Mijn zelfdestructieve vader

Alcoholist, trombosebenen, hij houdt vocht vast en is in het bezit van slechts één nier, een slechtwerkende lever en hij heeft enorm overgewicht. Zijn hart heeft vandaag of gisteren besloten er geen zin meer in te hebben. Zijn hart is gaan fibrilleren en eigenlijk moet hij worden opgenomen. Dit weigert hij.

Ben ik dan erg hard als ik hoop dat hij gewoon snel het loodje legt? Ik begrijp dat dit heel hard is en vreselijk klinkt voor alle meiden die hun vader nog graag (gezond) zouden willen hebben, maar mijn hele familie lijdt al jaren zo erg onder mijn vader en zijn gedrag en de daaruit voortvloeiende problemen. Ik kan niet meer

Ik ken de voorgeschiedenis natuurlijk niet, maar als ik dit zo lees, dit kleine stukje, dan vind ik je niet hard en snapt ik het ook wel.

Wat is de reden dat hij zich niet op wil laten nemen?
Koppigheid? Het "fijn" vinden dat mensen zich op hem druk maken?

ik kan me goed voorstellen dat genoeg genoeg is.

Herkenbaar... Mijn vader is precies zo. Is al twintig jaar niet naar een arts of tandarts geweest. Terwijl hij jarenlang gerookt heeft, en nu hoest als een gek. Hij heeft een hoge bloeddruk overal wel pijn, kan moeilijk lopen. Vertoont symptomen van diabetes. En zo kan ik nog wel even doorgaan... En ondertussen maar zeuren en klagen of heel stoer roepen dat ie al zolang geen huisarts nodig heeft gehad... Yeah Right. Hij wordt binnenkort 70 en als ie zo doorgaat haalt de 75 waarschijnlijk niet eens. Hij is zo bang, koppig en eigenwijs. Ik verwacht elk moment dat ie neervalt met een hartaanval zodat ik 112 moet bellen of dat ik hem op een ochtend dood in z'n bed vind. En dat terwijl hij het ultieme voorbeeld heeft gehad van wat er kan gebeuren als je niet goed voor jezelf zorgt: mijn moeder. Ze had al een aantal operaties ondergaan, bleef stug doorroken en drinken, zorgde niet goed voor zichzelf en ontweek ook artsen en nu leeft ze niet meer. Ik begrijp mijn vader gewoon niet...

Ik snap dus een beetje hoe het voelt om iemand te zien die zichzelf zo overduidelijk naar de vernieling helpt en er niets aan wil doen. Sterkte!

Ik denk niet dat dat zo hard is om te denken. Nog los van het feit dat hij zichzelf op deze manier alleen maar in de weg zit, is het voor jullie als familie, voor jou als dochter ook killing om steeds maar weer die zorgen om je vader te moeten hebben, die boosheid te voelen bij elke keer als blijkt dat hij weer een stap dichterbij het onherstelbaar verkloten van z'n lichaam is.

Sterkte

Waarschijnlijk zal zijn dood ook een soort rust met zich meebrengen voor jou en je familie. geen zorgen meer over zijn gezondheid, zijn gedrag etc. dus ik denk dat ik je uitspraak wel snap. sterkte het lijkt me een hele nare situatie.

Natuurlijk wens ik mijn vader niet dood. Hij is alleen door de jaren heen steeds dieper weggegleden en inmiddels op het punt beland dat zijn alcoholverslaving belangrijker is dan zijn familie en zijn gezondheid.