Weleens iemand zien sterven?

Daya25 schreef:Mijn moeder. En ik wil dat ook nooit meer zien, heb er ook spijt van dat ik toen aan haar bed zat...

Jee, heftig... waarom heb je er spijt van? Of wil je het liever niet kwijt?

Zelf heb ik niemand zien sterven, heb wel een aantal mensen verloren die dicht bij me stonden, maar dat was dan onverwachts. Van anderen had ik al eerder afscheid genomen. Ik vind het best iets heel intiems om bij zoiets te zijn eigenlijk... Zou dat ook alleen maar willen als degene die sterft wil dat ik erbij ben.

Mijn moeder is een jaar lang erg ziek geweest, haar lichaam begon het op een gegeven moment echt op te geven. (er was echt niets meer aan te doen) En toen hebben de artsen aan ons gevraagd of we wilden stoppen met de medicatie etc. Ze was al een dag of 2 in slaap/coma. Daar hebben we toestemming voor gegeven en vanaf dat moment zaten we aan haar bed. En het duurde anderhalf tot 2 uur voordat ze uiteindelijk overleed. En je kon gewoon zien dat ze echt niet wilde, je zag de strijd zo duidelijk... Op een gegeven moment gaf de hartmonitor aan dat ze was overleden, maar doordat het beademingsapparaat aan stond ''ademde'' ze nog.. Dat was zo bizar om te zien. Maar ik wil dus nooit meer iemand dood zien gaan en heb er dus ook spijt van dat ik toen aan dat bed zat.

Pfoe, wat een heftige dingen komen hier voorbij. Mijn antwoord is eenvoudig: nee. Ik hoop dat ik er wel bij mijn naasten bij ben, al mag die tijd nog hééééééél lang op zich laten wachten. Ik kan er nu al om huilen, het idee alleen al.

Daya25 schreef:Mijn moeder is een jaar lang erg ziek geweest, haar lichaam begon het op een gegeven moment echt op te geven. (er was echt niets meer aan te doen) En toen hebben de artsen aan ons gevraagd of we wilden stoppen met de medicatie etc. Ze was al een dag of 2 in slaap/coma. Daar hebben we toestemming voor gegeven en vanaf dat moment zaten we aan haar bed. En het duurde anderhalf tot 2 uur voordat ze uiteindelijk overleed. En je kon gewoon zien dat ze echt niet wilde, je zag de strijd zo duidelijk... Op een gegeven moment gaf de hartmonitor aan dat ze was overleden, maar doordat het beademingsapparaat aan stond ''ademde'' ze nog.. Dat was zo bizar om te zien. Maar ik wil dus nooit meer iemand dood zien gaan en heb er dus ook spijt van dat ik toen aan dat bed zat.

Dat spijt me voor je ...

samantjuh89 schreef:

Birgit schreef:Wat ik me trouwens wel altijd afgevraagd heb: hoelang duurt het ongeveer tot iemand afgekoeld is?
Mijn opa is namelijk gevonden en toen was hij nog een warm. Iedereen vroeg zich daarna af of hij dan misschien net was overleden toen ze hem vonden.

Ik heb geen idee.. Mijn moeder was na haar overlijden snel koud.. althans ze voelde koud aan.

het zal er waarschijnlijk mee te maken hebben of het 'plotseling' is gebeurd of de persoon al op sterven lag. ik verwacht dat bij het laatste de bloedcirculatie al zodanig minder was dat de overledene sneller koud is dan bij iemand die bijv aan een plotselinge hartstilstand overlijd.


verder inderdaad heftige verhalen. heb zelf ook wel wat meegemaakt, maar je eigen ouders moeten reanimeren lijkt me toch wel het allerheftigst..

ja mijn oma en mijn neefje. neefje was vooral erg heftig omdat hij door de morfine wegzakte, maar af en toe weer bijkwam en helemaal in paniek was, ivm de invloed van de morfine op zn hersens. praten lukte niet meer, dus hij probeerde de dingen die hij nog wilde zeggen op een briefje te krabbelen, onleesbaar, want schrijven ging ook niet erg meer....vond het heel erg heftig...vooral omdat hij zo jong was.

en ik weet nog dat ik als 16 jarig meisje in t verzorgingshuis werkte, iemand wakker ging maken en diegene niet wakker werd....dat was ook wel even een hele vreemde gewaarwording

Ja, ik heb mijn broertje zien overlijden... Het precieze beeld daarvan is (gelukkig?) een beetje vervaagd, maar het was mooi dat we er allemaal (vader, moeder, zusje en ik) bij waren. Hij heeft ook thuis opgebaard gelegen. Dat vond ik niet erg, alleen wat wel naar was, is dat zijn hand op een gegeven moment helemaal bevroren aanvoelde door die koelinstallatie

Verder heb ik al best veel dode mensen gezien. Ze zien er vaak heel anders uit vind ik, als een soort wassen beelden.

Ik heb niemand zien sterven maar wel mijn moeder half dood in bed aangetroffen en haar gereanimeerd zien worden door mijn vader, ook 'n beeld dat ik nóóit meer zal vergeten!

Ik zag als 10-jarig meisje voor het eerst een lijk, dat van mijn opa. Daar ben ik toen zo van geschrokken dat ik sindsdien nooit meer bij een overleden persoon ben gaan kijken (ook niet bij mijn oma, een oom, andere die dichtbij me stonden) totdat mijn moeder overleed. Eigenlijk wilde ik haar ook niet zien, bang voor hoe ze eruit zou zien, maar ik móest wel omdat ik het niet kon geloven... Daarna ben ik overigens ook niet meer bij een overleden persoon gaan kijken. Ik herinner me mensen liever zoals ik ze levend kende.

Hoe oud was je broertje, Bliss?

Mijn moeder onlangs nog.... Maar daar wil ik liever niet over praten.

Bitterkoek_ schreef:Mijn moeder onlangs nog.... Maar daar wil ik liever niet over praten.

begon jouw vorige forumnaam met een M toevallig...?

Storm schreef:Hoe oud was je broertje, Bliss?

Hij was 8, bijna 9 en het is inmiddels bijna 11,5 jaar geleden. (Hij was meervoudig gehandicapt en is er uiteindelijk na een longontsteking niet meer bovenop gekomen.)

Wat erg

Storm schreef:

Bitterkoek_ schreef:Mijn moeder onlangs nog.... Maar daar wil ik liever niet over praten.

begon jouw vorige forumnaam met een M toevallig...?

*kuch*

Ja

_Donnaa schreef:Ik vind het altijd zo akelig als mensen het overleden familielid in huis hebben liggen.. Maar dat ligt waarschijnlijk ook aan je band met die persoon..

Ik heb het er met m`n moeder ook wel over gehad, wat als m`n vader komt te overlijden. Als ik nog thuis zou wonen dan ga ik ergens anders heen, want ik kan m`n gang niet gaan als m`n vader dood in een kist in de kamer ligt..

Ik dacht dat ook altijd maar toen drie maanden geleden mijn lievelingsoom thuis opgebaard lag vond ik het wel fijn dat ik daar, bij hem thuis, afscheid kon nemen. Het was een heel rustige sfeer, familie en vrienden waren er en hij lag waar hij thuis was. Er was wel een soort scherm voor gezet zodat je niet gelijk geconfronteerd werd. Dat vond ik wel fijn. Mijn vader wilde graag een foto van hem en heeft mij gevraagd die te maken. Dat vond ik wel eng eigenlijk maar voor mijn lieve vader heb ik het gedaan.

Verder heb ik nooit iemand daadwerkelijk zien sterven. Wel heb ik het leven zien verdwijnen uit ogen. Afscheid moeten nemen van mensen en kinderen die nog maar een paar uur te leven hadden. Ik zal de dood nooit begrijpen, het doet me zo veel pijn mensen te verliezen waar ik zo veel van hou.

Ja.. Toevallig vandaag precies 2 jaar geleden.. Mijn opa lag op sterven en hij werd ineens heel erg onrustig. Toen ben ik naast hem gaan liggen en tegen hem gepraat over vroeger en hoeveel ik van hem hield etc. Zn hand vast gehouden.. En toen zou hij een prik met morfine krijgen en toen stond ik op, en op dat moment blies hij zijn laatste adem uit..
Ik had altijd gedacht dat ik het eng zou vinden en het nooit zou doen. Maar op dat moment deed ik het gewoon, alleen om hem rustig te maken. Heb er tot op de dag van vandaag geen spijt gehad dat ik het gedaan heb.
Ik mis hem nog steeds iedere dag...

Wat een verdrietige verhalen allemaal . Ik heb zelf nog nooit iemand dood zien gaan. Wel mijn opa nog gezien terwijl hij op sterven lag, en dat vond ik echt vreselijk!

_Donnaa schreef:Ik vind het altijd zo akelig als mensen het overleden familielid in huis hebben liggen.. Maar dat ligt waarschijnlijk ook aan je band met die persoon..

dat dacht ik ook altijd. toen mijn neefje overleed lag hij ook thuis opgebaard en moet zeggen dat dat heel erg fijn was. zo lag hij niet in een kist, maar gewoon in zijn bed in de kamer, waar hij het afgelopen jaar tijdens zijn ziekte ook had gelegen. niet met zn handen in elkaar gevouwen, maar zn handen gewoon naast hem...het was niet heel er "doods" zeg maar.
Mijn oom en tante hebben er toen wel bewust voor gekozen om geen bezoek aan huis te hebben, behalve het kleine krringetje familie. Ook bloemen werden niet aan huis gebracht, zodat er wel in alle rust afscheid genomen kon worden, zonder dat de bel telkens ging.
Ja het is raar, zo heeft mijn oom toen midden in de nacht sport op tv zitten kijken op de bank, met zn zoon opgebaard naast hem, maar dat was voor hem een manier van afscheid nemen. Ik vond het heel erg mooi, de sfeer is gewoon heel anders dan in een afscheidscentrum. Althans, dat is dus mijn ervaring.
Ook vond ik het heel bijzonder dat we zijn uitvaart hebben geregeld, muziek hebben uitgekozen, foto's hebben uitgezocht, dit alles hebben geregeld in de woonkamer, waar hij bij lag. Het klinkt stom, maar zo voelt het echt alsof hij er nog bij was...weetniet zo goed hoe ik het moet uitleggen..

Door mijn werk bied ik palliatievezorg, bijzondere zorg.
Privé heb ik mijn tante, oma, zusje van mijn oma, opa van ex en op hele jonge leeftijd mijn eigen opa (was toen 4). En dat heb ik wel bewust meegekregen, op mijn opa zijn sterfbed heb ik nog gezegd, opa mag niet doodgaan.

ik was bij het overlijden van mijn vader, aan de ene kant erg moeilijk maar aan andere kant ook fijn om er bij te zijn, al klinkt dit erg raar, mijn moeder is ook overleden, zij is overleden waar we niet bij waren daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.
ik heb ook geholpen mijn vader aan te kleden en te wassen en zo, dat was heel vreemd maar af en toe ook erg grappig (klinkt ook raar). heb er wel fijn gevoel aan over gehouden, dacht dat ik dat niet kon, maar achteraf blij dat ik er bij ben geweest.

_Donnaa schreef:Ik vind het altijd zo akelig als mensen het overleden familielid in huis hebben liggen.. Maar dat ligt waarschijnlijk ook aan je band met die persoon..

Mijn oma sliep gewoon met mijn overleden opa naast haar op dezelfde kamer Oma aan de linkerkant van de kamer, 2 meter ertussen, en daar lag mijn opa..

Dolcis_ schreef:

_Donnaa schreef:Ik vind het altijd zo akelig als mensen het overleden familielid in huis hebben liggen.. Maar dat ligt waarschijnlijk ook aan je band met die persoon..

Mijn oma sliep gewoon met mijn overleden opa naast haar op dezelfde kamer Oma aan de linkerkant van de kamer, 2 meter ertussen, en daar lag mijn opa..

de vriendin van mijn neefje heeft ook in hetzelfde (1 persoons) bed tegen hem aan gelslapen terwijl ie opgebaard lag....dat zou ik dan weer echt niet kunnen hoor (denk ik)

Ik ben bij mijn opa geweest toen hij overleed. We waren naar hem toegegaan en hebben even gepraat met hem. Hij kon helaas niet meer praten. Zijn bed zou verschoont worden dus wij moesten even de kamer uit. Ze riepen ons na 1 minuut naar binnen ( mij en mijn pa ). Toen we binnen kwamen duurde het nog een paar minuten voor hij zijn laatste adem uitblies. Het was wel heel raar om te zien. Eerst zie je iemand en dan niet meer. De ogen zijn dan leeg. Ik ben voor hem wel blij dat het over was maar soms mis ik hem weleens.

Gelukkig heb ik nog nooit iemand zien sterven.

Wat zijn er trouwens veel mensen hier die al een ouder verloren hebben, dat lijkt me echt heel moeilijk. Heel veel sterkte voor jullie allemaal!

Ik heb nog nooit iemand zien sterven. Heb mijn opa oma en oom wel gezien nadat ze overleden waren. Ik werk met dementerende ouderen. Daar zie je soms mensen heel erg aftakelen. Het meest heftige vond ik nog dat ik rond een uur of 11 nog even bij een bewoner had gekeken om te zien hoe het ging. Hij toen erg zwaar ademde en mijn collega om 12 uur toen mijn pauze bijna was afgelopen belde dat die man was overleden. Ze had hem 5 minuten daarvoor nog geholpen met eten en kwam 5 minuten later terug omdat ze er toch niet helemaal gerust op was en toen was hij dus al overleden.