Alleen wonen en onwel worden

Vorige week heb ik een beetje een nare ervaring gehad. Ik voelde me de hele dag al niet zo lekker, had een beetje last van maag. In de avond werd het echter steeds erger, ik kon niet meer lopen en staan van de pijn. Ik ben naar bed gegaan met het idee dat het vast wel over zou zijn na een nachtje slapen. 's Nachts werd het echter steeds erger en ik wist me geen raad meer. Ik dacht dat het misschien toch wel verstandig zou zijn om de huisartsenpost te bellen, toen ik op wilde staan viel ik bijna flauw, dus ik ben weer gaan liggen. Ik zat al te bedenken wie ik eventueel zou kunnen bellen, want autorijden ging eigenlijk al niet van de pijn, maar na het bijna flauwvallen durfde ik dat helemaal niet meer.
Na een poosje gelegen te hebben, merkte ik dat het heel iets begon af te zakken en uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen. De volgende dag heb ik nog wel iets last gehad, maar tot nu toe lijkt het eenmalig te zijn.

Maar nu merk ik toch wel dat ik een beetje angstig ben geworden. Het is niet dat ik er constant mee bezig ben, maar zo af en toe schiet het wel door m'n hoofd. Wat als dit nog een keer gebeurt, of iets anders, en ik raak dan buiten bewustzijn en kan zelf niet meer bellen? Wanneer vinden ze me dan en is het dan nog wel op tijd? Ik probeer het zoveel mogelijk te relativeren, maar dat is soms best lastig.
Iemand die hier tips voor heeft?
Het is trouwens niet zo, dat die 'angst' alles overheerst, maar ik merk dat het me toch wel een beetje bezig houdt.

Ik heb last gehad van paniekaanvallen en mijn psycholoog legde me toen uit dat de kans dat je flauwvalt terwijl je paniekerig of angstig bent erg klein is. Je raakt als je angstig bent in een soort staat van paraatheid waardoor je juist niet flauwvalt. Is dat een beetje geruststellend?

Als er zoiets gebeurt kun je ook de huisartsenpost bellen en aangeven dat je niet in staat bent om zelf langs te komen. Dan kunnen er twee dingen gebeuren, afhankelijk van de ernst van de situatie: de assistente laat een huisarts bij jou thuis langs komen, of vertrouwt de situatie niet en (al dan niet na overleg met een huisarts) besluit een ambulance langs te laten komen.

Het kan ook zijn dat ze zeggen dat het niet noodzakelijk is dat een arts je op korte termijn ziet en dat je morgen naar je eigen huisarts kunt gaan. Dat is dan misschien geen directe oplossing, maar het stelt je op dat moment misschien wel gerust.

Filoria, dat wist ik niet en is inderdaad wel handig om te weten. 
Elibrie, dat had me inderdaad wel gerust gesteld. Het was ook mijn bedoeling om eerst te bellen en advies te vragen, maar omdat het afzakte vond ik dat niet meer nodig.

Het is niet dat ik nu bang ben om flauw te vallen of het nog een keer te krijgen en ik heb ook geen last van paniekaanvallen. Helemaal niet zelfs. Maar ik merk dat het me wel aan het denken heeft gezet over het feit dat ik alleen woon, en dat als er iets gebeurt er dan niemand is om me eventueel te helpen. En als er dus echt iets ernstigs gebeurt, en ik ben niet meer bij kennis, dat ik dan waarschijnlijk pas de volgende dag gevonden word.

Daar maak ik me ook wel eens zorgen om als ik alleen thuis ben. Laatst stikte ik bijna is een stukje verse spinazie en uiteraard is het gelukt om het eruit te krijgen, maar de paniek was er wel echt even. Tegenwoordig zorg ik er voor dat er altijd iemand in de buurt is die ik kan bellen, mocht dat nodig zijn.

Heel herkenbaar. Toen ik in mijn eentje in Almere woonde, ver van mijn familie en vrienden, heb ik ook vaak gedacht: 'wat als...'. In die tijd had ik ook vaak flauwvalneigingen, zware hoofdpijn en duizelingen. Ook heb ik in die tijd een slaapverlamming gehad. Dat was echt eng. Altijd je telefoon in de buurt houden en er vooral niet te veel bij stilstaan, dat is mijn simpele advies.

Dat schiet bij mij ook wel eens door mijn hoofd hoor. Zeker omdat ik vroeger epilepsie heb gehad en mijn laatste aanval echt bijna mis is gegaan ('s avonds in bed, mijn zus kwam goddank een boek lenen en heeft me gevonden). En je het niet voelt aankomen, je bent gewoon ineens weg... Als ik het ooit nog krijg en ik woon nu al jaren alleen, dan is het einde Antibes. Maar ik probeer het los te laten. Ik ben gezond, de kans dat ik van het een op het andere moment ZO ziek word dat ik het hoekje om duik zal echt nihil zijn. En ik heb altijd mijn telefoon bij mijn bed.

Ik woon dan samen, dus in de meeste gevallen voel ik mij wel veilig. Maar ik kan mij goed voorstellen dat je het een eng idee vind. Als ik ziek op bed lig en mijn vriend is werken, dan zorg ik dat ik altijd mijn mobiel binnen handbereik heb. Voelt erg veilig voor mij. Misschien dat het voor jou ook een fijn gevoel geeft? Dat je in ieder geval op elk moment kan bellen voor hulp.

Op het moment dat ik m'n ergste paniekaanval had en niet meer kon opstaan heb ik m'n moeder gebeld. Die was ver weg, maar toch hielp het telefoongesprek al een beetje. En zei zij dat ik m'n tante moest bellen, die wél in dezelfde plaats woonde maar daar had ik zelf stom genoeg totaal niet aan gedacht.
Maar ik vond dat ook altijd wel beetje eng van alleen wonen. Ik heb ook wel eens echt een halve nacht op de badkamervloer gelegen omdat ik zo'n buikkramp had. Niet dat ik dacht dat ik een ambulance moest bellen, maar het was wel echt heel naar zo in m'n eentje. Je hebt dan ook niemand die de situatie even kan inschatten voor je, je hebt alleen jezelf en je eigen pijn en dan is het zo lastig relativeren (of juist niet, dat je het juist bagatelliseert). Inderdaad nummer van de huisarts goed in je mobiel opslaan (en 112 weet je denk ik wel uit je hoofd) en eventueel een ICE nummer (in case of emergency) in je telefoon zetten, van bijvoorbeeld je moeder of een vriendin die vlakbij je woont. Zodat mocht er écht wat gebeuren, de artsen die persoon makkelijk kunnen vinden in je telefoonlijst. Oh en ik heb m'n telefoon niet op een codeslot, dat vind ik zelf een heel prettig idee. Een vriendin van mij heeft een hartstilstand gehad (is allemaal goedgekomen) en niemand kreeg haar telefoon aan de praat omdat er zo'n codeslot op zat, dus een aantal mensen kon gewoon niet op de hoogte worden gesteld. Dat vind ik een eng idee, dus daarom heb ik m'n codeslot er af gehaald.

Ik heb dat ook bedacht Marin. Maar vond geen codeslot ook wel weer een vervelend idee. Dus heb ik bij mijn ouders een briefje met alle noodzakelijke wachtwoorden en codes neergelegd. Mocht het nodig zijn, kunnen zij inloggen op mijn facebook, mail en telefoon.

Maar ontopic, wat naar Esperanza. Ik snap je angst wel. Ik heb het geluk dat ik mijn zus dichtbij heb wonen en mijn ouders wonen ook niet ver. Dus mocht het nodig zijn dan kan ik ze altijd bellen. Heb jij iemand vlakbij in de buurt wonen die je in geval van nood kan bereiken?

Dat 'wat als' denken is wel herkenbaar. Maar probeer dat wel te relativeren want daar maak je jezelf alleen maar gek mee. Als het dan al gebeurt, kan je er toch geen invloed meer op uitoefenen.

Een vriendin heeft wel eens een aantal uur (ze weet zelf niet exact hoelang) bewusteloos op de vloer gelegen, dat heeft me wel na doen denken. Ik maak me er niet superdruk om omdat ik altijd gezond geweest ben en de kans dus best klein is. Heb enkel tegen mijn nabije collega's gezegd dat ze even na moeten gaan vragen als ik er om 10 uur nog niet ben. Hebben ze ook braaf gedaan toen mijn ziekmelding een keer niet doorgekomen was.
Bij mijn ex sprongen ze altijd meteen op de fiets als iemand die alleen woonde zonder bericht tegen tienen nog niet aanwezig was om even te checken of die persoon wel OK is. Dat vind ik best goed.

Dat 'wat als denken' is inderdaad niet goed. Gelukkig kan ik het redelijk relativeren, maar zo af en toe valt het even aan. 

Mijn eerste gedachte was mijn ouders bellen, maar die wonen erg ver weg. Gelukkig woont m'n zus wel in dezelfde stad en ik kan haar altijd bellen. Al vertelde ze mij na die tijd dat zij haar telefoon 's nachts altijd op stil heeft staan, maar volgens mij gaat ze daar nu wat anders op verzinnen (niet alleen hierom, maar ook als er eventueel wat met m'n ouders is. Het is toch prettig om dan bereikbaar te zijn).

Lieve meiden,

ik wil jullie niet ongerust maken, maar.....
Ondanks dat onze beste vriendin samenwoonde is ze toch overleden na niet goed geworden te zijn.
D'r vriend heeft d'r te laat gevonden, heeft d'r wel proberen te reanimeren, maar dat mocht niet meer baten (nu bleek ze wel vermoedelijk een hartkwaal te hebben wat ze niet wisten,  is na een echo na haar dood te voorschijn gekomen).

Dit heeft mij/ons wel meer aan het denken gezet...

@ Dora: dat is heel erg, maar zo zie je maar weer: het kan iedereen overkomen! Het heeft dus weinig zin om je er te druk om te maken denk ik, want ik denk dat niemand 24 uur per dag mensen om zich heen heeft. Ik denk er ook wel eens over na, maar druk die gedachte dan ook weer weg, want ik ga me er niet beter door voelen.

Esperanza: het is natuurlijk wel ff schrikken! Snap dat je wat angstig bent af en toe. Hopelijk kun je het gauw weer een beetje loslaten en was dit een eenmalig iets.

Het kan altijd, iedereen gebeuren, dat is het moeilijke. Ik woon samen, maar ben niet dag & nacht samen, dus er zijn nog genoeg momenten waarop er iets kan gebeuren, of dat ik me niet goed voel worden. Ben 1x enorm duizelig geworden, tot flauwvallen toe van de hoofdpijn & heb toen mijn vriend maar gebeld, had anders vriendin uit de buurt gebeld, wel lastig op zo'n moment als je alleen bent.

Ik woon wel samen met mijn man en zoontje maar mijn man is overdag werken, hij werkt lange dagen dus is alleen de nachten thuis (en dan is hij ook nog geregeld in het buitenland). Ik heb de angst niet gelukkig, toch is het me al wel 2x overkomen dat ik knok out ben gegaan. De eerste keer was ik alleen (toen was onze zoon er nog niet), ik ben ongeveer 20 minuten weg geweest. Ik voelde me niet goed worden en ben op de grond gaan zitten/liggen precies weet ik het niet, ik werd liggen op de grond wakker. 
vorig jaar ben ik ook k.o. gegaan en ben ik ook een minuut of 10 weggeweest. Onze zoon was toen bij mij en hij is bij mij gebleven, hij is langs me op de grond gaan zitten en heeft wat tegen me aan gelegen en gezeten (dat deed hij in elk geval toen ik bijkwam). 
Het laatste geval vond ik erg vervelend, omdat ik er niet kon zijn voor hem. 
Maar nee gelukkig maak ik me niet zo druk hier over.

Ik denk er nu wel regelmatig aan, ook omdat ik zo bang ben dat L. dan ook iets overkomt. Ik probeer in ieder geval mijn telefoon in de buurt te hebben en verder denk ik er niet te veel over na. 

En je hebt het in je stukje over wie je zou kunnen bellen om je er heen te rijden, maar als jij de huisartsenpost belt omdat je je niet goed voelt en je bent alleen, dan laten ze je heus niet komen hoor, dan sturen ze een arts van de dokterspost bij je langs.

Ik was toen ik die blindedarmontsteking kreeg ook alleen thuis en ik merkte dat ik het inderdaad moeilijk vond in te schatten wanneer ik moest bellen, wanneer het erg genoeg was dus zeg maar. Uiteindelijk bleek ik dus een blindedarmontsteking te hebben en die was ook al bijna geknapt dus ik had best wat eerder mogen bellen, zeker omdat ik zwanger was.

Tien jaar geleden woonde ik samen maar ben ik K.O. gegaan, terwijl hij gewoon boven lag te slapen. Ik heb wel een paar uur op de grond gelegen, zonder dat er ook maar iemand wakker werd. Toen ik weer bij mijn positieven kwam ben ik gewoon naar boven gegaan om verder te slapen en heb het hem zelfs nooit verteld.  

Een paar weken geleden kreeg ik een paniekaanval en dacht op dat moment nog dat ik doodging. Ondanks dat ik niemand wilde lastigvallen heb ik mijn vader gewhatsappt en de doktersdienst gebeld. De dokter had me kennelijk gelijk door, want het eerste wat hij zei was:"Maar mevrouw, waarom bent u zo in paniek?". Achteraf blijken mijn vader en stiefmoeder al halverwege te zijn en weer gekeerd toen ik zei dat het een paniekaanval was en dat ze niet hoefden langs te komen. Doordat ik wist dat ze er voor mij waren, werden mijn paniekaanvallen gelijk weer minder. Het lullige is dat ik ergens vorige week bij hen op bezoek was en pap tegen zijn vrouw zegt: "Ik zet mijn telefoon vast op stil, anders vergeet ik dat straks weer". Direct weer angst dat ik alleen zou zijn als me wat zou overkomen. Gelukkig realiseerde ik me vrij snel dat ze ook gewoon een thuistelefoon op de slaapkamer hebben.

Wat ik ermee wil zeggen is dat het altijd kan gebeuren, maar dat het niet gezegd is dat je dan alleen bent. Ik ging K.O. tijdens het samenwonen en lag daar echt hulpeloos en alleen op de grond en ik werd niet goed en had mijn ouders al in de auto zitten onderweg naar mij. Geen situatie is hetzelfde en laten we onszelf niet angstig maken voor iets dat nog niet is gebeurd.