Gevoelens van vriendin die single is, wat zou jij doen?

Een van mijn beste vriendinnen vertelde me gisteren (met een borrel op), dat ze zich achtergesteld voelt. Zij is al jaren vrijgezel en ik heb al jaren een relatie. Ze vertelde me dat ze het idee heeft dat mijn relatie altijd voorgaat. Als we willen afspreken dan houd ik altijd rekening met mijn vriend en mijn dochter. Ik kijk dan eerst wat we gepland hebben staan en als we iets hebben staan, dan maak ik geen afspraak met haar (maar voor de week erna) Ik vind dit zelf eigenlijk vrij logisch.

Zij voelt zich hierdoor niet serieus genomen, tweede keuze, gisteren noemde ze het zelfs 'een tweederangs burger', omdat ze dit met meer vriendinnen meemaakt die in een serieuze relatie zitten. Ze zegt dat zij zich altijd flexibel moet opstellen en zich om al onze andere afspraken moet vormen die al staan. Ze zegt ook dat ze niet meer wil investeren in dergelijke vriendschappen  Ook verweet ze me dat wanneer ik haar eens bel om af te spreken, mijn vriend altijd weg is op zakenreis en dat ze het idee krijgt dat ik alleen tijd voor haar maak, wanneer hij toch ergens anders is, maar verder niet voor haar kies.

Wat moet ik hier nu mee?

Wat raar.
Als je al een afspraak hebt staan, kun je toch gewoon niet? En of die afspraak nou met je man, je kind, je schoonmoeder of de kapper is, maakt dan toch niet uit? Daar hoeft zij zich toch niet achtergesteld om te voelen?

Lastig dat zij zich zo voelt, maar ik vind het ook logisch dat je relatie/gezin voorgaat op vriendschappen. Als mijn vriend thuis is plan ik afspraken met vriendinnen ook om afspraken die ik samen met hem heb heen, lijkt mij ook vrij logisch.

Ik vind eigenlijk dat je vriendin een beetje dramatisch doet. Lullig voor haar dat ze geen relatie heeft en de mensen om haar heen wel, met een relatie heb jou nou eenmaal wat minder vrije tijd over voor vriendinnen. Ik zou het er nog eens met haar over hebben als ze geen borrel op heeft. Want ik neem aan dat je gewoon tijd voor haar maakt en afspraken met je gezin verzet als ze je echt nodig heeft.

Je hebt een totaal ander leven als haar. Het lijkt me dat van beide kanten hier begrip voor moet zijn. Met een gezin heb je nu te maken met meerdere agenda's dus het lijkt me logisch dat je eerst moet checken of het kan.
Wel vind ik dat als het klopt dat je alleen afspreekt als je vriend weg is, je daar wel wat aan kunt doen. Ik zou me dan als vriendin zijnde als vervanging van voelen.

Zoals ik het lees snap ik haar gevoel wel, want bel je haar ook wel eens uit jezelf om af te spreken als je man er wel is?

Ik moet wel toegeven dat het voor mij wel zo werkt. Mijn vriend is regelmatig weg voor zijn werk, zo eens in de twee weken een paar dagen en ik vind het zelf dan juist prettig om in die dagen veel met mijn vriendinnen af te spreken. Ik had er nooit bij stilgestaan dat dit vervelend zou kunnen overkomen.

Het is denk ik maar net hoe je het zelf over laat komen.
Als mijn man weg is, spreek ik ook vaak met vriendinnen af, maar ik heb ze daar nog nooit over horen klagen.
Heb je tussendoor wel contact met deze vriendin?
(Whatsapp, bellen etc)

Ik vind het niet zo raar dat je de al geplande afspraken met je man/vriend/kind niet gaat verzetten voor haar. Tenzij, ik noem een voorbeeld, één van haar ouders is overleden en ze jouw steun vraagt bij het regelen van/aanwezig zijn bij de begrafenis ofzo. Daarmee wil ik zeggen dat er dus wel uitzonderingen zijn.

Overigens kan ik haar ergens wel begrijpen, je gezin is er altijd, het gezinsgevoel hou je sowieso, dat het voor haar misschien voelt dat ze vergeleken bij jouw gezin nog maar zo'n klein onderdeel van je leven is. En ik kan me wel voorstellen dat dat moeilijk is, als je verder zelf geen relatie hebt.

Ik ben zelf niet zo van het constant contact hebben en iedere scheet met elkaar delen. Ik heb best een druk leven en heb ook veel tijd voor mezelf nodig, om bij te komen van alles. De vriendschappen die voor mij het beste werken, dat zijn vriendschappen waarin je elkaar niet claimt, waarin je elkaar een tijdje iedere week kan zien en daarna een paar maanden niet, zonder dat dit consequenties heeft voor de band die ik met iemand voel. Deze vriendin vind ik nu eigenlijk wel een beetje claimerig overkomen en dat geeft mij een benauwend gevoel.

Ik kan me beide kanten van het verhaal wel voorstellen. Ik ben zelf ook single en de meeste van mijn vriendinnen niet. Natuurlijk is het logisch dat je rekening houdt met je man en kinderen. Maar ik heb vriendinnen die bijv best een avondje hun man met de kinderen thuis laten (moeten ze natuurlijk wel eerst zeker weten dat hij er is) om iets leuks te gaan doen. Ik heb ook vriendinnen die alleen maar willen afspreken als hun man aan het werk is of weg is. Met andere woorden, hun man mag er geen 'last' van hebben dat wij iets afspreken. Dat voelt voor mij daarom ook weleens lullig, alsof ik me overal maar tussen moet voegen.

Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor haar echt niet fijn is als zij voor haar gevoel alleen maar 'goed genoeg' is als je vriend in het buitenland zit. Daarbij komt dat claimerige waarschijnlijk voort uit het feit dat ze geen relatie heeft en haar sociale kring vooral uit jullie als vriendinnen bestaat.

Ik heb daar echt nog nooit een moment bij stilgestaan. Voor mij is het gewoon handig om het zo in te plannen. Het voelt logisch om lekker veel in te plannen met vriendinnen wanneer mijn man weg is. Niet dat hij 'geen last mag hebben' van mijn vriendinnen, dat is het helemaal niet, maar ik vind het juist prettig dat ik ze dan thuis kan uitnodigen, zonder dat bij al onze intieme gesprekken ook nog een man ergens in de kamer televisie zit te kijken, ofzo. Verder is het leven gewoon druk, ik heb ook nog werk en een dochter en twee grote families waar altijd wel iemand jarig is  Ik begrijp gewoon niet zo goed waarom ze zich ineens niet meer kan inleven in mijn situatie.

Je hoeft ook niet constant contact te hebben, maar ik kan me nu wel een beetje voorstellen dat het voor haar voelt alsof je haar alleen maar belt als je niks anders te doen hebt.
Even een berichtje sturen om te vragen hoe het gaat, is een kleine moeite en daarmee laat je wel merken dat je aan haar denkt. Ook als je met je man/kind bent.

Ik vind het ook fijn om af te spreken met vriendinnen als mijn man er niet is en anders spreek ik buiten de deur af of bij de betreffende vriendin. Ik heb geen geheimen voor m'n man, maar ik vind het ook niet heel leuk als hij naast een vriendin en mij op de bank zit. Dat snapt hij, want als hij met vrienden afspreekt ben ik er ook 9 van de 10 keer niet bij.

Opbouwen van frustratie....

Ja precies. Ik vind het prettig om samen met een vriendin bij te kunnen praten, zonder dat mijn man daar bij is, want anders zou ik me als vriendin zijnde niet op mijn gemak voelen om alles te vertellen. Je wilt dingen aan je vriendin vertellen, niet aan die man die er nog eens naast zit.

Omdat mijn man echt vaak weg is, vind ik het handig om mijn vriendinnen op die manier 'in te plannen', dat houdt het overzichtelijk, ofzo. Al spreek ik ook echt wel eens gewoon af, alleen vind ik dat lastiger omdat mijn man en ik allebei flexibele uren draaien en er dus weinig structuur zit in ons leven en dit sowieso al lastig te combineren is met de zorg voor onze dochter. Het is dus elke week weer schipperen en dan maakt het me onrustig wanneer er ook nog allerlei vriendinnen-afspraken tussendoor komen. Ik heb vaak wel even genoeg aan de zorg voor mijn dochter + mijn werk + het huishouden + een leuke vriendin zijn voor vriend, doordeweeks. Spontaan vind ik het dan best eens leuk om te gaan lunchen met iemand, maar als ik dat allemaal ook ga inplannen, dan word ik gillend gek.

Wat vervelend zeg! Maar ik snap jou ook wel, als je al een afspraak heb staan kan je toch niet met haar afspreken?
Ze zegt dat ze het vervelend vind dat je haar alleen uitnodigt als jouw man er niet is. Is het geen idee om haar dan een keertje doordeweeks spontaan te bellen voor een afspraak? Als je bijvoorbeeld een avondje of middagje vrij heb?

Ik denk dat de onvrede meer in haar zit dan dat jij iets verkeerd doet. Ik vind het heel logisch dat je rekening houdt met het thuisfront, zeker zodra je een gezin hebt. Dat je liever afspreekt als hij weg is vind ik ook niet raar. Ja, als hij eens per jaar op zakenreis is en ze de rest van het jaar nooit van je hoort, dan zou ik haar frustratie snappen, maar in dit geval niet.

Ik zou wel aan haar uitleggen waarom je liever afspreekt als hij weg is, maar ik zou me niet opeens in allerlei bochten gaan wringen om die afspraken anders in te plannen, alleen omdat haar dat een bepaalde voldoening geeft. Het is een beetje een cliché-scenario dst zij schetst, er zijn heus wel situaties waarin het klopt dat de vriendin alleen goed genoeg is als het vriendje uit beeld is, ik denk vooral in erg prille relaties en bij jonge meiden, maar in dit geval vind ik het niet opgaan, ik denk meer dat ze denkt dat het hier ook zo ligt omdat ze toch al onzeker is over haar single-status, en misschien ook wat jaloers. Een gesprek lijkt me dan meer op z'n plek dan krampachtig proberen te bewijzen dat ze echt wel meetelt en gaan afspreken op een manier die voor jouw gezin niet handig/prettig is.

Als je vriend vaker weg is door zaken dan wil je juist de keren dat hij er wel is spenderen met je gezin. Dat is nogal logisch. Dat had je ook als tegen argument kunnen gebruiken toen ze zei dat je alleen belde als hij weg is. Ik moet zeggen dat ik vrij makkelijk ben met zo'n vriendschappen. Natuurlijk zou ik wel rekening houden met haar gevoel, en haar gevoelens en frustraties hierin serieus nemen, maar ook zij hoort te begrijpen dat je een gezin hebt en dat die gewoon voorop gaat. Mijn vriendinnen weten dat mijn gezin om nummer één staat, al moet ik zeggen dat merendeels van mijn vriendengroep al ouder is en ook allemaal kinderen heeft en weten hoe het is om je tijd te verdelen tussen gezin, werk, sociaal.

Pritt schreef:Wat raar.
Als je al een afspraak hebt staan, kun je toch gewoon niet? En of die afspraak nou met je man, je kind, je schoonmoeder of de kapper is, maakt dan toch niet uit? Daar hoeft zij zich toch niet achtergesteld om te voelen?

 Mee eens..

Ik herken het gevoel van jouw vriendin wel. Ik ben ook de single vriendin in een vriendinnengroep met allemaal relaties en kinderen. Ik heb ook vriendinnen die alleen afspreken als hun vriend/man weg is. Dat komt bij mij ook soms over alsof ik dan opvulling ben. Natuurlijk komt je gezin op de 1ste plaats. Dat weet jouw vriendin ook echt wel en dat zal ook echt wel respecteren (lijkt me). 
Ik zou nog een keer met haar afspreken en dit gesprek nog een keer voeren als ze nuchter is. Wat bedoeld ze dan precies en dan uitleggen hoe jij het ziet. Daar ben je vriendinnen voor en kun je het toch met elkaar over hebben.

Mijn vriendinnen hebben niet allemaal een vriend. De singles weten dat mijn relatie met mijn vriend op de eerste plek staat, dat vinden ze ook heel logisch. En dat heeft o.a. tot gevolg dat ik vaker kan afspreken als mijn vriend niet thuis is en ik 'niks te doen heb'. Maar ik maak ook duidelijk dat ze geen tweede rangs mensen zijn voor mij. Beetje jouw situatie dus.

Misschien zou je ietsje vaker kunnen afspreken als het voor haar ook uitkomt. Dat probeer ik ook te doen. Eén van mijn vriendinnen vind het bijvoorbeeld fijn om 's avonds af te spreken, dan zit ze niet zo alleen. Ik zie dan eindelijk mijn vriend en wil juist bij hem zijn (hij werkt overdag, ik 's avonds en in het weekend.. We lopen elkaar dus veel mis). Dus zo nu en dan ga ik dan toch 's avonds naar haar toe. Andersom spreekt zij dan af en toe overdag met mij af. Allebei happy . Maar veel meer dan dat zou je niet kunnen doen denk ik. Als dit niet werkt liggen jullie verwachtingen te veel uit elkaar.