Ik hou niet van mijn vader.

Bedankt hè, trut.

Wat vervelend dat je vader en jij zo'n slechte band hebben. Ik kan je niet vertellen hoe je weer van je vader kunt gaan houden. Ik hou ook niet van mijn vader, hij is vertrokken voor een andere vrouw toen ik 2 was en heeft daarna ook vanalles gelogen en bedrogen. Ik denk dat het een emotioneel afweermechanisme is, om niet steeds teleurgesteld en verdrietig te worden van die man.

Wat naar voor je... Ik kan me wel voorstellen dat je hier heel negatief van wordt. Weet hij van zichzelf dat hij eigenlijk heel vreemd en fout bezig is door zo veel te liegen? Heb je hem dat duidelijk gemaakt en weet hij dat jij je irriteert aan hem? Misschien als hij meer rekening houdt met jouw gevoelens, dat hij dan jouw hart weer voor zich kan winnen?

Heftig pop. Het lijkt me heel moeilijk om zo tegenover je vader te staan.
Ik denk dat je ergens, heel diep, echt wel van hem houdt. Je sluit je daar nu gewoon voor af zodat hij je niet meer kan raken. Je hebt geen vertrouwen in hem. En zolang hij niets doet om dat vertrouwen terug te winnen zul jij je zo blijven voelen. Tenminste, dat denk ik...

Kun je er niet met je moeder over praten? Of met hem zelf?

Ik heb nu al een paar keer gewoon gezegd, 'Je liegt en bedriegt, stop ermee, 't is niet nodig', maar ik denk echt dat-ie gewoon ziek is en 't daarom niet kan tegenhouden of zo..

Op zich kan ik er wel met mam over praten, maar goed, zij is natuurlijk met een reden al ruim 20 jaar gescheiden van 'm en vindt 't soms ook jammer dat ze een kind met 'm heeft, omdat ze nu nooit helemaal van 'm af is...

Je noemt zowel icm de hersentumor als met de scheiding van je ouders de termijn van 20 jaar. Hangt een en ander misschien met elkaar samen? Daarmee bedoel ik: is zijn gedrag door/na zijn hersentumor veranderd, of vertoonde hij dit gedrag voor die tijd ook al? Dat kun je zelf natuurlijk niet beantwoorden, maar je moeder misschien wel.

Ik denk dat je jezelf te kort zou doen als je, zoals je zelf zegt, genoegen zou nemen met zijn flaws... Jij wordt ook ouder en gaat je eigen keuzes maken. Ik heb 3 nichtjes met precies zo'n vader als jij en zij zijn keer op keer teleurgesteld. Mijn oudste nicht heeft toch nog eens contact met haar vader gezocht (en vond toen mij haha) maar uiteindelijk kwam het er toen op neer dat hij zijn kleinkinderen allerlei dingen ging beloven en hun ging teleurstellen. Dat heeft bij haar de deur dicht gedaan, nu hoeft ze hem niet meer te zien en spreekt ze hem nog een heel enkele keer via FB. Maar het gevoel voor hem heeft zij dus ook nooit gehad. Te veel teleurstellingen zullen je gevoel tegenover iemand toch ook logischerwijs afzwakken. Ik zou me daar niet al te schuldig over voelen, als ik jou was want wellicht kan hij er niet veel aan doen (blijkbaar is hij nu eenmaal zo), het doet jou wel keer op keer pijn. Waarom zou jij daar voor moeten kiezen? Omdat het je vader is? En jouw geluk dan? Het is ook vrij logisch dat je hem niet meer zo gelooft als hij negen van de tien keer liegt. Als ik jou was zou ik het contact oppervlakkig houden, ik zou zelf ook niet meer teleurgesteld meer willen worden.

Ik hou ook niet (meer) van mijn vader.
Al zou hij voor m'n neus door een auto worden overreden dan rij ik gewoon door.
Na alles wat hij ons geflikt heeft, vind ik het eigenlijk niet gek.

Maar door alles wat jouw vader gedaan heeft, al dat liegen (ken het!) maakt dat je hem niet vertrouwd en hij het er zelf ook wel naar gemaakt heeft.. Ik vind het een beetje 'eigen schuld', maar ik ben daar heel makkelijk in geworden.

Probeer erin te berusten dat scheelt vaak al heel veel en wie weet zoek je zo nog wat meer en makkelijker toenadering ook!

Stom wijf.

Krijg t op Mn tel niet voor elkaar om een smiley te plaatsen, maar wil je een dikke knuffel geven!!