Vreemdgaan / makkelijk met relatie(s) omgaan

De laatste tijd hoor en zie ik het (heel) veel om mij heen gebeuren. Mensen die het niet zo heel nauw nemen met hun relatie, en vreemdgaan, of er gewoon een volledig tweede relatie op na houden en zich daar ook totáal niet schuldig over voelen.

Gisteren had ik het er met een vriendin en mijn vriend ook over, dat we daar eigenlijk zó verbaasd over zijn! Als je een relatie aan gaat samen, dan ga je daar toch ook echt voor? En als het dus niet gaat, wat kan gebeuren, dan praat je daar toch over met elkaar, of onderneem je stappen om er bv. mee te stoppen, zodat je daarna je gang kunt gaan?

Wat denk jij over vreemdgaan?

Ik vind het zeker geen schoonheidsprijs verdienen, maar ik vind het wel iets tussen twee partners, dus als iemand met wie ik verder niet zoveel te maken heb vreemdgaat vind ik dat zijn of haar zaak en lig ik er verder niet van wakker.

En als het dus niet gaat, wat kan gebeuren, dan praat je daar toch over met elkaar, of onderneem je stappen om er bv. mee te stoppen, zodat je daarna je gang kunt gaan?

Helemaal mee eens. Mijn ouders zijn al heel lang bij elkar en daar kijk ik toch wel tegen op. Al is het wel zo, als het echt niet meer zou gaan tussen mij en mijn om wat voor reden dan ook uit elkaar te gaan. Ik zou bijv niet omdat we samen kinderen hebben daarom bij hem blijven om de kinderen een plezier te doen.
Vreemdgaan vinden wij beiden not done. Ik heb het zelf meegemaakt dat mijn eerdere partner er meerdere op na hield naast mij ... vreselijk!

Dat ben ik met je eens hoor Susan, dat het iets is tussen de twee partners, maar toevallig maak ik het momenteel van 2 mensen heel erg dichtbij mee en die vertellen ook de verhalen (van beide kanten heb ik het gehoord) en dan lig ik er niet letterlijk wakker van, maar dat doet me toch wel wat. Hoe iemand zijn leven in de war kan schoppen door met een ander te zoenen en dat raakt me dan wel op zo'n moment, vooral met een klein meisje van 8 maanden erbij.

Please .. Naaaaatuuuurlijk roept iedereen hier dat ze t nooooooit zullen doen, vrouwen die 't doen zijn onfatsoenlijk, en als vriend/man t doet schoopen ze hem er direct uit. Beide not true. Ik durf voor niemand mijn hand in 't vuur te steken.

Paper Crown schreef:Please .. Naaaaatuuuurlijk roept iedereen hier dat ze t nooooooit zullen doen, vrouwen die 't doen zijn onfatsoenlijk, en als vriend/man t doet schoopen ze hem er direct uit. Beide not true. Ik durf voor niemand mijn hand in 't vuur te steken.

Dat was ook niet mijn doel van dit topic, of je zelf wel of niet vreemd zou gaan en hoe je erop zou reageren, die topics zijn er genoeg geweest. Ik vind het van zowel een man, als een vrouw, enorm onfatsoenlijk als je het doet en enorm egoïstisch.

Ik zou overigens wel vertrekken als mijn vriend vreemd zou gaan, vertrouwen is de basis van een relatie. En andersom weet ik dat ik mijn spullen kan pakken als ik vreemd zou gaan, want mijn vriend wil dan niet verder met de relatie.

Pippa schreef:Dat ben ik met je eens hoor Susan, dat het iets is tussen de twee partners, maar toevallig maak ik het momenteel van 2 mensen heel erg dichtbij mee en die vertellen ook de verhalen (van beide kanten heb ik het gehoord) en dan lig ik er niet letterlijk wakker van, maar dat doet me toch wel wat. Hoe iemand zijn leven in de war kan schoppen door met een ander te zoenen en dat raakt me dan wel op zo'n moment, vooral met een klein meisje van 8 maanden erbij.

Ja, dat snap ik wel hoor, dat het je raakt als het in je omgeving gebeurt, want dan wordt er iemand die je goed kent gekwetst. Of soms is het ook gewoon een heel pijnlijk verhaal en dan raakt het je ook. Maar ik lees hier wel eens topics of bijvoorbeeld berichten in het biechttopic over vreemdgaan en dan zie ik sommige mensen zich enorm opwinden daarover, omdat ze zo anti-vreemdgaan zijn dat ze van het idee al helemaal boos worden, dat heb ik dan niet.

Hè, wat hoor je dan? Ik hoor dat in mijn omgeving eigenlijk nauwelijks. Pas wel een vage kennis die zijn zwangere vrouw heeft verlaten voor een ander.

Als mijn vriend vreemd zou gaan, zou ik het (in dit stadium, twee maanden relatie) moeten uitmaken. Maar ik zou het daar wel moeilijk mee hebben, want ik wil deze relatie heel graag. Als ik getrouwd zou zijn, zou ik er wel alles aan doen om de relatie weer op de rit te krijgen. Vereiste is dan wel dat hij dat ook graag wil en dat we er samen hard aan trekken.

Ik vind er eigenlijk niets van. Ik keur het in het beginsel af maar soms snap ik het. Ik zie het niet heel zwart/wit.

Ik zie het al jarenlang zo veel in mijn omgeving dat ik er niet meer van op kijk. Zowel binnen (op het oog) hele goede als hele slechte relaties, eenmalig en structureel vreemd gaan, met 1 ander of met meerdere anderen. Met spijt en zonder spijt. Ik denk er maar niet al te veel over na, anders vertrouw ik straks niemand meer.

Ik vind vreemdgaan trouwens heel erg. Ik hoop dat ik ervoor bewaard blijf.

Ik ben zelf vreemdgegaan en ik had het echt echt echt nooit van mezelf gedacht! Mijn relatie liep al een aantal maanden niet lekker. Hij kwetste me, we hadden vaak ruzie en ik irriteerde me aan hem. Ik ben toen verliefd geworden op een ander. Iemand die ik 3 keer per week zag (op het werk) dus ik kon hem ook niet uit m'n gedachte zetten. Ik probeerde het wel en even leek het te lukken maar na het overlijden van mijn oma kwam het dubbel zo hard terug. Mijn vriend had totaal geen aandacht voor me en die andere persoon op het werk wel. En toen werd ik verliefd, hadden we gezoend en voelde ik ineens allerlei dingen die ik voor mijn ex nooit heb gevoeld! 1,5 maand lang ben ik vreemd gegaan. Ik ging met hem uit eten, als mijn ex nachtdienst had ging ik een avond naar hem toe en ik ben zelfs met hem een weekend weg geweest. Ik heb een paar weken getwijfeld of ik wel de juiste keuze had gemaakt en wat de gevolgen gingen zijn. En dat vond ik eng. Ik was bang voor zijn reactie, van de reactie van mijn ouders en vrienden, wat ik met de spullen van ons huis moest doen etc. Ik had het gelijk uit moeten maken met mijn ex toen ik gevoelens kreeg voor een ander maar ik was te laf dit geef ik eerlijk toe. Ik ben nu nog steeds met die man waarmee ik toen ben vreemdgegaan en we hebben samen een prachtige zoon gekregen en ik heb toen raar maar waar de juiste keuze gemaakt. Ik ben op m'n gevoel afgegaan en ik ben er niet trots op hoe ik het heb gedaan maar ik ben wel blij dát ik het heb gedaan want anders zat ik hier nu niet

Niet quoten ajb

Ik heb er dus gemengde gevoelens over om even antwoord te geven op jou vraag Pippa.

Rood – een vriendin van mij gaat met een collega, die al jaren getrouwd is & kinderen heeft. Een collega van mij gaat met een man die al jaren getrouwd is, haar niet wil verlaten, maar mijn collega graag voor erbij wil houden. Zij doet het vervolgens met de vriend van haar broer voor erbij. Een vriendin van mij gaat vreemd, heeft een baby van paar maanden, ze gaan het weer proberen (deed de jongen voor de kleine) en hij vindt haar vervolgens wéér met dezelfde vent. Een vriendin van mij is vreemdgegaan omdat ze veel aandacht van die jongen kreeg – voelt zich schuldig, maar wil het haar vriend niet vertellen omdat ze graag bij hem wil blijven.

Razz - Ik zal je niet quoten! Ik kan me jouw situatie wel voorstellen, al zou ik het zelf niet kunnen. Ik heb in dezelfde situatie gezeten, toen ik jonger was, en heb het toen, hoe moeilijk ook (ik woonde niet samen, dat niet) éérst uitgemaakt en toen een paar dagen daarna ben ik met mijn collega verder gegaan, en toen voelde ik me al schuldig, al was ik gewoon vrijgezel op dat moment.

Pippa schreef:De laatste tijd hoor en zie ik het (heel) veel om mij heen gebeuren. Mensen die het niet zo heel nauw nemen met hun relatie, en vreemdgaan, of er gewoon een volledig tweede relatie op na houden en zich daar ook totáal niet schuldig over voelen.

Gisteren had ik het er met een vriendin en mijn vriend ook over, dat we daar eigenlijk zó verbaasd over zijn! Als je een relatie aan gaat samen, dan ga je daar toch ook echt voor? En als het dus niet gaat, wat kan gebeuren, dan praat je daar toch over met elkaar, of onderneem je stappen om er bv. mee te stoppen, zodat je daarna je gang kunt gaan?

Wat denk jij over vreemdgaan?

Dat is vrij simpel gedacht, vaak willen mensen liever niet vreemdgaan, komen ze toch iets tekort, worstelen en praten ze een lange tijd en verandert er niets, intussen zitten ze steeds vaster door huis, kinderen, gezamenlijke sociale kring, en werken ze zichzelf vast en gaan uiteindelijk vreemd. Omdat ze ook hun huis of kinderen niet kwijt willen, en hun partner ook niet. Maar ondertussen wel in een crisis zitten.

Maar weinig mensen besluiten van de ene op de andere dag dat ze vandaag eens lekker vreemdgaan en maar weinig mensen voelen zich niet schuldig. Dat gaat vaak geleidelijk, steeds een stapje verder.
En natuurlijk is het fout en natuurlijk zijn er betere oplossingen, maar mensen kiezen niet altijd de betere oplossing, daarvoor zijn het mensen.

Vroeger gebeurde het ook heel erg veel, maar daar praatte niemand over. Tegenwoordig met internet en anoniem zijn op internet wil iedereen toch wel zijn of haar verhaal doen.

Wat gebeurt, dat gebeurt, maar ik blijf er wel bij dat je er volledig zelf bij bent. Dus ookal zit je in een flow, er zitten tussen het moment van spanningsopbouw en het moment dat je daadwerkelijk iets doet wat een grens overschrijd, echt honderdduizend momenten waarin je je kunt bedenken. Ik zeg altijd, gevoelens kun je niet sturen, maar wat je ermee doet, wel.

Ik snap overigens datingsites zoals Second Love niet zo. Altijd als ik die reclame zo op tv zie word ik er een soort naar van, alsof het maar de normaalste zaak voor de wereld is, ofzo.

Ik ken er in ieder geval ook heel veel, en het worden er steeds meer. een keertje op je 20e met een ander zoenen vind ik niet echt vreemdgaan, maar ik ken zat stellen van in de 30 en 40 waarbij vreemdgaan is voorgekomen of nog voorkomt. Allemaal met een verhaal, en ik snap meestal beide kanten. Het is niet goed en niet netjes, maar ik vind er vanuit gaan dat je 40 jaar monogaam gaat zijn ook een beetje naïef soms. Het gaat niet 40 jaar rozengeur en maneschijn zijn, er komen lastige tijden waarin je jezelf en elkaar soms kwijtraakt, je staat niet altijd even sterk in je schoenen en dan maken mensen weleens verkeerde keuzes.

Ik snap dat wel, als je monogaam bent ben je voor seks en intimiteit van elkaar afhankelijk, stel nou dat de één zegt 'dat zal best, maar ik doe het niet meer met jou, ik zorg voor het inkomen/huishouden/de kinderen/ons sociale leven, maar intimiteit en seks, dat schaffen we af, dat wil ik niet meer, maar jij mag het ook niet met een ander, want jouw behoefte aan intimiteit en seks vind ik niet zo belangrijk. Dus ik doe het niet, en jij mag ook niet ,al zijn we verder nog zulke dikke vrienden'
Dan schendt diegene in mijn ogen al een afspraak, want je zegt als je een monogame relatie hebt, dat je oog zult hebben voor elkaars behoeftes. En als je daar dan eenzijdig de stekker uit trekt veroordeel je de ander daarmee tot een leven zonder seks en intimiteit.
En die ander wil jou niet kwijt, de relatie niet kwijt, de sociale kring en het huis niet kwijt, en de eerste paar jaar is dat nog wel vol te houden, maar dan kom je toch in een soort rare patstelling terecht en kan ik me best voorstellen dat je vreemdgaat om te zorgen dat je er zelf niet aan onderdoor gaat, of makkelijk in de verleiding komt.

En dan ben je als vreemdganger opeens de lul of het kutwijf, terwijl je partner dan al jaren geleden is begonnen met het schenden van de afspraken over monogame relaties.

Lennox - dat vind ik ook inderdaad, flirten oid kan, maar het moment om toch met iemand te zoenen, of (nog veel) meer te doen, ben je wel volledig bij. En ik kan het me gewoon zelf niet voorstellen, omdat ik er ook niet voor open sta, om op zo'n manier contact met iemand te hebben.

Daarom open ik ook dit topic, om het van een andere kant te bekijken, zoals Artemis het uitlegt.

De situatie die jij schetst is een situatie die in mijn omgeving voortkomt Artemis. En de vrouw schetst inderdaad die situatie, maar dan vind ik het nog niet kunnen dat hij geen moeite doet om erover te praten, of noem maar op, maar het met een ander doet al een jaar lang. En dan niet alleen maar seks, maar ook mee naar verjaardagen, mee met haar kinderen, gewoon een volledige relatie. Ik vind gewoon niet dat je zoiets kan maken.

Ik kon me dat ook nooit voorstellen, ik heb altijd exact hetzelfde geroepen, en hoewel ik nooit stiekem heb gedaan: op het moment dat de hormonen flink aan het werk zijn had ik niet heel erg het idee dat ik een bewuste keus maakte, achteraf zag ik dat wel weer, op dat moment wilde ik maar één ding, en de rest deed er even niet meer toe. Daar ben ik behoorlijk van geschrokken omdat ik normaal vrij rationeel ben en hier altijd heel stellig over was: verliefdheid kan je overkomen, wat je ermee doet heb je in de hand.
Dat bleek anders te zijn, ik was er iig niet tegen bestand en achteraf snap ik geen hout van mezelf, maar verliefdheid wordt niet voor niets vergeleken met ontoerekeningsvatbaar zijn. Je ziet dingen gewoon écht niet helder meer. Je kunt jezelf opeens wijs maken dat je relatie niets meer voorstelt, dat je beter weg kunt gaan, enzovoorts, en daar achteraf niets meer van snappen.

Maar, hoe heb je dat opgelost, om het zo te zeggen? Ineens zag je het rationeel voor je, kon je er open over zijn? En schaamde je je toen enorm, of dat niet?

Ik zie het ook veel en ik snap het ook gewoon niet. Nou ja, misschien dat ik het ergens wel snap, theoretisch gezien zeg maar. Maar het druist zó tegen mijn gevoel in..

Artemis schreef:Dat is vrij simpel gedacht, vaak willen mensen liever niet vreemdgaan, komen ze toch iets tekort, worstelen en praten ze een lange tijd en verandert er niets, intussen zitten ze steeds vaster door huis, kinderen, gezamenlijke sociale kring, en werken ze zichzelf vast en gaan uiteindelijk vreemd. Omdat ze ook hun huis of kinderen niet kwijt willen, en hun partner ook niet. Maar ondertussen wel in een crisis zitten.

Maar weinig mensen besluiten van de ene op de andere dag dat ze vandaag eens lekker vreemdgaan en maar weinig mensen voelen zich niet schuldig. Dat gaat vaak geleidelijk, steeds een stapje verder.
En natuurlijk is het fout en natuurlijk zijn er betere oplossingen, maar mensen kiezen niet altijd de betere oplossing, daarvoor zijn het mensen.

Mooi gezegd. Ik ken alle 3 ( )de kanten van de medaille. Mijn ex ging 4 jaar lang vreemd, ik ben eens vreemd gegaan en ik was eens degene waarmee werd vreemdgegaan). Ik ben daar heus niet trots op ofzo maar ik ga me daar ook niet de rest van mijn leven schuldig over voelen. Ik zie alle 3 de dingen wel als fouten die ik heb gemaakt (waarvan de eerste het bij mijn ex blijven was).

Ik denk dat iedere zonder jarenlange sleur, slapeloze maanden door kinderen en daardoor chagrijnige partners, weinig verleiding in de omgeving hebbende persoon makkelijk praten heeft.


Het is zo heerlijk makkelijk om zwart wit te denken, goed en fout. Mensen te veroordelen.