Angsten om vriend

Ik weet niet goed hoe te beginnen. Om een duidelijk beeld te krijgen gaat het een heel lang verhaal worden. Ik zal mijn best doen het zo kort en duidelijk mogelijk te omschrijven.

Mijn vriend kwam gisteren eerder thuis van school (hij gaat 1 dag in de week naar school). Hij zei: ik moet je iets vertellen, maar ga je niet gelijk zorgen maken. Hij vertelde dat hij totaal niet lekker in zijn vel zit. Hij heeft angst- en paniekaanvallen, krijgt soms last van hyperventilatie, heeft nergens zin in.. hij is gewoonweg niet gelukkig met zichzelf. Ik weet dat hij hier gevoelig voor is, dat hij hier op bepaalde momenten last van heeft/krijgt. Hij is bang om 's avonds te gaan slapen, hij valt alleen in slaap met de tv aan. Hij is dan bang dat hij weer een paniekaanval krijgt. Tijdens zo'n aanval gaat hij raar ademen, de angst knijpt zijn keel dicht. Hiervan wordt hij weer bang, waardoor hij zijn ademhaling niet onder controle krijgt, waar hij weer bang van wordt. Het resulteert niet altijd in hyperventilatie, maar hij krijgt gewoon niet genoeg lucht meer. Waar de angsten en de paniekaanvallen vandaan komen weet hij ook niet precies.

Zijn verleden is erg hectisch. Hij is opgegroeid in een liefdevol gezin (naar mijn mening is TE, maar dat terzijde). Hij heeft zijn middelbare school verpest, heeft veel gelogen tegen zijn ouders en heeft zo'n 8 jaar over zijn HAVO-diploma gedaan. Daarna is hij naar de andere kant van het land verhuist om met mij samen te wonen. Zijn vader is in de periode overleden. Zijn vader was zwaar depressief en heeft zelfmoord gepleegd. De eerste paar maanden erna heeft mijn vriend het natuurlijk vreselijk gehad. Daarna is hij echter doorgegaan en leek het te hebben 'geaccepteerd'. Ondanks dat een zelfmoord in de meeste gevallen onverwachts is, had mijn vriend het van zijn vader wel enigszins verwacht. Hij bleef zichzelf voorhouden dat zijn vader, die door zijn depressie ook echte fysieke pijn had, nu rust heeft gevonden.. de rust die hij zo graag wilde. Ik vond het zo knap dat mijn vriend zo kon denken, maar dacht dat hij er vrede mee had. We zijn dus doorgegaan met ons leven. We hebben het af en toe over zijn vader, over leuke herinneringen of iets dergelijks. Hij wordt niet doodgezwegen of als 'vergeten' gezien. Mijn vriend zei gisteren echter dat hij zijn vader niet eens mist. "Het is alsof hij nooit bestaan heeft", waren zijn exacte worden daarna. Dit deed me pijn, want dit hoort hij toch niet te voelen?

Mijn vriend voelt zich erg leeg van binnen. Ondanks dat hij gelukkig is met mij en met onze dochter voelt hij zich niet gelukkig. Hij heeft nieuw werk en heeft daarin voldoende afleiding. Maar thuis zit hij maar te zitten. Heeft weinig zin om met mij en onze dochter iets te doen, zit alleen maar achter de computer of ligt in de bed tv te kijken of te Playstationnen. Hij uitte gisteren zijn angst om hetzelfde te worden als zijn vader; depressief. Dit is weer een grote angst die hem benauwd. Hij heeft van dichtbij meegemaakt hoe het is om depressief te zijn, wat een impact dit heeft op een gezin.. hij weet 100% zeker dat hij dit totaal niet wil (wie wel?). Toch is die angst aanwezig, omdat hij heeft gehoord dat depressiviteit erfelijk is. Mijn vriend heeft nog een broertje. Van zijn vriendin weet ik dat zijn broertje met hetzelfde zit. Die heeft ook angstaanvallen en is dan ook direct bang dat hij hetzelfde heeft als zijn vader. Toch ga ik nu denken aan de erfelijkheid van depressiviteit. Ze weten het niet van elkaar, denken allebei van elkaar dat ze een prima leven lijden.

Mijn vriend gaat sowieso (weer) naar een psycholoog. Hij wil dit gevoel niet meer hebben, hij wil er nu echt wat aan doen. Dit speelt al jaren, sinds de dood van zijn vader. Ik maak me toch wel zorgen om hem. Hij sprak gisteren zelfs uit: "Ik ben bang dat ik ook zelfmoord pleeg later, omdat mijn vader dat ook heeft gedaan". Nadat ik hem verschrikt aankeek zei hij direct: "Sorry! Dat wil ik helemaal niet hoor! Maar ik ben bang dat het ooit zover komt". Hier schrok ik toch wel heel erg van! Ook ik heb het van dichtbij meegemaakt dat zijn vader depressief was. Een vreselijk ziekte, want ja.. dat is het. Ik heb ook gezien hoe erg mijn vriend's moeder eronder geleden heeft (en nog steeds doet). Niet alleen na het overlijden van haar man, maar zeer zeker ook de periode ervoor.

Ik weet niet heel goed wat ik met dit verhaal wil, maar het voelt goed om het in ieder geval even van me af geschreven te hebben. De angst bij mij wordt nu ook steeds groter. Ik wil hierover niet teveel met hem praten, omdat ik geen kwetsende dingen wil zeggen of dingen die bij hem hard aan kunnen komen. Zou ik ook met een psycholoog hierover kunnen praten?

Graag niks quoten uit dit verhaal. Wil later dit topic weer laten verwijderen i.v.m. erg persoonlijke dingen die erin staan.

Bah, wat een nare situatie zeg. Ik kan me voorstellen dat je hier erg mee in je maag zit. Het vervelende is ook dat je zelf zo weinig kunt doen. Wel fijn dat je vriend professionele hulp zoekt. Als het erfelijk is, zouden medicijnen dan niet een optie voor hem zijn? In mijn familie zijn een aantal met serotonine-tekort, die het dus ook niet altijd lukt om het zelf op te lossen en vaak voor lange tijd aan medicatie zitten.

Is er wel iemand in jouw familie die jou een luisterend oor kan bieden? Als je er met iemand anders over wilt praten kun je ook altijd eens langs de huisarts gaan om de situatie te vertellen. Die kan je vast verder helpen. Sterkte.

Natuurlijk zou jij ook met een psycholoog hierover kunnen praten, het raakt jou toch ook? Het zou niet goed zijn als jij dit maar in je eentje zou moeten verwerken.

Verder, wat fijn dat je vriend hier zo open en eerlijk over praat, ook over zijn angsten. Hoe zou hij (eventueel) tegenover medicatie staan?

Heftig.

Hoe staat je schoonzus hierin? Als zij er hetzelfde in staat als jij, zouden jullie ook voor elkaar iets kunnen betekenen qua steun.

Ik denk dat het voor jou goed zou zijn om sowieso een gesprek met de huisarts aan te gaan.

Misschien zal het ook goed zijn voor je vriend en z'n broer om met elkaar te praten, zodat zij elkaar kunnen steunen. Ik heb het idee dat zij elkaar heel goed begrijpen.

Gelukkig heb ik ook genoeg familie waar ik mee kan praten. Maar ik denk dat ik ook eens met een psycholoog ga praten. Heb zelf ook nog wel het een en ander waarvoor ik daar terecht kan.

Wat betreft medicatie: inmiddels staat mijn vriend daar wel enigszins voor open. Hij is altijd heel erg bang geweest voor medicatie, omdat hij zijn vader zoveel 'troep' zag innemen. Zelf een paracetamol zag hij al als 'troep'. Deze angsten komen denk ook voort uit hoe zijn moeder ertegenover staat. Gisteren zei hij dat hij het zo zat is dat hij zich zo voelt, dat hij wel open zou staan voor iets van medicatie. Al is het bijvoorbeeld alleen maar om lekker te kunnen slapen. Dat gaat hij dus ook zeker aankaarten bij de huisarts.

Ik ben ook wel erg blij dat er gisteren over begonnen is. Hij loopt hier al jaren mee, maar heeft besloten om het me toch maar te vertellen. Hij voelde zich daarna ook een stuk beter.

Wat een heftig verhaal zeg!

Als ik het zo lees, lijk jij mij hier zelf erg sterk in te staan. Het is helemaal niet raar dat je hier zelf ook met een psycholoog over wilt praten, als is het alleen maar om handvatten te krijgen hoe je hier het beste mee om kunt gaan.

Ik wil je wel meegeven, zorg dat je vriend weet dat je er voor hem bent, dat hij bij jou terecht kan. Wij hebben hier jaren in een soortgelijke situatie gezeten, al waren de rollen omgedraaid. Ik heb heel veel aan mijn man gehad in die tijd, gewoon omdat hij er voor mij was.

Sterkte in elk geval

Geen wonder dat het je behoorlijk raakt. Het is ook een ontzettend eng idee dat je vriend, denkende aan zijn verleden, over zelfmoord praat. Ik kan me van hem ook voorstellen, dat hij daar bang voor is, al heeft hij op dit moment geen concrete gedachten daarover.

Het is fijn dat jij op de hoogte bent van zijn gedachten. Wat eerlijk van hem. Zie dat als een voordeel. Als ik jou was, zou ik inderdaad eens met een bevoegd persoon gaan praten en heel misschien mag je met je vriend mee, wanneer hij een gesprek heeft? Dat geeft jou ook weer inzicht van hoe je vriend er mee om moet gaan.

Sterkte in ieder geval meid. En probeer vooral positief te blijven!

Het hoeft natuurlijk ook niet dat die depressie echt erfelijk is, ik kan me heel goed voorstellen dat als je die angst hebt, je juist die klachten gaat krijgen, dat je veel gaat piekeren en somber wordt en dat dat dan weer angst oplevert, waardoor je nog meer gaat piekeren en nog banger wordt, een soort selffulfilling prophecy.

Zou het daarbij niet kunnen dat de rouw om zijn vader toch nog doorwerkt, dat hij het niet zo goed heeft verwerkt als hij zelf denkt?

Dat van het praten met zijn broer ben ik ook helemaal met je eens! Ik heb tegen de vriendin van mijn vriend's broertje (volg je hem nog?!) gezworen dat ik niet over zijn broertje zou praten. Zij wilde haar verhaal weer bij mij kwijt, maar ik mocht niks vertellen tegen mijn vriend (of nog erger: hun moeder). Zij zouden zich alleen maar erge zorgen maken. Het is aan hem om te vertellen wanneer hij er klaar voor is, vond zij. Ik heb dus ook al die tijd mijn mond gehouden.

Nu ik weet dat ze beiden met hetzelfde 'probleem' zitten lijkt het me juist dat ze er met elkaar over kunnen praten. Misschien wel samen naar een psycholoog voor een keer? Ik ga mijn 'schoonzusje' vanmiddag even bellen om te overleggen wat wij hierin kunnen betekenen en of het verstandig is om beide jongens op de hoogte te brengen van elkaars situatie.

Wat een fijne reacties al! Dank jullie!

Ik denk ook dat een groot deel te maken heeft met het feit dat hij niet echt heeft gerouwd om zijn vader. Hij had er oprecht enigszins vrede mee, hij vond het zo fijn voor zijn vader dat hij eindelijk rust had. Echter heeft hij daarbij zijn eigen verdriet misschien te ver weg gestopt, wat nu misschien inderdaad zijn tol gaat eisen. Dit is dus ook zeker iets wat een grote rol speelt.

Verder ben ik er inderdaad wel vrij positief over. Ik ben niet gelijk erg bang dat het helemaal fout met hem gaat, maar ik realiseer me dat we echt meer moeten praten. Ben ook erg blij dat hij hiermee is gekomen. Nu kan ik hem duidelijk laten merken dat ik er echt voor hem ben.

Ik heb ook een angst stoornis met paniekaanvallen , voor die aanvallen heb ik medicatie , die pak ik dus alleen als ik een aanval heb of voel aankomen . Het neemt de oorzaak niet weg maar helpt wel dat zo'n aanval niet té erg word.

Susan schreef:Natuurlijk zou jij ook met een psycholoog hierover kunnen praten, het raakt jou toch ook? Het zou niet goed zijn als jij dit maar in je eentje zou moeten verwerken.

Verder, wat fijn dat je vriend hier zo open en eerlijk over praat, ook over zijn angsten. Hoe zou hij (eventueel) tegenover medicatie staan?

Ik haak even erop in! Ben het met Suzan eens! Dat je schrikt is niet onterecht pfff dat zou ik ook hebben zeg. Maar daarintegen is het erg goed van je vriend dat hij hier openlijk met jou over praat. Blijft dit vooral ook doen, je zult een tijd ingaan met ups en downs. Luister naar zijn verhalen en steun hem meer kun je op dit moment niet doen. Suzan geeft ook te tip om ook te gaan praten met iemand. Dat is echt geen slecht idee. Kun je niet af en toe met hem mee gaan om nog een beter beeld te krijgen wat in zijn hoofd omgaat maar ook om jou kant van het verhaal te doen. Hoewel ik zelf ook medicatie slik ben ik eigenlijk geen voorstander van medicatie...hoe tegendraads! Maar als dat baat bij hem kan hebben zou ik het zeker proberen. Sterkte meis, wat een vervelende situatie zeg. Hoop dat je vriend zich snel weer kan vinden al ben ik wel bang dat dit even gaat duren.. dikke

Jeetje, wat een heftig verhaal zeg. Je vriend heeft een hoop meegemaakt en heeft veel te verwerken!

Het is heel moeilijk als 'partner van' om het aan te moeten zien. Helaas weet ik dat uit ervaring, mijn vriend heeft ook psychische problemen op het moment al is de aard heel anders dan bij jullie, maar het is zo frustrerend, beangstigend en machteloos om het niet op te kunnen lossen voor hem. Heel veel mensen zullen advies voor je hebben, maar het is zo moeilijk om aan die mensen uit te leggen dat het nét effe anders in elkaar zit, en hij zal er niet volledig kunnen zijn voor je. Een zware last is dat.

Ik schrijf mijn frustraties en verdriet vaak op. Dan belast ik hem er niet mee, maar het is er toch uit en het blijft bewaard, zodat hij het kan lezen als hij daaraan toe is.

Heel veel sterkte!

Ik herken me wel wat jouw vriend ongeveer voelt (niemand voelt het zelfde natuurlijk, maar je loopt wel met een hoop onmacht rond). Er zijn heel veel verschillende therapie-methodes, zelf heb ik heel veel baad gehad bij cognitieve gedragstherapie. Misschien is het iets waar jullie je in kunnen verdiepen: hier een linkje erover.

Heel veel sterkte!

Even een update: gisteren is mijn vriend naar de huisarts geweest. Hij is doorverwezen naar een psycholoog, daar gaat hij binnenkort een afspraak mee maken. Ook heeft hij een aantal oxazepam-pilletjes voorgeschreven gekregen. Als hij zo'n angstaanval krijgt kan hij er eentje innemen. Hij wilde er eerst niet aan, omdat het anti-depressiva-troep is volgens hem. Zijn vader had dit o.a. ook als medicijn. Nu is hij wel 'blij' dat hij in ieder geval iets achter de hand heeft bij weer een angst/-paniekaanval. De huisarts zei dat het idee dat hij deze medicijnen in huis heeft ook al wel eens kan helpen.

Verder voelt hij zich wel redelijk. Ik zorg ervoor dat hij niet hele dagen 'niks' doet (hij werkt natuurlijk 's avonds) en maar in bed blijft liggen. Dit heb ik ook tegen hem gezegd dat hij daar wel op moet letten. Je bent al gauw geneigd om lekker in de bed te gaan liggen, maar dan blijft hij in een bepaalde cirkel hangen. Het is dat N. en ik nu ziek zijn, maar anders zouden we elke dag iets van een lekkere wandeling gaan maken, of met zijn 3-en boodschappen doen bijvoorbeeld. Het maakt niet uit wat, maar even weg uit huis.

Ik heb hem nog niet geïnformeerd over zijn broertje. Heb met de vriendin van zijn broertje overlegd en zij denkt dat mijn vriend's broertje zich alleen maar slechter gaat voelen als hij weet dat zijn broer hetzelfde heeft. Dan gaan ze misschien allebei denken dat het inderdaad erfelijk is en ze allebei hetzelfde hebben als hun vader. Zit wat in, maar toch denk ik dat ze er op een bepaalde termijn over moeten praten. Maargoed, voor nu laten we het even zo. Het broertje van mijn vriend is heel anders, veel meer gesloten, onzeker, ongemakkelijk, etc. Mijn vriend daarentegen is wat meer open en socialer, dus die zou er misschien wat meer baat bij hebben. Ach, ik voor nu mijn mond nog even.

Verder is het heel belangrijk, ook volgens de huisarts, dat mijn vriend gewoon een keer ongestoord zijn verhaal kan doen. Vanaf het verpesten van zijn school, tot het overlijden (en de voorafgaande periode) van zijn vader. Ook over het plotseling vader worden (N. was ongepland), daar zit hij toch ook wel enigszins mee. Ik hoop zo dat die gesprekken hem op weg kunnen helpen en hij weer gelukkiger in zijn vel zit.

Lastig en herkenbaar voor me.

Je vriend heeft geen levend voorbeeld van hoe een man en een vader zicht moet gedragen en er moet zijn voor zijn gezin. Als je zelf depressief bent (mede daardoor) is het heel beangstigend om in te zien dat zijn vader misschien wel hetzelfde voelde en daardoor zelfmoord heeft gepleegd.

Het is goed dat je vriend hiervoor hulp zoekt, want hij wil heus niet in de voetstappen van zijn vader treden, hij heeft het gewoon erg moeilijk met zichzelf en het gebrek aan hoe-het-moet voorbeelden.