Zielig moment..

Ik heb echt even een zielig moment. Ik begin het besef te krijgen dat mijn papa er niet meer is... Gisteren toen ik iets las hier op het forum, over even lekker je vader bellen als je erdoorheen zat deed me opeens beseffen dat ik dat dus niet meer kan.

Ik mis iemand. Ik weet niet of het komt doordat ik zolang een relatie heb gehad of dat ik me al te lang alleen voel maar mijn hemel wat kijk ik uit naar het moment dat ik weer lieve momenten kan delen, naar die arm om me heen, naar iemand waarvan ik weet dat hij er voor me is.

Ik ben verliefd maar het is niet wederzijds. Of: wel wederzijds maar compleet onmogelijk omdat hij een vriendin plus kinderen heeft. En nee, we doen niks fysieks en dat willen we allebei niet vanwege zijn gezin maar ik mis hem. We hebben alleen contact tijdens werktijd en ik mis hem. Vandaag een en ander besproken, dat we iets speciaals hebben maar dat er dus nooit meer dan dit kan zijn. En dat zou ik ook niet willen hoor...niet zolang hij een vriendin heeft. Maar dat zegt hij dus aan de ene kant, andere kant loopt hij dan weer opeens de rest van de dag in 'wij' termen te praten (doet hij normaal niet) en te benadrukken dát hij die vriendin heeft. Jaja, dat weet ik nu wel. Alsof hij het voor zichzelf ook nog even moet bevestigen. Je maakt mij niet wijs dat die relatie nu zo goed is, na de dingen die wij delen, maar dat mogen ze zelf uitzoeken. Ik word alleen moe van de ene kant dus spelen alsof je de perfecte partner bent en van de andere kant iets heel anders.

Maar nu voel ik me zielig. Ik wil een man die voor mij gaat maar nu heb ik dus mezelf ervan overtuigd dat dat niet gaat gebeuren. Wie vindt mij nu leuk? Wie wil mij nu?

Zucht. En nee, ik ga niet wanhopig op zoek of hou me vast aan alles wat langskomt want zo ben ik niet. Maar ik wil het zo graag..

Mijn ex doet raar. Heeft opeens het plan opgevat om naar Canada te gaan...

Dus... Ik weet het niet meer. Ik heb verder geen plannen voor dit weekend en dat zint me ook niet. Vriendinnen zijn bezet, of zijn zwanger en daardoor komt het niet uit. En ik weet het niet meer..

Owh lieve schat. Je krijgt de laatste tijd ook enorm veel voor je kiezen en dan wil je graag dat er iemand is bij wie je kan uithuilen, die een arm om je heen kan slaan en je kan knuffelen. Dat is ook heel logisch.

En natuurlijk gaat het wel weer gebeuren. Je bént leuk en er zijn genoeg mannen die je willen. Nu staat hij even niet voor je deur, maar dat komt heus wel weer. Het zure is alleen dat je hem nu juist zo nodig hebt.

Meer dan een kan ik je niet geven. Waar woon je? Misschien is er een forummer met wie je van het weekend iets leuks kan gaan doen?!

Lieve Caro,

Wat rot dat je je zo voelt. Zulk enorm verdriet als het overlijden van je vader is al vreselijk, als je dan ook nog eens geen partner hebt om op te kunnen steunen, is het helemaal zwaar. Want die man op wie je verliefd bent is niet joúw partner. Hmmm ik zeg natuurlijk niets nieuws, mijn punt is geloof ik dat het heel logisch is dat je je eenzaam en verloren voelt.

Er komt over een tijd vast wel weer iemand op je pad die 100% voor jou kan en wil gaan. Waarom zou niemand jou willen? Je bent een mooie, waardevolle vrouw en deze bezette man is niet de eerste en zeker niet de laatste die dat ziet.

Ik wil je heel veel sterkte wensen, voor het verwerken van het verdriet om je vader en je scheiding, maar ook voor het weerstaan van de verleiding met deze man. Probeer iets leuks te bedenken voor jezelf dit weekend, als je geen zin hebt om de deur uit te gaan is twee dagen op de bank wegluchten in een fijne serie ook een hele goede optie.

Je hebt het ook echt niet gemakkelijk Jouw rouwproces is in volle gang nu, dus het is hartstikke logisch dat je je eenzaam voelt. Ik zou willen dat ik iets voor je kan doen...

Heb je binnenkort ook iets om naar uit te kunnen kijken? Een lichtpuntje?

Het is allemaal onderdeel van het rouwproces....ook in een relatie kun je je na zo'n verlies heel alleen voelen. Ik hoop dat je familie hebt die je kunnen steunen en waarbij je terecht kan, mijn ervaring is toch dat je daar het meeste aan hebt, zij gaan door dezelfde rouwperiode heen.

Je vader is ongetwijfeld heel trots op je. Gewoon doen wat jij wil nu, wil je huilen dan doe dat, ben je boos dan uit dat, echt. Wil je 3 zakken chips opeten of alleen nog maar op MacDonalds leven, doe het. Je hebt verdriet en oh wat doet het pijn.

Knuffel meis...

Whoops, was dat mijn reactie op Mees? Sorry dan..

Wat ontzettend naar zeg. Ik ken dat alleen-gevoel enorm, dat is ook waar ik dan zo van baal dat ik nog nooit een relatie heb gehad. Dat gevoel dat je voor íemand de belangrijkste persoon op aarde bent. Ik kan me dan al intens verdrietig voelen en ik kan me niet eens voorstellen hoe jij je nu voelt. Ik heb er totaal geen verstand van en ik kan wel rationeel zeggen dat dit bij het verwerkingsproces hoort en dat je dit gewoon mag voelen en jezelf er de tijd voor moet geven enzo.. Maar het is gewoon verschrikkelijk voor je en ik ben wel de laatste om je advies te geven hoe je met zoiets om moet gaan.. Ik wil je in ieder geval wél een hele dikke knuffel geven! *knuff*

Ja Antibes :-). Dat kwam door jouw opmerking, maar dat maakt verder niet uit hoor! Het hoort erbij..

Hopelijk is deze bezette man idd niet de laatste die het inziet. Het is een maf iets, we zijn vrienden maar het kan eigenlijk niet. We gaan nooit iets doen met die spanning, dat weet ik zeker. En ik zou dat ook niet kunnen, iemand met kinderen en een vriendin. Zeker niet vanwege die kinderen... die kunnen er helemaal niks aan doen en die zou ik nooit kunnen kwetsen.
Ik blijf er wel bij dat die relatie niet goed zit, je laat je volgens mij op deze manier niet meeslepen door iemand als je relatie 100% goed zit, maar dat mogen zij uitzoeken. Dat is hun zaak..

Het is gewoon zó moeilijk. Ik eet juist heel slecht... op zich niet erg, de kilo's vliegen ervanaf momenteel ;-). Ik probeer wel te eten, maar het gaat er nauwelijks tot niet in. Ik ontbijt met twee crackers, maar ook die gaat er soms niet in. Vanmorgen dan maar twee appeltjes gegeten. Vanavond maak ik een vol bord en maar de helft krijg ik op. Maar ik weet het soms gewoon niet meer hoe ik me moet gedragen. Ik rook wel teveel.. dat is iets dat zeker is! Maar dat zal nu even.. ik heb even genoeg aan mijn hoofd..

Natuurlijk zijn er lichtpuntjes... en daar hou ik me ook aan vast. Ik ben over twee weken 30 en dat ga ik voor het eerst vieren. Ik ga met een vriendin een weekendje weg, nog weekje met mama en zo nog wel wat dingen.

Maar wáárom voelt dit dan zo verdomde eenzaam? Mijn familie is er wel, natuurlijk... maar mijn zus is tot over haar oren verliefd en die zit op haar roze wolk (naast het verdriet)... en zo is er bij iedereen wel iets. En ik, ik ben alleen. ARGHHHH...

Ik moet het gewoon ergens kwijt..

Ahh Caro, ik vind het zo naar voor je... 2012 is echt een klotejaar voor jou, met dit alles. Ik kan je helaas niets zeggen dat je nog niet weet. Dat je ooit weer gelukkig wordt, dat je vader trots op je zou zijn, dat je echt niet alleen blijft... Maar dat weet je wel, je voelt het alleen niet zo, nu. Je bent nu gewoon heel erg verdrietig, en laten we wel wezen... Dat mag best, na wat je hebt meegemaakt. sterker nog, het zou vreemd en onnatuurlijk zijn als je nu alweer overal overheen was. Verwacht niet teveel van jezelf, niet zo snel al. Geef de scherpe randjes de kans om te slijten. Je zal hier vast niets aan hebben, want meer advies heb ik niet voor je, maar ik leef met je mee en wens je sterkte

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat je je zo voelt. Dikke knuffel

Het is nogal een verlies in korte tijd. Dat verdriet moet jij alleen verwerken. Mensen kunnen wel lief voor je zijn, je in de watten leggen en je steunen. Maar ze kunnen nooit een stukje verdriet van je weg nemen. Dat is iets wat alleen jij zelf kan doen. Op het tempo dat voor jou het prettigste is. Verdriet verwerken ís eenzaam. Want niemand die echt weet hoe jij je voelt. We kunnen ons wel wat in beelden natuurlijk en met je mee leven, maar jij bent de enige die het voelt zoals het is, en die het moet gaan verwerken allemaal. Ik denk dat het daarom zo eenzaam voelt. Het enige wat een ander kan doen is lief zijn, je een knuffel geven wat op dat moment ook heel fijn is. Leuke dingen met je doen en de positieve dingen in een beter daglicht zetten. De rest moet je zelf doen. En ik heb zo'n vermoeden dat dat nog wel een poosje gaat duren. Luister in elk geval goed naar jezelf. Wees verdrietig, boos, teleur gesteld etc. (ik hoop dat ik niet anders over kom dan dat ik bedoel want wat ik probeer te zeggen is dat je verdriet eenzaam voelt/is. Maar dat je verder niet alleen bent. )

Dikke knuffel

Dat dacht ik al.. Sorry.. =( Stom hoe lieve woorden tegen de één, zo verrekte kwetsend kunnen zijn voor de ander..

Ik vind het altijd moeilijk om hier de juiste woorden voor te vinden. Ik geloof niet dat ze er echt zijn. Maar geef je verdriet een plekje, rauw, gi,l schreeuw en doe hetgeen waar jij je op dat moment het fijnst bij voelt. Wil je ontzettend veel sterkte wensen met dit verdriet. Een dikke knuffel, je bent zo verschrikkelijk sterk ook al besef je dit nu niet.

Antibes schreef:Dat dacht ik al.. Sorry.. =( Stom hoe lieve woorden tegen de één, zo verrekte kwetsend kunnen zijn voor de ander..

Ik las het en dacht ook meteen..shit, dat was tegen mij bedoeld.

Caro, ik snap deels hoe je je voelt. Ik kan het soms ook heel moeilijk handelen als mensen het over hun moeder hebben, dat ze samen zijn wezen winkelen of net wat. Dat zijn dingen die ik nog zo graag met haar zou willen (kunnen doen).
Maar inderdaad wat Leaf zegt, voel wat je voelt en ga geen dingen wegstoppen!

Over je gevoelens wat betreft je verliefdheid kan ik weinig zinnigs zeggen..wat moet het onwijs moeilijk voor je zijn om nu niet gewoon lekker bij iemand weg te kunnen kruipen.

Heel erg veel sterkte met alles!!

Oké, ik weet niet hoe het voelt om mijn vader te verliezen (alhoewel, een beetje wel, maar da's al lang geleden en toch anders), maar ik voel je helemaal wat betreft je vrijgezelle status. Op dit moment gaat het wel goed, want ik verdring al die eenzame gevoelens gewoon, maar het is een heel triest gevoel wanneer de hele wereld om je heen verliefd of zwanger is. En dan zeggen ze dat dat ook allemaal niet perfect is, en daar hebben ze ook gelijk in, maar alles is beter dan door niemand écht gezien te worden.

Rood schreef:Oké, ik weet niet hoe het voelt om mijn vader te verliezen (alhoewel, een beetje wel, maar da's al lang geleden en toch anders), maar ik voel je helemaal wat betreft je vrijgezelle status. Op dit moment gaat het wel goed, want ik verdring al die eenzame gevoelens gewoon, maar het is een heel triest gevoel wanneer de hele wereld om je heen verliefd of zwanger is. En dan zeggen ze dat dat ook allemaal niet perfect is, en daar hebben ze ook gelijk in, maar alles is beter dan door niemand écht gezien te worden.

Je hebt he-le-maal gelijk. Je wil gewoon gezien worden door die éne persoon, die er altijd voor je is en waar je op terug kan vallen. En weet je, dat kon ik bij R ook al een hele tijd niet meer waardoor de eenzaamheid op zich nog wel meevalt. Alleen nu heb ik een weekend waarin de héle wereld leuke plannen heeft, op vakantie is etc etc en ik kan mijn huis opruimen ivm de verhuizing/ verkoop etc etc. Echt...soms is mijn leven echt kut. Heb er geen andere woorden voor..

En Mees en Antibes.. het is niet erg hoor! Mensen moeten zich niet inhouden vanwege mij. Het was lief bedoelt van Antibes en het deed me iets.. het is goed dat ik even brak want sinds de begrafenis had ik niet meer gehuild.

En ik vind het bijzonder, meer mensen zeggen me dat ik zo sterk ben maar ik voel me niet zo. Ja, ik ga door met mijn leven en probeer nog steeds lief te zijn voor mijn omgeving maar is dat sterk?

En Dolcis.. ook jij mept even de spijker op zijn kop. Dit verdriet is idd heel erg eenzaam.. en je hebt gewoon gelijk. Niemand weet hoe ik me echt voel. Het is nogal wat: en je paps weg (mijn beste vriend) en mijn man in een paar maanden.

Nu is er allemaal onduidelijkheid over wat er met het huis gaa gebeuren en dat zint me ook voor geen millimeter. Ik krijg er echt een knoop van in mijn buik.

Die verliefdheid is ook erg ingewikkeld. We hebben vrijdag sort van ruzie gehad en daar hou ik al helemaal niet van. Daarin heb ik nog even heel duidelijk gezegd dat ik niet met me laat sollen. Hij bevestigde dat wat we hebben erg speciaal is, maar dat hij een relatie heeft en dat er daardoor niks gaat gebeuren. Nou, dat wilde ik ook helemaal niet want zo ben ik niet. Maar volgens mij heeft hem die ruzie ook niet in de koude kleren gaan zitten want hij was best ontdaan en opeens ging het daarna alleen maar over 'we dit' en 'we dat'.... typisch overcompenseren want meestal liet hij dat soort dingen altijd achterwege. Maar het is gewoon allemaal dubbel en ik moet me maar eens afvragen hoe ik hiermee verder wil. Of ik alleen vrienden met hem kan zijn (vriendin weet dat dus niet).

Vrienden zijn lijkt me nu moeilijk, Caro. Die verliefdheid is er nog, en dat hou je zo wel een beetje in stand, natuurlijk. Ik denk dat je vrienden kan zijn als je hem hoort vertellen dat hij gaat trouwen/huis gaat kopen/kindje krijgt met zijn vriendin, en alleen maar 200% blij voor hem kan zijn zonder dat je verliefdheid of een vorm van verdriet opspeelt. En zeg nou zelf: het feit dat zijn vriendin niet weet van jullie vriendschap geeft toch al behoorlijk aan dat dit niet een zuivere vriendschap is, toch?

Ik begrijp heel goed dat je op zoek bent naar die warme arm om je heen, dat had ik toen ook. Maar dit is hem niet, Caro.. Ook niet als vriend, zolang de insteek ook nog verliefdheid is.

Ik weet niet of het je helpt, maar ik heb redelijk snel nadat mijn relatie uitging besloten dat ik heel veel waard ben. En dat dus geen halfslachtige relaties meer bijhoren. Resultaat is dat ik al twee jaar droogsta , maar ik ben wel heel blij met die beslissing.
Ik wil iemand die ik écht leuk vind, die helemaal voor mij gaat en die mij leuk vindt; en anders niet. Misschien kun jij dat besluit ook nemen. De basis voor dat besluit lag bij het feit dat W. mij ook op handen droeg. Ik wist: dit is hoe het hoort.
Jij hebt dat gevoel bij je man misschien nooit gehad. Maar denk dan aan je vader: die kende jou en hield onvoorwaardelijk van je. Zo hoort het. Zo hoort een man jou lief te hebben; en iemand met een vriendin hoort daar niet bij. Hak die knoop door.
En ik weet wel, dan denk je dat je je nog eenzamer gaat voelen, want dan heb je ook die spanning niet, dat gevoel dat iemand je leuk vindt. Maar hij vindt jou helemaal niet leuk zoals je 'verdient' dat iemand je leuk vindt. Dat ten eerste.
En ten tweede heb je dan a;tijd nog muziek, tranen, SATC-dvd's, boswandelingen, je moeder, vakanties, oude hobby's enz. Ik zou je God ook willen aanraden, want van Hem heb ik heel veel steun en kracht gekregen, maar ik weet natuurlijk niet of je daar zin in hebt. Ga desnoods gewoon eens per week een kaarsje branden en even stil zijn in een kerk. Daar leer je naar je hart te luisteren.

Sterkte meid, ook met het verhuizen en spullen regelen enzo.

Jullie hebben ook gelijk hoor. En toevallig belde ik net met een vriendin en toen zei ik hetzelfde. Ik ben meer waard dan iemand die erbij hoort, ik ben meer waard dan dat mijn contact met iemand gewoon niet 'mag' zijn. Hij is dit niet waard... Ik ben meer waard. Dat weet ik in mijn hoofd en ik ga onder geen enkel beding mijn leven stil zetten voor iemand die mij niet eens in de openbaarheid een knuffel kan geven omdat mijn vader is overleden.

Dus dat hou ik ontzettend vast in mijn hoofd en ik weet van mezelf dat ik meer verdien. En dat ik dit ook achter me ga laten. Ik merk ook dat ik hier ontzettend snel stappen in aan het maken ben, want een paar weken geleden zei ik nog dat ik hem nu niet kan opgeven. Maar dt moment komt steeds dichterbij..

Beetje lastig is dat ik hem sowieso zie, iedere werkdag. Het is een collega en dat maakt dat je moeilijker afstand kan nemen. Onze banen hebben dan niet zozeer iedere dag met elkaar te maken, maar het is een klein bedrijf en we lunchen met dezelfde groep. (dit is overigens niet te veranderen..).

Het moment komt echt dichterbij.. ik ben ook echt iemand waard die mij op handen draagt en niet met me speelt. Of me alleen al het idee kan geven dat er met mij gesold wordt. Dit is hem ook niet, als ik objectief kijk naar hoe hij is als persoon en ik, dan is hij het niet. Ik wil niet iemand die twee gezichten kan opzetten, het moet er één zijn. Één gezicht en niet de perfecte partner + vader speelt aan de ene kant en vrouwelijke contacten erop nahoudt aan de andere kant. Want die zoekt hij gewoon altijd op en zeg nu zelf: dat wil je toch niet als vriendin zijnde?


Dus ik kom er echt wel op die manier.. het is al goed dat ik er nu zo over nadenk.. of ik er nu al helemaal klaar voor ben om al dat contact af te wenden: dat weet ik nog niet. Ik weet wel dat ik er niet meer veel voor nodig heb :-). En het is dan altijd goed om hier nog eens ef een spiegel voorgehouden te krijgen.

En hij heeft dus altijd de gewoonte gehad om vrouwelijke collega's beetje mee te mailen en die contacten op te zoeken. Zijn vriendin heeft daar nooit iets van geweten (al hebben ook zij elkaar leren kennen op het werk en loopt ze er nog steeds rond). Zijn vriendin is stikjaloers (en met reden denk ik dan).. en hij vertelt hier nooit iets over. Dus in dat opzicht ben ik geen uitzonderlijk geval geweestEn zo begon het tussen ons ook.. gewoon beetje mailen, beetje praten over collega's etc. En hij luisterde. Liet me ook op een bepaalde manier inzien dat mijn relatie me niet alles gaf wat ik nodig had. En zo groeide er dus iets meer.. maar zuivere koffie is het zeker niet!

Lieve Caro, ik ben blij dat je inziet dat dit geen goeie relatie zou kunnen zijn / worden en dat je voor jezelf al bepaald hebt dat je heel wat meer waard bent.
Hopelijk kun je een deel van je verdriet kwijt bij familie, vrienden/vriendinnen en dit forum maar helaas kan dat über-eenzame gevoel niet zomaar opgelost worden. Ik herken het wel, al speelden bij mij het gevoel van eenzaamheid en het verdriet om een verloren ouder niet tegelijkertijd. Maar ik herken beide gevoelens wel degelijk en het is niet altijd makkelijk om daarmee te dealen.

Nou ja, je hebt hier misschien niet veel aan maar ik wist even niets zinnigs te zeggen maar wilde toch even reageren.

Ik kan niet anders dan beamen wat Rood al heeft gezegd. Ik herken je 'single problemen' maar volgens mij heb je het verstandelijk wel op een rij. Blijf uitkijken naar die ene persoon die jou helemaal het einde vindt en neem geen genoegen met minder. Ookal heb je die neiging nu misschien wel om zo het gevoel van iets te kunnen delen met iemand nu je vader er niet meer is en ook je relatie over is, te kunnen behouden.

Hmmm, misschien is bovenstaande een beetje wartaal, iig wil ik je heel veel sterkte wensen. Het is gewoon allemaal even k*t.

Confusion schreef:Ik kan niet anders dan beamen wat Rood al heeft gezegd. Ik herken je 'single problemen' maar volgens mij heb je het verstandelijk wel op een rij. Blijf uitkijken naar die ene persoon die jou helemaal het einde vindt en neem geen genoegen met minder. Ookal heb je die neiging nu misschien wel om zo het gevoel van iets te kunnen delen met iemand nu je vader er niet meer is en ook je relatie over is, te kunnen behouden.

Hmmm, misschien is bovenstaande een beetje wartaal, iig wil ik je heel veel sterkte wensen. Het is gewoon allemaal even k*t.

Nee hoor: geen wartaal. Ik snap precies wat je bedoelt en zo is het in feite ook. Het is fijn om dingen te delen met iemand...

Ik neem ook afstand. Het gaat nergens heen, het betekent niet zo veel en er kan alleen maar ellende uit voortkomen..