Alleen moeder worden - Zou jij het overwegen?

Een vriendin van mij is vandaag moeder geworden van een prachtige dochter.
Ze heeft nog nooit een serieuze relatie gehad, en had met zichzelf afgesproken "Als ik 30 ben en nog geen relatie heb, ga ik het alleen doen".
En dat is dus ook gebeurd; Ze heeft een kennis gevonden die haar wilde helpen. Voor haar gelukkig, want als het via de spermabank moet schijnt het best een heel gedoe te zijn. De man in kwestie wil er verder niets mee te maken hebben, maar dat wist zij van tevoren, dat hebben ze heel duidelijk zo afgesproken.
Ze heeft een goede achterban qua familie en vrienden die haar helpen en oppassen waar nodig.

Ik vind het een knappe beslissing, en vind het geen gekke keuze, ook al hoor je het niet heel vaak.
Zouden jullie het overwegen?

Toen ik net wist dat ik zwanger was van Louise heb ik tegen mijn vriend gezegd dat het kindje zou komen, met of zonder hem. Dus ja.

Ik vind het pijnlijk voor mijn zoon dat zijn biologische vader niet voor hem zorgt. Weet daarom ook niet of ik er ooit bewust alleen voor zou zijn gegaan.

Zonder vriend zou ik ook op zoek gegaan zijn naar andere manieren om toch moeder te kunnen worden.

Twellie schreef:Zonder vriend zou ik ook op zoek gegaan zijn naar andere manieren om toch moeder te kunnen worden.

Maar al op zo'n jonge leeftijd (30)? Ik zou dan toch liever nog even wachten. Er kan ontzettend veel gebeuren in 5 jaar.

Ik heb ook gezegd dat ik, mocht ik geen relatie hebben op mijn dertigste, alleen een kind zou willen krijgen. Tegenwoordig is dertig ook niet echt jong meer om je eerste kind te krijgen, laat staan als je nog vijf jaar wacht omdat je dan misschien de vader van je kind(eren) nog wel tegenkomt.

Ik heb de keuze op 21 jarige leeftijd ook gemaakt om alleen moeder te worden, ik heb er nog nooit spijt van gehad. Dus ja, ik zou het ook gedaan hebben.

Als ik al zwanger zou zijn,zou ik dit zeker doen maar ik zou niet voor een donor kiezen.

Ik zou er in ieder geval niet voor kiezen. Ik heb eerder ook niet zo'n duidelijke kinderwens gehad. Ben er echt samen met mijn man ingegroeid. Dus voor een donor had ik niet gekozen, maar als ik zwanger ben en mijn man zou bij me weggaan, zou ik het kindje zeker houden.

Als ik al zwanger zou zijn en mijn man zou me verlaten dan zou ik het kindje alleen opvoeden.

Maar ik zou er echt nooit bewust voor kiezen omdat ik vind dat een kind twee ouders nodig heeft. Ook zou ik het alleen heel zwaar vinden. Je kunt niets delen. Als je een keer moe bent moet je er toch uit. Maar ook de leuke dingen kun je niet delen. Alleen jij en de vader van het kind kijken op een speciale manier naar je kindje. Dat krijg je met niemand anders en dat zou ik heel jammer vinden. Ook zou ik het egoistisch vinden naar mijn kind. Alleen maar omdat ik graag een kind zou willen, ontneem ik hem/haar een vader.

nee ik zou daar niet bewust voor kiezen.

Ik heb het serieus gezegd, als ik over vijf jaar geen stabiele relatie zou hebben, dan doe ik het alleen. Zoals een bam-mama op het werk ooit zei: ik draai het om, krijg eerst een kindje en zoek dan een geschikte papa. Op een gegeven moment krijg je de leeftijd dat je toch andere stappen zou moeten ondernemen, wil je niet eeuwig kinderloos blijven.

Ik zou het overigens niet vóór mijn 35e doen.

Nee, daar zou ik dan (nog) niet voor kiezen.

Nu ik weet hoe zwaar het is om een kindje te hebben, zou ik er niet voor kiezen om het alleen te doen. Maar als je veel familie hebt om bij te staan eventueel wel. Maar echt helemaal alleen denk ik niet.

Ik heb er wel over nagedacht, maar ik zou er niet uitkomen denk ik. Mijn vader zat op de scheepvaart en ik zag hem dus heel weinig. Achteraf had ik hem veel vaker willen zien, maar het is gewoon niet anders. Ik zou daarom niet mijn kind "zomaar" willen ontnemen om een tweede ouderfiguur te hebben omdat ik zo nodig wil. Ik zeg ook niet dat het fout is, ik heb diep respect voor degenen die wel zo kiezen.

Ik had met een goede vriend afgesproken dat wanneer ik op mijn 30ste vrijgezel zou zin en hij ook, weer samen en kindje zullen proberen te krijgen. Hij zou dan wel betrokken zijn bij het kindje.

Ik denk het niet, ook zonder kinderen zou ik gelukkig kunnen zijn. Vooral als je niet weet wat je mist, zou ik gelukvook uit andere dingen kunnen halen.

Ik weet niet of ik het zou doen. Ik zou dan liever een kindje adopteren. In sommige landen schijnt dat als alleenstaande wel te kunnen. Maar daar zou ik mij tegen die tijd dan verder in verdiepen.

Slakje schreef:Toen ik net wist dat ik zwanger was van Louise heb ik tegen mijn vriend gezegd dat het kindje zou komen, met of zonder hem. Dus ja.

Maar dit is toch niet wat TO bedoelt? Je was zwanger van je vriend, en was niet van plan het kindje voor hem op te geven. TO bedoelt dat je echt de keuze maakt om zonder relatie zwanger te raken, via een donor.

Of begrijp ik het verkeerd?

OT, ik vind het erg lastig. Aan de ene kant heb ik een ontzettend sterke kinderwens en kan ik me niet voorstellen dat ik nooit kinderen zou krijgen. Dus als mijn relatie zou stranden en ik op een bepaalde leeftijd nog geen nieuwe relatie zou hebben denk ik wel dat ik het zou overwegen. Maar aan de andere kant lijkt het me ook heel zwaar. Niet persé om alleen moeder te zijn, maar gewoon om die keuze te maken en er volledig achter te staan. Je krijgt waarschijnlijk heel veel veroordelende opmerkingen naar je hoofd. Nu snap ik wel dat je daar schijt aan moet hebben, maar je moet dus echt sterk in je schoenen staan. En ook als het kindje wat ouder wordt lijkt het me moeilijk om aan hem/haar uit te leggen.

Ik weet niet of ik dat zou doen, maar als ik het zou doen zou ik het niet willen met een vriend die er niks mee te maken wil hebben. Ik zou dan of een onbekende donor willen, of een bekende die er in elk geval wel iets mee te maken wil hebben.

Voor ik alleen kwam te staan heb ik dit ook altijd gezegd.

Nu ik alleen ervoor sta zeg ik volmondig nee.
Ik deel de zorg met zijn papa en het is hier prima geregeld, maar toch vind ik het verschrikkelijk het allemaal alleen te moeten doen. 24/7 sta je er alleen voor en ik kan oprecht zeggen, het is zwaar.
Kind opvoeden is geen roze geur en maneschijn zoals we allemaal wel weten als ouders. Ik wil mijn zoontje zo graag een gelukkig gezin geven. Een moeder en een vader, gelukkig met elkaar, elkaar steunen daar waar nodig is en noem maar op. Gewoon het complete plaatje.
Ik persoonlijk zou er dus echt niet voor kiezen.

Nee ik zou het niet doen, vind het ergens ook een beetje "egoïstisch" om voor een kindje te kiezen omdat jij het graag wil, met als gevolg dat zo'n kindje zonder vader opgroeit. Natuurlijk gebeurd het in scheidingen nu ook al vaak, maar dan kies je er niet van te voren bewust voor, en dan is het kind er al en valt er niet veel aan de situatie te veranderen. Maar bewust er voor kiezen als je alleen bent, nee dat zou ik echt niet willen en kunnen.

Ik vind het zo'n onzin dat het egoïstisch zou zijn. Een kinderwens kan enorm sterk zijn. Als het kindje alleen opgroeit met een moeder, dan hoeft dat echt niet per sé schadelijk te zijn. Een ideaal gezinsbeeld is het niet, maar goed, je hebt echt niet altijd de garantie dat het met een vader erbij goed gaat.

Ik ben ervan overtuigd dat als je alles goed voor elkaar hebt, je er helemaal klaar voor bent, de financiële middelen hebt enzovoorts, het kindje helemaal niks tekort hoeft te komen.

Bacio schreef:

Twellie schreef:Zonder vriend zou ik ook op zoek gegaan zijn naar andere manieren om toch moeder te kunnen worden.

Maar al op zo'n jonge leeftijd (30)? Ik zou dan toch liever nog even wachten. Er kan ontzettend veel gebeuren in 5 jaar.

Ja, ik denk dan dat ik deze leeftijd aan had gehouden als grens.

Ik vind alleen moeder worden trouwens geen egoistischere keuze dan samen ouders worden. Het is ook anders dan een scheiding: een kind weet niet beter dan dat er één ouder is, er is niemand die het kind 'verlaten' heeft.

Nee, als ik geen partner had getroffen zou ik denk ik kinderloos zijn gebleven.