Wat zielig :(

Ik hoorde net al een tijdje wat geroezemoes op de babyfoon van mijn oudste dochter. Toen ik ging kijken, zag ik dat ze snel het licht uitdeed op haar kamer. Ze lag ze heel zachtjes snikkend op bed. Ze zei dat het kwam omdat ze haar knuffelschaap kwijt was en daarna moest ik haar een hele tijd knuffelen. Ik was nog een beetje aan het peilen of ze daarom echt verdrietig was, maar toen zei ze dat ze helemaal niet had hoeven huilen.

Ik vind het zo zielig . Snap ook niet dat ze me niet gewoon geroepen heeft, of is dit een leeftijd (3,5) waarbij kindjes ook wel eens alleen willen zijn / huilen?

Oh dat klinkt ook echt hartverscheurend!
Is schaapie weer terecht?

Ik heb er (nog) geen ervaring mee met die leeftijd maar ik kan me voorstellen dat je het zielig vind. Het klinkt echt verdrietig, sneu zeg. Is (zoals parel ook al vraagt) het knuffelschaap weer terecht?

Wat sneu inderdaad! Daarna weer met schaapje in slaap gevallen?

ahh wat sneu

Ahh wat sneu!

Ja, het schaap was zo terug gevonden, lag gewoon onder de deken. Maar ik had eigenlijk ook het idee dat ze om iets anders moest huilen wat ze niet wilde zeggen. Kan me niet voorstellen dat ze om een knuffel zo verdrietig zou worden.

En ik vond het zo gek dat ze niet gewoon mij roept als ze verdrietig is, daarom vraag ik me af of peuters ook wel eens wat 'privacy' willen met hun gevoelens?

Ja, misschien wel... En anders schaamte? Ik weet niet wanneer ze zo iets ontwikkelen.
Wel heel sneu!
Kan je niet vragen of ze het prettig vond om even alleen te huilen?