Nog steeds verdriet!

Mijn oma is een aantal weken geleden overleden en daar heb ik het in het begin moeilijk mee gehad. Ik keek zonet op mijn broertjes FB en zag een foto van hem en mijn oma die er sinds haar overlijden op staat. Toen moest ik al huilen en zonet weer.
Dacht dat ik mezelf er nu wel bij had gelegd, maar blijkbaar niet.

Het is nog maar een paar weken geleden en dan vind je het vreemd dat je nog steeds zo nu en dan verdrietig wordt?  

Zoiets heeft vaak ook tijd nodig, neem die tijd ook maar. En ook al denk je er misschien straks niet meer dagelijks aan, zoiets als een foto kan weer zoveel gevoelens oproepen. Vind ik niet zo gek hoor.
Ik keek laatst allemaal oude filmpjes van vroeger en toen hoorde ik daar ineens de stem van m'n overleden oma die al tien jaar dood is. Ineens raakte me dat heel erg, ik had dat totaal niet zien aankomen en toen ineens kwam die stem weer naar boven. Zo gek is dat.

Enfin,  voor jou.

Wat rot, maar geef jezelf wel tijd om zoiets te verwerken. Een paar weken geleden, dat is toch ook nog gewoon heel vers? Ik vind het niet meer dan normaal dat je daar zo verdrietig om bent nu. Sommige dingen hebben ook even tijd nodig om door te laten dringen, dat kan weken, maanden of zelfs jaren duren.

Sterkte.

Mijn opa was afgelopen vrijdag alweer vijf jaar dood, maar ik ben er nog steeds verdrietig om als ik eraan moet denken.

Gecondoleerd.

Een rouwproces is een proces die iedereen anders doormaakt. De ene is er na een week al klaar mee, bij een ander duurt het jaren. Echter is het niet een vast iets en weet je nooit wanneer je er klaar mee bent.

Da's heel normaal. Mijn kater is veertien maanden geleden overleden en ik mis hem nog steeds. Dus waarom zou dat met een persoon na een paar maanden anders zijn?

Ik geloof nooit dat je over het verlies van iemand heen kunt groeien, dat gemis blijft en dat verdriet blijft dus ook. Het slijt hooguit wat.

Bedankt allemaal da's lief. Ik maak het bewust mee van een grootouder. Toen ik jong was heb ik de ouders van mijn vader verloren, maar heb daar nooit besef van gehad. Heb nu geen grootouders meer en dat voelt heel vreemd!

Maple, kun je nagaan hoe het straks zal gaan als onze hond er niet meer is, die gaat ook steed meer achteruit het oudje!

Gecondoleerd.
Mijn oma is in 2007 overleden, maar ik kan er in periodes ook nog best mee bezig zijn en af en toe wat weg moeten slikken. Neem rustig je tijd om het op jouw manier te verwerken. Het is bepaald niet vreemd dat je er nu (nog) om huilt! Wat Maple zegt: het slijt op een gegeven moment wel, maar helemaal weggaan doen verdriet en gemis niet.

Caribbeanlover schreef:Bedankt allemaal da's lief. Ik maak het bewust mee van een grootouder. Toen ik jong was heb ik de ouders van mijn vader verloren, maar heb daar nooit besef van gehad. Heb nu geen grootouders meer en dat voelt heel vreemd!

Maple, kun je nagaan hoe het straks zal gaan als onze hond er niet meer is, die gaat ook steed meer achteruit het oudje!

Ja, gek is dat hè? Ik heb dat ook sinds een paar jaar en dat voelde zeker in het begin heel gek. Dat onze ouders nu de oudste familieleden zijn, zoiets...
Toen mijn ene oma overleed was er een maand later een grote reunie in mijn geboortedorp. Er werd toen door de gastheer ook een momentje genomen om mijn oma te herdenken: tranen met tuiten en totaal niet aan voelen komen..

In ieder geval nog gecondoleerd met het overlijden van je oma en als je verdriet voelt, neem daar gewoon de tijd voor.

Mijn oma is volgende maand ook alweer 6 jaar dood en ik kan er ook nog steeds verdrietig om worden, ik belde haar ook heel vaak om gewoon wat te vertellen. Dus nee het is niet gek dat je nog verdrietig bent.

Hier ook nog steeds verdriet, hoor en dan is mijn oma inmiddels ook alweer 10 jaar overleden. Slijt nooit, 't krijgt alleen een plekje en sommige dagen is 't gemis groter dan andere dagen, maar verdwijnen doet 't nooit.

Bazinga schreef:Hier ook nog steeds verdriet, hoor en dan is mijn oma inmiddels ook alweer 10 jaar overleden. Slijt nooit, 't krijgt alleen een plekje en sommige dagen is 't gemis groter dan andere dagen, maar verdwijnen doet 't nooit.

Exact, zo gaat dat.

Hoort erbij CBL!  

Het lijkt mij ook volkomen logisch dat je er nog verdriet om hebt. Neem de tijd en sterkte natuurlijk.

Nu klink ik echt als een botte hark maar ik heb nooit echt verdriet gehad om opa's en oma. Ze waren (redelijk) oud en hadden een prima leven gehad. Ik sloeg misschien wel door maar ik heb ze nooit gemist of veel verdriet kunnen voelen. Ik heb nog 1 oma waar ik niets mee heb dus ik ben benieuwd hoe dat straks gaat voelen.

Dat kan idd. Mijn oma is 96 geworden en niemand dacht dat ze dat zou halen behalve ik dus. Waarom heb je niks met je oma?

Carmen_ schreef:Het lijkt mij ook volkomen logisch dat je er nog verdriet om hebt. Neem de tijd en sterkte natuurlijk.

Nu klink ik echt als een botte hark maar ik heb nooit echt verdriet gehad om opa's en oma. Ze waren (redelijk) oud en hadden een prima leven gehad. Ik sloeg misschien wel door maar ik heb ze nooit gemist of veel verdriet kunnen voelen. Ik heb nog 1 oma waar ik niets mee heb dus ik ben benieuwd hoe dat straks gaat voelen.

Ik had het met een andere oma ook totaal niet, boeide me echt niks en het was ook gewoon een oud, zuur mens.

Caribbeanlover schreef:Dat kan idd. Mijn oma is 96 geworden en niemand dacht dat ze dat zou halen behalve ik dus. Waarom heb je niks met je oma?

Ik ben een beetje een outsider in de familie omdat ik een heel stuk jonger ben dan de andere kleinkinderen (20 jaar verschil). Ze was dus al vrij oud toen ik werd geboren. Daarnaast is ze vrij racistisch (wat ik overigens wel begrijp vanuit haar want ze komt uit een land waar dat heel normaal is en is in Nederland niet opgevoed) en ik werk met buitenlanders dus dat werkt ook niet echt mee.

Zo begrijpelijk vind ik dat als kleurling niet............sorry!

Mijn beide om's waren lief en de ene opa die ik gekend heb ook.

Caribbeanlover schreef:Zo begrijpelijk vind ik dat als kleurling niet............sorry!

Tja, ik probeer me in haar te verplaatsen. Ze is 96. Overigens heeft ze geen hekel aan buitenlanders als ze ze kent. Het speelt meer als groep (lastig uitleggen. Het donkere kassameisje is best oke maar met kleurlingen moet je wel oppassen in het algemeen) maar ze roept altijd dat ik wel 'heeel voorzichtig' moet zijn.

Ik mis mijn opa, bijna 7 jaar na zijn overlijden, nog steeds af en toe. "Gun" jezelf her verdriet, het is normaal en mag er zijn.

Oh CBL dat is normaal. Maar ik herken je gedachte. Vorige week is 1 van mijn beste vrienden overleden. En ik wil nu al geen verdriet meer hebben. Is niet echt leuk maar het hoort erbij vermoed ik. Om mijn ene oma had ik trouwens ook niet zoveel verdriet zij is 86 geworden en al 21 jaar dement. Ik kende haar niet anders. Het ligt er ook aan wat voor een band je met iemand hebt.

Ik snap best wel dat je het verdriet niet liever niet hebt. Maar ik de dat je, juist door het te laten gaan, het beter een plekje kunt geven. Plus dat iemand van wie je houdt, het ook verdiend om gemist te worden. Het is zoals het is, accepteer dat, met het verdriet dat daarbij hoort.

Lady Starstruck schreef:Oh CBL dat is normaal. Maar ik herken je gedachte. Vorige week is 1 van mijn beste vrienden overleden. En ik wil nu al geen verdriet meer hebben. Is niet echt leuk maar het hoort erbij vermoed ik. Om mijn ene oma had ik trouwens ook niet zoveel verdriet zij is 86 geworden en al 21 jaar dement. Ik kende haar niet anders. Het ligt er ook aan wat voor een band je met iemand hebt.

Oh wat erg zeg en zo jong. Wat is er gebeurd? Mijn oma was gewoon op, oud, maar is nooit ziek geweest. Ze had een beroerte gehad waardoor haar linkerkant verlamd was, maar verder was ze nog koppie koppie. Weet wel dat het beter is zo, het ging gewoon echt niet meer.
Ik heb bij haar mijn 1e verjaardag gevierd omdat mijn ouders 6 weken op reis waren en ik bij haar logeerde.
Ik heb nu eigenlijk spijt dat ik helemaal niet zo vaak langs ben gegaan ook toen ze gewoon nog fit was en ze woonde vroeger pal achter ons zowat in 2 verschillende huizen (eerst in een rijtjeshuis en later verhuisde ze nog dichterbij ons naar een flat). Daarna naar een aanleunwoning en dat was ook dichtbij sinds ik op mezelf woon. Krijg nu zelfs een beetje tranen van die spijt!

Mijn oma, mijn 2e moeder is gestorven in 2004, maar heb er na 9jaar nog erg veel moeite mee!

Sorry hoe moet ik dat zien 2e moeder? Ze voelde zo voor jou?