Geen kinderwens hebben

Koalabeer, de vriendinnen waar je het over hebt, zijn die zwanger / hebben ze jonge baby's? Dan is het wel waar wat je zegt over hormonen eigenlijk: die zijn dan volop aanwezig. En zwangere vrouwen of pasgeworden moeders praten érg graag over hun baby.

Ik was in mijn vriendengroep de eerste zwangere. Vriendinnen hebben achteraf gezegd dat ik best veel over mijn zwangerschap en de baby praatte, maar dat ze dat maar een beetje hebben laten gaan in de wetenschap dat dat wel over zou gaan. En dat was ook zo. Natuurlijk praat ik nog steeds graag over mijn zoontje en over mijn nieuwe zwangerschap, maar ik ben er niet meer zo vol van als toen het allemaal nieuw was. Als er nu een vriendin relatieproblemen heeft of haar hond gaat dood kan ik weer met 100% aandacht naar haar luisteren en er voor haar zijn. Toen ik nog een hormonenbom was lukte me dat niet, hoe rot ook. Gelukkig ben ik gezegend met lieve vrienden

Caroow schreef:Ik snap het wel, ik vind het ook stom als ik iets zeg over mijn kind en iemand reageert daarop met begrip, "want mijn kat..". Ik struikel bijna over mijn wallen omdat mijn baby 's nachts feest viert, maar jij snapt dat want je kat zat om half 7 aan de deur te krabben? Hou op, schei uit.

Maar, om je nou de mond te snoeren vind ik ook weer zoiets, je kan natuurlijk ook gewoon erover praten dat je het niet leuk vind om alleen over hun kinderen te horen, en dan zullen zei waarschijnlijk zeggen dat jouw katten hun niet boeit. Kan je 2 dingen doen; of over andere dingen praten//het van elkaar accepteren of op zoek naar andere vriendinnen.

 Dat vind ik ook niet erg aardig van je. 

Als je vriendschap ok is praat je toch sowieso over dingen die jouzelf niet direct interesseren? Mijn vriendin sport veel en fanatiek, ik haat echt elke vorm van lichaamsbeweging, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet leuk vind om haar verhalen te horen of dat ik niet geïnteresseerd ben.... Dat vind ik namelijk wel leuk om het over te hebben, want ze is mijn vriendin en als zij iets leuk vindt vind ik het ook leuk, voor haar.

Andersom heb ik kinderen en heeft en wil zij ze niet, dat wil niet zeggen dat ze mijn kinderen niet leuk vindt, of dat ze nooit naar ze vraagt of dat ik niets over ze mag vertellen. Ze zijn een groot onderdeel van mijn leven, dus komt het onderwerp regelmatig voorbij. 

Zij date, want vrijgezel, ik ben al jaren getrouwd, beide dingen bespreken we regelmatig, want interesse in elkaar enzo.

Het wordt wat anders als iemand dingen van de ander afkeurt en het alleen over zijn eigen interesse heeft.

Artemis schreef:

 Dat vind ik ook niet erg aardig van je. 

Huh, je zegt net zelf dat je het raar vindt om over katten te beginnen als het over kinderen gaat. Begrijp ik je nou verkeerd of volg ik het gewoon niet meer?

Caroow schreef:Ik snap het wel, ik vind het ook stom als ik iets zeg over mijn kind en iemand reageert daarop met begrip, "want mijn kat..". Ik struikel bijna over mijn wallen omdat mijn baby 's nachts feest viert, maar jij snapt dat want je kat zat om half 7 aan de deur te krabben? Hou op, schei uit.

Oké ik heb er nog geen ervaring mee, maar ik vind het wel aandoenlijk eigenlijk als iemand dat zegt. Ze proberen zich toch in te leven, zij het op een andere manier. Ja en amen knikken wordt ook zo saai Maar ik begrijp het wel hoor, dat dat een héél andere moeheid is en totaal niet te vergelijken is.

Ik vind katten niet per definitie 'geen interessant' onderwerp. Ik praat graag over mijn kat, over haar gekheid en ik heb gelukkig een aantal vrienden met wie ik dat deel en kan delen. Ik heb ook vrienden die huisdieren niks vinden, nou dan is er ook weer een legio aan andere onderwerpen om over te praten.

Ik vind het lastig om de situatie van de TO te beoordelen. De uitspraken van de vriendinnen komen erg kort door de bocht over, maar wat is er aan vooraf gegaan? Ik weet ook niet hoe oud de kinderen van je vriendinnen zijn, maar kan het zijn dat het allemaal nog erg nieuw en interessant vinden en vergeten dat er nog wat andere dingen in de wereld zijn dan hun kleintje? Ik weet niet of ze nog uit moeten razen en dat je het dan weer over 'normale' dingen kan hebben? Waar hadden jullie het voorheen over? Succes ermee in elk geval. Het lijkt me niet de bedoeling dat je dit gevoel eraan overhoudt.

Artemis, ik bedoel meer het steeds gelijk stellen van katten aan kinderen, daar heb ik echt een hekel aan. Als dat in elk gesprek gebeurd ben ik er echt snel klaar mee.

Een voorbeeld hier van is als ik zeg dat het wel wennen is dat je nooit snel de deur uit kan, dat mijn gesprekspartner dat beaamt, want ja je moet checken of de kat nog eten en drinken heeft en binnen roepen en een drol uit de bak scheppen.

Hahahahahahaha!!  

Het is trouwens niet zo dat ik weiger over katten te praten hoor, ik heb een vriendin zonder kinderwens en met katten en ik vraag er altijd wel naar, t zijn grappige beesten. Het zijn alleen geen kinderen, en om half 7 wakker worden door een kat met herrie is niet te vergelijken met 3 uurtjes slaap in een nacht.

(En natuurlijk heb ik daar zelf voor gekozen, ik had ook een kat kunnen kopen, maar tegen vriendinnen moet je er over kunnen praten vind ik)

(Haha nog een keer haakjes, de vriendin met leuke katten is gelukkig niet degene die ze gelijk stelt aan kinderen)

Susan schreef:

Artemis schreef:

 Dat vind ik ook niet erg aardig van je. 

Huh, je zegt net zelf dat je het raar vindt om over katten te beginnen als het over kinderen gaat. Begrijp ik je nou verkeerd of volg ik het gewoon niet meer?

 Ik vind beide. Als iemand echt haar katten ziet als haar kinderen is dat nogal stom.

Maar als iemand zegt dat ze moe is door slaapgebrek door de baby, en iemand anders zegt dat ze ook moe is omdat de kat haar wakker maakte, dan vind ik het nogal suf om daar over te vallen. Dan gaat het in mijn ogen over het slaapgebrek, en niet over de oorzaak.

Kijk, als iemand vertelt over het eerste hapje van haar baby en iemand reageert met 'ja, mijn kat kreeg laatst ook nieuw voer, je had zijn kop moeten zien' dan vind ik dat stom. 

Het verschil is dat in het eerste geval het gaat om 'ik ben moe, door baby'/' ik ben moe, door kat' en dat kan volgens mij prima, en in het tweede geval gaat het echt om de baby, en om daar dan een kat bij te slepen, dat is raar.

Snap je? 

Het zou een beetje een middenweg moeten zijn, een moeder moet even bedenken dat andere mensen ook weleens moe zijn/haar kind niet het achtste wereldwonder vinden en niet-moeders moeten even bedenken dat beesten en kinderen twee verschillende dingen zijn en dat een kind werpen soms tunnelvisie als bijwerking heeft. Als het goed is gaat dat over, gaat dat niet over, dan is het tijd voor leukere mensen.

Ik weet ook niet of ik wel kinderen wil en ik heb vriendinnen die ze wel hebben, maar het is helemaal geen issue. Er wordt wel eens over kinderen gepraat en dat vind ik geen probleem, maar het is niet zo dat het alleen nog maar daarover gaat. Ik vind mijn beestjes schatjes, maar daar praat ik ook geen hele avond over en ik vergelijk ze niet met kinderen. Het hoeft niet het einde van de vriendschap te betekenen als je er een middenweg in kunt vinden, maar daar moet je wel allebei voor open staan.

Derpy schreef:Ik weet ook niet of ik wel kinderen wil en ik heb vriendinnen die ze wel hebben, maar het is helemaal geen issue. Er wordt wel eens over kinderen gepraat en dat vind ik geen probleem, maar het is niet zo dat het alleen nog maar daarover gaat. Ik vind mijn beestjes schatjes, maar daar praat ik ook geen hele avond over en ik vergelijk ze niet met kinderen. Het hoeft niet het einde van de vriendschap te betekenen als je er een middenweg in kunt vinden, maar daar moet je wel allebei voor open staan.

 Jeetje zeg, jij hebt het alleen maar over je katten en ik alleen maar over mijn kinderen... 
Niet zo liegen.

undefined schreef:Kijk, als iemand vertelt over het eerste hapje van haar baby en iemand reageert met 'ja, mijn kat kreeg laatst ook nieuw voer, je had zijn kop moeten zien' dan vind ik dat stom. 

 Whahaha!

Ik vind het eerlijk gezegd wel lastig te begrijpen als iemand geen kinderwens heeft. Ik probeer deze gedachten wel bij te stellen maar ik denk meteen 'waarom niet?'.

Lot schreef:

undefined schreef:Kijk, als iemand vertelt over het eerste hapje van haar baby en iemand reageert met 'ja, mijn kat kreeg laatst ook nieuw voer, je had zijn kop moeten zien' dan vind ik dat stom. 

 Whahaha!

Ik vind het eerlijk gezegd wel lastig te begrijpen als iemand geen kinderwens heeft. Ik probeer deze gedachten wel bij te stellen maar ik denk meteen 'waarom niet?'.

 Ik snap dat prima eigenlijk. Zeker sinds ik kinderen heb begrijp ik heel goed waarom mensen dat níet zouden willen.

Eigenlijk snap ik het ook wel, want ik zie er nu super erg tegen op. Maar het lijkt bij mij wel een aangeleerd patroon, dat het zo hoort te gaan. Ik heb ook wel eens heel onbeleefd aan mijn schoonzus gevraagd of zij wel kinderen wilde, toen ze vertelde dat ze dat nog niet zeker wist (en is al 30+) schrok ik daar gewoon bijna van. Oja, dat kan ook nog.

Vervelend voor je dat je bang bent je vriendinnen te verliezen, ik hoop zelf dat als ik moeder word ik ook nog over andere dingen kan praten dan over de kinderen. Al besef ik me wel dat het daar wel vaak over zal gaan, het is natuurlijk een groot deel van je leven. Maar ik vind wel dat je je 'vriendinnenactiviteiten' van voor de kinderen moet blijven doen, misschien minder sporadisch, maar wel blijven doen. Dat zorgt er denk ik ook voor dat een vriendschap in stand blijft, ongeacht of er kinderen zijn.

Kun je het niet gewoon bespreekbaar maken?

Artemis schreef:

Derpy schreef:Ik weet ook niet of ik wel kinderen wil en ik heb vriendinnen die ze wel hebben, maar het is helemaal geen issue. Er wordt wel eens over kinderen gepraat en dat vind ik geen probleem, maar het is niet zo dat het alleen nog maar daarover gaat. Ik vind mijn beestjes schatjes, maar daar praat ik ook geen hele avond over en ik vergelijk ze niet met kinderen. Het hoeft niet het einde van de vriendschap te betekenen als je er een middenweg in kunt vinden, maar daar moet je wel allebei voor open staan.

 Jeetje zeg, jij hebt het alleen maar over je katten en ik alleen maar over mijn kinderen... 
Niet zo liegen.

Ja, dat is waar. Ik zou ook niet weten waar ik anders met jou over moet praten.

Ik ben 31 en heb ook geen kinderwens. Nooit gehad ook.
Wij hebben twee katten we zien ze echt als onze kindjes.
En het boeit me helemaal niks wat een ander daar van vindt.
Mensen die mij kennen weten dat ik altijd meer met dieren heb gehad dan met kinderen. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. (En mijn vriend ook, perfect match!)  
Ook hebben mijn vriendinnen bijna allemaal kinderen, maar dat heeft niets in onze vriendschap veranderd. Zo lang het maar van twee kanten komt.

Ik denk dat het bij mij van een relatie afhangt. Wil iemand per se kinderen, dan sta ik daar best voor open. Wil iemand ze niet, heb ik daar ook niet zo'n moeite mee.

Ik vind kinderen leuk, maar het lijkt me een enorme verantwoordelijkheid om er zelf een op de wereld te zetten en te moeten zorgen dat het een leuke jeugd heeft en uitgroeit tot een evenwichtig persoon. Daarnaast ben ik bang dat het me remt in de dingen die ik allemaal nog wil en ik weet dat ik er veel voor zal moeten laten. Daar heb ik nu nog helemaal geen zin in.
Mijn huisdieren zie ik echt niet als kinderen. Ik kan ze gerust alleen laten, weet dat ze niet mijn hele leven mee zullen gaan en dat ze het ook zonder mij best zouden redden.

Wow heel veel reacties. Ik kan ze niet alemaal beantworden want moet zo na mijn werk.

Maar aller eerst 
@ Artemis Ik vind jouw reacties er hard en jij heb blijkbaar nu al een beeld van mij gevormd dat niet bepaald klopt. En in in therapie, kom eens een dagje mee kijken over mijn schouder en dan snap je veel beter wat ik bedoel.

voor alle andere ik zal proberen nog meer duidelijkheid te geven.

V.b een tijdje geleden is mijn kat opgenomen bij de Dierenarts was flink ziek. Ja dan zoek ik ook even een luisterend oor, maar na 2 min krijg ik al weer te horen nu weten we het wel weer triest, maar wees blij dat het maar een kat is. Dat doet pijn want ik wilde gewoon even een luisterend oor.
Ja er zijn genoeg andere gespreks onderwerpen, maar ook dat lijkt voor nu niet eens intresant. Ik praat ook graag over andere dingen zoals reizen, werk, relaties en beleef ook genoeg leuks om niet alleen over mijn katten te hoeven hebben. Wil ik ook niet. Maar als je al 3uur naar zwangerschapskwaaltjes en baby kamers heb moeten aan horen dan wil ik ook wel eens een ander onderwerp. En dan maakt het me niet uit wat, al gaat het over het weer of andere dingen. 

Maar ik moet nu echt stoppen en gaan werken kom er anders vanavond nog wel op terug.

Je praat hier ook alleen over je katten  .

Charles schreef:Je praat hier ook alleen over je katten  .

 Jemig zeg, heb me net aan gemeld ben nog zoekende op het forum.

Ik ben bijna 33 en ik heb absoluut geen kinderwens. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik liever naar een verhaal over katten luister dan over baby's. Ik snap de TO dan ook helemaal.

koalabeer schreef:

Charles schreef:Je praat hier ook alleen over je katten  .

 Jemig zeg, heb me net aan gemeld ben nog zoekende op het forum.

Ik denk dat t maar een grapje was hoor

On-topic: Ik weet nog niet of ik kinderen wil maar ik begin steeds meer te denken van wel. Ik zou gewoon tegen je vriendinnen zeggen dat je ook graag over andere dingen praat. Spreken jullie vaak thuis af met de kinderen erbij? Anders zou je eens samen uit kunnen gaan, als ze niet bij hun kinderen zijn kunnen ze misschien ook over andere dingen praten.
Overigens vind ik het ook raar om je katten als je kinderen te zien. Maar ja, ik ben sowieso een beetje tegen het fenomeen huisdier. Al is dat een andere discussie en zal ik je topic niet vervuilen daarmee.

Ik heb (momenteel) ook geen kinderwens en betwijfel sterk of deze ooit nog zal komen. En ik ben geen kattenmens en dat zal ik zeker nooit worden. Maar ik heb er geen problemen mee dat mensen over hun kinderen, katten, hobby's, werk etc praten. Zoals Artemis al eerder opmerkte niet iedereen heeft dezelfde interesses maar dat houdt niet in dat je niet oprecht geïnteresseerd kan luisteren naar je vrienden dat is voor mij wel een basis voor een vriendschap. Als je altijd door je vrienden wordt afgekapt en zij nog maar 1 gespreksonderwerp hebben dan snap ik heel goed dat de vriendschap op zijn einde loopt.

Ik herken dat helemaal niet. Mijn kat is net zo heilig als een kind. Maar beide zijn zijdelingse dingen. Ik heb meer met ze te bespreken wat wel bindt.

Ik herken je verhaal wel een beetje TO. Ik heb (nog) geen kinderwens, dat gevoel voor kinderen heb ik gewoon niet. Vind ik overigens wel jammer hoor en voel me soms ook een beetje raar. Maar heb wel weer twee katten en andere dieren. Ben een echte dierenliefhebber en ze betekenen allemaal erg veel voor mij.

Anyway, er is hier een babyboom gestart in de familie en vriendenkring. Het gaat hier dus non stop over baby's en alles wat daar bij komt kijken. Ik probeer echt enthousiast mee te doen en vraag regelmatig hoe het met hun baby's gaat enzo. Vind het leuk omdat zij het leuk vinden, maar dat was het ook. Hoef het er niet uren over te hebben. Andersom zijn mijn verhalen (o.a. kattenverhalen  ) compleet niet interessant voor hen en dat wordt ook regelmatig afgekapt als in over het onderwerp heen praten en weer naar hun toe trekken (incluus baby's). Terwijl dit vroeger hele normale en boeiende gespreksonderwerpen waren.
Ik heb het eens subtiel laten vallen, dat ik dit niet prettig vind. Vooral bij (schoon)familie niet. Ik bedoel, ben er ook nog! Maar schijnbaar mag ik zoiets niet zeggen.. En juist van die mentaliteit baal ik. Vriend en ik moeten overal ja en amen op zeggen en wij mogen ons verhaal niet eens kwijt. Ik snap dat je als je zwanger/baby hebt op een roze wolkje leeft, maar ergens is er ook wel een grens. Dat voelt zo oneerlijk.

Dus onbewust verschoof mijn vriendengroep een beetje en zie ik familie minder. Ik heb nu jongere vrienden en vrienden die ook nog niet echt de kinderwens voelen. En ik ga nog wel met vrienden met kinderen om, maar veel minder. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant loopt het nu eenmaal zo. Ik zou als ik jou was toch andere vriendinnen zoeken. Ze klinken niet erg aardig.

Ik snap helemaal wat je bedoeld TO. Ik zit in ongeveer dezelfde situatie en wordt er erg moe van om mezelf telkens te moeten verklaren waarom ik dan geen baby wil. Aan zowel mijn als zijn kant is er nu ook een ware babyboom gaande. 
Ik heb sindsdien gewoon minder zin in familiebezoekjes, omdat ik geen zin heb om het continu over zwangerschap en baby's te hebben.