Burn out

*weg*

He bah Tesita, sterkte! Rust maar goed uit, dat is nu het belangrijkste.

*weg*

Zo herkenbaar! Ik had het precies zo de eerste weken. Probeer het echt los te laten, dat schuldgevoel, want daar heb je niets aan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, en waarschijnlijk heb je eerst gewoon echt veel rust nodig. Als je er over wilt praten, weet je me te vinden he!

Ik begrijp hoe je je voelt.
Zelf ben ik overspannen en weer aan het werk gegaan (niet fulltime nog)
Het blijkt dat ik mezelf niet ken en ben dus vandaag weer naar overstuur naar huis gegaan.
Gelukkig brengt mijn werkgever veel begrip ook, echter ken ik het gevoel dat je hebt, dat je denkt dat je je aanstelt en zo.
Ik ga de stap nemen om er met iemand over te praten, want ik kom er niet uit. De ene keer kan ik alles aan en de andere keer ben ik bijna weer terug bij af.
Het doet behoorlijk wat me je merk ik. Ik voel me nu een buitenstaander en voel me niet meer thuis op mijn afdeling.
Zit er heel erg mee en ik hoop echt dat iemand mij ermee kan helpen.

Jij heel veel sterkte!

*weg*

Ja dan ben je er niet best aan toe, Tesita. Ik had precies hetzelfde. Het wordt wel beter. Zorg er nu voor dat je echt goed voor jezelf zorgt. Alle kleine dingetjes die je kunt doen, moet je wel doen. Dus zorg dat je kan douchen en veel slapen en that's it. En een aantal huishoudelijke dingen zal je ook echt nog moeten doen, maar doe gewoon even zo min mogelijk en zorg dat je genoeg rust krijgt.

Ik blijf hier even meelezen.
Zit op dit moment thuis omdat ik er helemaal doorheen zit wat betreft werk, en ik nog een hele stapel schoolwerk heb liggen wat voor juni af moet, en wat me gewoon niet lukt. Er komt helemaal niks uit mijn handen. En ik ben zo moe
En me alsnog schuldig voelen dat ik vandaag niet werk, omdat we vandaag met zo weinig mensen zaten.

*weg*

Goed zo!
Ik kon/kan al niet eens bellen met de directeur. Dat vind ik dus al heel wat
Ga maar even rustig zitten (ik heb nog niets gedaan vandaag behalve ontbeten en tv kijken), en bel daarna je ouders. Dan heb je wel weer genoeg gedaan voor vandaag.

.

Goh, ik merk dat er best wat meiden zijn die met hetzelfde kampen.
Vandaag weer met mijn baas gesproken en echt tot de conclusie gekomen dat een psycholoog mij kan helpen.
Ik kan het namelijk niet alleen, want ik heb geen idee wat nu teveel voor me is.
Vandaag ben ik 3 uurtjes op het werk geweest. Grappig is dat de mensen uit mijn team niet eens naar mij toe zijn gekomen, omdat ik denk dat ze niet weten hoe ze moeten reageren.
De andere collega's wel, dat was wel fijn. Moet zeggen dat ik me een behoorlijke buitenstaander voel en het even niet meer zie zitten.

Ik wil iedereen hier veel sterkte wensen en ik lees af en toe de topic om op de hoogte te blijven van jullie allemaal.

Tesita schreef:Zo. Heb zojuist zowaar gedoucht. Had m'n directeur aan de telefoon en die had al een heel plan klaarliggen tot de meivakantie met de klas en benadrukte dat ik me absoluut geen zorgen moest maken over de klas en de collega's en vooral niet moest nadenken nu, haha. Gewoon proberen wat leuke dingen te doen en je lichaam rust gunnen was zijn advies. Daardoor voel ik me wel weer wat beter. Douchen is dus gelukt. Met het boodschappen doen wacht ik denk ik tot vriend thuis is zodat we samen kunnen gaan. Dingen gaan makkelijker als je het niet in je eentje hoeft te doen heb ik gemerkt. Nu dus even bankhangen en misschien zo wat andere klusjes (was, vieze vaat etc) proberen te doen.
En eigenlijk moet ik mijn ouders even bellen, want die weten nog nergens van. Maar dat vind ik wel moeilijk. Gaan ze zich weer zorgen maken enzo...

Herkenbaar! Mijn moeder kan echt nachten wakker liggen omdat ze zich zorgen om me maakt. En dan ga ik me alleen maar schuldiger voelen. Dus dat werkt averechts, en dat heb ik haar ook gezegd. Maarja mijn moeder is een piekeraar.

*weg*

Nou hier nog een "patient"

Ik zit sinds 4 weken overspannen thuis. Het ging ineens allemaal niet meer. Heb het idee dat ik mezelf compleet kwijt ben. Mijn kop loopt over en mijn lichaam is doodmoe.. "ga leuke dingen doen" zeggen ze dan.. Tja, maar er is nu eigenlijk niks leuk!
Op aanraden van de huisarts ga ik binnenkort praten met een psycholoog, om de boel weer op de rij te krijgen.
Bij mij is de oorzaak deels werk, deels prive, deels persoonlijkheid.. Maar waar ging het dan mis?? En wie ben ik dan eigenlijk, als ik er altijd zo graag voor zorgde dat anderen het fijn hadden en nooit naar mijzelf wilde kijken? Wie komt er dan straks naar boven?

Van het weekend was ik jarig en heb kenbaar gemaakt dat ik dat dit jaar niet wilde vieren. Mijn ouders wilden perse toch langskomen, nou dat was gezellig.. Ze waren erg zwijgzaam, duidelijk dat ze geen idee hebben wat ze met de situatie aanmoeten. Mijn moeder zat toen ik het haar een paar weken geleden vertelde dat ik "ziek" thuis zit al te hameren dat ik wel snel beter moest worden hoor en wel mijn best moet doen om me snel weer de oude te voelen.. Pffff ze snapt er dus gewoon helemaal niks van.. Erg frustrerend, alsof je ervoor kiest er zo bij te zitten?

Vanmorgen moest ik naar de bedrijfs/reintegratiearts en ik ben door haar zonder enige weerstand ak maand ook "niet inzetbaar" verklaard. Ik moet eerst aan mijzelf gaan werken en daarnaast ontspanning zoeken en wederom "dingen doen die je normaal leuk zou vinden" doen..

Iedereen veel sterkte, het is dikke ellende...

*weg*

@ tesita niet zo handig van je collega! lekker de druk opvoeren!
ik heb een paar weken geleden 1 week thusi gezeten en ben daarna weer gaan werken maar dan kortere dagen (om half 4 naar huis en een ´vrije middag voor administratie) en alleen de verantwoording voor mn klas en niet alle andere taken. Bij mij lag het ook aan de prive situatie en niet aan thuis. Ik heb net op tijd hulp gezocht bij mn husiarts en psycholoog en gelukkig kwamen de kerst en voorjaarsvakantie nog net op tijd. Deze week voor het eerst weer volledig aan t werk muv vergaderingen etc. Dit vind ik best spannend want vaak weet je pas achteraf dat iets te veel is geweest.

de dagen dat ik niks meer kon zijn gelukkig voorbij maar ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Ik was zo blij toen ik na een dag dacht he ik heb nog zin en energie om iets te gaan doen.

Veel sterkte meiden! Goed voor jezelf zorgen en de tijd nemen! en met iemand praten kan ook helpen. Ik wist wel wat het probleem was maar het zelf oplossen heb ik echt hulp bij nodig.

Hoi meiden,

Hoe gaat het met iedereen? Beetje de rust kunnen vinden en alles van je af kunnen zetten?
Ik word per vandaag doorverwezen naar een psycholoog en hoop dat ik snel op intakegesprek mag! Heb er een goed gevoel over!

*weg*

Nja, je hebt in ieder geval de arbo gesproken.
Het was zeker geen handige actie van die collega. Als het goed is zijn al mijn collega's geinstrueerd dat zij niet naar mij toe moeten komen met vragen en/of verzoeken. (Eerder kwamen ze altijd alleen naar mij)
Misschien kan jouw werkgever ook jouw collega's informeren hierover?

*weg*

Tesita schreef:Denk niet dat het nu nog nodig is. Blijf nu gewoon even thuis, heb het wachtwoord van mijn werkmail doorgegeven en ben geïnstrueerd door mijn collega's om niet meer te kijken. Heb nu in principe dus echt even niets meer met het werk te maken.

Goed zo, neem je rust! En met het gesprek met de arbo zie je wel weer verder. Luister ook goed naar jezelf. Ik dacht vanmorgen dat ik heel wat was, voelde me eigenlijk best goed, lekker een eind gewandeld met mijn honden en daarna wat was weggewerkt. Maar eind van de middag knapte ik weer finaal af.. Zo raar dat je normaal heel veel dingen "wel ff doet" en dat het nu bergen met energie kost, de kleinste dingen.. Boodschappen doen is bijv bij mij drama, heb het idee dat iedereen langs me heen zoeft, het koude zweet breekt me uit en ben nadien doodmoe.