Burn-out of zoiets?

Ik moest vanmiddag gaan werken, stond hier al te trillen op mijn benen om te moeten vertrekken (heb ik wel vaker de laatste maanden). Onderweg voelde ik het: ik kan niet meer. Ik kan het niet meer, naar dat werk gaan. Ik ben vorige zomer al eens 1 week thuis gebleven omdat het teveel was maar na wat uitrusten ging het beter. Ik loop ook bij een psychiater sinds toen en dat hielp wel (medicatie opgestart enzo). Maar sinds een paar maanden gaat het weer minder... Terug die stress constant, trillen, angstaanvallen, steeds lopen piekeren over dat werk, slecht slapen, op mijn vrije dagen bijna alleen maar slapen,...

En nu heb ik dus gebeld met de mededeling dat ik vandaag niet kom werken. En oh, wat voel ik mij een loser. Ik heb ondertussen al naar ander werk gezocht maar helaas... Gesprekken gehad maar het niet geworden steeds... (By the way, ik woon in België, dus geen arboarts ofzo). Iemand die die ook heeft meegemaakt, dit herkent, tips heeft, iets van troost?

(niet quoten, ik wil het terug kunnen weghalen)

Wat vervelend dat je je zo voelt.. Ik herken het wel een beetje en het enige advies dat ik kan geven is rust nemen. Je bent echt geen loser, iedereen heeft een grens en jij hebt blijkbaar nu die van jou bereikt. Je zegt dat het al maanden minder ging, heb je het hier ook met je psychiater over gehad?

En vind je je werk niet leuk? Of is het de werkdruk? Ik hoop dat je het gevoel dat je een loser bent een beetje van je af kan zetten en even je rust kan nemen.. Heb je je werk ook verteld wat er aan de hand is, of heb je je 'gewoon' ziek gemeld?

In elk geval beterschap

*

Dank je voor jullie reacties.

Jeetje Snoes, dat klinkt zo herkenbaar! Bij mij is het een combinatie van werkdruk, het niet gehoord worden door het beleid en sommige collega's. Ik had me ziek gemeld, ben vandaag wel gaan werken. Het ging op zich maar wat een prijs moet ik er voor betalen... Ik heb gebeld voor loopbaanbegeleiding, omdat ik niet goed weet waar ik terecht kan en wat ik nu wil en niet wil. En ook wat ik kan of niet kan, want ook dat is nu een beetje een warboel in mijn hoofd. Ik ben enorm bang om thuis te komen zitten want dan komt er al die tijd en wat dan??? Ik heb binnenkort een week verlof en ga dan een paar dagen naar een hotel aan zee, om eens goed na te denken en vooral eens wat te kunnen voelen... Ik wéét het gewoon allemaal effe niet meer.

*

Snoes, ik vind het echt heel moedig dat je ander werk hebt gezocht. Wat moet dat allemaal moeilijk voor je zijn geweest... Vooral omdat je dat als je 'droomjob' zag en dan loopt het mis omwille van collega's... Hoe gaat het nu met je? Denk je daar nog veel aan?

Ik herken het gevoel van schaamte en het steeds denken over wat anderen over je denken. Nu helpt het niet dat er blijkbaar een roddelcampagne over mij de ronde doet (dat zegt mijn leidinggevende alleszins maar er iets aan doen? Ho maar!). Word ik nog onzekerder en kwader door! Het gaat ook nergens over, er zijn stukken die ik herken en erken en waar ik ook aan wil werken maar de meerderheid van de roddels zijn gewoon erg bij de haren gesleurd... Ik ga maandag contact opnemen met onze vertrouwenspersoon en het eens overleggen. Als ik maandag op mijn werk geraak, dat is.

Bahbahbah! Ik wil gewoon met een goed gevoel gaan werken en niet in zo'n verziekte omgeving als mijn werk!

*

Wat herkenbaar.
Ik ben zelf sinds afgelopen donderdag weer aan het werk, na een kleine 2 weken thuis te hebben gezeten.

Bij mij is het een combinatie van een werkplek waar ik niet op mijn plek zit, en dingen die in het afgelopen jaar in mijn privéleven gebeurd zijn.
Als ik je een tip mag geven; ga naar je huisarts. Mocht je je voor langere tijd ziek willen melden, dan kun je altijd zeggen dat jet bij de huisarts geweest bent. Mijn huisarts heeft zelfs een briefje geschreven wat ik eventueel aan mijn werk kon geven, en hij heeft me iets rustgevends gegeven.

Ik ben inmiddels wel weer aan het werk, al is het veel te snel vind ik stiekem, maar ik ben ondertussen druk aan het zoeken naar een andere baan

Ik voelde me ook wel een doos toen ik me ziek meldde, maar ik had het écht nodig die 2 weken. Ik viel elke avond rond 22.00 in slaap, en werd de volgende dag vaak pas rond 15.00/16.00 wakker (!!) ik was gewoon echt he-lemaal op.

Isis, hoe gaat het nu met jou meis?

Wat lief dat je ernaar vraagt, Snoes! Op zich gaat het wel, ik heb van de dokter medicatie gekregen waardoor ik wat meer energie heb en minder pieker. Op mijn werk gaat het daardoor ook iets beter maar ik ben me ervan bewust dat het probleem niet van de baan is. Volgende week heb ik een week verlof en dan ga ik een paar dagen alleen naar een wellness hotel in Zeeland, om eens tot rust te komen en een beetje na te denken over de toekomst wat mijn werk betreft. De roddels heb ik naast me neer kunnen leggen en ik probeer meer tijd te spenderen aan mijn vriendinnen, als uitlaatklep en afleiding. Ik heb ook meer energie en dat maakt dat ik nu ook leuke dingen kan doen naast werk.

Hoe gaat het met jou?

Fijn dat je redelijk gaat met jou, Isis. Al zal die medicatie natuurlijk geen blijvende oplossing zijn, althans het lijkt me niet de bedoeling dat je je hele leven medicatie gaat nemen om toch maar wat relaxter naar je werk te kunnen. Ik denk dat je zo het probleem gewoon een beetje verdringt. Fijn dat je een week vakantie hebt volgende week, daar ben je vast wel aan toe. Ik zou inderdaad even goed nadenken of je dit nog wel wilt, want het is niet de bedoeling dat jij je dag in dag uit rot voelt door je collega's of bepaalde voorvallen op het werk. Hopelijk kom je hier uit meis

Met mij gaat het redelijk hoor, er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan wat me 11 maanden geleden overkomen is, dat heeft echt nog wel zijn tijd nodig. Maar ik ben wel gelukkig, heb nu ook gewoon een hele fijne baan en dat is voor mij het allerbelangrijkste: me goed voelen op mijn werk en begripvolle collega's hebben.