Hoe hiermee omgaan: ik weet het écht niet.

Afgelopen week is een oom van mijn man overleden. Wij hebben goed contact met deze oom en tante, we zien ze regelmatig en J. is dol op allebei. Ze is ook naar deze tante vernoemd. Morgenavond moeten we condoleren en omdat we geen oppas hebben gaat ze mee.

Maar nu het punt: hoe vertellen we haar dat oom dood is en niet meer bij tante woont? Laten we haar afscheid nemen en even kijken? Vertellen we het haar alleen? Het er niet over hebben is geen optie, want als ze de volgende keer bij tante komt, is ze oom geheid kwijt en snapt ze er helemaal niks meer van.

Ze heeft gelukkig nog nooit eerder met de dood te maken gehad. Dichterbij dan een kat inslapen toen ze 9 maanden was is ze niet geweest. En nu dus oom. Een overlijden net iets verder weg dan een opa of oma, maar dichtbij genoeg om ontzettend te twijfelen wat te doen.

Ik ben zelf toen ik 4 of 5 was een nichtje verloren van wie ik nooit afscheid heb kunnen nemen. Dat heb ik altijd heel erg gevonden. Nu is J. een stukje jonger, maar toch. Ik weet het écht niet...

Gecondoleerd...

Lastig hoor. Ik was bijna 3 toen mijn opa overleed. Mijn ouders hebben er voor gekozen om me niet mee te nemen naar de crematie. Toen ik ouder was heb ik ze dat best kwalijk genomen. Ik had het fijn gevonden om er bij te zijn. Maar dat verschilt natuurlijk per kind.

Ik zou er zelf persoonlijk niet voor kiezen om te laten kijken. Denk dat dat te heftig is.

En qua uitleggen... Moeilijk hoor... Er bestaan toch ook kinderboekjes om dat uit te leggen?

Ik zou haar eerlijk vertellen wat er gebeurd is in woorden en begrippen die bij haar leeftijd passen. Dus dat oom heel ziek was, dat de dokters heel hard geprobeerd hebben om hem beter te maken maar dat dat niet gelukt is en dat hij nu dus dood is.
Dood is dat je hart het niet meer doet dus daarom ligt hij nu heel stil, kan hij niet meer praten, bewegen, bij tante thuis wonen etc. En dat hij begraven gaat worden.
Verder zou ik nog benoemen dat jij, tante en de familie erg verdrietig zijn omdat jullie hem zo gaan missen. 
Er zijn een hoop kinderboekjes over de dood bijvoorbeeld Kikker en het vogeltje. Die zou je met je dochter kunnen lezen en verder beschikbaar voor haar houden zodat ze het zelf kan pakken als ze er behoefte aan heeft.
Als ze met vragen komt zou ik haar altijd antwoord geven, passend bij haar ontwikkelingsniveau. 

Sterkte!!

Kan je hierover geen advies inwinnen bij stichting Achter de Regenboog?

Gecondoleerd en sterkte.

Mee nemen en kijken wat ze zelf aangeeft. Het boekje van oma pluis heeft hier erg geholpen. Kinderen gaan er vaak een stuk makkelijker mee om dan wij.

Ik was wel wat ouder toen mijn oma in ons geval kwam te overlijden. Maar bij ons ging alles en iedereen naar de hemel. Oma ging naar de grotenmensenhemel. En onze hond naar de hondenhemel kat naar kattenhemel etc. Er naar kijken mocht ik toen (geloof 8jr) ook niet. Ik denk zoals Linda dat zegt dat dat te heftig is. Je kan ook nog zeggen dat oom heel erg diep slaapt, en nooit meer wakker wordt. Dat hebben ze ook wel tegen mijn broertje toen gezegd. 

Nogmaals gecondoleerd

Oh en over laten kijken, mijn jongste stond er op een aantal weken terug dat hij mocht kijken. Hij heeft wel 3 keer gekeken. Het hoeft niet heftig te zijn als je er zelf kalm bij blijft. Maar het is lastig in te schatten wat goed zal zijn.

Toen onze zoon was overleden kwamen er ook drie kleine kinderen van rond de drie jaar. Zij hebben gewoon bij hem gekeken en hem een kusje gegeven. Ze vonden er helemaal niks raars aan. Op een gegeven moment kwam wel het besef dat hij z'n ogen niet meer open deed en daar moest m'n nichtje even heel hard om huilen. Nu ze wat groter is kan ze zich nog een heleboel herinneren en is ze blij dat ze er gewoon bij mocht zijn.
Ik denk dat het belangrijk is om eerlijk te zijn maar wel op een kinderlijke manier.

Laten kijken hangt denk ik van de situatie af en hoe hij er bij ligt.
Toen ik jong was heb ik ook wel bij mijn overleden overgrootouders gekeken (staat natuurlijk wel wat verder weg). Maar zij lagen er heel vredig bij, gewoon alsof ze sliepen. In zo geval zou ik haar denk ik wel laten kijken, met uitleg vooraf en nog één keertje dag laten zeggen, handkusje geven of zo. Op die manier sluit het wel voor haar af. Maar voorafgaand zou ik inderdaad zo'n boekje met haar lezen die er over gaan.

Gecondoleerd en sterkte!

Gecondoleerd.

Ik zou ook eerlijk zijn naar je dochter toe. Ik zou niet zeggen dat haar oom heel diep slaapt en niet meer wakker wordt. Ik heb een keer gehoord dat een kindje daardoor zelf niet meer durfde te slapen omdat ze bang was zelf ook niet meer wakker te worden. Maar dat kindje was wel iets ouder dan jouw dochter.

Nana schreef:Ik zou haar eerlijk vertellen wat er gebeurd is in woorden en begrippen die bij haar leeftijd passen. Dus dat oom heel ziek was, dat de dokters heel hard geprobeerd hebben om hem beter te maken maar dat dat niet gelukt is en dat hij nu dus dood is.
Dood is dat je hart het niet meer doet dus daarom ligt hij nu heel stil, kan hij niet meer praten, bewegen, bij tante thuis wonen etc. En dat hij begraven gaat worden.
Verder zou ik nog benoemen dat jij, tante en de familie erg verdrietig zijn omdat jullie hem zo gaan missen. 
Er zijn een hoop kinderboekjes over de dood bijvoorbeeld Kikker en het vogeltje. Die zou je met je dochter kunnen lezen en verder beschikbaar voor haar houden zodat ze het zelf kan pakken als ze er behoefte aan heeft.
Als ze met vragen komt zou ik haar altijd antwoord geven, passend bij haar ontwikkelingsniveau. 

Sterkte!!

 Zo zou ik het denk ik ook doen... Mijn oom en tante vertelde mijn neefje dat zij opa een sterretje geworden was. Na een paar maanden kwamen ze ´s avonds terug van een verjaardag en zei mijn neefje ineens heel blij, mama, ik zie opa!! En hij wees dus naar een ster aan de hemel. Dat heb ik altijd onthouden om mocht het ooit nodig zijn ooit te gebruiken.

Ik zou niet zeggen dat hij heel diep slaapt. Hij slaapt niet, hij is dood/overleden. Straks krijgt ze nog angst om te gaan slapen. 

Verder sluit ik mij helemaal aan bij Nana.

Tsjip schreef:Ik zou niet zeggen dat hij heel diep slaapt. Hij slaapt niet, hij is dood/overleden. Straks krijgt ze nog angst om te gaan slapen. 

Verder sluit ik mij helemaal aan bij Nana.

Idd dat zou ik ook zeker niet doen om dezelfde reden.

Lastig is zoiets altijd. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik zou wel eerlijk zijn. Misschien zeggen dat ze een sterretje is geworden of zo. Lastig, heb geen ervaring daar mee.
Sterkte in ieder geval.

Bedankt voor de tips. Heb nu wel redelijk duidelijk hoe ik het aan zou willen pakken. Dus heb het net even met mijn man besproken. Hij wil het dus gewoon totaal niet bespreken. Vindt dat niet nodig, ze snapt het toch niet etc. etc.

Krijg de indruk dat als het aan hem ligt, ze volgende keer bij tante gewoon mag zoeken waar oom is. Tja, en die is dan gewoon weg. Alsof ze dat snapt  

Gewoon zeggen waar het op staat. Kinderen snappen pas vanaf een jaar of 5/6 een beetje wat 'dood' is, tot die tijd maken ze er hun eigen voorstelling bij. Voor jezelf is dit natuurlijk heel heftig en voor je dochter misschien ook als ze er achteraf als ouder meisje op terugkijkt, maar nu hoef je je denk ik geen zorgen te maken. Ze zal vooral heftig reageren als ze merkt dat jullie ontdaan zijn.

Niks zeggen lijkt me ook niet goed.

Ik zou er zelf niet zo'n hele poeha van maken. Ik zou haar meenemen en van te voren wel zeggen dat oom gestorven is, in woorden passend bij haar leeftijg. Maar echt over dood praten etc. vind ik haar te jong voor (tenminste je zei dat ze nog geen 4 jaar is).
Een vriend van mij heeft paar jaar geleden zijn moeder verloren, hun dochtertje was toen 2 jaar, ze hebben haar overal bij betrokken. Oma lag opgebaard in huis en hun dochter speelde er gewoon omheen, vertelde af en toe iets tegen oma en heeft zo op haar eigen manier afscheid genomen. Zij hebben wel verteld dat oma dood was, maar haar zelf laten ontdekken wat dat in houdt, en dat heeft bij hun dochtertje heel goed gewerkt.

Ik zou haar ook vertellen dat hij ziek was, niet meer beter kon worden en dood is gegaan, en ook niet meer terugkomt. Ook zou ik haar wel meenemen, aanwijzen, maar zelf laten beslissen of ze wil kijken ja of nee.

Ik denk, dat hoe jong ze ook zijn, kleine kinderen er meer van mee krijgen dan dat wij vaak denken. Over twee weken is het aleeer twee jaar geleden dat mijn opa is overleden maar mijn dochter weet daar nog vanalles van te vertellen, terwijl ze toen pas 13 maand waren. Afgelopen zondag bij mij oma thuis wist ze ineens vanuit het niets te vertellen waar opa's bed stond en dat we toen met verf een handafdruk hadden gemaakt op de deksel van zijn kist voor die dicht ging.

Wij hebben er destijds niet zoveel over verteld aangezien ze pas 13 maand waren, maar ze begrijpen nu wel dat als je dood bent dat je dan weg bent om ons heen en dat je dan wordt begraven en mensen daar bloemetjes kunnen brengen. Cremeren gaan we nog niets over vertellen, dat gebeurd in onze families niet en vind dat ook niet echt een kindvriendelijk verhaal. Ze hebben toen mijn opa thuis opgebaard lag nog bij hem op bed gezeten en over zijn handen geaaid. Ze zijn ook mee geweest naar de begrafenis. Mijn opa was nog echt mijn opa. Bij mijn nicht had ik het niet gedaan, die leek opgebaard echt niet meer op voor haar overlijden. Ik vond het zelf eng.

Aoi schreef:Ik zou haar ook vertellen dat hij ziek was, niet meer beter kon worden en dood is gegaan, en ook niet meer terugkomt. Ook zou ik haar wel meenemen, aanwijzen, maar zelf laten beslissen of ze wil kijken ja of nee.

Zo zou ik het ook doen.

Kinderen krijgen er inderdaad vaak veel meer van mee dan dat wij allemaal denken. Wees eerlijk. Zo voorkom je dat kinderen dingen zelf gaan bedenken en er zo een eigen invulling aan gaan geven. Helemaal niets vertellen zou voor mij daarom ook echt geen optie zijn!

Filoria schreef:

Aoi schreef:Ik zou haar ook vertellen dat hij ziek was, niet meer beter kon worden en dood is gegaan, en ook niet meer terugkomt. Ook zou ik haar wel meenemen, aanwijzen, maar zelf laten beslissen of ze wil kijken ja of nee.

Zo zou ik het ook doen.

 ik ook!

Gecondoleerd.

M.i is het het beste het eerlijk te vertellen, niet er omheen draaien en geen 'mooi verhaaltje' ervan maken. Ik zou het ook niet koppelen aan slapen en niet meer wakker worden inderdaad. Er zijn heel veel voorlees boeken met dit onderwerp, dat kan haar helpen het te begrijpen. Sterkte

Gecondoleerd. Toen mijn opa een paar maanden terug overleed hebben wij onze dochter gewoon verteld hoe het zat. Ze is meegeweest naar het uitvaartcentrum waar ze wel even bij hem wou kijken. Ze maakte er zelf van dat we stil moesten zijn want oude opa sliep. Daarna ging ze spelen in een kinderhoek die ze daar hadden. Ze is niet meegeweest naar de uitvaart, ze ging liever bij mijn schoonouders spelen.

Allereerst gecondoleerd. Ik kan me voorstellen dat het lastig is om dit aan je dochter te vertellen. Er is volgens mij een boekje die je daar wel bij kan helpen, 'Kikker en het vogeltje' of zoiets. Misschien heb je daar iets aan.