde over dat ze te laat zou komen. De rest had allemaal begrip voor de situatie.

loura wo 8 dec 2010 - 11:13

Ik vind het niet heel persee egoistisch omdat je uiteindelijk toch echt alleen voor jezelf leeft... De manier waarop heb ik geen respect voor. Zoals vaak is genoemd, je betrekt er echt veel mensen bij door voor de trein te springen.. Als je geen uitweg weet en niet meer wilt leven is dat een keus. Maar doe het dan op een plek waar niemand is en je zo min mogelijk mensen dupeerd.

Toet wo 8 dec 2010 - 12:08

loura schreef:Ik vind het niet heel persee egoistisch omdat je uiteindelijk toch echt alleen voor jezelf leeft... De manier waarop heb ik geen respect voor. Zoals vaak is genoemd, je betrekt er echt veel mensen bij door voor de trein te springen.. Als je geen uitweg weet en niet meer wilt leven is dat een keus. Maar doe het dan op een plek waar niemand is en je zo min mogelijk mensen dupeerd.

Echt, om zulke reacties kan ik zo kwaad worden. Ja het is jou mening en die respecteer ik, maar misschien moet je iets verder kijken dan je neus lang is.
Sowieso snap ik het al niet dat mensen het uberhaupt egoistisch kunnen vinden maar dat even terzije.
Doe het op een plek waar niemand is en je zo min mogelijk mensen dupeerd? Sorry hoor, maar in de meeste gevallen is degene die zelfmoord pleegd helemaal van de wereld af en dan KAN je niet meer helder nadenken.

Een 'gezond' mens berooft zichzelf niet van het leven hoor.

Gast do 9 dec 2010 - 1:52

Mijn mening: ik heb zelf nog nooit zulke gedachten gehad, dus ik kan me niet verplaatsen in mensen die dit wel hebben. Ik durf dan ook geen uitspraken te doen.

Sterkte voor degenen die momenteel iemand kennen die zelfmoord-gedachten hebben.. Lijkt me heel moeilijk Neutral

Gast do 9 dec 2010 - 5:07

*weg*

Toet do 9 dec 2010 - 5:14

Misschien moet ik dat ook maar doen.

Gast za 11 dec 2010 - 4:26

Ik blijf hier toch ook lezen, terwijl dat helemaal niet goed voor me is. Het is een heel, heel gevoelig onderwerp voor me.

Een neef van mijn vriend, is een vrij harde jongen, in de zin van, hij leeft niet snel mee, vindt weinig zielig of erg en doet gewoon zijn ding. Het is verder wel een aardige keurige jongen hoor.

Maar een hele tijd geleden kwam bij mijn vriend thuis, toen er veel visite was, onder andere ter sprake het onderwerp zelfmoord.
Hij zat tegenover mij aan een lange tafel. Hij had er geen goed woord voor over, hij gebruikte harde woorden en keek er ook onverschillig bij. Toen ik vertelde van mijn vader haalde hij zijn schouders op, zoiets. Dat het dom was, en dat hij het voor niemand zielig vond.

Ik was er kapot van, hoe kan iemand zo hard oordelen. De oudste broer van mijn vriend ( mijn zwager dus, waar ik heel goed mee kan ) nam het voor me op toen hij zag dat ik tranen in mijn ogen had. Mensen kunnen zo ontzettend hard zijn. Why? Hij heeft geen moment sorry gezegd. Toen werd ik boos en zei "ik wil dat je hier niet meer over praat" Gelukkig deed hij dat ook niet.

Zijn opa overleed 2 weken geleden, en toen ik hem condoleerde zei hij "ach, ik ben niet zo emotioneel" en begon een verhaal over antivries tegen mijn vriend. Ik stond versteld. Het condoleren was net begonnen, zijn ouders stonden in de rij maar hij ging al naar huis. Hij keek zelfs opgewekt. Zijn moeder ( het was haar vader ) was heel aangedaan. Ik heb er de hele avond aan gedacht. Waarom sta je niet naast je moeder die net haar vader, en jouw opa, is verloren en daar veel verdriet van heeft?

Ligt het nu echt aan mij of snap je dan gewoon niet hoe het leven werkt? Of ben ik zelf te gevoelig?

Thanks voor t lezen.

Liefs Tea

Lotus za 11 dec 2010 - 4:36

Ik denk zeker niet dat jij te gevoelig bent, maar dat deze jongen emotioneel nogal raar in elkaar zit. Ik vind zijn gedrag in beide situaties die jij beschrijft opmerkelijk.

Gast za 11 dec 2010 - 4:50

Donderwolkje schreef:Ik denk zeker niet dat jij te gevoelig bent, maar dat deze jongen emotioneel nogal raar in elkaar zit. Ik vind zijn gedrag in beide situaties die jij beschrijft opmerkelijk.

Ja he? Ik ben dus niet gek? Mijn vriend gaat er niet echt op in, die denkt dat ik hem "gewoon niet mag". Maar ik vind hem soms echt gevoelloos. Als je dan zijn ouders ziet zou je dat niet zeggen, maar ja, iedereen heeft naast wat hij van zijn ouders meekrijgt ook een eigen persoonlijkheid.

Hij doet meestal standaard aardig maar emotie heb ik nog nooit bij hem gezien. ( Ik ken mijn vriend al bijna 7,5 jaar dus hem ook redelijk lang )

Ps. Ik huil wel snel hoor, das best gevoelig hihi. Of ja, misschien gewoon mijn manier van emoties uiten. Ik blok ze iig niet.

Gesponsorde inhoud