Schrijven met een gevangene

Ik was net op een ander forum een uitgebreid topic aan het lezen over "schrijven met een gevangene", meerdere schreven daar met een gevangene (meeste uit de U.S.) waarvan ze de personen op een site uit kunnen kiezen om vervolgens een schrijf contact te gaan onderhouden.

Wat vind jij daar nou van? En.. heb je het zelf al eens gedaan?

Ik heb het nooit gedaan, vroeger wel eens overwogen. Op onze school werd er toen heel veel aandacht aan besteed. Uiteindelijk niets mee gedaan.

Geef mij mijn vaste penvriendinnen maar, daar heb ik een beter gevoel bij .

Ik heb het wel eens overwogen, schrijven met iemand op death row. Maar het houdt me toch tegen om met mensen te schrijven die iets verschrikkelijks gedaan hebben.

Een penvriendin van mij heeft het trouwens wel een tijdje gedaan.

Ik heb het gedaan, denk ik twee jaar. Mensen in mijn omgeving vonden het wel eng. Maar het gaat via een speciaal bureau. Waarbij alleen mijn adres bekend was. En ik schreef inderdaad met gevangenen in de USA, zelfs een in de dodencel. Natuurlijk die mensen zitten er niet voor hun zweetvoeten. Maar, ik weet wel hoe vervelend het is, als je opgesloten zit. En je leert sommige gevangenen van een andere kant kijken. We hadden het nooit over wat ze gedaan hadden. En het ging meer over hobby's, wat hun bezig hield, hoe hun cel eruit zag. Ik schreef daarin tegen weer over spreekwoorden die wij in Nederland gebruikten, of andere gebruiken. Zonder ooit mijn eigen woonplaats te verraden. En ik gebruikte wel een andere naam onder aan de brief. Voor de rest was ik mezelf. Helaas kon ik het toen niet meer opbrengen. Want je moet wel de stichting betalen, je postzegels, enz en ik had de puf niet meer. Omdat het Engels was. Nou is Engels niet zo n groot probleem voor mij, maar voor de spraakherkenning wel. Maar ik heb het nooit moeilijk of lastig gevonden.. Maar neemt niet weg dat de omgeving wel bang was.

Ik wilde het vroeger heel graag. Ik ben altijd gefascineerd geweest door alles wat met gevangenissen te maken heeft. Maar ik mocht het niet van mijn ouders.
Nu zou ik het eigenlijk niet meer willen. Wel om te lezen en leren over het leven daar, maar ik geloof dat ik er veel te veel emotioneel bij betrokken zou raken.

Dat las ik inderdaad op dat andere forum ook, de meiden zelf waren na de 3e en 4e brief niet meer bang, maar hun omgeving wel, zaten ook nog vrij jonge meiden tussen die nog thuis woonden. Zij deden dat via een site, waar je je zo in kan schrijven. Via welk bureau deed jij dat? Hoelang heb je met hem geschreven?

Ik heb het wel overwogen. Ik snap ook niet zo goed waarom dat eng zou zijn. Net alsof als je iemand een brief schrijf, diegene opdracht gaat geven om jou iets aan te doen. Of dat ie je zelf iets aan gaat doen zodra hij vrij komt. Lijkt me niet echt realistisch.
Ik zou het nog steeds wel willen, maar mijn leven is daar op het moment niet stabiel genoeg voor/ik heb er geen tijd voor. Misschien later wel, het lijkt me nog steeds echt leuk om te doen.

Babydoll schreef:Dat las ik inderdaad op dat andere forum ook, de meiden zelf waren na de 3e en 4e brief niet meer bang, maar hun omgeving wel, zaten ook nog vrij jonge meiden tussen die nog thuis woonden. Zij deden dat via een site, waar je je zo in kan schrijven. Via welk bureau deed jij dat? Hoelang heb je met hem geschreven?

stichting inside outside, ik heb twee jaar met hem geschreven, want hij heeft twee jaar moeten wachten op de dood. Die zijn gevolgen waren voor zijn daad. En daarnaast nog drie gevangen gehad, die eerder aan hun eind kwamen. En eentje waarbij hij onschuldig vast zat. Hij had het niet gedaan. Heb ongeveer 3 jaar geschreven.

sterremaan schreef:

Babydoll schreef:Dat las ik inderdaad op dat andere forum ook, de meiden zelf waren na de 3e en 4e brief niet meer bang, maar hun omgeving wel, zaten ook nog vrij jonge meiden tussen die nog thuis woonden. Zij deden dat via een site, waar je je zo in kan schrijven. Via welk bureau deed jij dat? Hoelang heb je met hem geschreven?

stichting inside outside, ik heb twee jaar met hem geschreven, want hij heeft twee jaar moeten wachten op de dood. Die zijn gevolgen waren voor zijn daad. En daarnaast nog drie gevangen gehad, die eerder aan hun eind kwamen. En eentje waarbij hij onschuldig vast zat. Hij had het niet gedaan. Heb ongeveer 3 jaar geschreven.

Die stichting bestaat niet meer zie ik.

Jeetje dat is ook wat, je 'leeft' eigenlijk als het ware naar die ene datum toe, tot zijn einde, spraken jullie daar ook over in de brieven? En hoe voelde je je toen hij eenmaal gestorven was?

Waarom zou je dan 'bang' moeten zijn? Ze weten je adres toch niet? En daarbij, al wisten ze dat, ik zou er nog niet direct bang van worden.

Ik zou het wel doen, gewoon omdat het prettig kan zijn om wat normaal menselijk contact te hebben, maar vaak zijn ze toch op zoek naar een relatie ofzo, en dat vind ik niet iets. Daarbij heb ik al wel genoeg te maken met (ex)gedetineerden en wil ik dat in mijn privéleven niet, ik ben bang dat mijn wereldbeeld dan echt naar de kl*ten gaat

Maar ik geloof niet dat dat iets is om bang voor te zijn. Ik ben op mijn werk ook zelden bang, wel op mijn hoede meestal, maar ook vaak niet hoor. Ik ben vrij naïef en ik zou niet weten waarom iemand mij per se iets aan zou willen doen zonder reden.

Babydoll schreef:

sterremaan schreef:

Babydoll schreef:Dat las ik inderdaad op dat andere forum ook, de meiden zelf waren na de 3e en 4e brief niet meer bang, maar hun omgeving wel, zaten ook nog vrij jonge meiden tussen die nog thuis woonden. Zij deden dat via een site, waar je je zo in kan schrijven. Via welk bureau deed jij dat? Hoelang heb je met hem geschreven?

stichting inside outside, ik heb twee jaar met hem geschreven, want hij heeft twee jaar moeten wachten op de dood. Die zijn gevolgen waren voor zijn daad. En daarnaast nog drie gevangen gehad, die eerder aan hun eind kwamen. En eentje waarbij hij onschuldig vast zat. Hij had het niet gedaan. Heb ongeveer 3 jaar geschreven.

Die stichting bestaat niet meer zie ik.

Jeetje dat is ook wat, je 'leeft' eigenlijk als het ware naar die ene datum toe, tot zijn einde, spraken jullie daar ook over in de brieven? En hoe voelde je je toen hij eenmaal gestorven was?

Ja, je leeft inderdaad met degene mee tot aan de dood aan toe. En hoe ik mij daar onder voelde verdrietig. Ik ben geen voorstander van de doodstraf. Aangezien ik dus ook een gevangene heb meegemaakt die, dus niet strafbaar was aan het gepleegde feit. Plus, dat ik vind dat je eigenlijk zelf net zo slecht bezig bent als wat die gevangene heeft gedaan. We spraken nooit over wat degene dan gedaan had. Maar wel dat hij op zag tegen de dood. Of juist niet. Dat hij het als verlossing zag. En dat hij nu toch al in de hel leefde, dan zou de hel waar hij heen zou gaan, wel net zoiets zijn. Maar dan maakte hij het niet meer bewust mee. Schreef een van de gevangenen. En soms ging het hoe macaber het klinkt over wat moet ik als laatste maaltijd nemen. En een iemand sprak wel zijn angsten uit. En als je dan nagaat wat een misselijk makende details hun daad bevatte, dat ze zich dan een klein jongetje voelde. Dus, ja het maakte mij ook verdrietig. Maar je kon dit ook altijd kwijt bij de stichting. En je maakt al van te voren een keuze om juist met deze groep gevangenen te schrijven.. Neemt niet weg, dat het erg verdrietig is wat er gebeurd.

Sterremaan, in brieven zullen ze toch meestal zeggen het niet gedaan te hebben? Want zolang ze ontkennen kunnen ze hun straf aanvechten, dus ik denk dat mensen die toegeven schuldig te zijn vrij zeldzaam zijn.

Ze weten je adres wel, die schrijven ze zelf op de envelop. Bijna iedereen die hen schrijft mailt de brief, die wordt vervolgens uitgeprint met jouw adres daarop. Maar goed, ik denk niet dat die mensen na hun jarenlange straf een reisje naar Nederland gaan boeken om jou wat aan te doen of je de liefde te verklaren onder aan je balkon.

Van de ervaringen die ik heb gelezen praten ze juist wel over de misdaad Artemis, ze vinden het juist fijn om erover te praten.

Een vraag: Waarom zou je dat in vredesnaam willen? 99% zit er niet voor niks.

Van wat ik op het andere forum lees is dat ze iets willen betekenen voor de mensen daar, omdat die 23uur op een dag in die kleine cel zitten.

http://forum.ellegirl.nl/showthread.php?641458-Write-a-prisoner/page1

Hier staan veel ervaringen op.

Er is hier trouwens onlangs nog een topic over geweest: Topic

Artemis schreef:Sterremaan, in brieven zullen ze toch meestal zeggen het niet gedaan te hebben? Want zolang ze ontkennen kunnen ze hun straf aanvechten, dus ik denk dat mensen die toegeven schuldig te zijn vrij zeldzaam zijn.

Artemis, bij mij hebben ze dat nooit gedaan, plus dat de brieven gecheckt werden voordat ze aan mij verstuurd werden. Bij mij ging het vaak over, geloof, hobby's, dingen van Nederland, of wat er nu anders was in de USA, of je kreeg een tekening die ze hadden getekend. Je moest ook betalen voor inside outside, omdat zij dus de brieven na keken, en de goede adressen erop zette, hierdoor was het compleet veilig, inmiddels is deze stichting er niet meer. Maar omdat ik zelf natuurlijk niet noodgedwongen opgesloten zat, maar wel weet hoe belangrijk het is om een brief en kaart te krijgen. Ben ik het gaan doen. Maar ik kan mij ook goed voorstellen, waarom jij het niet wilt, als je er op je werk al mee geconfronteerd word.

Ik heb zelf ook een tijdje overwogen om dit te doen, een vriendin deed dit via writeaprisoner.com, je kunt daarvan ook precies zien wat ze gedaan hebben en wanneer ze vrijkomen, zij heeft toen specifiek gekozen voor iemand die niet meer vrij zou komen. Ik heb het uiteindelijk toch niet gedaan omdat ik me er niet helemaal goed bij voelde en ik ergens "eng" vind, maar ik blijf er altijd nog wel over twijfelen.