Wat ik toch had..

Och, wat schrijnend.. Maar je hebt wel goed gehandeld zeg! Lief dat je hebt geluisterd en hem niet de hele rekening hebt laten betalen.

Oh wat zielig, maar heel erg lief dat je het geld voor een ontbijtkoek terug hebt gegeven. Dat zou ik ook gedaan hebben denk ik.

Wat sneu. Bij het lezen van je verhaal word ik al verdrietig 

Pff inderdaad erg sneu en moeilijk om zoiets te horen. Ik vind dat je ontzettend goed gehandeld hebt, meelevend met hem, ook nog geluisterd. Meer had je op dat moment denk ik niet kunnen doen. Lief van je dat je hem het geld terug hebt gegeven van dat ene ontbijt. Het lijkt misschien op dat moment niet veel maar ik denk dat het bij zo'n man toch wel een bepaalde "indruk" achter laat. Ondanks dat het druk was bij de kassa vind ik dat je er goed aan hebt gedaan om toch even naar hem te luisteren.

Wat een sneu verhaal, en super hoe je hebt gehandeld. Dat soort situaties zijn inderdaad vrij lastig.

Ik heb gisteren per ongeluk d lievecassiere bij de supermarkt laten schrikken. Ze vroeg hoe het met de kleine was en vervolgens: "waar heb je 'm gelaten? Is hij lekker thuis bij papa?"
Voor ik er erg in had zei ik:"nee, zijn papa leeft niet mee, hij is bij opa en oma"
'T arme mensje was echt een beetje ontdaan, zei sorry enzo, ik heb gezegd dat ze het niet kon weten. ze was wel heel lief daarna en bijhet weggaan wenste ze me ondanks alles toch een goed weekend en dat ze wist hoe het was.
Maar ikheb toch een beetje medelijden dan hoor.

Ik denk dat je die opmerkingen nog vaak zal horen Pompoen. Het is eigenlijk zo vanzelf sprekend dat een kleine baby nog beide ouders nog heeft dat zulke opmerkingen gewoon gemaakt worden. Jammer genoeg is het niet vanzelf sprekend voor sommige baby's en dan geloof ik best dat mensen zich daarna rot voelen als ze het horen.

Oh Caroow, wat verdrietig  Vind dat je het goed opgelost hebt trouwens!

En Pompoen, wat Razz ook zegt denk ik

Ik vind die opmerkingen niet zo erg geloof ik, weten zij veel! Ik vind de geschokte reacties veel moeilijker om mee om te gaan! Ik wil helemaal niet dat anderen een rotgevoel krijgen! Maar ik ga ook niet niks zeggen, dat kan ik gewoon niet. Ik vertel het niet out of the blue hoor, maar wel als erom gevraagd wordt. Mij gynaecoloog schrok ook zo verschrikkelijk, die was helemaal stil en zat met haar hand voor haar mond. Dst vind ik lastige reacties om mee im te gaan.
Maar ja, ik kan moeilijk van mensen verwachten dat ze niet schrikken natuurlijk.

Lief zoals je hebt gereageerd Caroow! Ik word ook altijd heel verdrietig van zulke dingen, ik word al een beetje verdrietig als ik een ouder iemand alleen zie eten of drinken in een restaurant, heel raar maar dan zou ik er het liefste bij gaan zitten en een praatje houden, terwijl ze daar misschien niet eens op zitten te wachten!

Sugarfall schreef:Lief zoals je hebt gereageerd Caroow! Ik word ook altijd heel verdrietig van zulke dingen, ik word al een beetje verdrietig als ik een ouder iemand alleen zie eten of drinken in een restaurant, heel raar maar dan zou ik er het liefste bij gaan zitten en een praatje houden, terwijl ze daar misschien niet eens op zitten te wachten!

Ja, dat heb ik ook altijd heel sterk..

Aahh wat zielig. Ik kan daar ook nog dagenlang mee bezig zijn. Ik vind het wel heel lief van je dat je hem niet de hele rekening hebt laten betalen en even de tijd voor hem hebt genomen. Arme man.

Wat iemand hier ook zei, als ik een ouder iemand alleen zie zitten in een restaurant wil ik er graag bij gaan zitten.
Een paar jaar geleden toen ik nog in een eetcafé werkte kwam er een man binnen rond een uur of twee s' middags. Het was 1e kerstdag en hij was alleen en bestelde een borreltje. Er waren verder nog geen andere gasten.
Ik vond het zo sneu dat die man alleen was met kerst. Ben even bij hem gaan zitten. Dat kon hij erg waarderen. Bleek dat hij de hele dag aan het rijden was. Hij kwam uit Zuid Holland en ik werkte in een eetcafé in Friesland. 
Ik denk er nog best vaak aan terug.

Wauw Caroow, wat mooi, jouw actie. Goed mens ben je!

Pompoen; dat lijkt mij ook moeilijk zeg. Misschien helpt het wel als je de boodschap nog wat verder inpakt, door bijvoorbeeld te zeggen; ' Helaas is zijn papa nog niet zo lang geleden overleden...' . Zoiets. Ik denk wel dat dat helpt om de schrikreactie iets te verminderen.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel....

Misschien heb je het ergens gelezen maar ik ben vorige week mijn allerbeste vriendin verloren. Haar man loopt ook nu al tegen hetzelfde aan met hun zoontje. De bakker die dan roept; 'groetjes aan mama' ....

Aw gos Caroow, wat een zielig verhaal  Ik vind dat je echt heel goed hebt gehandeld, dat heeft die meneer vast en zeker een beter gevoel gegeven. 

@ Happinaz: Wat afschuwelijk.....gecondoleerd. Heel erg veel sterkte gewenst!

Oh Happinaz, wat verschrikkelijk ook zeg

Happinaz schreef:Wauw Caroow, wat mooi, jouw actie. Goed mens ben je!

Pompoen; dat lijkt mij ook moeilijk zeg. Misschien helpt het wel als je de boodschap nog wat verder inpakt, door bijvoorbeeld te zeggen; ' Helaas is zijn papa nog niet zo lang geleden overleden...' . Zoiets. Ik denk wel dat dat helpt om de schrikreactie iets te verminderen.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel....

Misschien heb je het ergens gelezen maar ik ben vorige week mijn allerbeste vriendin verloren. Haar man loopt ook nu al tegen hetzelfde aan met hun zoontje. De bakker die dan roept; 'groetjes aan mama' ....

 Nee, dat had ik nog niet gelezen! Wat verdrietig .

Verder inpakken helpt uiteindelijk niet zo veel, ze schrikken toch wel van het verhaal. Maar iets minder plompverloren is misschien wel een goed idee.

Ach Caroow, wat sneu..

Zo hebben wij voor een jaar terug een dementerende vrouw opgevangen. Mijn vriend woonde toen nog op zijn kamer en ik was daar. Zag het oude mensje al wat heen en weer schuifelen en ze werd aangesproken door twee jongens. Ik moest op dat moment naar beneden en zij waren nog met haar aan het praten. Ik rijd weg om mijn vriend op te halen, maar het zat me toch niet lekker. Dus op de terugweg nog even uitgekeken naar die vrouw en ze stond nog steeds voor het huis, nu te praten met twee meiden van mijn leeftijd. Heb hen toen aangesproken of ik wat kon doen, omdat ik haar daarnet ook al zag schuifelen. Bleek ze de weg helemaal kwijt te zijn en ze liep in haar zomerjasje buiten, in de winter. Dus wij hebben haar in huis genomen, warm drinken aangeboden en ondertussen heb ik haar proberen op te warmen door haar handen vast te houden. Ze begon over dat ze van haar moeder niet weg mocht gaan, en nu had ze dat wel gedaan. Vervolgens maakte ze een 'sprong' in de tijd en zei ze dat ze voor haar man aardappels moest koken en aan het werk moest. Daarna was ze weer even 'bij' en probeerde ik haar te vragen waar ze vandaan kwam, maar dat wist ze ook niet. Ze zei dat ze naar Haren (zo'n 6km verderop) was gelopen voor de boodschappen. Mijn vriend heeft ondertussen alle verzorgingshuizen afgebeld in de buurt.
Gelukkig stond er een naam op haar rollator. Uiteindelijk kwamen we er achter waar ze thuishoorde en kwamen die verzorgers haar ophalen. Toen zij binnenkwamen was mevrouw helemaal ontdaan, want hoe wisten ze toch in hemelsnaam dat ze hier zat? Zo sneu..
Daarna hebben we een kaart van de familie gekregen en een hele grote bos bloemen van het verzorgingshuis.