ouder worden

Ik ben nu 30 jaar en word bijna 31. De echte dertigersdip heb ik niet echt gehad maar ik vind het wel echt vervelend om ouder te worden. Ik zie rimpeltjes die er eerst niet waren, mijn strakke lijf wil niet meer gewoon strak zijn. Biologische klok gaat tikken terwijl ik nog geen kinderen wil, of een huis kopen. Ik wil niet het leven leiden van mijn Nederlandse vrienden. Dat ik jongere vriend heb en dus ook mijn priveleven rond de 24 is, speelt wellicht een beetje mee. Ook merk ik dat ik gewoon sneller moe ben. En daar baal ik van! Ik zie eruit als een meid begin 20 gelukkig.

Maar wat me het meest irriteert is dat ik niet meer zo onbezorgd kan zijn als 10 jaar geleden. Ik wil gewoon graag terug naar de tijd waarin ik werkte maar nauwelijks uitgaven had, dat zaterdagavond een lekkere ritueel avond was met TMF en uren tutten en daarna op stap. Ik maakte me nooit ergens echt zorgen over. Nu heb ik het idee dat ik óveral de hele dag over nadenk. Dat stomme visum, werk.. Ik wil gewoon niet meer zoveel nadenken, meer onbezorgd zijn. Ik ben begonnen met yoga, in de hoop weer wat losser te zijn.

Het is geen wereldprobleem en ik ben ook oprecht heel gelukkig. Maar ik wil gewoon weer 21 zijn op alle mogelijke vlakken.

Herkent iemand dit?

Een van de redenen dat ik voortaan 29 blijf ipv 30.
Het enige wat ik nu ervaar is het biologisch klokje. Veel vriendinnen om mij heen hebben kinderen of zijn zwanger. En ik ben net begonnen met een opleiding? Ik zou dit graag willen combineren maar omdat het niet makkelijk is en je een kindje niet kunt 'plannen' brengt het voor mij veel onzekerheid mee. Ook omdat mijn cyclus ook niet gaat zoals ik hoopte. Daarbij komt ook wat onzekerheid in het werk van mijn vriend bij.

Soms denk ik echt, had ik toch niet 5 jaar eerder moeten beginnen? Ik ben blij zoals het nu gaat, ik ben alleen de eeuwige twijfeldoos heb ik het idee!

Ook ik ervaar het, vooral de biologisch klok terwijl ik nog geen kinderen wil. Ik word bijna 30 ben nog niet zo heel lang afgestudeerd. Mijn vriend is bijna klaar met studeren en wil daarna ook eerst aan zijn loopbaan werken. Doordat we allebei pas eind 20 zijn afgestudeerd lopen we gewoon achter. Leef nog half in het studentenleven, ben nog zoekende naar de baan die bij mij past (arbeidsmarkt helpt ook niet echt mee, helaas). We wonen niet samen, willen dat ook niet. En dan begint die biologisch klok en heb ik het gevoel dat ik op moet schieten want 'ik heb nog maar 5 jaar'.
Ik weet ook niet zo goed wat ik er mee moet, met die druk die ik ervaar maar die ik soms ook merk vanuit mijn omgeving. Heb maar gewoon besloten dat het komt zo als het komt en dat ik de biologisch klok haat

Even offtopic; De layout is veranderd.

Ontopic; Ik heb problemen met het ouder worden. Ik vind er niets aan en kan me er ongelofelijk druk over maken. Ik hoef niet per definitie 21 jaar te zijn, dat vond ik nu ook weer geen leuke leeftijd, want toen had ik hetzelfde, maar een jaar of 25 zou me wel blij maken. Ik snap niet waarom het lichaam al zo snel gebreken moet veroorzaken, wat is het doel? Prima dat we ouder worden, maar dat kan toch ook wel jeugdig en wat minder snel?

Laatst vroeg ik me ook zoiets af. Mijn moeder was 20 jaar toen ze mij kreeg. Als ik naar haar keek dan zag ik een volwassen vrouw, mijn moeder. Ik wist dat mijn moeder mij moest vertellen wat goed en fout was, dat was de rol van moeder. Wat heeft aftakeling daar in hemelsnaam mee te maken? Waarom moet ik zien dat iemand 40 is. Als we er allemaal als 20 uitzien is het toch ook goed? Levenslang energie. Sorry, maar zulke rare hersenspinsels heb ik nu eenmaal.

ik herken het niet, voel me juist veel beter. Zit goed in mijn vel. Word met de jaren ook steeds mooier. Dus waarom zou ik daar niet blij mee zijn. Ik vind het juist heel erg fascinerend om te zien hoe mensen veranderen. Hoe leeftijd minder een rol gaat spelen. Was het op je 10e niet voor te stellen hoe het is om met mensen om te gaan die 8 jaar ouder zijn kan dat op je 20/30 makkelijk.
Hoe het lichaam zich aanpast aan alle fases. Vond je het als puber verschrikkelijk om vormen te krijgen en ben je er nu blij mee. Het zien hoe relaties veranderen hoe mensen bij hun ouders weg gaan hoe ze gaan samenwonen, hoe ze kinderen krijgen. Geweldig toch om te zien. Elke fase is anders.
Al moet ik zeggen dat ik mezelf inmiddels vrij goed ken e mijn grenzen weet. Ik had vroeger een heel plaatje in mijn hoofd. Met de planning van als ik zo oud ben doe ik dit en als ik zo oud ben doe ik dat. Dat heb ik inmiddels wel los moeten laten en moet zeggen het scheelt een hoop stress.

Ik vind het voornamelijk vervelend dat je lichaam, geest en je leven niet altijd op elkaar afgestemd zijn. Ik ben nu 28 maar voel me vaak veel jonger.

Ik hoef nu bijv nog geen kinderen, daar ben ik echt nog niet klaar voor geestelijk en ook mijn leven is daar nog niet naar gevormd zeg maar.

Maar over 6 jaar ben ik al 35. Lichamelijk alweer aan de oudere kant om kinderen te krijgen. Ik vind het oneerlijk dat je lichaam niet altijd gelijk loopt met hoe oud je je voelt..

Dat ik later rimpels krijg (en al heb !) heb ik dan weer geen problemen mee.

Ik ben bijna 28 jaar, maar van die lichamelijke aftakeling merk ik nog niks. Nou ja, wat kleine lijntjes in mijn gezicht, maar dat vind ik juist wel mooi staan, eigenlijk. Verder ben ik nu zelfverzekerder dan toen ik 21 was en zit ik lekkerder in mijn vel en straal dat ook uit. Op mijn 21e waren mijn problemen en zorgen vele malen groter dan nu, ik heb juist nu het gevoel dat ik weer lekker kan genieten van het leven. Ik word regelmatig geschat op begin 20. Wanneer begon bij jullie dan dat lichamelijke verval?

Ik noem het geen verval hoor Kim. Misschien valt het me nu gewoon meer op, nu ik de 30 gepasseerd ben en ik jonge partner heb. Ik heb in vergelijking met zijn 'vriendinnen' wel een beter en strakker lijf, dus dat is het ook niet. Het is gewoon het besef van: ok, nu wordt het dus langzaam minder. Ik zit nu waarschijnlijk op mijn piek maar het is niet zo dat ik over 5 jaar er opeens beter uitzie. Helaas werkt het verouderingsproces niet zo. En dat vind ik gewoon jammer en ook confronterend. Die gedachtes had ik 10 jaar geleden niet. 

Ook irriteert het me, maar dat zijn natuurlijk mijn eigen gedachtes dus die zou ik kunnen veranderen/ombuigen maar geen idee hoe, dat ik vroeger heerlijk ergens in de zon op het gras kon liggen barbecuen, superrelaxt en toch wetende dat ik 3 uur later moest beginnen met werken. Nu, als ik dat heb, ben ik eigenlijk constant bezig met het feit dat ik nog moet werken en kan me gewoon niet 100% ontspannen. Dit had ik NOOIT. Is het omdat ik ouder ben? Ik heb geen stress ofzo, daar ligt het niet aan... Ik kan mijn vinger er ook niet op leggen, maar het is gewoon zoveel anders dan 10 jaar geleden, terwijl ik qua uiterlijk of qua leven nauwelijks ben veranderd.

Ik heb dat laatste de laatste tijd ook altijd. Ik kan ook heel moeilijk genieten van mijn vrije maandag omdat ik op dinsdag weer moet werken. Het gekke is dat ik dinsdagochtend nergens last van heb en denk 'Zo, weer even een paar dagen werken'. Om dinsdagavond weer met zelfde gevoel te zitten, he bah morgen weer werken! En woensdag ochtend te denken. Oh het valt allemaal wel weer mee..

Zo gaat het altijd. Echt jammer, want ik wil gewoon genieten van mijn avonden.

Ik krijg nu juist te maken met een heel ander aspect van ouder worden, en dat is dat ik merk dat mijn ouders steeds meer hulp nodig hebben met allerlei dingen. Vooral nu ze gescheiden zijn en ieder een eigen huishouden draaiende moeten houden. Mijn vader heeft totaal geen kaas gegeten van administratie en ook maak ik zo nu en dan schoon bij hem, zorg dat hij op tijd zijn bed verschoont en adviseer hem wat hij het beste aan kan trekken als hij op een date gaat. Met mijn moeder gaat het helaas niet zo goed sinds de scheiding, daardoor maak ik me best wel zorgen om haar, wil regelmatig 'checken' of alles nog wel ok is, of ze geen dingen vergeet te regelen etc. Het voelt alsof mijn 'veilige haven' (want zo heb ik mijn ouderlijk huis en mijn ouders lange tijd ervaren) er niet meer is en dat maakt dat ik me nu écht, écht, écht volwassen voel.

Verder ben ik echt bang om zelf oud te worden, en dan bedoel ik voornamelijk in lichamelijke zin. Het lijkt me vreselijk om lichamelijke gebreken te krijgen, ouderdomskwalen dus.. Dingen niet meer te kunnen, afhankelijk te zijn van hulp. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken en soms merk ik tot mijn eigen schrik dat ik wel eens hoop dat ik dat niet hoef mee te maken.. Maar dat is dan misschien ook weer zo egoistisch tegenover mijn partner (als ik die dan uberhaupt nog heb).

Ik ben nu al bijna 35 jaar en ik zit prima in mijn vel. Ik merk dat ik nu wel sneller begin uit te dijen dan toen ik begin 20 was, maar ik zou mijn luie reet ook wel wat vaker van de bank kunnen tillen en wat minder kunnen snoepen, dus ik mag dat niet aan de 'ouderdom' wijten. Ik voel me nu wel veel zelfverzekerder en ook gelukkiger dan in mijn tiener en twintigertijd. Dat komt voor een groot deel door dingen die ik heb meegemaakt en waar ik van heb geleerd.

Nou goed, als het zou kúnnen, dan zou ik wel weer 25 willen zijn, maar dan wel met de wijsheid die ik nu heb

Begrijp me overigens niet verkeerd, ik heb een best wel 'rough' leven gehad. Dus qua dat 10 jaar terug wil ik nou ook weer niet. Maar wel bepaalde aspecten, als je snapt wat ik bedoel. Dat onbezorgde, nooit denken aan 'ik word ouder', geen leven om je heen dat in andere fase zit... dát wil ik gewoon heel graag terug. Vooral omdat ik qua uiterlijk helemaal nog niet eruit zie als dat ik me zou moeten voelen. Ok, die laatste is vaag maar kan het niet anders omschrijven.

Ik snap wel wat je bedoelt. Het leven was gewoon een stuk onbezorgder.

Ik weet nog goed dat ik om 15.00u moest werken en om 13.30u gewoon het terras op dook met vrienden. Ik dacht pas aan werk als het ook daadwerkelijk aan de orde was. Nu plan ik mijn hele dag. Als ik nu om 15.00u zou moeten werken, dan zou ik de rest van de dag niets doen. Niet omdat er geen tijd is, maar omdat ik de hele tijd op hete kolen zal zitten. Denkend aan 'Straks moet ik weer'.

Negen van de tien vrienden zijn vrijgezel. Ik leef in een vrijgezelle wereld. Maar de rest van mijn leeftijdsgenoten zijn moeder, vader, getrouwd en hebben een heel ander leven. Het komt nu pas binnen dat ik sommige bekenden jaren niet kan zien en dat we ook, zoals mijn moeder altijd deed, gaan staan praten in de gang van de winkel, omdat we wel willen weten hoe het nu is. Het is al voorgekomen, niet dat ik denk dat het me nog staat te gebeuren. We komen elkaar niet meer spontaan in de kroeg tegen en mocht het wel voorkomen, dan zullen zij het halverwege de nacht afkappen, omdat hun plichten de volgende dag gewoon verder gaan.

Vroeger ging ik zelfs naar de kroeg als ik de volgende dag moest werken. Dan maakte het niet uit hoe laat het werd, de volgende dag werd er gewoon gewerkt op volle productiviteit. Dat hoef ik nu niet meer te doen, dat is niet meer te doen.

Tien jaar geleden was mijn grootste zorg dan weliswaar ook de hypotheek, maar ik lag er nooit nachten van wakker. Het kwam wel zoals het kwam en als het niet kwam, dan loste het zich ook wel weer op. Die gedachte zou ik wel terug willen, maar zo werkt het helaas niet meer.

Wat ik ook vervelend vind is dat mensen nu van mij verwachten dat er keuzes worden gemaakt. Relatie, trouwen, kinderen. Het hoort. Maar ik ben nog niet zo ver. En dan zou ik wel terug willen. Naar het moment dat dergelijke vragen nog niet aan de orde waren, dat mijn bekenden gewoon ook stonden te hossen in de discotheek of bij de voetbalvereniging, dat een uur vrije tijd ook echt een uur vrije tijd zou betekenen etc.

Ik voel me nog geen 30. Ik voel me zoveel jonger. Ik ga met zoveel jongere mensen om. Zij leven nog onbezorgd en ik merk dat ik soms als moeder opsta om te vertellen hoe ze meer verantwoordelijkheid moeten nemen.

Grappig, ik kon gisteren niet slapen, omdat ik ineens weer heel graag 6 jaar oud wilde zijn. Er kwamen zulke sterke herinneringen naar boven (vakanties, buiten spelen, mijn beste vriendinnetje en haar ouderlijk huis, de zorgenloosheid in het algemeen), ik werd er gewoon verdrietig van. Ik bleef maar denken: dat komt nooit meer terug. Raar dat je ineens zo overvallen kan worden door nostalgie .

Hoe werkt dat biologische klok terwijl je geen kinderen wilt? Wat voel je dan? 

Ik ben net 30 geworden en ik vind het helemaal niks, ik weet ook nog steeds niet wat ik wil worden . Daar baal ik van, ik heb sinds een half jaar een nieuwe baan maar ook dit past niet bij mij. Ik weet gewoon echt serieus niet wat ik nou echt wil qua werk. Zo frustrerend! Want vroeger dacht ik altijd, och als ik ouder ben weet ik het vast wel en dan kan ik makkelijker keuzes maken maar nu ik 30 ben weet ik het nog niet. Wat nu?

Ik heb een jonge vriend en ik word ook altijd erg jong geschat dus qua uiterlijk merk ik er niets van dat ik ouder word, qua energie ook nog niet gelukkig. 

Kinderen wil ik niet en ik voel denk ik ook geen biologische klok.

loura schreef:Ik ben net 30 geworden en ik vind het helemaal niks, ik weet ook nog steeds niet wat ik wil worden . Daar baal ik van, ik heb sinds een half jaar een nieuwe baan maar ook dit past niet bij mij. Ik weet gewoon echt serieus niet wat ik nou echt wil qua werk. Zo frustrerend! Want vroeger dacht ik altijd, och als ik ouder ben weet ik het vast wel en dan kan ik makkelijker keuzes maken maar nu ik 30 ben weet ik het nog niet. Wat nu?

Exact dit heb ik ook, maar alleen met betrekking tot werk. Het liefst zou ik het rustiger aan gaan doen, maar de luxe die ik van mijn huidige baan heb, wil ik eigenlijk ook niet opgeven.

Verder weet ik precies wat ik wil, alleen is het niet allemaal mogelijk. Ik voel me ook nog geen 29 overigens, maar accepteer het maar wel.

Wat me in jouw OP vooral opvalt Marsy, is dat het lijkt of je ab-so-luut niet wilt wat leeftijdsgenoten willen, maar dat je je daar ook tegen probeert te verzetten. Het verzetten lijkt me vermoeiend. Ik kan het compleet verkeerd opvallen hoor, maar zo interpreteerde ik het.

Heeeeeeel herkenbaar!

@loura, bij mij betekent biologische klok voelen zonder kinderen te willen dat ik het gevoel heb dat ik op moet schieten maar eigenlijk nog helemaal geen ruimte heb/wil maken/kan maken voor kinderen in mijn leven. Mijn carrière is nog niet van de grond, mijn vriend wil sowieso nog niet, ik geniet ontzettend van mijn vrijheid (ben bang dat te verliezen) en wil mezelf nog ontwikkelen. De biologische klok roept echter 'je bent bijna 30, je kan niet blijven uitstellen'.

Verval mijn lichaam merk ik overigens niet. Ben nog net zo strak als 5 jaar geleden (misschien zelfs strakker omdat ik veel sport). Met stappen heb ik tegenwoordig wel 2 dagen nodig en ik vind uitgaan tot half 7 in de ochtend niet meer nodig. Rimpels heb ik geen last van. Word vaak 24 geschat. De zorgen heb ik opzich ook niet echt in die zin dat ik niet 's avonds op een terras ga zitten als ik de volgende dag moet werken. Wel ga verantwoordelijker met mezelf om qua voldoende slapen en gezonde eten e.d. Mijn zorgen hebben meer te maken met de arbeidsmarkt, economie e.d., vroeger maakte ik mij daar niet druk over.

Ik word 30 dit jaar. Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik 30 word. 30 past helemaal niet bij mij want ik voel me namelijk rond de 23. Nog steeds. Maar ja aan de andere kant ook mijn biologische klok gaat tikken. Ik wil ineens trouwen (waar die rare drang toch ineens vandaan komt). Ik houd het allemaal veel minder vol en dan bedoel ik doortrekken tot in de late uurtjes (ik doe het steeds minder). En bovendien vind ik 30 een rot leeftijd want je staat voor allerlei keerpunten. Voor de rest gaat het goed met mij hoor haha

Ik ben ook zo'n ouw vel;).   Word volgend jaar 30 en vind dat zo oud klinken, maar aan de andere kant ben al jaren getrouwd, twee kindjes maar het klikt echt vreselijk hahaha.

Ik zit nu ook echt in die dip. Laatste voelde ik dat het vel bij m'n billen niet meer zo strak zat dan ik dacht. Toen dacht ik al ohjee ik ben net 29 en daar gaan we met het aftakelen :laughcry:Ik heb ook echt het idee dat ik midden in een film zit van 85 minuten, dat ik nu in minuut 29 zit, voor ik het weet in minuut 80 zit en terug kijk naar mijn leven dat ik heb gehad. Alles gaat ook zó snel na het krijgen van mijn zoon. Eng gewoon!

Haha, mzcharlotte, dat is écht niet zo, dat interpreteer je verkeerd. Ik sluit me volledig aan bij wat iedereen denkt en voelt hier in het topic. Het is bijna een opluchting, zo herkenbaar zijn sommige verhalen!

Ah dit herken ik wel ja. Ik zat mij laatste te bedenken dat ik nog "maar" tien jaar heb om bijvoorbeeld kinderen te krijgen mocht dat zover komen. En dat is natuurlijk best lang. Maar omdat ik nu geen baan heb bijv en het gevoel heb dat ik stilsta komt dat soms wel even aan ofzo. En dan vooral omdat iedereen om mij heen zich lijkt te settelen, zwanger worden, trouwen, of juist reizen, stappen maken met werk enz.

En dat wil ik dan eigenlijk allemaal ook nog ervaren. Ik denk er de laatste tijd steeds meer over na waarom ik als student zijnde niet op mijzelf ben gaan wonen in een andere stad. Wat meer het avontuur aangaan, makkelijker mensen leren kennen, voelen hoe het is om dingen alleen te doen en durven. Ik voel mij daar nu ook een laatbloeier in. Dat ik nu pas los kom en dingen wil ontdekken (en dat dus in een tijd dat ik stil sta).

Eind Augustus wordt ik ook 30...
Aan de ene kant vind ik het niet zo erg, maar als ik dan terug kijk vind ik wel dat het snel is gegaan.
En vind het best wel oud klinken, verder maak ik mij er niet zo druk om.
Er zal niet veel veranderen met hoe mijn situatie nu is. Ik woon samen en heb een zoontje die eind Augustus alweer 2 wordt.

Verder zie ik wel wat de toekomst brengt. Ik probeer nu zoveel mogelijk te genieten en vooral van de kleine dingen, en mij te richten op mijn gezin.
Dit bevalt mij wel en natuurlijk heb ik wensen maar omdat het allemaal al zo hard gaat stel ik ook wat wensen uit, ik zeg... ik heb de tijd en ik geniet !!

Ik herken het nu al en ik ben pas 22

Ik heb juist veel meer energie en ben onbezorgder dan vroeger. Ik doe alleen nog maar dingen voor mezelf en niet meer omdat mijn omgeving ze van me verwacht en dat is zo bevrijdend.