Hoe hiermee omgaan: ik weet het écht niet.

Ik reageerde vanmorgen via mijn telefoon, dus dan is het wat lastig.

Ons eerste aanraking met een sterfgeval was toen mijn dochter bijna 3 was. Was mijn oma, waar we wekelijks kwamen. Ik heb er toen ook een poos over na moeten denken hoe we dit 'aan moesten pakken' Mijn vader zei toen, neem haar gewoon mee, en dan zie je het wel.
Zo gezegd zo gedaan, mijn dochter had een mooi werkje geknutseld, en die heeft ze mee genomen, en zelf bij mijn oma in de kist gelegd. Ze heeft de dekentjes (bekleding van de kist) , en vond ze erg mooi. Verder heeft ze het er niet over gehad.
De tweede keer was vorig jaar, een oom van mijn vriend is overleden. Ook daar zou en moest ze heen, ook in de kist gekeken, en samen met tante besloten dat oom nu bij de maan was. Helemaal prima. Ze heeft het er verder niet over gehad. De jongste was wat mij betrof te klein beide keren, maar is wel mee geweest naar het huis van oom. Niet mee in de woonkamer waar hij lag.
Vorige maand is de oma van mijn vriend overleden. Ook deze oma zagen ze wekelijks. Mijn dochter zei, nu moeten we dus wat knutselen, en dat heen brengen. En de jongste (nu bijna 3) riep ook gelijk dat hij mee wou. Zo gezegd zo gedaan. De jongste opgetild, en van een afstandje laten kijken, maar daar was hij het niet mee eens. Stoel naast de kist, en zelf kijken. Mijn dochter was zo handig om te bedenken dat deze oma nu in de hemel weer bij onze oom kwam. Ze hebben beide denk ik wel een keer of 3 in de kist gekeken. Oma gaat ons wel missen he, zei de oudste steeds. Dit ook beaamt, want andersom zullen we haar ook missen.

Ik heb me er nu 3x over verbaasd dat de kinderen er zo relatief makkelijk mee om gaan. Natuurlijk verdriet mag er zijn, en mogen ze in die zin ook best zien. Ik zou ze echt wel eerlijk vertellen hoe het zit. Er helemaal niet over praten vind ik ook niet kunnen.

Gecondoleerd!

Jullie weten dit allemaal vast wel maar nooit zeggen dat iemand 'voor altijd gaat slapen' heel veel kinderen durven dan echt niet meer te gaan slapen.

Gecondoleerd en heel veel sterkte!

L was ongeveer van dezelfde leeftijd toen mijn opa overleed. We hebben er toen voor gekozen om te vertellen dat opa dood is. En als je dood bent, dan 'doe' je het niet meer. Je kunt niet meer praten, kijken, lopen of eten. En daar zijn mensen heel erg verdrietig over. We hebben toen het boekje 'lieve oma pluis'  een paar keer gelezen en daar hebben we veel aan gehad. 

We hebben Laurens ook meegenomen naar de kist en Laurens heeft ook nog even gekeken maar hij vond het niets aan. 

Een paar weken later vroeg hij wel toen we bij mijn oma waren: 'Waar is opa Brandweer?' Toen zei ik: 'Opa is dood. En als je dood bent ga je in een kistje onder de grond. Daar is opa nu'. En toen was het klaar. 

Ik hoor Laurens er trouwens nu heel zelden over. 

Misschien kun je nog iets vinden op www.buronazorg.nl