Ben jij een zeurmoeder? Of ken je er eentje?

Wist niet goed hoe ik het moest omschrijven haha.

Hoe praat jij over je kinderen als ze niet in de buurt zijn?
Praat je vol liefde over ze of ben je iemand die blij is dat je even rust hebt en dat ook duidelijk laat merken?

Ik heb 2 collega's met kinderen en zij zijn absoluut het tegenovergestelde.
De ene is bijna altijd positief over haar kinderen, ik vind haar ook echt overkomen als een hele leuke moeder.
De andere lijkt er maar weinig positiefs over te kunnen zeggen, ik hoor altijd geklaag terwijl ze volgens mij best leuke kinderen heeft. Als ze uit logeren gaan gaat ze ze dumpen, ze mist ze totaal niet als ze er niet zijn, ze zijn lastig want je kunt nooit een afspraak plannen als je vrij bent (daarom doet zij dat bijna altijd onder werktijd, tot grote irritatie van andere collega's), etc. Af en toe vraag ik me af of ze wel blij is met haar kinderen.

In welke versie herken jij jezelf? Of ga jij meer voor de middenweg?
Ken je zeurmoeders? En hoe ga je er mee om?

Ik zeur nooit over mijn dochter, ik heb zelf bewust gekozen om moeder te worden en ik zou het niet eerlijk vinden om daarover te zeuren. Ben nog elke dag dankbaar.

Op dit moment zit ik er tussenin. Het is echt een lieverd en ik kan veel hebben maar nu heeft hij echt een fase dat ik hem soms wel achter het behang kan plakken! Dus ja dan zeur ik af en toe over hem..

Nee, ik vind het raar om zo over je kinderen te praten. Ik heb vaak het idee dat mensen die dat doen denken dat dat stoer is of zo, laten zien dat je niet zo'n moeke bent geworden die alleen voor haar kinderen leeft. Ik vind het juist een beetje sneu overkomen.

Nee, ik ben geen zeurmoeder vind ik. Natuurlijk zijn er ook mindere kanten, en daar zal ik heus wel eens wat over zeggen. Maar over het algemeen vind ik het juist leuk om te vertellen hoe blij ik van haar word en wat een leuk kind ze is. Wat voor grappige dingen ze zegt, hoe lief ze voor me kan zijn, etc. Zeker als ik weg ben zonder haar, mis ik haar eerder dan dat ik blij ben alleen weg te zijn. En dat vertel ik ook rustig. Ik ben misschien eerder zo'n moeder die bijna tot op het walgelijke af blijft doorgaan over hoe verliefd ze wel niet is op haar kind  

Ik zeur wel eens over mijn kinderen. Dat ze heel gewenst, gepland, lief, leuk, schattig en mooi zijn wil toch niet zeggen dat ik zo af en toe van ze mag balen. Het grootste deel van de tijd ben ik zielsgelukkig met ze, maar af en toe ben ik ze ook even helemaal zat (denk: na een nacht waarvan er om de dertig minuten minimaal eentje wakker is). Dat ik bewust voor ze gekozen heb vind ik er dan ook vrij weinig mee te maken hebben.

Maargoed, ik heb het nooit over de kinderen ergens 'dumpen' ofzo.

Ik ben soms echt heel blij dat ik ze even weg kan brengen naar mijn moeder.
Maar ik ben nog blijer als ik ze weer op ga halen.

Ik zit er tussenin. Volgens mij heeft iedereen weleens een keer een dag dat je denkt: Wat zou het toch heerlijk zijn om even een uurtje voor mezelf te hebben.
Lijkt me ook vrij normaal trouwens.

Maar continu over je kinderen klagen en doen alsof ze dag in dag uit een last zijn vind ik vreemd.

Vixen schreef: Maargoed, ik heb het nooit over de kinderen ergens 'dumpen' ofzo.

Ik ook nooit. Ik 'dump' mijn kind eigenlijk nooit. Die 4 a 5 keer in het jaar dat hij bijv. ergens gaat logeren is dat wij een keer met z'n 2-en een avondje weg willen. En missen doe ik hem altijd ondanks hij soms niet te genieten is. Maar af en toe een beetje zeuren mag best vind ik. Niks mis mee!

Natuurlijk is iedereen het wel eens zat en is iedereen wel eens toe aan wat vrijheid, en natuurlijk is het niet raar om dat wel eens tegen iemand te zeggen, maar volgens mij heeft Ilovethe90s het nu over iemand die vrijwel altijd zo over haar kinderen praat, bij wie het echt een soort houding is geworden.

Ik vind dat je het wel mooi omschrijft hoor! Ik herken wel meteen wat je bedoelt. Zelf vind ik het altijd een beetje sneu voor het kind ook. Mijn schoonzus praat ook zo over mijn nichtje. Ik heb haar werkelijk nog nooit een keer zien lachen/knuffelen met mijn nichtje. Het is altijd zwaar, vervelend en ze vergroot alles wat ze verkeerd doet ook altijd enorm uit. Als nichtje lief doet dan wordt dat niet aangemoedigt maar dan zegt ze 'ja, nu wel hé. Thuis doet ze dat nóóit hoor'. Stel je voor dat je kind gewoon leuk is.  Alles aan haar kind hebben is zwaar, vermoeiend en niet leuk. Ze noemde mijn nichtje toen zij nog kleiner was ook altijd 'liefkozend' varken. 

Oja, zij valt ook in de categorie die tegen elke zwangere zegt 'wacht maar tot je bevallen bent', tegen elke pasbevallen 'jaja, wacht maar tot ze 1 zijn' etc. etc. Denk dat het toch een soort algehele ontevredenheid is die wordt geprojecteerd op het kind.

Ik klaag heus wel af en toe maar meestal ben ik gewoon positief over ze. Dat klagen was vooral toen ik amper slaap kreeg maar dan ook niet te pas en te onpas maar alleen als mensen vroegen hoe het ging.

Ik zeur niet gauw. Ik heb heus wel eens zin om te klagen als ik weer extra vermoeidende nachten achter de rug heb, maar dan krijg ik altijd gelijk van dat gemiep dat ik toch eens moet stoppen met borstvoeding, dat ik dochter echt niet in ons bed moet laten slapen en meer van dat soort commentaar en daar heb ik zo'n hekel aan. Even van me afzeuren doe ik daarom gewoon thuis.

Ik ken wel zo'n zeurmoeder als waar Esmee het over heeft. Ik vind dat echt heel sneu voor die kinderen, die kunnen echt niets goed doen. Moeder is altijd negatief. Ik word daar altijd een beetje verdrietig van. Ze probeert het ook altijd bij mij uit te lokken, dat negatieve gezeur, maar ik doe daar niet aan mee.

Ik zeur eigenlijk nooit over ze, behalve over dat slapen of het niet slapen in de nacht. Maar dat ben ik dan ook echt stikbeu inmiddels. Het is meer dat ik soms zeg dat ik wat geïrriteerder uit de hoek kan komen omdat ik weer zovaak wakker ben geworden die nacht. Maar voor de rest niet.


Ik kan genoeg moeders die veel zeuren, maar ik werk dan ook met moeders met jonge kinderen en het is ook gewoon niet altijd alleen maar geweldig het hebben van kinderen.

Nee, zo praten over hem doe ik niet. Wel geef ik toe dat het soms zwaar is, zwaarder als gedacht.

Als man en ik eens een avond willen stappen, bijvoorbeeld binnenkort met de zomerfeesten in Nijmegen, dan zeg ik wel bijvoorbeeld tegen mijn moeder; wij zouden dan graag uit willen en we moeten M. dan nog ergens droppen. Met dat ergens bedoel ik bij hen, want hij slaapt nooit bij iemand anders, dat vertrouw ik niemand verder toe, ben er dan veel te veel mee bezig. De manier van zeggen is bij ons gewoon als grap, niet om te zeuren, niet om van hem af te willen.
Wij gaan ook pas als M.slaapt en wij slapen dan tevens bij ouders, die wonen bij het centrum.

Ik vind mezelf geen zeurmoeder. Ik zeg het wel eens op mijn werk als ze onrustig sliep. Verder eigenlijk alleen maar positief. Zeggen dat het even zwaar is oké. Altijd negatief zijn merk ik ook soms bij moeders. Dat vind ik wel erg.

Alle 2, ik hou zielsveel van ze maar soms vind ik ze ook regelrecht schijtjong!

Mamsie schreef:Alle 2, ik hou zielsveel van ze maar soms vind ik ze ook regelrecht schijtjong!

hahaha maar dat is toch ook alleen maar heel normaal. Kinderen zijn niet alleen maar schattig en leuk, soms zijn ze ook gewoon vervelend. Als je dat nog niet eens meer mag zeggen.

Ik vind mezelf geen zeur moeder. Tuurlijk zeg ik wel eens dat het een drama dag was ofzo. Maar verder niets

Ik ben helemaal geen zeurmoeder, maar mijn zoontje is ook nog maar 7 maanden. Ik kan/wil hem nu nog niet eens wegbrengen als het niet nodig is (dus enkel als ik moet werken), daarvoor vind ik het/hem allemaal veel te leuk.

Mijn collega en ik klagen ook weleens heerlijk van ons af als ze weer eens slecht hebben gegeten, slecht hebben geslapen of iets dergelijks maar we hebben het juist vaker over de positieve dingen. Ik vind ook dat het wel moet kunnen om zo nu en dan een heerlijk te klagen. Je hebt ook van die uberpositieve moeders en dat vind ik nog veel irritanter overkomen .

SDL schreef:Mijn collega en ik klagen ook weleens heerlijk van ons af als ze weer eens slecht hebben gegeten, slecht hebben geslapen of iets dergelijks maar we hebben het juist vaker over de positieve dingen. Ik vind ook dat het wel moet kunnen om zo nu en dan een heerlijk te klagen. Je hebt ook van die uberpositieve moeders en dat vind ik nog veel irritanter overkomen .

Dat vind ik dus ook. Ik geloof er ook echt helemaal niets van. Ik vind 99 % van mijn kinderen ook helemaal geweldig en heb het daar ook het meeste over maar er zijn ook dingen die helemaal niet leuk zijn en ik vind dat je dat ook mag zeggen.

Owh ik ben echt onwijs verliefd op mijn kinderen! Eigenlijk heel erg... Tuurlijk is het moederschap weleens pittig en zwaar en kan ik weleens mopperen maar dat is vrij weinig denk ik. En als ik het al doe... is het tegen mijn moeder of man.

Ik ben normaalgesproken positief over mijn kinderen. Ik kijk ook positief tegen ze aan, dus logisch dat ik dan automatisch ook zo over ze praat. Ik kan niet zo goed tegen mensen die alleen zeuren over hun kinderen, die houding voelen kinderen ook wel aan.

Wel heb ik een collega die een soort roodharige kopie van mijn dochter heeft, ze hebben echt heel vaak dezelfde streken. Wij zeuren wel vaak tegen elkaar omdat we weten dat de normale tips niet werken bij onze bijdehante, koppige kinderen  . Dus even lekker zeuren lucht dan wel op.

Ik zeur of klaag eigenlijk nooit als ik over N. praat. Het enige waar we het weleens over hebben is haar slaapprobleem en moeilijkheden waar we tegenaan lopen omtrent haar ontwikkeling. Dit zie ik echter meer als een gesprek waarin iemand mee praat en mee denkt. Ik zeur er dus niet over, maar praat erover omdat het dingen zijn die ik soms moeilijk vind.