vanaf wanneer kun je je kindje "verwennen"?

xxjojootjexx schreef:

Printje schreef:Ik luister ook naar mijn gevoel.. Maar goed fijn voor jullie dat jullie er zelf blij mee zijn, ik ben met mijn manier blij en tevreden.

Zit jij vrolijk op de bank als je kind boven huilt? Of zet je de babyfoon uit, zodat je het niet hoort..
Ik kan me er namelijk niks bij voorstellen bij welke moeder dan ook dat het haar niks doet als haar baby/kind huilt. En dat je dan niet het liefste je baby/kind troost.

Parisienne schreef:Overigens vind het een ander verhaal als je kindje een stuk ouder is, denk dan aan een jaar of 1,5 of 2. Hieronder een voorbeeld:

Mijn bovenbuurvrouw heeft een dochtertje van 1,5, S. Ze krijgt nog borstvoeding (vind ik overigens helemaal prima!), maar moet aan de borst in bed in slaap vallen. Na een minuut of 10 kan mijn buurvrouw naar beneden, de babyfoon draagt ze zowat naast haar oor en ze gaat bij elk geluidje naar boven om S. weer de borst te geven en haar dus weer te laten slapen. Dit is een voorbeeld van pure gewenning, wat naar mijn mening langzaam overgaat in verwenning. Even ter verduidelijking: mijn buurvrouw slaapt met S. in het grote bed, mijn buurman slaapt met ouder zoontje N. in de kamer van N. Dit is al vanaf de geboorte van S. zo. Als dit voor hun zo werkt vind ik het prima, al zie ik heel goed hoe hun relatie eraan onderdoor gaat, maar dat is een ander verhaal. Vind het alleen jammer dat mijn buurvrouw 'klaagt' over slaaptekort, 's nachts 20 keer de borst moeten geven, een lamme arm 's ochtends van het liggen op een bepaalde manier ("Anders slaapt S. niet als ik haar niet zo vast houd"). Sorry, dit is in mijn ogen toch echt een geval van pure verwenning. Ze wil er wel 'vanaf' maar wil S. niet leren slapen in haar eigen bedje. In dit geval zou ik het laten huilen toch wel gaan toepassen. Je weet dat je hier een paar dagen doorheen moet en het zal een paar dagen afzien zijn, maar als je het niet doet kan dit nog zo'n 2 jaar doorgaan.

Ik hoop overigens niet dat ik met dit verhaal iemand anders voor zijn hoofd stoot, dat is totaal niet mijn bedoeling. Maar als je mijn bovenbuurvrouw enigszins kent dan snap je denk ik wel de 'ernst' van de situatie qua opvoeding bij hun. Bovenstaande is maar een klein voorbeeld van gewenning/verwenning.. kan hele waslijsten opnoemen!

maiadebij schreef:Maar als je het hebt over reageren op het huilen/ jengelen van oudere kindjes. Vanaf ongeveer 1 jaar zegmaar, dan hoef je bij het reageren toch niet toe te geven aan de reden van huilen? Als je zoontje bijv niet in de box wilt dan reageer je door bijv te zeggen 'mama moet even naar boven dus je moet even ib de box spelen' daarmee ga je niet voorbij aan zijn huilen/ jengelen en geef je er sus gehoor aan, maar niet door hem zijn zin te geven.
En dat zal jij waarschijnlijk ook zo doen printje, dus uiteindelijk laat jij je zoontje ook niet huilen denk ik.

J jammert soms ook even voor het slapen, bij haar zie en hoor ik heel duidelijk of ze gaat slapen of ze echt niet moe genoeg is of nog honger heeft. Bij N was dat veel moeilijker, zodra hij in bed lag begon hij te schreeuwen, waardoor ik zelden wist wat er was en wat ik kon doen.... Nu slaapt hij gelukkig al een jaar probleemloos.

Nog even on topic, ik zou je dochtertje gewoon lekker blijven dragen. Het geeft jou rust, het geeft haar rust en jullie hebben nog alle tijd om haar in bed te laten slapen. Als ik toen N geboren was van het dragen gewete had, dan had dat zoveel zorgen en frustratie gescheeld!

Lieskuh schreef:

Parisienne schreef:Overigens vind het een ander verhaal als je kindje een stuk ouder is, denk dan aan een jaar of 1,5 of 2. Hieronder een voorbeeld:

Mijn bovenbuurvrouw heeft een dochtertje van 1,5, S. Ze krijgt nog borstvoeding (vind ik overigens helemaal prima!), maar moet aan de borst in bed in slaap vallen. Na een minuut of 10 kan mijn buurvrouw naar beneden, de babyfoon draagt ze zowat naast haar oor en ze gaat bij elk geluidje naar boven om S. weer de borst te geven en haar dus weer te laten slapen. Dit is een voorbeeld van pure gewenning, wat naar mijn mening langzaam overgaat in verwenning. Even ter verduidelijking: mijn buurvrouw slaapt met S. in het grote bed, mijn buurman slaapt met ouder zoontje N. in de kamer van N. Dit is al vanaf de geboorte van S. zo. Als dit voor hun zo werkt vind ik het prima, al zie ik heel goed hoe hun relatie eraan onderdoor gaat, maar dat is een ander verhaal. Vind het alleen jammer dat mijn buurvrouw 'klaagt' over slaaptekort, 's nachts 20 keer de borst moeten geven, een lamme arm 's ochtends van het liggen op een bepaalde manier ("Anders slaapt S. niet als ik haar niet zo vast houd"). Sorry, dit is in mijn ogen toch echt een geval van pure verwenning. Ze wil er wel 'vanaf' maar wil S. niet leren slapen in haar eigen bedje. In dit geval zou ik het laten huilen toch wel gaan toepassen. Je weet dat je hier een paar dagen doorheen moet en het zal een paar dagen afzien zijn, maar als je het niet doet kan dit nog zo'n 2 jaar doorgaan.

Ik hoop overigens niet dat ik met dit verhaal iemand anders voor zijn hoofd stoot, dat is totaal niet mijn bedoeling. Maar als je mijn bovenbuurvrouw enigszins kent dan snap je denk ik wel de 'ernst' van de situatie qua opvoeding bij hun. Bovenstaande is maar een klein voorbeeld van gewenning/verwenning.. kan hele waslijsten opnoemen!

Zie dit nog maar eens af te leren! Ik krijg er gewoon de kriebels van als ik zoiets lees brr.