Manisch depressieve ouder

Mijn moeder is een aantal keren depressief geweest en heeft daarvoor op de Paaz afdeling gelegen.
Sinds vorig jaar toen ze werd ontslagen uit het ziekenhuis is ze nooit helemaal de oude als daarvoor geworden.
Of ze heeft nergens geen zin in en komt ook nergens en slaapt veel of ze heeft zo op een dag energie voor 10 en gaat overal naar toe, koopgedrag, van alles willen doen en ze drinkt dan wel wat meer dan normaal en ze heeft sterk een eigen mening.
Zelf ziet ze dit helemaal niet.
Als ze energie voor 10 heeft met al die symptomen denk ik altijd oohhh was ze maar in een depressieve bui. Klinkt misschien heel hard maar ik vind het erg moeilijk om er mee om te gaan.
Ze wil niet naar de psycholoog.
Is het herkenbaar voor iemand? En hoe ga jij er mee om?

Het is min of meer herkenbaar voor mij, mijn vader heeft ook de diagnose manisch depressief gekregen. Al zijn de manische dagen heel schaars en niet zo extreem. Ik kan niet uit je verhaal opmaken of je nog bij je ouders woont of op jezelf? Voor mij geld het eerste en ik kan je zeggen, het is heel moeilijk. Vooral zolang jouw moeder geen hulp wil en haar ziektebeeld niet in ziet. Mijn vader heeft het nu bijna 8 jaar zonder enige vooruitgang.

Ik zou je in ieder geval advieseren proberen je moeder zo positief mogenlijk te benaderen, positieve dingen 'belonen' en negatief gedrag negeren of bespreekbaar maken. iig niet boos worden. In grote lijnen dan. Motiveer haar dingen te ondernemen, hulp te accepteren en laat haar merken dat je er voor haar bent. Denk ook aan je zelf, ook jij kan hulp krijgen in de zin van maatschappelijk werk of een praatgroep, voor advies en een luisterend oor.

Misschien heb ik nog meer advies voor je, maar iedere situatie is natuurlijk anders. Je kan misschien wel begrijpen dat het bij ons na 8 jaar behoorlijk uit de hand gelopen is.

Ik zou ook inderdaad doen wat hierboven gezegd wordt. Positief gedrag 'belonen' en negatief gedrag negeren. Vaak wordt negatief gedrag ook in stand gehouden door hoe de omgeving hierop reageert.

Lief dat je hebt gereageerd.
Ik woon nog steeds thuis. Maar ik verlang wel erg naar een plekje voor mijzelf alleen is het niet zo makkelijk om een huisje te krijgen.
Ik zie bij haar niet echt positief gedrag omdat ze met tig dingen tegelijk bezig is en geen rust heeft. Ze kan de hele wereld aan en ze regelt haar eigen dingen wel even.
Het is echt super dat ze alles weer aan kan na een mindere periode maar het allemaal TE!
Ik zit nu ook veel boven zodat ik mij even kan afzonderen van haar.

Ik herken je verhaal gedeeltelijk. Mijn moeder is ook opgenomen geweest op de P.AAZ maar heeft, helaas, nooit een juiste diagnose gesteld gekregen.

Het depressieve herken ik bij haar wel, het manische niet. Mijn moeder was alleen niet 'standaard', zij paste niet in het plaatje 'depressief' wat ze bij de P.AAZ hebben; heel de dag op bed liggen, nergens toe in staat zijn, niet voor jezelf zorgen, emotioneel zijn, enzovoorts.
Mijn moeder draaide ons hele huishouden zelfstandig en ondernam ook nog van alles maar had continue negatieve gedachten in haar hoofd, volgens mij ook een negatief zelfbeeld en wist niet hoe ze dit om moest buigen. Het frustreerde haar dat ze wist dat ze alles had om gelukkig te zijn maar dit niet kon zijn. Hier zat natuurlijk een hele geschiedenis achter en die heeft ze blijkbaar nooit goed verwerkt.

Ik vond het heel erg moeilijk om hier mee om te gaan. In de heftigste periode heb ik zowel uit als in huis gewoond. Toen ik nog uit huis woonde was ik er onbewust toch altijd wel mee bezig maar kon ik wel letterlijk even afstand nemen. De sfeer thuis was toen niet fijn en daar ben ik erg gevoelig voor. Toen ik weer thuis ging wonen zat ik hier weer midden in en dat vrat energie bij mij!
Ik wilde mijn moeder zó graag helpen maar ik wist niet hoe, dat gold ook voor mijn vader en broertje en dat is enorm frustrerend en zorgt ook voor irritaties. Je kunt je ook niet voorstellen hoe iemand die depressief is zich voelt als je dat niet hebt meegemaakt. Ik dacht dat ik dat destijds wel kon en wist toen ook wel dat mijn moeder zich écht slecht voelde maar toen ik vorig jaar 'n burn-out kreeg, begreep ik het pas écht. En zelfs toen was ik er nog lang niet zo erg aan toe als mijn moeder.

Eigenlijk zou je moeten proberen om haar juist niet te willen helpen; jij bent geen hulpverlener en die band moet je ook niet willen krijgen met je moeder. Dat is heel makkelijk gezegd, dat weet ik, want je wilt dat ze beter wordt. Maar als ik het over zou kunnen doen dan zou ik dat proberen te laten.

En let goed op jezelf! Dit is heel heftig om mee te maken en vreet waarschijnlijk energie. Probeer afstand te nemen, het liefst ook letterlijk. Maar ik begrijp dat het niet makkelijk is om aan een eigen woonplek te komen...

Heel veel sterkte!

Ha wijffie

Wat ontzettend klote allemaal.
Ik herken het helemaal.
Daar mijn moeder al jaren manisch depressief is.
Ik zelf ook de diagnose gekregen heb ( gelukkig in mindere mate)

Als ze weer rustig/normaal is in gesprek met haar gaan, dat ze echt hulp moet zoeken.
Helaas is het lastig om mensen in zo'n bui te stoppen, dat lukt eigenlijk gewoon niet.
Dus nu een gesprek over hulp zoeken heeft niet zo heel veel zin.

In zulke periodes breng ik altijd de meeste schade aan bij mensen die dicht bij mij staan.
Naderhand kan ik wel inzien dat wat ik deed echt niet door d beugel kon, maar op het moment zelf ga ik er gewoon mee door en zijn alle remmen weg.

Slaapt ze wel genoeg? Ik kan het namelijk indammen met slaapmedicatie, dat zorgt ervoor dat ik niet door draai. Slapen is nl het belangrijkste.

De hulpverlener van je moeder worden, dat is inderdaad niet wat je kan en moet willen, maar uiteindelijk toch gebeurt.
Dat is er bij wijze van spreke met d paplepel ingevoerd, gaat automatisch ( althans bij mij )
Zelfs nu ik uit huis ben, zet ik mijn moeder nog regelmatig een spiegel voor of probeer haar te activeren.
Maar ik probeer het toch ook los te laten, helaas kan je ze niet echt helpen.

Dus wat jij nu doet je even terug trekken op je kamer en het proberen los te laten, is heel goed meis. Je kan hoogstens af en toe een spiegel voor houden, niet op een veroordelende manier, maar op een betrokken manier.
Maar betwijfel op dat helpt, soms werkt het bij mij heel ontnuchterend, maar soms ga ik ook gewoon door.

Is je vader nog in de buurt? of een tante of vriendin van j moeder?
Zij zullen misschien iets meer invloed op haar hebben dan jij.

Als het echt uit d klauwen loopt ( psychose) dan kan ze opgenomen worden, maar volgens mij is dat nog niet aan de orde, als ik je verhaal zo lees.

Daarnaast zijn er groepen om te praten via ggz
Kinderen van ouders met een bipolaire stoornis.
of een cursus voor mensen met een bipolaire stoornis en hun partner/kind/dierbare.
Daar vind je herkenning en wat handvatten, info over medicatie ed

Mocht je specifiekere vragen hebben dan mag j me wel pm'en

Succes wijffie

hee sunny bedankt voor je reactie.
Gisteren is het helemaal weer uit de hand gelopen thuis.
We hebben de dokter erbij gehaald.
Die heeft haar kalmerende medicatie voorgeschreven en verder komt ze niet in aanmerking voor een crisismelding.

Wij hopen echt dat ze volgende week word opgenomen.
Zo kan het gewoon niet langer.
Ik hoop dat ik binnenkort echt op mijzelf kan wonen en dat het mij word gegunt.
In het verleden zijn er veel dingen thuis gebeurd en dan deze situatie er nog bij.
Pff ik trek dit dan echt even niet hoor.
Ik weet geneens meer hoe mijn moeder was. Klinkt hard maar het is wel zo.

Ik heb ook een manisch depressieve moeder, vorige zomer is het bij haar helemaal mis gegaan en is ze ook opgenomen.
Mijn moeder heeft er heel hard voor gevochten en is nu bijna weer de oude met behulp van medicatie (waar ze nu bijna vanaf is).
Ik hoop voor je dat je moeder snel opgenomen wordt zodat er tenminste iets gebeurt en ze misschien met medicatie kan beginnen?
Ik kan me voorstellen dat je niet eens meer weet hoe je moeder was, omdat door deze rot ziekte mensen echt totaal veranderen. Ik hoop dat je snel een plekje voor jezelf vindt en dat je moeder snel de hulp krijgt en accepteert die ze nodig heeft. Heel veel sterkte.

Ha wijffie,

Wat ontzettend moeilijk dat het uit d hand is gelopen.

Gaat t nu al iets beter zo met die medicatie? of was dat maar even 1malig?

Gelukkig is ze geen crisisgeval, al kan het desalniettemin heftig zijn.
Kan ze volgende week verlpicht opgenomen worden?

Vervelend is dat dat hulp wel onderweg is,maar niet gelijk.

Tja mijn moeder schoot "altijd"vrij snel door naar een psychose dus dan is opname noodzakelijk.
Gelukkig is dat niet bij jou moeder, dan is de weg naar herstel ïets" korter.

Sterkte meis
Waar ligt t aan dat j niet het huis uit kan?

Ja is echt balen.
Ze heeft nu kalmerende medicatie dus ze slaapt bijna de hele dag.
Morgen nemen we contact op met de psycoloog.

De reden waarom ik niet in aanmerking kom voor een huisje is omdat ik te weinig punten heb.
En ben dan vaak rond de 4e.

He,

Hebben jullie nog contact gehad met psycholoog?