Ik ben er zo klaar mee!

Weg gehaald. Thx voor alle super lieve reacties, doet me goed.

Ach lieverd, eerst moet de acceptatie komen maar dat komt pas als alles 'afgehandeld' is. Dus als je weer mooie borsten hebt, de gynaecoloog je hormoonhuishouding eens heeft bekeken en dan zal je rustig aan weer vooruitgang boeken in plaats van 't gevoel te hebben stil te staan. In feite sta je dat niet, maar voor je gevoel leeft 't allemaal nog. Er komt een dag dat je moet denken wanneer de laatste chemo ookal weer was en je zal zien dat 't naar de achtergrond zal verdwijnen. En helemaal geen dooddoener, gelukkig leef je nog!

Ik kom je een knuffel geven  . Wat een heftige tijd heb je achter de rug! Jouw gevoelens lijken me heel normaal!

Ook van mij een dikke knuffel! Wat een tijd heb jij achter de rug meid. Laat je gevoelens toe meis. Sterkte ermee

Je hebt zulke heftige dingen meegemaakt, het is volgens mij niet meer dan normaal dat je je zo voelt, dat je heen en weer wordt geslingerd tussen emotionele uitersten. Frustraties en boosheid aan de ene kant en geluk en dankbaarheid aan de andere kant. Een jaar is nog maar zo kort en je hebt al zo veel bereikt in die tijd, krop je gevoelens niet op en gooi gerust af en toe eruit hoe zat je het bent om (nog) niet je oude ik te zijn en dan zul je zien dat met de tijd de gevoelens van geluk en dankbaarheid gaan overheersen en dat je je steeds minder vaak boos, verdrietig of gefrustreerd voelt. Heel veel sterkte in ieder geval!

Heftig Bisq. Als je zoiets mee maakt, heb je dan niet recht op psychologische hulp of heb je dat ook gehad? Het lijkt me bijna onmogelijk om met zo iets te handelen zonder deskundige.

Poe ik heb zo veel respect voor jou. Ik vind het niet zo gek dat het je af en toe allemaal overdonderd, je hebt zó veel meegemaakt. Ik denk ook dat het frustratie is dat je er nog stééds midden in zit. Je wilt zo graag afsluiten, maar dat kan nog niet, want je bent nog niet zo ver. Geestelijk wil je al weer heel graag verder (wat ik heel goed kan begrijpen), maar lichamelijk moet je gewoon nog aantal stappen door. Ik vind het echt heel heel erg knap hoe je hier mee om gaat en ik vind het ook helemaal niet gek dat je af en toe haast schreeuwerig wordt van frustratie dat je zo graag je oude (of eigenlijk nog beter: nieuwe!) leventje weer wilt opbouwen. Probeer maar vast te houden aan de mooie dingen, maar voel je maar niet al te schuldig als je soms baalt en het allemaal even zat ben. Dat je blij mag zijn dat je nog leeft (inderdaad dooddoener maar wel waar) betekent niet dat je altijd maar ontzettend vrolijk dankbaar moet zijn en nu fluitend door het leven moet. Je mag echt best wel balen, want het ís ook echt een zware tijd geweest en dat is het nog steeds. Je zegt zelf hoe hard het werken is. Dat moet je niet onderschatten en ik vind best dat je daar af en toe van mag balen. Dat hoort er denk ik helemaal bij. Ik vind het echt nu al heel bewonderingswaardig hoe je er mee om gaat. En straks je bruiloft is een mooie bekroning op de afsluiting van een rot periode. 

Nou hoe fijn het ook is dat je nog leeft, dat betekend niet dat je het ook gelijk leuk hoeft te vinden! Soms is het leven gewoon kut, ongeacht de situatie. Omdat je misschien wel dood had kunnen zijn betekend niet dat je het nu gelijk allemaal maar leuk zou moeten vinden. 
Dat lees ik tenminste een beetje uit je post, dat je eigenlijk vind dat je het leuker zou moeten vinden en dat je blij moet zijn omdat je nog leeft. Ik wil je in ieder geval meegeven dat dát dus niet hoeft. 

Verder vind ik het heel naar voor je dat je je zo voelt. Kan het me ook wel voorstellen, ik denk tenminste dat je aan het begin van zo'n chemo bijvoorbeeld denkt: "als dit nu maar achter de rug is komt het wel goed" of iets dergelijks. Je kijkt niet zo ver vooruit want je staat in de overlevingsstand en je houd je zelf op de been met gedachten over hoe fijn/goed het daarna zal zijn en wat je dan weer allemaal kunt of wil doen. Maar nu ben je daar en nu blijk je nog lang niet van het geklooi af te zijn en is het helemaal niet zo rooskleurig. Dan wordt het zo'n gebed zonder eind gevoel. 

Ik kan je verder ook niet goed helpen, alleen maar zeggen: praat over je rotgevoel en help jezelf ook door naar de leuke dingen te kijken, maar verloochen je rotgevoel ook niet. Het mág er zijn, je hebt nogal wat meegemaakt, dat moet je ook verwerken en helaas gaat verwerken nooit zo snel als je zou willen. Vergeet niet dat je daar nog maar net mee begonnen bent en dat je nog niet eens echt helemaal kunt verwerken omdat je nog niet eens klaar bent! 

Dikke knuffel!

Ik heb niks toe te voegen aan de reacties boven mij, maar wil je wel nog een dikke knuffel geven

Jeetje Bisq. Wat ontzettend zwaar moet dit zijn. Weet dat ik ontzettend veel respect voor je heb en altijd met jouw verhalen meeleef.

Sterkte..

Bisq, ik weet van mijn zus hoe heftig het is. Ook zij is 'haar vrouwelijkheid' kwijt, de keuze voor nog een kind is haar ontnomen, ze is in de overgang, haar conditie wil maar niet terugkomen, de angst dat de ziekte terugkomt is altijd aanwezig en het oude leven is gewoon weg.... De mensen om je heen razen ondertussen gewoon door en zijn al bijna weer vergeten wat jij hebt meegemaakt en waaronder je nu nog gebukt gaat. Mensen beseffen vaak niet dat de ziekte, ook al is hij feitelijk uit je lijf, je nog steeds in zijn greep heeft. De nasleep is ongekend groot.

Lieve Bisq, langzaamaan zul je weer meer in het normale leven komen. Nu is dat waarschijnlijk onvoorstelbaar, maar het slijt gelukkig wel. Echt! Het eerste jaar na de ziekte is het allerheftigst, maar daarna zal het langzaamaan weer in de buurt van je oude leven, je comfort, komen. Ik wens je sterkte en kracht. Het is niet niks...

Ik vind het zo knap, bewonderenswaardig hoe jij in het leven staat. Je hebt zo onwijs veel meegemaakt en er komt (vast) ook nog heel veel op je pad dat niet gemakkelijk gaat zijn. Maar hoe jij daarmee omgaat vind ik zo ongelooflijk knap! Echt respect daarvoor!
Je lijkt me een hele mooie en bijzondere vrouw.

Ik schiet vol bij het lezen van je verhaal dus krijg verder niet veel geschreven, maar wilde dit in ieder geval even kwijt.

Wat heftig en wat verwoord je je gevoel goed. Ik heb je verhaal niet gevolgd, dus ik vind het moeilijk om inhoudelijk te reageren. Ik vind het heel knap dat je je leven zo goed en al zo snel oppakt, terwijl je zo ziek bent geweest. Iedereen leeft gewoon door, terwijl de nasleep voor jou nog heel lang duurt. En natuurlijk ben je blij dat je nog leeft, maar je leven is wel anders dan dat je je had voorgesteld. Je hebt al ontzettend veel voor je kiezen gehad. Wat dapper dat je weer begint met werken en dat je grote stukken fietst. Ik hoop dat je trotse en blije gevoel steeds meer ruimte inneemt en dat angst, verdriet en frustratie steeds meer een plek gaan krijgen. Het is trouwens helemaal niet raar dat je die gevoelens hebt. Je bent nog zo jong, je lichaam zou gezond moeten zijn, deze ziekte zou jou niet moeten overkomen. Ik vind het altijd verschrikkelijk verdrietig en oneerlijk als ik dit soort verhalen hoor. Het zou simpelweg niet mogen. Maar helaas gebeuren deze dingen toch, en is het jou overkomen. 

Wat ontzettend fijn dat je gaat trouwen. Ik hoop dat je er naar toe kan leven en ontzettend van gaat genieten. Heel veel sterkte en ik vind je dapper.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen behalve dat ik het knap van je vind dat je al zover bent in vergelijking met een jaar geleden. Veel sterkte en kijk naar alles wat je tot nu toe al bereikt hebt en wat je weer kan.

Bisq, ik kan niet veel zeggen want het raakt mij erg. Ik vind het knap hoe je je door alles heen worstelt en ook toestaat dat je boos, gefrustreerd e.d. bent ondanks dat je nog leeft en blijft leven. Het is alsnog niet het leven zoals jij het graag wilde.
Je enorme kinderwens kan niet meer, je eigen borsten zijn weg, je krijgt nieuwe maar ook daarvoor kom je weer onder het mes en lang herstel, je komt aan, terwijl je er klaar mee bent, niet stil wilt staan bij je lichaam en je knap voelen. 
Deze gevoelens zullen heel frustrerend voor je voelen en ook dat ze er haast niet mogen zijn, echter horen ze er wel bij hoe vervelend het ook voelt. 

Hoe jij met alles om gaat, knokt, door blijft gaan, je richten op de mooie dingen is heel bijzonderwaardig! 

Sterkte met deze emotionele achtbaan, ooit gaat de achtbaan langzamer en kan je zelfs uitstappen 

Ik wil in dit soort situaties altijd een hoop zeggen, kan het nooit goed verwoorden, maar ga het toch proberen.

 Ik vind je een heel sterke vrouw de ondanks alles positief in het leven staat. Vergeet niet dat het pás een jaar geleden is dat jij je kaatste chemo hebt gehad, en dat het proces nog niet voorbij is met de komende operatie en de tijd daarna in het vooruitzicht. Het is allemaal nog zo vers, ik vind het niet vreemd dat je er op deze manier tegenaan kijkt. Het is niet niks allemaal wat je meemaakt.

Hele dikke knuffel 

Wat een super lieve reacties, sommige heb ik echt met tranen in de ogen gelezen. Doet me goed om te lezen dat er heus wel mensen zijn die me begrijpen.

Ik haal de openingspost weer weg, vind het niet prettig dat het hele verhaal hier blijft staan.