Gradaties van verdriet

Ik weet niet zo goed of ik mijn topictitel duidelijk heb omschreven, maar ik stoor mij er de laatste tijd steeds vaker aan dat mensen het gevoel hebben dat hun eigen verdriet erger is dan dat van een ander. Om even een voorbeeld te noemen: Op mijn werk heb ik het meegemaakt dat een zwangere vrouw die haar zwangerschap na de 20 weken echo in verband met een hartafwijking van het kindje moest afbreken door een andere vrouw werd aangesproken met de woorden: Je weet in ieder geval dat je zwanger kunt worden, dus je kunt het opnieuw proberen. Ik weet niet eens zeker of ik ooit zwanger zal raken.
Deze opmerking werd niet direct gemaakt hoor, het was al een aantal maanden terug (het was dus niet als troost bedoeld). Ik vond dit een ontzettend kwetsende opmerking. Ik begrijp dat het heel zwaar is voor een vrouw met een extreme kinderwens dat het steeds niet lukt om zwanger te raken, maar dat maakt het verdriet van een vrouw die wel zwanger kan raken maar haar zwangerschap niet tot een goed einde kan brengen niet minder belangrijk.

Ander voorbeeld (uit mijn eigen leven). Mijn vader is overleden toen ik nog maar een paar maandjes oud was. Ik heb het al een aantal keer meegemaakt dat mensen zeggen, nadat ik dat verteld heb: Nou ja je hebt hem niet gekend dus je hebt ook het verdriet niet bewust meegemaakt. Ik was ... toen mijn vader overleed, dat is heel anders. Ik kan me daar zo kwaad over maken! Ik heb mijn vader nooit gekend, ik ken hem alleen van foto's. Mag ik daar dan geen verdriet over hebben?

Mijn punt is: ieder heeft op zijn eigen manier verdriet.

Vinden jullie dat het verdriet van één persoon erger is of erger kan zijn dan dat van een ander?

Ik kan me daar inderdaad héél boos over maken, dat soort opmerkingen.
Zelf denk ik het ook wel eens, maar ik zal het nooit zeggen.

Maar in welke gevallen denk jij het dan?

Iedereen ervaart verdriet anders. Wat voor de een als het einde van de wereld voelt, is nog best draaglijk voor de ander.

Je kunt verdriet en de verdrietige situaties niet met elkaar vergelijken.

Ik wéét heel goed dat het niet gepast is om zulke dingen te denken, maar ik kan het gewoon niet helpen. Even een stom voorbeeld, wij willen heel erg graag een huisje hebben maar dat zit er voorlopig niet in. Ik ben daar best verdrietig om. Stel nou dat kennissen/vrienden gaan klagen over hun huis wat in mijn ogen onbenullig is, dan kan ik nog wel eens denken: doe niet zo ondankbaar, jullie hebben tenminste een huis.

Volledig onterecht, I know. Maar ik kan het gewoon niet helpen dat ik soms zo denk. Ik zal het echter niet hardop uitspreken.

Zelda, in dat geval kan ik het mij wel voorstellen, maar dan is het niet zo bedoeld van: mijn situatie is erger dan jouw situatie. Het is meer dat jij het gevoel hebt dat iemand iets voor lief neemt wat jij graag zou willen hebben. Ik heb dat ook wel eens als een vriendinnetje van mij ruzie heeft met haar vader om een reden die in mijn ogen totaal niet van belang is. Dan denk ik wel eens: jij hebt tenminste een vader. Ik denk niet dat dat vergelijkbaar is aan de situatie die ik schets in de openingspost.

Zoey schreef:Zelda, in dat geval kan ik het mij wel voorstellen, maar dan is het niet zo bedoeld van: mijn situatie is erger dan jouw situatie. Het is meer dat jij het gevoel hebt dat iemand iets voor lief neemt wat jij graag zou willen hebben. Ik heb dat ook wel eens als een vriendinnetje van mij ruzie heeft met haar vader om een reden die in mijn ogen totaal niet van belang is. Dan denk ik wel eens: jij hebt tenminste een vader. Ik denk niet dat dat vergelijkbaar is aan de situatie die ik schets in de openingspost.

Wat er in je openingspost staat is inderdaad nogal heftig, het verbaast me eerlijk gezegd wel dat mensen zo lomp zijn om zoiets uit te spreken.

Op de één of andere manier kan ik niet qouten, maar dat is inderdaad precies mijn punt. Het is erg heftig om dat soort dingen hardop uit te spreken.

Maar het gebeurd ook wel andersom, en dat merk ik hier op het forum ook wel eens. Dat het verdriet van iemand gebagatelliseerd wordt, door er een eigen ervaring overheen te gooien die 'erger' zou zijn. Ik heb even niet zo snel een voorbeeld hiervan, maar ik heb het al een aantal keer gemerkt.

Jammer dat je geen voorbeelden hebt, ben namelijk wel benieuwd.

Daar kan ik me ook behoorlijk om storen.
Waarom altijd die vergelijking? Waarom mag iemand geen verdriet hebben om iets wat diegene verdriet doet? Zo jammer soms..

Dat is toch menselijk?

Als hier iemand een topic opent over een bepaald onderwerp, dan gaat 9 van de 10 keer de reactie over de eigen ervaringen van de persoon die reageert. Mensen vinden het doorgaans moeilijk zich te verplaatsen in situaties die ze zelf niet op die manier hebben meegemaakt of ervaren.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf ook sterk de neiging heb om in een verhaal mijn eigen ervaringen naar voren te brengen terwijl die in eerste instantie niet het onderwerp van gesprek zijn, maar dat doe ik eigenlijk alleen wanneer het gaat om positieve verhalen (bijvoorbeeld wanneer een vriendinnetje mij verteld dat ze iets ontzettend grappigs mee had gemaakt, dan heb ik snel de neiging om te zeggen: ohh dat heb ik ook een keer gehad!) Dat lijkt me inderdaad iets menselijks.

Ik vind het dan weer niet menselijk om te doen alsof het verdriet dat jij hebt om een bepaalde situatie erger is dan het verdriet dat een ander om een soortgelijke situatie heeft.

Ik bedenk me ineens nog een voorbeeld. Mijn tante heeft het mijn hele leven doen voorkomen alsof het erger was dat zij haar grote broer was verloren dan dat mijn moeder haar man was verloren (na de dood van mijn vader dus). Dat vind ik niet menselijk.

Is het mens-eigen om iemand anders zijn verdriet te misgunnen?

TGR schreef:Iedereen ervaart verdriet anders. Wat voor de een als het einde van de wereld voelt, is nog best draaglijk voor de ander.

Je kunt verdriet en de verdrietige situaties niet met elkaar vergelijken.

Eens.

Zelda, ik vind dat niet onterecht. Jij wil iets heel graag. Zo graag dat je misschien het huis met de mankementen zo zou willen overnemen voor bijv de ruimte. Je bent toch gewoon een mens. Je mag die dingen dneken en daar hoef je je niet schuldig om te voelen.

Zoey, dat van je vader, dat vind ik wel weer ondenkbaar. Je hebt het niet over een huisdier die je nooit echt gekend hebt, maar je vader. Je basis van je leven.

Youandi schreef:Is het mens-eigen om iemand anders zijn verdriet te misgunnen?

Nee, het is mens eigen om een eigen gevoel, overtuiging enz sneller als superieure emotie of overtuiging te zien.

Ik denk dat het best menselijk is om zulke dingen te denken af en toe als je zelf ergens veel moeite mee hebt, als je ze inderdaad maar niet uit spreekt.

Jolicious, dat is toch een beetje hypocriet? Dat je wel mag denken dat jouw verdriet erger is dan dat van een ander, maar het niet mag zeggen.. Ik vind het juist heel erg dat mensen denken dat hun verdriet erger is dan dat van een ander.

Zoey schreef:Jolicious, dat is toch een beetje hypocriet? Dat je wel mag denken dat jouw verdriet erger is dan dat van een ander, maar het niet mag zeggen.. Ik vind het juist heel erg dat mensen denken dat hun verdriet erger is dan dat van een ander.

Heb je enig idee hoeveel mensen denken maar niet uitspreken en in plaats daarvan gewoon hun mond houden of wat anders zeggen (of zich scharen achter de mening van een ander)

Zoey schreef:Jolicious, dat is toch een beetje hypocriet? Dat je wel mag denken dat jouw verdriet erger is dan dat van een ander, maar het niet mag zeggen.. Ik vind het juist heel erg dat mensen denken dat hun verdriet erger is dan dat van een ander.

Nee, want het denken (en dus de emotie voelen) is menselijk. Maar het uitspreken is iemand kunnen kwetsen. Niemand kan toch in je hoofd kijken, dus dan is het toch prima om af en toe die emotie te voelen? Als je maar wel blijft relativeren.

Bij mij gebeurd het wel eens andersom. Word er gezegd dat het verdriet van de ander lang niet zo groot is als mijn verdriet. Dat vind ik ook niet leuk om te horen. Want zo zie ik het niet. Als mensen verdriet hebben is het verdriet. En misschien is hun situatie in mijn situatie minder verdrietig, maar voor hun is het net zo verdrietig. Beetje gekke zin maar hoop dat jullie mijn punt snappen.

Zoey Ik snap je verdriet om je vader wel. En herken het gevoel wel. Als je daar iets over kwijt wilt mag je mij wel PMen.

@ TGR Ja daar heb je gelijk in, maar in deze situatie kan ik mij gewoon niet indenken dat je zo kan denken. Kijk, ik denk ook heus wel eens iets onaardigs over iemand wat ik nooit hardop zal uitspreken, maar dat zijn meer dingen in de trant van iemand is veel aangekomen of heeft een achterlijke nieuwe broek aan

@ Dolcis Ik snap je punt precies. Als iemand nooit iets ontzettend heftigs heeft meegemaakt in zijn leven (qua narigheid, zoals een sterfgeval of ernstige ziekte of wat dan ook), kan een persoon zich soms heel druk maken om iets wat in de ogen van een ander totaal onbenullig is. Maar dat betekent niet automatisch dat het verdriet van de eerste persoon minder erg is, of overdreven.

Nee precies. Beetje jammer dat er soms wel zo gereageerd wordt. Want elk mens heeft recht op zijn eigen verdriet.

Verdriet is verdriet, en het is ook maar net wat je hebt meegemaakt hoe je dit ervaart. Voor de een is een overleden huisdier wat voor mij mijn vader is, prima. Verdriet is verdriet, dat mag je nooit onderschatten.

En helemaal je vader niet gekend hebben lijkt mij bijv weer veel erger dan zoals ik nu mijn vader verliezen. Ik kende hem, ik weet wie ik ben. Ik kan me voorstellen dat dat voor jou heel anders ligt.

Leaf, jouw laatste alinea herken ik aan de ene kant heel erg, want ik vind het ontzettend oneerlijk dat ik mijn vader nooit heb mogen kennen en dat er mensen zijn die van alles van hem weten terwijl ik me niet eens kan herinneren dat ik ooit bij hem op schoot heb gezeten. Maar aan de andere kant, de manier waarop jij je vader hebt verloren lijkt me ook ontzettend erg. Ik kan mij niet indenken hoe ik me zou voelen als ik in jouw schoenen zou staan.

Gelukkig hoeven we dit niet te vergelijken en zijn we vrij om op onze eigen manier met deze situaties om te gaan. Ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om ermee om te gaan dat er altijd buitenstaanders over dit soort situaties willen oordelen.