N.a.v. mamsie's topic: wanneer dacht jij..

Ik heb bij de oudste wel eens de gedacht van "goh, wat ben jij vervelend, ik ben je even helemaal zat" Maar nooit van waar ben ik aan begonnen of ik gooi je van de trap. Hij is nu echt aan het peuterpuberen en vooral toen ik nog zwanger was van de jongste kon ik dat echt slecht hebben. Volgens mij voelde hij dat aan of zo, want hij was toen echt heel erg. Nu heeft hij natuurlijk ook nog wel van die momenten, maar al een stuk minder (of ik kan er beter tegen, dat kan ook natuurlijk).
Bij de jongste heb ik dat helemaal niet, dat is echt een makkelijk kind. Maar goed, wat niet is kan natuurlijk nog komen. Mijn vriend zegt ook wel eens van wacht maar tot hij een jaar of 2 is, dan gaat hij ook alles doen wat J nu doet. Kan ik me nu nog niks bij voorstellen, want het is zo'n schatje! En mijn oudste is natuurlijk ook vaak een lieverd hoor en dan vergeet je die vervelende momenten zo weer!

Dat soort gedachte's heb ik niet gehad gelukkig.
Het lijkt me ook echt heel moeilijk om daar mee om te gaan.

Tuurlijk huilt Hayley weleens veel en denk ik: Aaaah, hou je mond nu eens!
Of dat ik zeg: Was je vandaag maar op het KDV!
Maar "enge" gedachtes als van de trap af gooien heb ik gelukkig niet.

Voor diegene die het wel hebben vind ik het alleen maar heel erg dat ze dat hebben.

De gedachte "ik gooi haar van de trap" heb ik (gelukkig) nog nooit gehad maar de gedachte "waar ben ik aan begonnen" die heb ik maar al te vaak gehad. De eerste weken waren hier echt slopend, man met een postpartum depressie, kind met een koemelkallergie die (bleek na 6 weken) niet tegen de BV kon en er ook nog eens niet genoeg aan had en daardoor zeker 10 uur per dag huilde/krijste. Ik zat er toen op een gegeven moment zo doorheen dat ik hele dagen en nachten liep te huilen en mijn man regelmatig heb gevraagt waarom we ook al weer zo nodig een kind moesten krijgen...

Ik moet zeggen dat ik voordat J. geboren werd ik nooit kon begrijpen dat mensen hun kind wat aan doen (shaken baby syndrome en zo) maar dat ik het toen maar al te goed begreep. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er nooit aan toe gegeven maar ik kan me wel voorstellen dat je je zo machteloos kunt voelen (maar daar mag je gewoon nooit aan toegeven). En ik heb ook wel eens J. krijsend in bed gelegd en geroepen "nou, dan jank maar ik weet het ook niet meer!", babyfoon uit en 10 minuten over de galerij heen en weer gelopen omdat ik het gevoel had dat ik mezelf niet meer in de hand had. Na 10 minuten was ik weer rustig en kon ik er weer 100% voor J. zijn. Ik schaamde me daar in het begin heel erg voor, maar nu weet ik dat dat het beste is wat ik kon doen op dat moment.

Fiwen schreef: En ik heb ook wel eens J. krijsend in bed gelegd en geroepen "nou, dan jank maar ik weet het ook niet meer!", babyfoon uit en 10 minuten over de galerij heen en weer gelopen omdat ik het gevoel had dat ik mezelf niet meer in de hand had. Na 10 minuten was ik weer rustig en kon ik er weer 100% voor J. zijn. Ik schaamde me daar in het begin heel erg voor, maar nu weet ik dat dat het beste is wat ik kon doen op dat moment.

Precies, anders was je op dat moment misschien helemaal niet meer voor rede vatbaar.

Storm schreef:

Fiwen schreef: En ik heb ook wel eens J. krijsend in bed gelegd en geroepen "nou, dan jank maar ik weet het ook niet meer!", babyfoon uit en 10 minuten over de galerij heen en weer gelopen omdat ik het gevoel had dat ik mezelf niet meer in de hand had. Na 10 minuten was ik weer rustig en kon ik er weer 100% voor J. zijn. Ik schaamde me daar in het begin heel erg voor, maar nu weet ik dat dat het beste is wat ik kon doen op dat moment.

Precies, anders was je op dat moment misschien helemaal niet meer voor rede vatbaar.

Of de tv twee standjes harder, zodat ik even het gekrijs niet meer van boven kon horen.

Ik denk wel eens: 'lekker, jij mag naar het kdv vandaag!' En soms heb ik ook even niet zo'n zin om hem op te halen. HIj is er nu ook ,en ik ben net thuis, maar heb niet zo'n zin om hem op te halen. De laatste maanden is hij namelijk erg vervelend op maandagavond, dan ben ik ook nog in mijn eentje. Van de trap gooien heb ik nog nooit gedacht, maar ik was hem ook wel zat hoor, zeker dat gehuil.

Ch.ristian is tot ijn 7de maand de perfecte baby geweest, sliep goed, waren dagen dat hij niet huilde. Echt super lief en makkelijk en vanaf zijn 7de maand was het hommeles met slapen. Soms wel ieder half uur wakker, dan weer een uurtje stil, weer huilen, op het laatst als hij stil was gin ik niet eens meer terug naar bed want nog voor je sliep was hij alweer wakker. Niets hielp en toen heb ik wel eens gedacht met wiegen en troosten, nu moet ik hem neerleggen ander doe ik hemw at aan. En dat heb ik gedaan, hem neergelegd en zelf naar buiten gelopen (mijn ex was toen in huis, en die hielp niks, van de 20 keer dat ik eruit ging ging hij er eentje).
Nu heb ik zulke gedachtes niet meer, maar ik kan wel behoorlijk kwaad worden op hem en dan denk ik ook bah wat een kind. Hij kan ook soms zo verdraaid stout en brutaal zijn, en extra dingen doen die niet mogen. Gewoon om mij te testen. En dan vraag ik mij wel af waarom ik eigenlijk een kind wilde. Maar dat maakt hij ook meer dan goed en natuurlijk hou je van je kind, mar je hoeft niet alles even leuk en schattig te vinden.
Ik kan er wel over praten met een goede vriendin die was ook bang eerst dat ik haar zou veroordelen, over dat ze haar kind soms niet leuk vind.

Ik denk persoonlijk alleen nare dingen s' nachts, als mijn zoon alleen maar huilt en niet wil slapen, en mijn wekker om 6 uur gaat. Ik ben dan compleet overprikkeld en heb dan soms het gevoel dat ik gek word van het gehuil.

ik heb zulke gedachtes volgens mij echt nooit gehad volgens mij.. gelukkig niet! lijkt me heel erg dat k zulke gedachtes zou hebben. Tuurlijk kan ik mn zoontje af en toe wel ns achter het behang plakken als hij n paar dagen slecht luisterd of n paar nachten aan het spoken is of absoluut niet luistert.. dan wordt ik moe en chagrijnig maar keb nog nooit gedacht waren we er maar niet aan begonnen, of t valt toch allemaal wel tegen.. ik denk juist heel vaak, wat ben ik toch trots en gelukkig. De mindere momentjes vallen in het niets naast de leuke en mooie momenten.

Maar ik kan me wel indenken dat als je kindje bijv continu huilt dat je dan van vermoeidheid en machteloosheid rare gedachtes kunt krijgen.. op een gegeven moment kun je dat gewoon niet meer aan.

Ik ben nu net wakker omdat N wakker is. Maar hij wordt al-tijd elke ochtend jankend wakker en dan denk ik 'heerlijk mijn moeder komt oppassen ik ga lekker naar m'n werk'. Ik vind dat zo'n vervelend trekje van hem, m'n dag begint altijd met gejank, ik kan me een gezelliger begin indenken.
J ligt nu naast me te spartelen en te lachen dus die heeft dat gelukkig niet.

Mijn moeder zegt dit altijd want zij vindt het moederschap erg zwaar. Omdat zij ontzettend last heeft gekregen van de zenuwen. Ze was/is altijd bang dat ons wat overkomt. Daarom zegt ze altijd heel eerlijk als ze dit allemaal van te voren had geweten was ze er niet aan begonnen. Ze heeft er ooit wel hulp voor gehad maar dit is nooit overgegaan.

Een vriendin van mij vroeg mij ooit of ik dat niet beledigend vond. Maar dat vind ik niet. Ik vind het heel erg eerlijk en omdat ik toch erg overeen kom met haar is dit voor mij ook echt een punt om heel goed over na te denken of ik dit ooit wel wil.

Ik denk nooit "waar ben ik aan begonnen"
Ik denk wel zo nu en dan, PFFFF!! Voornamelijk als ik een lange werkdag erop heb zitten en meneer niet wilt slapen