Open zijn over fobie/angsten?

weg

Een vriendin van mij heeft ook een overgeef fobie en zij is er altijd heel open over. Dat lijkt mij ook het meest fijne, dan weten mensen wat er aan de hand is en dat je er niets aan kunt doen. Ik zou het niet zeggen in de bewoordingen zoals je hieronder aangeeft, maar gewoon alleen even tegen de gastvrouw/-heer zeggen dat je last hebt van die fobie en dat je het heel leuk vindt om te komen eten maar dat het jou wel een beetje nerveus maakt. Als ze het weten kunnen ze je ook op je gemak stellen en een beetje rekening houden met eventuele voorkeuren qua eten.

-

Ik zou het geen probleem vinden als een vriendin daar open over zou zijn tegen mij. Ik vraag het meestal al van te voren, maar dan zou ik al helemaal overleggen wat we zullen gaan eten en bijvoorbeeld voorstellen om samen te koken zodat je precies weet wat er gebeurt is met je eten, als je dat fijn vindt. Dus ik zou er open over zijn!

Ik was/ben altijd heel open over mijn angst geweest en ik heb nooit rare blikken gehad. Tenmiste niet in mijn gezicht  . Ik ben gewoon een schijtluis en ik schaam mezelf daar niet voor. (Bang in het donker).

Nu ben ik wel in therapie geweest en dat heeft mij zeker voor de helft minder angstig gemaakt, maar ik ben nog steeds geen held in het donker, en dan met name buiten.

Is het geen optie om in therapie te gaan? Het klinkt namelijk wel alsof het je leven gaat leiden i.p.v. dat jij de keuze maakt. Ik weet niet waar je woont maar ik heb in therapie gezeten bij een behandelcentrum die in heel veel angsten gespecialiseerd is. Ik had het weer via kennissen en zij had rijangst en was daar na 8 sessies compleet van af.

Ik zou dat sowieso wel zeggen ja. Ik denk namelijk dat dat het voor jezelf ook minder erg maakt. In ieder geval geen situaties gaan vermijden.

Ik vind het juist fijn en goed dat mensen daar open over zijn. Het lijkt me beter voor jezelf het gewoon eerlijk te zeggen, dan dat je in een nare situatie belandt doordat de omstanders niks door hebben.

Punk'd. Ja, ik moet eigenlijk met iemand praten maar het blijft er steeds bij. Vaak is het ook zo dat situaties die ik eerst 'eng' vind, gaan wennen. Als ik naar school ga ben ik bijvoorbeeld heel nerveus maar na drie of vier keer is het al een stuk minder. Ik stel die gesprekken daardoor steeds uit omdat het niet ondragelijk blijft zeg maar. Het beïnvloed m'n leven wel maar ik heb tot nu toe nog geen dingen vermeden. De ene situatie is alleen enger dan de ander en heb ik minder controle.

Ik merk gewoon dat ik het moeilijk vind om me zo kwetsbaar op te stellen, om dat deel van mezelf te laten zien wat niemand aan de buitenkant ziet. Ik heb het net laten weten aan die vrienden waar we morgen naar toe gaan, ik ben benieuwd.

Zoals je hier boven al kunt lezen, vinden alle meiden hierboven het niet erg als je het zou vertellen.

Plus dat je ook wel merkt dat iedereen wat heeft, iedereen heeft zijn/haar eigen 'gekke' eigenschappen. 

Ik kan nu héél uitgebreid reageren maar je weet me wel te vinden als je tips moet hebben.
 
Plus: Heb je je schriftje er al bij gepakt om je succeservaringen terug te lezen? 

Edit: ik denk wel dat het verstandig is om met iemand te gaan praten, gewoon om het uit je systeem te halen. Misschien iemand via school?

Is het niet een optie om het aan één iemand te vertellen? Dus niet dat je het in de groep gooit, maar dat je het aan degene die kookt of zo'n beetje de leiding heeft over het spul, ik zeg maar wat,  vertelt?

Het is een stel waar we heen gaan, dus geen grote groep gelukkig. Wel lief dat je zo mee denkt!

Dat scheelt! Ik zou het dan ter sprake laten komen wanneer het nodig is. Als de situatie voor jou draaglijk is, zou ik er geen noodzaak in zien het te vertellen. Maar stel dat jij je dusdanig nerveus voelt, dat het je in je plezier belemmert, dan zou ik het gewoon eerlijk vertellen. Ze gaan je echt niet uitlachen ofzo.

Joan, ik het precies hetzelfde als jij. Ik ben er vrij open over, ook bij anderen eten. Ik eet alleen dingen die in mijn ogen "veilig" zijn. Andere dingen krijg ik niet eens door m'n strot (op hele slechte dagen dan). Het wordt niet altijd begrepen, maar over het algemeen wel goed opgenomen.

Goed dat je het verteld hebt!
Ik zou zoiets zelf graag willen weten wanneer er vrienden komen eten.

Wat zou jou helpen om je rustiger te voelen wanneer je bij anderen gaat eten? Van tevoren weten wat er op het menu staat? Of samen koken?

Aziraphale schreef:Goed dat je het verteld hebt!
Ik zou zoiets zelf graag willen weten wanneer er vrienden komen eten.

Wat zou jou helpen om je rustiger te voelen wanneer je bij anderen gaat eten? Van tevoren weten wat er op het menu staat? Of samen koken?

Ja, dat ik inderdaad weet wat er op het menu staat en dus weet of ik het lust. Samen koken is nog beter Al geloof ik wel dat zij heel hygiënisch te werk gaan dus dan vind ik het al minder erg. Maar soms kom ik ook wel eens bij klasgenootjes op de kamer of studentenhuis en dan denk ik, ieh! Ik zou daar echt never nooit eten.