Verdriet om overleden huisdier

Nala zo 30 jan 2011 - 22:48

Donderdagavond is onze lieve kater van 5 jaar doodgereden. Voor ons huis.. Hij ging nooit ver weg, bleef altijd voor het huis en was ook het merendeel van de tijd binnen. Dat hij op zo'n jonge leeftijd en zo'n nare manier is doodgegaan doet vreselijk veel pijn. Ik vermoed dat het makkelijker was geweest als hij 10 jaar ouder was en gewoon 'op' was. Bovendien wonen wij op een heel rustige, doodlopende straat. Aangezien hij altijd bij het huis bleef, hebben we nooit gedacht dat dit zou kunnen gebeuren. Ik jank al onophoudelijk sinds donderdagavond. Sommige mensen vinden dit misschien overdreven, maar hij was mijn beste maatje. Al die kleine dingetjes die hem zo speciaal maakte, mis ik enorm. Ik word ook voortdurend geconfronteerd met het verlies als ik in huis rondloop. Vrijdag hebben we hem gecremeerd. We wilden hem toch nog een waardig afscheid geven.
Hebben jullie ook al eens een huisdier moeten afgeven en hoe verwerkten jullie dit?

Gast zo 30 jan 2011 - 22:53

Ja, al heel vaak, maar daar heb ik geen moeite mee.. Ik ben van staal wat dat betreft..

Gast zo 30 jan 2011 - 22:54

Ik heb totaal geen ervaring met het verwerken van verdriet om je huisdier, omdat ik er zelf allergisch voor ben. Ik heb op het moment te maken met een 2 soorten verdriet. Wink

Maar ik wil even zeggen dat ik het enorm klote voor je vind. Sad

En nog een paar dikke knuffels geven.

Gast zo 30 jan 2011 - 23:03

Toen mijn kat overleed kon ik me altijd troosten met het idee dat er vast wel weer een nieuwe zou komen, een kitten. Niet dat het verdriet dan ineens weg was, en die kitten dan mijn kat kon vervangen, maar dat verzachtte het wel.

Waar ik wél heel veel moeite mee heb gehad was toen we verhuisden toen ik 11 was. Wij woonden voorheen in de polder en hadden daar toen we daar weggingen, twee katten. Een polderkat die is aan komen lopen en dus in feite een wilde kat was en alleen aanhankelijk was naar ons toe en verder schuw voor alles en iedereen, en een kitten van haar, ook schuw, maar minder schuw dan z'n moeder. Die katten leefden buiten, en toen ons nieuwe huis klaar was en we er eigenlijk al woonden, zijn we terug gegaan om de katten te zoeken. Ze kwamen er allebei al snel aan, gerend, ze hadden ons wéken niet gezien en waren blij ons te zien. De kleine kat hebben we toen meegenomen, omdat we 'm niet wilden missen. Eigenlijk hadden we de moeder ook het liefst meegenomen, maar we gingen in een drukke woonwijk wonen en daar zou moederkat niet gelukkig van worden. Dus hebben we besloten alleen de jonge kat mee te nemen.
Ik zal nooit, echt nooit vergeten dat mijn moeder, broertje en ik van ons oude huis wegfietsten met Tijger in de tas. Kitty, de moederpoes stond op de oprit ons na te kijken en tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat ze daar ontzettend verdwaasd stond, ons na te kijken en er niets van snapte. Ze had ons zo ontzettend lang niet gezien, was zó blij ons te zien, en dan pakten we ook nog eens haar kitten van haar af en gingen we weer weg. Heb de hele weg naar huis zitten huilen op de fiets en vind het nu nog moeilijk als ik dat beeld weer voor me krijg, hoe ze daar stond.

xxDila zo 30 jan 2011 - 23:07

Ik heb afgelopen jaar ook mijn kater verloren. Wij hebben hem moeten laten inslapen. Hij at niet, dronk niet en waste zichzelf niet meer. Vooral dat wassen zegt veel over een kat als ze dat niet meer doen, is het niet goed met ze. We zijn naar de dierenarts geweest en die vertelde ons dat hij gewoon aan het doodgaan was. Hij had ook allemaal bulten bij zijn klieren. De dierenarts vermoedde dat hij kanker had. Hij wilde dat voor ons uitzoeken, maar zei daarbij wel dat onze lieve kater sowieso zou overlijden binnen twee weken. Wij hebben er toen voor gekozen om hem meer pijn te besparen en laten inslapen.
Dat heeft me toch wel pijn gedaan! De kater was van mij maar woonde bij mijn ouders. Ik vond het zielig om hem mee te nemen naar mijn flat terwijl hij heel veel buiten was. Ik kwam thuis bij mijn twee flatkatjes en ik moest zo huilen als ik ze zag spelen of als ze lekker op mijn schoot lagen te spinnen.
Ik heb een foto van hem opgehangen in huis en daarmee het eigenlijk verwerkt denk ik..

Heel veel sterkte in ieder geval!

Oasis zo 30 jan 2011 - 23:08

@ Maple: Wat erg, krijg er gewoon tranen van in mijn ogen Sad

Toen ik 8 of 9 jaar oud was, had ik een kat waar ik alles mee deed. Ze wachte me op na school, kwam elke dag knuffelen en was waar ik was.
Totdat ik op een dag thuiskwam, en mijn vader zei dat ie slecht nieuws had... mijn kat was doodgereden. Echt, de grond werd onder mijn voeten weggehaald, wat een ontzettend naar gevoel en verdriet! Tot vandaag vind ik het nog erg en kan ik er om huilen als ik er bij stil sta. Hoe ik het verwerkt heb? Tijd heelt alle wonden...

Heel veel sterkte met dit verlies!

Pien zo 30 jan 2011 - 23:08

9 sept 2008 hebben wij na 2 dagen onze kat te missen onze kat Binky ook dood langs de weg gegevonden.. ik was kapot van verdriet, we hebben hem in zijn kleedje gelegd en bij mijn schoonouders in de tuin begraven naast hun hondje die het jaar daarvoor overleden was.

onze lieve binky was pas 1 jaar en 3 maanden oud, hebben net nog een jaar van hem mogen genieten. hij kwam ook nooit bij de grote weg dus wat hij daar gedaan heeft is nog altijd een raadsel.

voor de verwerking heb ik een klein (foto)boekje laten maken van hem van begin tot eind... ik heb daar zowel foto's als teksten in gezet, hoe hij bij ons is gekomen, dat hij zich graag voor ons verstopte, hoe blij hij was toen hij naar buiten mocht voor het eerst en ga zo maar door... dat heeft mij heel erg geholpen.

nu, bijna 2,5 jaar later mis ik hem nog wel eens. wat mij geholpen heeft is dat wij naast hem nog een katje hadden en dat die ineens heel aanhankelijk werd maar anderzijds weer heel eenzaam. hebben datzelfde jaar in november een nieuwe kitten erbij genomen en op die manier kon ik het verdriet een beetje vergeten!

deze foto heb ik een paar dagen voor zijn dood gemaakt...
Verdriet om overleden huisdier 401159563_5_tBVY

Verdriet om overleden huisdier 401159563_5_tBVY

Gast zo 30 jan 2011 - 23:13

IrmaLaPoes schreef:@ Maple: Wat erg, krijg er gewoon tranen van in mijn ogen

Haha, ik moet stiekem erbij verklappen dat ik, toen ik dat typte ook ineens weer zat te grienen, haha Embarassed

Maar ik denk dat het verlies van een huisdier altijd moeilijk is. Van een kat of hond vind ik het heel moeilijk, die zijn toch meer onderdeel van het gezin en het is gewoon naar als zo'n beestje dan wegvalt. Het verlies van een konijn of cavia is misschien wat makkelijker, maar dan nog heb ik toch echt wel even een traantje moeten laten toen bijvoorbeeld mijn hamster overleed.

Nala zo 30 jan 2011 - 23:28

Maple schreef:
IrmaLaPoes schreef:@ Maple: Wat erg, krijg er gewoon tranen van in mijn ogen

Haha, ik moet stiekem erbij verklappen dat ik, toen ik dat typte ook ineens weer zat te grienen, haha

Maar ik denk dat het verlies van een huisdier altijd moeilijk is. Van een kat of hond vind ik het heel moeilijk, die zijn toch meer onderdeel van het gezin en het is gewoon naar als zo'n beestje dan wegvalt. Het verlies van een konijn of cavia is misschien wat makkelijker, maar dan nog heb ik toch echt wel even een traantje moeten laten toen bijvoorbeeld mijn hamster overleed.

Ja dat kan ik mij heel goed voorstellen, dat je dat beeld nooit meer vergeet.. wat zielig.. Cry

Toen ik een jaar of 14 was heb ik het eerste 'grote' verlies in mijn leven meegemaakt, en dat was om een dwerghamster. Maar zoals gezegd, had nog nooit iets of iemand verloren + ik hecht mij heel snel aan dieren.
Voorlopig wil ik nog geen nieuwe kitten, denk dat ik op dit moment te fel zou vergelijken. Denk wel dat ik over een paar maanden toch nood ga hebben aan een nieuwe kat. Alleen twijfel ik er aan of ik die kat dan buiten zou laten of niet. Dit heeft me zoveel pijn gedaan, maar langs de andere kant vind ik het ook weer wat zielig als een kat niet buiten mag. We zien wel..

Rapunzel zo 30 jan 2011 - 23:29

Oh wat vreselijk meid Sad

Ik kan me je verdriet zo goed voorstellen, we hebben ook ooit een katje gehad wat is doodgereden en ik heb daar toen ook heel veel verdriet van gehad. We hebben nu een kater van 18 en als die dood gaat zal ik daar ook vreselijk veel verdriet van hebben. Ik vind het maar raar als mensen het verdriet om een huisdier niet serieus nemen. De band met een dier kan net zo sterk zijn als die met een mens. Zeker als zo'n diertje elke dag om je heen is. Heel veel sterkte!! hug

PapillonRose zo 30 jan 2011 - 23:56

Bah, wat rot! Sterkte hoor hug

Ik vind het altijd zo stom als mensen vinden dat je om een dier geen verdriet mag hebben! Zelf heb ik al heel wat dieren verloren, we hebben altijd diverse dieren gehad en vooral knaagdieren worden nu eenmaal niet zo oud. Dus ik heb ook echt al heel wat traantjes gelaten. En dan maakt het bij mij niet uit of het een hond, dwerghamster, konijn, cavia of muis was. Ik heb er gewoon verdriet van! Wel is het zo dat dieren die langer bij je zijn zoals honden en katten, dat het verdriet dan wel heftiger is en langer duurt bij mij.

Wat ook niet leuk was hier is dat ik 2 cavia's had (mannetje en vrouwtje) die kleintjes kregen. Moeder ging na 3 dagen dood (dierenarts kon het ook niet verklaren) en daarna één voor één alle kleintjes ook. Paps zit hier gelukkig nog, maar wel in zn eentje..

Wat mij heeft geholpen met sommige overleden dieren is dat we ze hebben laten cremeren bij een heel goed dierencrematorium in de buurt waar ze veel mogelijkheden hebben. Zo staan bij mijn moeder thuis twee urntjes van overleden honden, met kaarsjes en foto's erbij. En ik heb zelf een hangertje met as erin van een van de honden (in de vorm van een hondenbotje) en heb hier ook een urntje met de cavia's erin. Dan zijn ze toch nog een beetje bij je.. Veel mensen vinden dit trouwens gek, maar mij helpt het en iedereen moet het doen zoals hij of zij dat fijn vindt toch?

Sterkte ermee!

Gast ma 31 jan 2011 - 1:12

Allereerst.. Gecondoleerd..
Ten tweede.. Donnaa.. Bitch! Nee grapje.. naja eigenlijk ook niet.... had niet verwacht dat je hier zo hard in was.. Wink

En verder; tja.. Huisdieren zijn mijn maatjes, mijn vrienden en mijn huidige huisdiertje is m'n kind. Dus dat we Mobi hebben moeten laten inslapen, 4 jaar geleden, heeft me zó ontzettend veel pijn gedaan, dat ik wekenlang heb gehuild. Mijn moeder kreeg Mobi en Taxi toen ze alleen was (haar kinderen waren haar afgenomen door de kinderbescherming dankzij mijn vader) en jarenlang is ze alleen met die beestjes geweest. Toen ik 12 was, kwam ik weer thuis wonen en ik was veel alleen thuis, dus Mobi werd mijn beste maatje. Ze was heel gemeen eigenlijk, echt een arrogant mormel! Maar wel míjn mormel en ik was echt gek op d'r.. Ze heeft een fijn leven gehad, kreeg alles wat haar hartje begeerde, maar op 't eind verzorgde ze zichzelf niet meer, werd stiller, at slecht, werd supermager en ze had iets aan d'r oog. De DA vermoedde kanker in 't koppie, maar 't was niet één, twee, drie duidelijk dus m'n meisje weer mee naar huis. Daar hebben we haar verzorgd, met een washand gewassen, gevoerd met de hand, pijnstillers toegediend en uiteindelijk bleek 't dus wel kanker te zijn. 26 november 2006 om 3 uur 's middags zaten we bij de DA. We wilden haar niet de stress meegeven van het reismandje, dus Mobi ging mee in mijn armen, in haar favoriete vest. Ze is de hele weg stil geweest en heeft mij tot 't laatste moment getroost door koppies te geven. Na het eerste spuitje hebben we haar een knuffel gegeven en toen was 't beter om te gaan, omdat ik er niet bij wilde zijn dat ze het laatste spuitje kreeg... Ik heb heel hard gehuild toen ik in de wachtkamer kittens zag; 't was de natuur, maar 't deed zó'n pijn....

Ik heb die dag afscheid moeten nemen van een vriendin. Sommige zullen het overdreven vinden of onzin, maar zo voelt 't echt. Jarenlang was zij de enige die er was als ik thuis kwam, gaf ze liefde en aandacht.. Voor mij was 't echt een maatje, een deel van mijn leven en ik kan er nog steeds om huilen, omat ik haar mis. Dat gaat niet voorbij, dat gaat niet over.. Ik heb een maand na het inslapen van Mobi een kittentje gekregen, Fritsie, iedereen wel bekend geloof ik... Ik heb me onwijs schuldig gevoeld, dat ik een nieuw beestje nam, terwijl Mobi pas een maand dood was, maar 't heeft me wel goed gedaan. Ik heb afleiding en ipv blijven treuren om Mobi, kan ik nu een ander diertje gelukkig maken. 't Heeft me echt geholpen, hoewel ik Mobi blijf missen. Ik praat nog veel over Mo en er hangt een foto van d'r op m'n kamer. Ik blijf aan haar denken en ik blijf haar missen maar ik heb 't wel een plekje gegeven en blijf mezelf voor houden dat ze nu ergens is, gelukkig en gezond, met stoere grote katers om zich heen en overal snoepjes en voer.... Beetje troetelbeergehalte, maar ik heb er vrede mee. smile

Gast ma 31 jan 2011 - 1:41

Trisha schreef:Allereerst.. Gecondoleerd..
Ten tweede.. Donnaa.. Bitch! Nee grapje.. naja eigenlijk ook niet.... had niet verwacht dat je hier zo hard in was..

Ik ben niet zo emotioneel wat dat betreft, maar ik heb ook weinig met dieren..

Sowieso ben ik hard hoor.. Ik huil ook nooit bij films en dan voel ik me soms ook echt opgelaten dan ik de enige ben die met een stalen gezicht zit te kijken..

Gast ma 31 jan 2011 - 1:59

_Donnaa schreef:
Trisha schreef:Allereerst.. Gecondoleerd..
Ten tweede.. Donnaa.. Bitch! Nee grapje.. naja eigenlijk ook niet.... had niet verwacht dat je hier zo hard in was..
Ik ben niet zo emotioneel wat dat betreft, maar ik heb ook weinig met dieren..

Sowieso ben ik hard hoor.. Ik huil ook nooit bij films en dan voel ik me soms ook echt opgelaten dan ik de enige ben die met een stalen gezicht zit te kijken..

Krijg je hier wel waterige oogjes van?

Verdriet om overleden huisdier 7964

Gast ma 31 jan 2011 - 2:03

Hahahaha, idioot

Rovine ma 31 jan 2011 - 2:30

Kan het me wel voorstellen, zeker als het een kat is die altijd bij je is als je thuis bent. Ik roep altijd dat de onze een nieuw record gaat breken en minstens 100 wordt. Ben erg blij dat die van ons binnen zitten, waardoor ze eigenlijk alleen maar een natuurlijke dood zullen sterven en zolang ze nog blaken van gezondheid gebeurt dat hopelijk voorlopig niet.

Sterkte.

Pannetoet ma 31 jan 2011 - 3:51

Ik vind het helemaal niet raar! Ik hou ontzettend van dieren (voornamelijk honden en tamme ratjes) en mijn vriend en ik hebben 16dec onze hond in moeten laten slapen en ik kan je vertellen dat wij echt hebben zitten huilen als een klein kind..hij was écht ons hondje, ons maatje I love you

Je bouwt ook echt een band op met je dier.. heel veel sterkte ermee!

Lindsya ma 31 jan 2011 - 4:14

Wel meerder dieren zijn bij ons overleden of in laten slapen. Het ergste vond ik mijn eerste pony daar heb ik veel vedriet van gehad maar na een tijdje slijt dat wel. Vorig jaar lag ons konijn dood in zijn kooi, ze is 10 jaar geworden. We hebben haar laten cremeren. Mijn zoontje heb het nog vaak over haar en wil graag een nieuw konijn maar wij willen niet meer. We hebben nu genoeg verdriet gehad van dieren.

me-girl ma 31 jan 2011 - 6:33

Vorig jaar augustus hebben ik en mijn vriend onze kater van 8 maand moeten laten inslapen, hij had een leveraandoening.. Het ging zo snel, we konden er niets meer tegen doen. En ik mis hem nog steeds. Hij heeft het waarschijnlijk van een andere kat buiten opgelopen, want een week ervoor had hij gevochten. Twee dagen later hebben we een kitten opgehaald, die er precies zo uit ziet als de kater die we hebben moeten laten inslapen(dat wou mijn vriend graag). Het heeft de pijn wel verzacht, maar ik mis onze oude kat nog wel. We hebben een nieuwe kat opgehaald omdat anders zijn broertje alleen achter bleef.

Gast ma 31 jan 2011 - 7:36

Maple schreef:Toen mijn kat overleed kon ik me altijd troosten met het idee dat er vast wel weer een nieuwe zou komen, een kitten. Niet dat het verdriet dan ineens weg was, en die kitten dan mijn kat kon vervangen, maar dat verzachtte het wel.

Waar ik wél heel veel moeite mee heb gehad was toen we verhuisden toen ik 11 was. Wij woonden voorheen in de polder en hadden daar toen we daar weggingen, twee katten. Een polderkat die is aan komen lopen en dus in feite een wilde kat was en alleen aanhankelijk was naar ons toe en verder schuw voor alles en iedereen, en een kitten van haar, ook schuw, maar minder schuw dan z'n moeder. Die katten leefden buiten, en toen ons nieuwe huis klaar was en we er eigenlijk al woonden, zijn we terug gegaan om de katten te zoeken. Ze kwamen er allebei al snel aan, gerend, ze hadden ons wéken niet gezien en waren blij ons te zien. De kleine kat hebben we toen meegenomen, omdat we 'm niet wilden missen. Eigenlijk hadden we de moeder ook het liefst meegenomen, maar we gingen in een drukke woonwijk wonen en daar zou moederkat niet gelukkig van worden. Dus hebben we besloten alleen de jonge kat mee te nemen.
Ik zal nooit, echt nooit vergeten dat mijn moeder, broertje en ik van ons oude huis wegfietsten met Tijger in de tas. Kitty, de moederpoes stond op de oprit ons na te kijken en tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat ze daar ontzettend verdwaasd stond, ons na te kijken en er niets van snapte. Ze had ons zo ontzettend lang niet gezien, was zó blij ons te zien, en dan pakten we ook nog eens haar kitten van haar af en gingen we weer weg. Heb de hele weg naar huis zitten huilen op de fiets en vind het nu nog moeilijk als ik dat beeld weer voor me krijg, hoe ze daar stond.

Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen van je verhaal.. Ben je nooit meer terug geweest naar de moederpoes?

Gast ma 31 jan 2011 - 7:42

Auxo schreef:
Maple schreef:Toen mijn kat overleed kon ik me altijd troosten met het idee dat er vast wel weer een nieuwe zou komen, een kitten. Niet dat het verdriet dan ineens weg was, en die kitten dan mijn kat kon vervangen, maar dat verzachtte het wel.

Waar ik wél heel veel moeite mee heb gehad was toen we verhuisden toen ik 11 was. Wij woonden voorheen in de polder en hadden daar toen we daar weggingen, twee katten. Een polderkat die is aan komen lopen en dus in feite een wilde kat was en alleen aanhankelijk was naar ons toe en verder schuw voor alles en iedereen, en een kitten van haar, ook schuw, maar minder schuw dan z'n moeder. Die katten leefden buiten, en toen ons nieuwe huis klaar was en we er eigenlijk al woonden, zijn we terug gegaan om de katten te zoeken. Ze kwamen er allebei al snel aan, gerend, ze hadden ons wéken niet gezien en waren blij ons te zien. De kleine kat hebben we toen meegenomen, omdat we 'm niet wilden missen. Eigenlijk hadden we de moeder ook het liefst meegenomen, maar we gingen in een drukke woonwijk wonen en daar zou moederkat niet gelukkig van worden. Dus hebben we besloten alleen de jonge kat mee te nemen.
Ik zal nooit, echt nooit vergeten dat mijn moeder, broertje en ik van ons oude huis wegfietsten met Tijger in de tas. Kitty, de moederpoes stond op de oprit ons na te kijken en tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat ze daar ontzettend verdwaasd stond, ons na te kijken en er niets van snapte. Ze had ons zo ontzettend lang niet gezien, was zó blij ons te zien, en dan pakten we ook nog eens haar kitten van haar af en gingen we weer weg. Heb de hele weg naar huis zitten huilen op de fiets en vind het nu nog moeilijk als ik dat beeld weer voor me krijg, hoe ze daar stond.

Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen van je verhaal.. Ben je nooit meer terug geweest naar de moederpoes?

Nee, nooit meer. 't Was een polderkat dus voor haar was het uiteindelijk beter zo, in ons nieuwe huis zou ze toch niet aarden. Haar kitten is een beetje half-half opgegroeid en zat in ons oude huis al veel binnen, dus die zou misschien weer niet overleven in de polder. Maar ben verder nooit terug geweest, 't is er nooit van gekomen. Sowieso zou ik het ook niet nóg een keer gewild hebben, zo'n zielig koppie dat je al mauwend nakijkt, half de weg oploopt en er niets van snapt.
We hebben van de oude buurman (een boer) toendertijd begrepen dat Kitty daar veel aanliep, zij zijn uiteindelijk ook voor haar gaan zorgen. 't Schijnt ook dat ze de stallen helemala geweldig vond, dus uiteindelijk is alles wel goedgekomen hoor Wink

Maar dat koppie vond ik toen zo moeilijk.

Gast ma 31 jan 2011 - 7:48

Maple schreef:Nee, nooit meer. 't Was een polderkat dus voor haar was het uiteindelijk beter zo, in ons nieuwe huis zou ze toch niet aarden. Haar kitten is een beetje half-half opgegroeid en zat in ons oude huis al veel binnen, dus die zou misschien weer niet overleven in de polder. Maar ben verder nooit terug geweest, 't is er nooit van gekomen. Sowieso zou ik het ook niet nóg een keer gewild hebben, zo'n zielig koppie dat je al mauwend nakijkt, half de weg oploopt en er niets van snapt.
We hebben van de oude buurman (een boer) toendertijd begrepen dat Kitty daar veel aanliep, zij zijn uiteindelijk ook voor haar gaan zorgen. 't Schijnt ook dat ze de stallen helemala geweldig vond, dus uiteindelijk is alles wel goedgekomen hoor Maar dat koppie vond ik toen zo moeilijk.

Wel fijn om te horen dat het nog goedgekomen is met haar. Ik was er niet bij, maar door hoe jij het beschrijft moet ik er gewoon serieus om huilen. Katjes kunnen echt mijn hart veroveren, en ik kan het niet aanzien als ze dan op zo'n manier naar me zouden kijken.
Ik snap wel dat je er niet meer heen bent gegaan eigenlijk. Een keer haar zo zien is al erg genoeg. En misschein als ze jullie nog had gezien was ze weér zo blij geworden en had je haar wéer achter moeten laten.

Trisha, jouw verhaal vind ik ook zielig. Cry

Gast ma 31 jan 2011 - 7:53

Auxo, ik heb dat nu met van die Disney-speelfilms met dieren in de hoofdrol. Vaak moeten ze het dier waar het om draait dan achterlaten, of iets in die richting. En dan bekruipt me precies hetzelfde gevoel als wat ik toen had.

Gast ma 31 jan 2011 - 8:07

Ja, in die Disney films kunnen ze dat ook altijd zo zielig neerzetten. Sad

Inge ma 31 jan 2011 - 8:07

Sterkte... verlies huisdier is moeilijk.
Ik zou ook serieus kapot zijn als 1 van de 2 katten zou komen te overlijden.

Auxo schreef:
Maple schreef:Nee, nooit meer. 't Was een polderkat dus voor haar was het uiteindelijk beter zo, in ons nieuwe huis zou ze toch niet aarden. Haar kitten is een beetje half-half opgegroeid en zat in ons oude huis al veel binnen, dus die zou misschien weer niet overleven in de polder. Maar ben verder nooit terug geweest, 't is er nooit van gekomen. Sowieso zou ik het ook niet nóg een keer gewild hebben, zo'n zielig koppie dat je al mauwend nakijkt, half de weg oploopt en er niets van snapt.
We hebben van de oude buurman (een boer) toendertijd begrepen dat Kitty daar veel aanliep, zij zijn uiteindelijk ook voor haar gaan zorgen. 't Schijnt ook dat ze de stallen helemala geweldig vond, dus uiteindelijk is alles wel goedgekomen hoor Maar dat koppie vond ik toen zo moeilijk.

Wel fijn om te horen dat het nog goedgekomen is met haar. Ik was er niet bij, maar door hoe jij het beschrijft moet ik er gewoon serieus om huilen. Katjes kunnen echt mijn hart veroveren, en ik kan het niet aanzien als ze dan op zo'n manier naar me zouden kijken.
Ik snap wel dat je er niet meer heen bent gegaan eigenlijk. Een keer haar zo zien is al erg genoeg. En misschein als ze jullie nog had gezien was ze weér zo blij geworden en had je haar wéer achter moeten laten.

Ik had echt precies hetzelfde... had tranen in mijn ogen van het verhaal.
laatste stukje vind ik dan weer fijn om te lezen.

Gesponsorde inhoud

Verdriet om overleden huisdier

Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier

Re: Verdriet om overleden huisdier