Ben je weleens zo geschrokken dat je dacht...

...dit had weleens heel anders met mijn kind kunnen aflopen?

hier gelukkig niet.

Hier gelukkig ook niet. Ik schrik wel eens omdat ze weer eens stikt ofzo, maar niet zo erg omdat ze er zelf heel snel uit komt natuurlijk.

Ja, toen ik mijn jongste (op advies van een huisarts notabene), achteraf gezien, een te grote dosis paracetamol heb gegeven. Hij had een longontsteking en ruim 41 graden koorts.

Twee keer met de verbouwing hier in het begin. Ze hadden hier voor de galerij de zijkant weggehaald, het was een open verbinding naar beneden, 2 of 3 meter hoog en daaronder lagen betonnen platen. Ik kwam nietsvermoedend aanlopen met mijn kinderen (was recht voor onze voordeur) en mijn zoontje ging op ongeveer 30 cm van de rand staan. Ik zag het niet gelijk maar ik ben me wezenloos geschrokken. De volgende dag hebben ze het dichtgemaakt en ze hebben het van mij drie keer aan moeten passen tot het veilig genoeg was (ze hadden een deurtje daar nodig omdat het de toegang was tot de steiger, en dat deurtje mocht van mij niet open kunnen door de kinderen of niks).
Niet lang daarna pakte mijn dochter iets op van de grond en ze deed het gelijk in haar mond, wat ze normaal nooit doet. Gelukkig gaf ze het meteen toen ik het vroeg, toen bleek het een afgebroken stukje van het mesje van een stanleymes te zijn. Als ze dat doorgeslikt had of ik had het uit haar mond gegrist had ze flinke inwendige schade kunnen oplopen. Voordat je dan doorhebt wat er aan de hand is... ook toen heb ik meteen aan de bel getrokken, de uitvoerder heeft toen alle verschillende teams bij elkaar geroepen, en opnieuw beloofd dat zoiets niet meer zou gebeuren. Maar toen heb ik wel een brief gestuurd aan zowel de woonmaatschappij als het verantwoordelijke bedrijf.

Ja toen ons dochtertje 3 dagen oud was. Ze was de hele avond onrustig geweest, ik had haar net gevoed. Na 3 nachten met heel weinig slaap nam mijn man haar op de borst bij hem in bed. Zes uur later schrok ik wakker, mijn man lag op zijn zij te slapen en mijn dochtertje zag ik nergens. Lag ze tegen zijn rug aan onder de dekens. Ik dacht echt een paar tellen dat ze dood was. Ben zo boos geworden op mijn man toen.

Arden schreef:Twee keer met de verbouwing hier in het begin. Ze hadden hier voor de galerij de zijkant weggehaald, het was een open verbinding naar beneden, 2 of 3 meter hoog en daaronder lagen betonnen platen. Ik kwam nietsvermoedend aanlopen met mijn kinderen (was recht voor onze voordeur) en mijn zoontje ging op ongeveer 30 cm van de rand staan. Ik zag het niet gelijk maar ik ben me wezenloos geschrokken. De volgende dag hebben ze het dichtgemaakt en ze hebben het van mij drie keer aan moeten passen tot het veilig genoeg was (ze hadden een deurtje daar nodig omdat het de toegang was tot de steiger, en dat deurtje mocht van mij niet open kunnen door de kinderen of niks).
Niet lang daarna pakte mijn dochter iets op van de grond en ze deed het gelijk in haar mond, wat ze normaal nooit doet. Gelukkig gaf ze het meteen toen ik het vroeg, toen bleek het een afgebroken stukje van het mesje van een stanleymes te zijn. Als ze dat doorgeslikt had of ik had het uit haar mond gegrist had ze flinke inwendige schade kunnen oplopen. Voordat je dan doorhebt wat er aan de hand is... ook toen heb ik meteen aan de bel getrokken, de uitvoerder heeft toen alle verschillende teams bij elkaar geroepen, en opnieuw beloofd dat zoiets niet meer zou gebeuren. Maar toen heb ik wel een brief gestuurd aan zowel de woonmaatschappij als het verantwoordelijke bedrijf.

Heftig!!!

Bij mij is onze zoon van de trap gevallen en ik kon hem nog onderaan opvangen. Wat als ik hier niet had gestaan?

Bah wat een nare verhalen!

Ja dat bedacht ik me na de bevalling.. dat het wel eens heel anders met haar af had kunnen lopen

Star007 schreef:Ja dat bedacht ik me na de bevalling.. dat het wel eens heel anders met haar af had kunnen lopen

+1.

En de keer dat ik met mijn dochter van de trap viel ... Ik heb de klap opgevangen, ik wil niet weten hoe het afgelopen was als ik haar had laten vallen of als ik op haar terecht was gekomen.

Onze dochter is toen het bed op klossen stond van het bed gevallen en op haar nek gevallen. Ik was bliij dat ze keihard ging huilen.

Of toen mijn zoontje een week oud was en geen adem meer kreeg. Was toen alleen thuis en tot overmaat van ramp valt/klimt de oudste een half uur later met slaapzak en al uit haar ledikant die avond. Ik had het niet meer. Heb mijn mangebeld dat hj naar huis moest komen dat ik op instortte stond.

ja, nog wel ongeboren kindje. als ik 2 dagen later was geweest, had ik K nu niet in mijn armen gehad!

Mijn man is twee keer van boven naar beneden van de trap gevallen met J. Gelukkig allebei de keren goed afgelopen op een keer een gekneusd beentje na maar ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als ze iets anders waren gevallen.

Ja als ik de afspraak bij het cb had afgezegd,had V hier waarschijnlijk niet meer geweest.

Ja, met de bevalling:
- Als de gynaecoloog niet zo kordaat gehandeld had
- Als ik niet in het ziekenhuis was bevallen
- Als J. haar ademhaling net iets later zelf had opgepakt
In al deze gevallen zou ze er nu heel anders voor staan...


Toen mijn man een aanrijding kreeg en de auto total-loss was, wat als J. toen ook in de auto zat


Toen ik J. (nog geen 4 maanden oud) helemaal onder in haar bedje vond, met d'r hoofdje aan het voeteneind en volledig onder de dekens. Sindsdien slaapt ze in een slaapzak. Wat anderen er ook van zeiden.

Ja bij de oudste maar die heeft met 8 maanden ook moeten vechten voor haar leven ze had de dodelijke vorm van he.rsenvliesontsteking.

Nee, gelukkig niet.

Arden, jeetje wat schrikken zeg van dat mesje.

Ja helaas wel,
Mijn dochter is afgelopen september bijna aangereden door een idioot die 90 reed in een 30 kilometer zone..
We liepen terug vanaf de kermis met een heel stel,ik hield haar handje vast en keken of we over konden steken en die man rijd veel te dicht naar links waardoor hij haar op haar na raakt,haar vingers tikte tegen de auto. Ik heb nog nooit zo hard gegild en gehuild,nu ik het opschrijf krijg ik weer een akelige brok in mijn maag. De man is in dezelfde noodvaart doorgereden..

Bij de oudste afgelopen juni, dat hij mij is weggevallen en lijkbleek werd en nergens meer op reageerde. Hij is hiervoor ook opgenomen geweest een week. Is niks uitgekomen.

Bij de jongste, bij de bevalling al dat hij blauw was en en een maand later nog weer dat hij helemaal blauw werd toen hij in de box lag. Hij is hier ook voor opgenomen geweest. Waarschijnlijk een luchtweginfectie.

1x toen ze bleven hangen in een hoestbui en 1x toen ze was gevallen uit haar bedje op vakantie, binnen een paar tellen zat er een mega groen ei op haar voorhoofd, ik dacht echt dat ze dood zou gaan. Bah, ik kan wel weer zo gaan janken als ik dat beeld weer voor me zie...

Wat een nare verhalen

Jeetje wat een nare verhalen zeg! Merk nu ik zelf kindjes heb hoe bang je bent ze kwijt te raken, en hoe snel dat ooit kan gebeuren.

Hier ben ik heel bang geweest toen ik bloedverlies kreeg (31,2 zwanger) Was niet een beetje maar had een heel spoor door de huiskamer, door mijn broek heen en toilet zat tot op de muren onder. Wat was ik blij toen in de ambulance het hartje gevonden werd. Gelukkig bleek placenta maar voor een deel te zijn losgelaten.( Wat me vooral ook bang maakte was het feit dat mijn moeder had gedroomd dat ik te vroeg zou bevallen maar dat D het niet zo overleven).

Bij zoontje heel erg opgelet op de 10e dag ( bij dochter niet nodig ivm monitoren/couveuse).
Mijn zusje en ik zijn allebei de 10e dag bijna dood geweest. Mijn vader heeft mij nog gereanimeerd. Bij ons allebei zijn ze optijd geweest. Bij 1 van ons voor het slapen gaan nog gaan kijken en bij de ander kwam er kraambezoek tijdens het slapen. Kraambezoek moest weer weg maar wilden graag de kleine nog even zien, na even aandringen ging mijn moeder accoord en was ze weer op tijd.

Oh bah wat een nare verhalen.

Hier een keertje toen ze een week of 4 was, 9 uur 's avonds had ze de laatste fles gehad, en áltijd kwam ze om een uurtje of 3-4 zelf. Dit keer niet, ik werd wakker van de wekker van mijn vriend om 7 uur. Ik ging meteen bij haar kijken, lag ze in dr ledikantje, oogjes halfopen, lijkbleek, en ik zag en hoorde haar niet ademhalen. Ik voorzichtig schudden, geen reactie, harder schudden, toen huilde ze even. Mijn hart zat echt in mijn keel, ik schrok me helemaal dood, dacht echt dat ze dood was... Ben ook heel bang voor wiegendood, waarschijnlijk als ze ouder wordt zal ik wel weer een andere angst krijgen (ongeluk krijgen ofzo). Ik moet mezelf wel af en toe streng toespreken, want die angst kan me echt overnemen (nu ook, nu ik erover nadenk door dit topic).

Yasmine schreef:


Toen ik J. (nog geen 4 maanden oud) helemaal onder in haar bedje vond, met d'r hoofdje aan het voeteneind en volledig onder de dekens. Sindsdien slaapt ze in een slaapzak. Wat anderen er ook van zeiden.

Zo heb ik S ook een keer gevonden. Ze lag gewoon met haar hoofd bij het voeteneind onder de deken. Mijn hart zat in mijn keel.. Daarna heb ik echt heel lang geen dekentje meer gebruikt.