Wat als het alleen maar erger begint te worden?

Hoi meiden,

Ik schrijf dit bericht even hier omdat ik mij even geen raad meer weet.

Op 13 februari 2009 is mijn moeder overleden aan longkanker, dus dat is al bijna twee en een half jaar geleden. Al die tijd dacht ik dat ik er al over heen was, ik voelde geen verdriet en miste haar niet. Sinds een paar weken zit ik niet meer lekker in mijn vel, en ik merk nu opeens dat ik haar heel erg mis.

Na haar dood ben ik een week flink depressief geweest, ik at niet, kwam mijn bed niet uit etc. Daarna had ik het er wel weer mee gehad ben ik verder gegaan met mijn leven zoals het was, niet meer aan mijn moeder denkend. Natuurlijk miste ik haar wel op speciale dagen, de dag dat ik 18 werd, kerstmis, haar verjaardag en natuurlijk haar sterfdag. Maar verder had ik er nooit last van.

Nu lijkt het wel of ik haar nu pas echt ga missen, ik voel me niet fijn, kan mijn ogen niet drooghouden en voel mezelf weer richting een depressie gaan.

Kan het zijn dat het na zo'n tijd pas doordringt? Dat ik het nu par merk, en dat het nu alleen nog maar erger word tot ik het echt heb verwerkt?

Ik weet echt even niet wat ik moet doen, ik wil me niet zo voelen...

Als eerst een hele dikke knuffel!

En als tweede, ja. Het kan nu alsnog als een klap aankomen. Je hebt het weg gedrukt al die tijd terwijl het verdriet er altijd gezeten heeft. Ooit moet het er een keer uit.
Het is ook heel normaal dat je er zoveel verdriet van hebt. Ook al is het 1,5 jaar later. Je hebt het waarschijnlijk nooit echt goed verwerkt.
Ik zal zeggen wees verdrietig lieve schat. Laat je verdriet er zijn. Pas als je het er laat zijn kun je het ook verwerken. Het is vreselijk om je moeder te verliezen. Al helemaal als je nog zo jong bent. Het kan dus ook niks anders dan dat jij je daar ook vreselijk om voelt. Want dat is het ook. Begin van verliesverwerking begint met het toe laten en accepteren van het verlies. Je hebt het al die tijd nog niet geaccepteerd waardoor het niet is verwerkt. Wees boos, verdrietig en diep triest. Laat je gevoelens er zijn.. Stop het niet meer weg.

Mijn vader is pas overleden. En ik probeerde het ook weg te drukken. Doen alsof het er niet was, ook al mis ik hem wel. Ik kreeg van alle kanten te horen dat als ik het weg druk, dat het straks des te harder weer terug komt. Omdat het verdriet er blijft zitten..

Sterkte,

Ik kan je uit ervaring vertellen dat die klap inderdaad later alsnog kan komen...

Mijn moeder is in 2008 gestorven, de eerste weken waren moeilijk, emotioneel, uitputtend. Daarna hebben we ons leven weer 'gewoon' opgepakt en dat ging best goed. Natuurlijk waren er moeilijke momenten zoals verjaar- en feestdagen. Ook had ik wel eens gewoon een k*tdag om het verdriet van mijn moeder, omdat ik haar miste. Maar al met al ging het best redelijk.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik steeds meer met mijn moeder en haar overlijden bezig was. Ik kon ook altijd prima over mijn moeder praten, de ene keer wat makkelijker dan de andere keer maar nu raakte ik steeds vaker geemotioneerd als ik over haar sprak. Ook had ik er last van als bv. de clienten op mijn werk (ouderen) over hun onlangs overleden partner praatte, ik dacht dan 'Wees blij, jullie zijn zo lang samen geweest, hij/zij is 85 jaar geworden, dat zal mijn moeder nooit worden!'. Geheel onterecht natuurlijk want iedereen heeft evenveel recht op verdriet!
Toen merkte ik dat ik mijn verdriet nog niet goed had verwerkt. Ik ben toen toch nog te lang doorgelopen, er was ook veel gedoe op m'n werk en uiteindelijk heeft alles samen er voor gezorgd dat ik in 'n burn-out terecht ben gekomen.
Ik ben dus hulp gaan zoeken en heb o.a. de dood van mijn moeder zo goed als mogelijk proberen te verwerken. En geaccepteerd dat er áltijd moeilijke momenten zullen blijven, dat ik verdriet mag hebben maar wel verder moet gaan met mijn leven. Zij blijft altijd onderdeel van mijn leven en ik denk nog dagelijks aan haar, maar het verdriet overheerst niet meer.

Natuurlijk wil je je zo niet voelen! Ik ben alleen wel bang dat het inderdaad alleen maar erger zal worden zolang je het overlijden van je moeder niet verwerkt.
Kun je er met andere familieleden of vrienden over praten? Dat heeft mij ook veel goed gedaan! En zoals ik al zei heb ik dus de hulp van 'n coach ingeschakeld en heeft dat me heel goed geholpen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen! Probeer je niet groot te houden, laat je verdriet toe en wees lief voor jezelf!

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik kan me wel voorstellen dat de klap nu pas komt. Op een moment misschien dat je er wat meer bij stil kan staan. Ik denk dat je het ook niet moet proberen tegen te houden. Niemand zegt dat er een bepaalde houdbaarheidsdatum zit aan jouw gemis.

Als ik zo lees dat je na de dood van je moeder een week depressief bent geweest en daarna je leven weer opgepakt hebt zoals het was voor je moeder overleed denk ik inderdaad dat je nu de klap pas krijgt. Ik denk namelijk dat je jezelf in die week niet bewust de tijd hebt gegeven om het te verwerken en een plekje te geven, dat je het rouwen gewoon overgeslagen hebt.
Ik denk dat het verstandig is om nu alles even over je heen te laten komen en dat je jezelf echt de tijd geeft om het te gaan verwerken. Dat zal een zware tijd worden, maar het is wel belangrijk. Ik denk dat als je dat hebt gedaan je het af kan sluiten en verder kan gaan met je leven.

In ieder geval heel veel sterkte

Rouwverwerking kent een aantal fasen. Misschien kan de volgende link je helpen te begrijpen wat je voelt/meemaakt.
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/45446-rouwverwerking-de-fasen-van-het-rouwproces.html

Heel veel sterkte gewenst. Het is niet leuk om je zo te voelen!

Ik ben er voor je!

Natuurlijk mis je haar en ben je verdrietig, dat is logisch. Maar weet ook dat je moeder niet is overleden om jou een leven lang verdrietig te maken. Ze wilde er graag voor je zijn en bij je zijn en ook dat je gelukkig wordt. Gelukkig als mens, als vrouw en misschien ooit zelf als moeder.

Probeer je verdriet om te zetten in gedachtes die je moeder eren, dat je in de toekomst ook het soort vrouw wordt dat gemist wordt als ze er niet meer is.

@Foolishsam Dat weet ik meis, dankjewel!

De rest van de meiden: Bedankt voor de tips en "steun". Ik heb een mooi boek gevonden over rouwen etc, misschien dat ik die zal aanschaffen..

Ik herken je gevoel heel sterk. Mijn vader is tussen 29 maart en 8 april overleden, en eerlijk gezegd wordt het inderdaad alleen maar erger. Ik heb er ook heel veel moeite mee om het verdriet echt toe te laten. Ik wil niet verdrietig zijn, dan had hij ook niet gewild, maar ik ben het wel. Ik mis hem vreselijk.

Sterkte meis...Je mag me altijd pm/en...