Weleens iemand zien sterven?

Ja op mijn werk een aantal keer.

Gelukkig nog nooit familie, denk niet dat ik dat aankan. Heb nog steeds verdriet over het overlijden van mijn oma, terwijl dit al 2,5 jaar geleden is.

Ja, mijn schoonmoeder. Verschrikkelijk, maar ik ben er toch wel blij om dat ik deze keuze heb gemaakt.

Ja, 1 keer, mijn opa. Inmiddels volgende maand alweer 5 jaar geleden, maar het staat me nog bij als de dag van gisteren. Hij was al een paar jaar ziek, het ging steeds slechter en de kanker zaaide steeds verder uit. Op een gegeven moment zijn 's nachts zijn darmen geknapt, en zag het er eigenlijk heel slecht uit. In de loop van de (dinsdag)ochtend krabbelde hij ineens weer op, en kreeg hij weer praatjes. Toch ging het uiteindelijk steeds slechter, en donderdagavond werd hij comateus. We hebben toen gewoon steeds bij hem gezeten, met/tegen hem gepraat enzo, en lichamelijk was hij er nog bij maar verder niet meer. Uiteindelijk is hij zaterdagavond overleden, ik weet eigenlijk niet meer precies wie er allemaal bij waren, mijn ouders, mijn oma en ik in ieder geval. Volgens mij ook mijn oom en tante, broer en zusje weet ik niet zeker meer.
Het was heel raar om te horen, van de thuiszorg hadden ze ons wel voorbereid hoe het zou gaan, de ademhaling gaat stokken, met steeds langere tussenpozen, en uiteindelijk stopt de ademhaling helemaal. Maar het was wel raar en eigenlijk ook wel een beetje eng om dat te horen, je bent haast geneigd om zelf mee te gaan happen naar adem.

Samen met mijn ouders en oom en (eigenlijk ex-)tante heb ik veel geregeld mbt de crematiedienst, bloemen en dat soort zaken. Maar later ook de persoonlijke administratie enzo. Mijn oma heeft zich er eigenlijk weinig mee bemoeid, die was er ook eigenlijk niet bij. Is ook een tijdje opgenomen geweest omdat ze zelf niet meer wilde, eigenlijk was ze niks/nergens zonder mijn opa. Gelukkig is ze niet lang opgenomen geweest en gaat het nu best ok met d'r, maar ook dat heeft er flink ingehakt.

Wat ik wel eens moeilijk vind, in maart 2006 is mijn opa overleden, en in juni 2006 kreeg ik iets met mijn vriend. We gingen samenwonen, kochten een hondje, ik studeerde af, we kochten een huis en nog een hond, daar is hij allemaal niet bij geweest. Soms kan ik hier nog best flink om huilen, nu ook als ik dit zo typ, ook omdat het 'jubileum' er weer bijna aan zit te komen. Mijn opa was een geweldige man, echt de allerbeste opa die je je maar kunt bedenken, en vaak mis ik hem nog iedere dag.

Een hele poos na zijn overlijden kreeg ik van mijn oma geld, hiervan heb ik een tattoo laten zetten, het Chinese teken voor opa, zo is hij nog altijd bij me. Heb ook een assierraad, maar die draag ik nooit. Neem 'm wel mee in mijn tas bij belangrijke dingen. Beetje weird misschien

*edit* sorry beeeetje lang verhaal

Ja, ik heb de oma van mijn vriend zien sterven. Ik vond het eigenlijk wel heel naar om te zien hoe ze stierf, maar het voelde ook wel goed, omdat ik wist dat ze haar familie erbij wilde en iedereen (is maar een kleine familie) was er en toen was het voor haar goed en is ze stilletjes heengegaan.

Hoe gaat zoiets? Ja, leuk om te zien is het sowieso niet. Ze heeft nog een paar keer gelachen, daarna hebben ze haar nog op haar zij gedraaid en toen ging het heel snel. Ze kreeg het héél moeilijk met ademen, ze moest echt happen naar lucht, vreselijk om te zien.

Ik heb wel al een aantal dode mensen gezien. Mijn eigen opa was het moeilijkste om hem dood te zien, wellicht ook omdat het zo onverwacht is gegaan.

Gelukkig nog nooit.

Ik heb nog nooit iemand zien sterven. Wel heb ik een aantal overleden mensen gezien, waaronder mijn neefje, een oud-klasgenoot en de moeder van een (toen) goede vriendin. Zij was bij haar moeder toen ze overleed en omschreef haar laatste adem als een harde kreun, alsof ze letterlijk de laatste adem uitstootte. Ik weet niet of ik het aan zou kunnen om iemand die ik zo liefheb te zien sterven.

Niet echt zozeer het moment dat ze overleed, (mijn moeder overleed namelijk in de operatiekamer) maar wel alle momenten daarvoor, want me ook zeer heeft aangegrepen.
Want ik me ook altijd zal blijven herinneren, is het moment waarop we te horen kregen dat mijn moeder overleden was. Ik wilde hierna mijn vriend bellen, en liep de kamer uit om naar de gang te lopen om daar mijn vriend te bellen. Op het moment dat ik de kamer uitliep, kwamen ze net met een bed voorbij rijden, waar iemand op lag met een wit laken over zich heen. Mijn moeder zeer waarschijnlijk. Ik voel me nog steeds heel erg naar als ik hieraan terugdenk dat ik dit gezien heb.

Nog nooit!

MamaRosa,

Mijn oma vandaag bijna, heel onverwacht.. Maar uiteindelijk is ze weer een beetje opgekrabbeld en hopelijk gaat ze het redden..

Ik vind het verschrikkelijk want in mijn omgeving is nog nooit iemand overleden..

Ik heb mijn oom zien sterven. Hij had een hersenbloeding gehad en lag in coma. Zijn broers en zussen waren die dagen allemaal langs geweest om bij hem te waken. Toen de artsen zeiden dat het nog wel een paar weken kon duren (en dat hij misschien wel weer wakker zou worden,dus alle andere familieleden waren ff naar huis) zijn mijn zus, mijn nichtje en ik naar hem toegegaan. Hij maakte opeens hele rare geluiden. Ik ben in paniek een zuster gaan halen en toen we terug kwamen maakte hij nog 1x een heel raar geluid en was het over. Ik heb er nog maanden nachtmerries van gehad.

We waren net 10 minuten te laat toen onze zoon overleed. Ik heb hem nog wel zelf gewassen en uren met hem in mijn armen gezeten. Toen hij opgebaard lag haalde ik hem er ook regelmatig uit om hem te wiegen zoals ik altijd deed. Andere dode mensen durf ik neit eens naar te kijken maar bij hem kon ik me op de een of andere manier niet voorstellen dat hij echt dood was en dat vond ik dus ook totaal niet eng.

Mijn moeder lag in het ziekenhuis en het ging niet goed. Net op het moment dat het niet goed ging, ging ik de gang op en toen is ze overleden. Daarna ben ik wel weer naar haar toe gegaan terwijl mijn vader zei dat hij niet wist of dat verstandig was.

Door mijn werk (verpleegkundige) heb ik al regelmatig met de dood te maken gehad.
Zowel met mensen die stervende waren als mensen die al overleden waren.
Wennen zal het nooit, maar het wordt er wel elke keer iets makkelijker op doordat je een beetje weet wat het is en wat er kan gebeuren.

Ja, helaas wel. Ik was erbij toen mijn vader een paar maanden geleden euthanasie heeft laten toepassen na een heftig ziektebed

ik zie regelmatig mensen die sterven door mijn werk, maar moet eerlijk zeggen dat me dat minder doet dan familie.
misschien is dat wel doordat je een professionele relatie met die mensen hebt.

en ik heb mijn vader zijn laatste adem uit zien blazen en moet zeggen dat was afschuwelijk.
beeld staat nog op me netvlies gebrand, ondanks dat het nu twee jaar geleden is.

mamarosa

Ja mijn oma, dat vergeet ik nooit weer. Was wel bijzonder dat al haar kinderen en ik met me broer erbij waren.

[left]
Wat een heftige verhalen allemaal zeg, om je eigen ouders te zien sterven... phoe, moet er niet aan denken.
Ikzelf kom regelmatig in aanraking met de dood, moet vaak mensen reanimeren, ook traumatische reanimaties (na een ongeval of andere niet natuurlijke aanleidingen tot de dood)
Ook zie ik vaak mensen in hun laatste levensfase.
Laatst nog een collega overleden, nog heel jong.
Zij lag er niet 'mooi' bij in de kist, leek een heel ander iemand... vreselijk, ik denk nog elke dag aan haar.

Wat een verschikkelijke verhalen!

Ik wil iedereen enorm veel sterkte wensen!

Toen ik 7 jaar was, logeerde mijn broer en ik bij onze opa en oma ( in de kerstvakantie). Op de laatste middag voordat we naar huis gingen, zouden we pannekoeken gaan eten. Mijn opa, mijn broer en ik zaten al aan tafel te eten. Oma stond in de keuken nog te bakken. Opa kreeg toen een hartstilstand en viel op mijn broers schoot, even later op de grond. Hij is toen overleden. Ik wist op het moment niet wat me overkwam, ik vond dat opa 'raar' deed, op het moment dat hij half onder tafel hing.Het heeft dusdanig indruk op me gemaakt, dat ik na 16 jaar het filmpje nog helemaal in mijn gedachten kan afspelen. Ik mis hem nog elke dag. Vooral nu ik zie hoe eenzaam oma aan het worden is.

ja, mijn zoontje...

Missthera, wat heftig!
Zou je er iets meer over willen vertellen of liever niet?

In ieder geval

Mijn zoontje werd gezond geboren op 11/4/2008, maar hij kreeg na een dag hersenvliesontsteking en bloedvergiftiging. En hoe snel we ook in het ziekenhuis waren en hij aan de antibiotica lag, het was te laat. Hij kon niet meer zelf ademen en werd in slaap gehouden.
Ze hebben na een dag een scan van zijn hersentjes gemaakt en daarop was te zien dat het nooit meer goed kwam. Toen moesten we de beslissing nemen om hem van de beademing af te halen en hem te laten gaan. Dit was de meest heftige beslissing ooit. Hij is uiteindelijk 14 uur (!!) later in onze armen overleden. Hij is overleden op 18/04/2008. Precies een week oud geworden dus.

Wat verschrikkelijk...
Wat een enorm verdriet om je kindje te verliezen.
Ik hoop dat je lieve mensen om je hebt die je steunen.
Sterkte in ieder geval.

Dawn schreef:Wat verschrikkelijk...
Wat een enorm verdriet om je kindje te verliezen.
Ik hoop dat je lieve mensen om je hebt die je steunen.
Sterkte in ieder geval.

dank je wel!