N.a.v. mamsie's topic: wanneer dacht jij..

CherrieLola schreef:

CKC schreef:

CherrieLola schreef:

CKC schreef:

CherrieLola schreef:Ja, dat maakt het ook zo moeilijk om er een gepaste reactie op te geven. Want hij geeft wel een reden waarom hij het doet zeg maar. Maar als ik dan de kapotte garage zie die hij als 2-jarige van mijn ouders heeft gekregen moet ik wel even slikken en tot tien tellen...

Dit deed mijn broertje ook!
Wees gerust, het houdt op een dag op en dan heb jij een heel handig en wijs zoontje die alles in een handomdraai voor je doet!

Oeh wat een heerlijk vooruitzicht Hoe oud was je broertje toen hij er mee stopte?

mmm.. hij sloopte gisteren nog even de zaklantaarn omdat het lampje kapot was, maar na 3 minuten deed ie het weer want hij wist het lampje te vervangen dus het is nog niet helemaal over maar ook niet meer zo erg dat mijn cd speler het moest ontgelden omdat hij wel ff wilde weten waar het muziek dan uitkwam.. Hij was toen 6.
Hij is nu 25.

Whahahaha briljant

Mijn broer was ook precies zo, de oplossing voor mijn ouders was om aan familie en vrienden aan te geven dat hij gek was op dingen uit elkaar halen, dus kreeg hij van iedereen oude kapotte radio's, videorecorders, computers, tv en dan lieten ze hem dat slopen i.p.v. nog bruikbare dingen.
Op de middelbare school kon hij al dingen weer echt maken, maar sinds hij op de MTS zat was het helemaal over. Toen had hij opeens een handeltje in videorecorders en radio's omdat hij die dingen dus wist te repareren ipv te slopen!

Tilima, het feit dat zó veel moeders herkennen wat er geschreven werd in Mamsie's topic, daar blijkt toch wel uit dat het vrij normaal is om dat wel eens te denken over je kind. Je aanname over dat het niet gezond is is dus ook nergens op gebaseerd.

Tuurlijk moeten die gedachten niet de overhand krijgen, ik heb zelf ook echt wel in de gaten gehouden of ik niet richting een pd ging, en dit ook aan mijn partner aangegeven...

Maar ik denk echt dat er niemand is die deze gedachten nooit heeft als je een kind hebt wat bijna alleen maar huilt ( en dat niet een periode van een paar weken oid ) echt, ik dat niet geloven..

Nee natuurlijk moeten je gedachten niet je gedrag beïnvloeden, dan heb je wél een probleem. Maar het wel eens denken, dat is iets heel anders dan dóen. Daar zit een heel groot verschil tussen. Zolang je jezelf maar rustig houdt door even weg te gaan o.i.d, en niet de controle verliezen, dan is er niets aan de hand.

Ik heb nooit echt van die 'extreme gedachten', maar wel vaak iets als 'waar ben ik aan begonnen.. hadden we nog maar geen kinderen'. De oudste is soms echt een paar dagen strontvervelend, een echte peuterpuber, en dat ben ik dan soms zó zat. Uiteindelijk loop ik soms een halve dag op mijn tenen en doe ik mijn uiterste best om maar lief en leuk te reageren, om een uitbarsting te voorkomen. Gewoon omdat ik mijn geduld absoluut wil bewaren, maar dat eigenlijk al lang kwijt ben. Als ze dan eindelijk weer een normale dag heeft na die paar rotdagen, en het weer gezellig is, dan denk ik dat natuurlijk niet meer

De jongste is overdag vaak een slechte slaper en ze weigert meer dan de helft van haar flessen op een dag, dat frustreert me ook weleens

Storm schreef:Tilima, het feit dat zó veel moeders herkennen wat er geschreven werd in Mamsie's topic, daar blijkt toch wel uit dat het vrij normaal is om dat wel eens te denken over je kind. Je aanname over dat het niet gezond is is dus ook nergens op gebaseerd.

dit is precies wat ik ook wilde schrijven ik vind het ver gaan om dan maar aan een depressie te gaan denken. Soms zit je in een cirkel wat onderbroken moet worden maar om nou meteen aan een depressie te denken.
Met de oudste gaat het hier ook goed maar zoals sommige mensen in mijn omgeving zeggen. Je kan ook weleens teveel op je bordje krijgen.

En ik vind het net als Maple ook behoorlijk wat om dan maar gelijk aan een postnatale depressie te denken, dat is een diagnose die alleen een dokter kan stellen, en die je écht niet hebt als je af en toe slechte dingen over je kind denkt. Een PD houdt heel wat meer in.

Maple schreef:Tilima, ik denk dat 't allemaal met grenzen te maken heeft. Misschien is jouw 'ik gooi 'm van de trap'-grens wel dusdanig hoog dat hij bijna niet te bereiken valt, en is die grens bij Mamsie en Sandra bijvoorbeeld een stuk lager. Maar is dat erg? Als je je gedachten niet laat doorschemeren in je doen en laten en je houding richting je kindje, denk ik op zich dat er met de gedachte alleen niets mis is.
Jij vindt het erg dat moeders zulke gedachten kunnen hebben, ik vind het bijvoorbeeld weer erg om meteen aan een postnatale depressie te denken. Ik kan me namelijk maar al te goed voorstellen, als je kindje bijvoorbeeld onophoudelijk huilt, dag in dag uit, overdag en 's nachts, en er is niets wat hem of haar stil krijgt, dat er geen enkele moeder zal zijn die die gedachten níét heeft. Dus misschien ben jij wel gewoon een moeder zoals uit de reclames, zo'n ideale moeder die in alle situaties reageert met een stralende tandpastalach. Dat kan ook. Maar dat betekent nog niet dat iedereen dat kan.

Pfoe zeg dat ik me moet verdedigen vanwege het feit dat ik het erg vind als een moeder zulke gedachten heeft.

Maar goed, dat ga ik dan toch doen.

Iedere moeder houdt van haar kindjes. Op het punt dat je dat soort gedachten krijgt dan gaat het even niet goed. En daar moet je iets mee doen. Zoals bijvoorbeeld mamsie, zij zit er gewoon helemaal doorheen en dat is heel erg. Zij is op en daar gaan bij haar dit soort gedachten bij gepaard. Dat is toch erg, dat ze dit voelt en dat ze dit mee moet maken. Het lijkt me vreselijk zulke gevoelens te hebben voor iets waar je zoveel van houdt. En dat is een gedachte die je niet hoort te voelen maar omdat ze op is, krijgt ze deze nu wel. Haar zoontje blijft waarschijnlijk (ik hoop het niet voor haar en het gezin) nog wel even doorhuilen maar zij moet weer dichter tot haarzelf komen te staan door haar rust te pakken. Dit zou ze bijvoorbeeld kunnen doen door de jongste 2 nachtjes uit logeren te brengen (en borstvoeding afkolven zodat de oppas een flesje kunnen geven) en ze in die 2 nachtjes en dagen even bij kan komen en overdags even optimaal kan genieten van haar twee andere zoontjes. Dan kan ze er weer even tegen aan.

En nee, ik heb de afgelopen 10 weken ook niet meer normaal geslapen mijn zoontje moet regelmatig naar het ziekenhuis en ik vind dit ook zwaar en dit brengt ook stress mee en ik heb ook geen stralende tandpastalach en wijk ook af van het geschetste ideaalbeeld. Vorige week zat ik zelf bij de dokter omdat ik doodmoe en futloos ben maar als ik dit soort gevoelens zou krijgen, staan deze lijnrecht tegenover de gevoelens die ik nu voor mijn kinderen heb en dat lijkt me niet normaal.

Maar wellicht heb ik het te letterlijk genomen. Mijn moeder zei wel is dat ze me achter het behang wilde plakken, waarschijnlijk heeft dit dezelfde "graad" en wordt er bedoeld dat je je gewoon megairriteerd en het effe zat bent.

Oh ja, mijn slaaptekort uit zich dan weer door grammaticaal niet de sterkste te zijn, dus waarschijnlijk staan er best wat fouten in bovenstaande tekst, excuse me!

Tilima schreef:

Pfoe zeg dat ik me moet verdedigen vanwege het feit dat ik het erg vind als een moeder zulke gedachten heeft.

Het heeft niks met verdedigen te maken, iemand die er doorheen zit schiet er gewoon niks mee op als ze moet lezen dat het niet normaal is wat ze voelt. Wat je na dit citaat neerzette klinkt al heel anders, maar 'dat heb ik echt noooooit en ik vind het ook echt niet normaal' is niet heel behulpzaam.

Ik hou ook zielsveel van mijn zoon, maar toch heb ik zulke gedachtes wel eens. Nou en? Het is gewoon menselijk hoor, mensen voelen emoties, en als je het allemaal zó zat bent en doodop bent, dan denk je dat wel eens. Wil niet zeggen dat je je kind echt wat wil aandoen ofzo.

Ik snap dat je het erg vindt als een moeder zulke gedachtes krijgt, maar ik kreeg een beetje een veroordelend gevoel door je tekst. Alsof je zoiets niet mág voelen, terwijl het toch wel redelijk normaal is blijkt weer.

Tilima. Gelukkig voor jou heb jij er nooit last van gehad. Ik kan je zeggen het is echt Kut met een grote K. Natuurlijk hou ik mijzelf in de gaten en heb ik het er met mijn partner over. Ook hier etc. Dat is omdat je er juist niks mee wilt doen en zal doen. Ik zou nooit mijn kind iets aandoen maar de gedachte is er 1 sec. Niet omdat ik niet van hem hou maar omdat ik zo moedeloos ben.

En als je die gevoelens weleens hebt, is het echt niet zo dat een kind dat hoeft te merken of dat je niet van je kind houdt.
Ik denk het dus ook wel eens, maar dat betekend niet dat ik het zou willen!

Mamsie je hoeft je niet te verdedigen hoor...je voelt wat je voelt en daar kun je op dit moment even niks aan doen.

Ik denk dat de grens inderdaad per persoon verschillend kan zijn. En dat het ook maar net is hoe je het brengt. het laatste voorbeeld van achter het behang plakken wat wellicht op precies dezelfde manier bedoeld word, komt wel anders over dan ik gooi mn kind de trap af. En om het meteen over depressies te hebben is misschien wat vlug, maar ik snap wel dat ze bedoeld dat je er even bij stil moet staan of je actie moet ondernemen.

Als ik naar mezelf kijk ben ik gewoon op door de zwangerschap, kan ik nauwelijks meer iets, en heb ik echt een heel kort lontje. Ik zorg er nu dan ook voor dat ik niet langer dan een halve dag alleen ben met Joris. Ik geloof niet dat ik hem iets ergs zou aandoen, maar merk wel dat ik heel geiiriteerd kan reageren, of eerder ga schreeuwen, wat ik niet nodig zou vinden in dezelfde situatie normaal gesproken. Ik vind het heel frustrerend dat ik niet zelf voor Joris kan zorgen een hele dag, maar denk wel dat Joris er beter mee af is als er nu even vaker iemand anders is. En zo geeft Tilima ook het voorbeeld om bijvoorbeeld je rust te krijgen door even je kindje uit logeren te brengen en even jezelf op te laden. Als je een keertje baalt van het gedrag (met of zonder oorzaak) van je kindje, is dat natuurlijk wat anders dan wanneer je dagelijks je kindje beu bent. Nu heb ik dan dus ook actie ondernomen, terwijl ik voor mijn zwangerschap toen Joris op een gegeven moment ziek was en veel huilde (terwijl ik ook ziek was en moe) hem even een half uur heb laten huilen in zijn ledikantje en zelf beneden op de bank ben gaan liggen met m'n oren dicht. Om even tot rust te komen. Daarna maanden geen 'enge' gedachtes meer gehad. Dit was echt eenmalig, dat vind ik wel wat anders.

mijn zoontje is met 5 weken geopereerd geweest,en toen hij daarna uit het ziekenhuis kwam heeft hij een moeilijke periode door gemaakt met veel huilen ect.toen heb ik wel eens gedacht van "oh hadden we nog maar een paar dagen gewacht met naar het ziekenhuis gaan"(als we een paar dagen later zouden zijn geweest,was hij waarschijnlijk overleden)ik heb ook heel lang gehad van "waarom wilde ik dit"ik ben uiteindelijk onder behandeling geweest bij de arts(ook omdat ik andere dingen niet kon verwerken,zoals de bevalling en het feit dat me zoontje bijna dood was geweest)

Mamsie schreef:Tilima. Gelukkig voor jou heb jij er nooit last van gehad. Ik kan je zeggen het is echt Kut met een grote K. Natuurlijk hou ik mijzelf in de gaten en heb ik het er met mijn partner over. Ook hier etc. Dat is omdat je er juist niks mee wilt doen en zal doen. Ik zou nooit mijn kind iets aandoen maar de gedachte is er 1 sec. Niet omdat ik niet van hem hou maar omdat ik zo moedeloos ben.

Mamsie,

Het lijkt me echt heel erg zwaar voor jou en je gezin. Het was ook geen aanval op jou en ik wens je heel veel sterkte toe. Ik hoop dat het huilen snel minder wordt en als het niet minder wordt dat er een oorzaak wordt gebonden.

Probeer je rust te pakken, anders ga je er aan kapot. Ieder mens heeft slaap nodig.

LMCurious schreef: Nu heb ik dan dus ook actie ondernomen, terwijl ik voor mijn zwangerschap toen Joris op een gegeven moment ziek was en veel huilde (terwijl ik ook ziek was en moe) hem even een half uur heb laten huilen in zijn ledikantje en zelf beneden op de bank ben gaan liggen met m'n oren dicht. Om even tot rust te komen. Daarna maanden geen 'enge' gedachtes meer gehad. Dit was echt eenmalig, dat vind ik wel wat anders.

Dit heb ik ook wel eens gedaan. Maar ik ga dan ook ruzie maken met mijn partner, als ik zelf moe en prikkelbaar ben dan reageer ik dat ook op hem af. Ook midden in de nacht. Dan denk ik ook wel eens 'en nu blijf je maar gewoon even liggen' als mijn zoontje niet wil slapen en de hele boel bij elkaar krijst, al 2 uur.

Storm schreef:

LMCurious schreef: Nu heb ik dan dus ook actie ondernomen, terwijl ik voor mijn zwangerschap toen Joris op een gegeven moment ziek was en veel huilde (terwijl ik ook ziek was en moe) hem even een half uur heb laten huilen in zijn ledikantje en zelf beneden op de bank ben gaan liggen met m'n oren dicht. Om even tot rust te komen. Daarna maanden geen 'enge' gedachtes meer gehad. Dit was echt eenmalig, dat vind ik wel wat anders.

Dit heb ik ook wel eens gedaan. Maar ik ga dan ook ruzie maken met mijn partner, als ik zelf moe en prikkelbaar ben dan reageer ik dat ook op hem af. Ook midden in de nacht.

Ik kan ook heel goed ruzie maken met mijn man maar ga ervan uit dat hij zelf de grens kan aangeven, en dat doet ie dan ook regelmatig. Dat heb ik dan ff nodig om weer uit mn negatieve gedrag te komen. maar ja, kan moeilijk van Joris verwachten dat ie zn mama ff op dr plaats zet, haha. Dus dan maar ff op safe.

Mijn grens is echt heel hoog gelukkig. Maar ik kan me best voorstellen dat er momenten kunnen zijn waarop je er doorheen zit en wel zo'n soort gedachte hebt. Lijkt me ook gewoon heel menselijk. Zolang het bij denken blijft is er niks mis mee toch?
En wanneer het erge moment voorbij is zal de nare gedachte ook wel weer plaatsmaken voor een meer positieve instelling.

Mijn grens is wat dit onderwerp betreft gelukkig nog geen enkele keer bereikt, maar ze is ook pas bijna 4 mnd. dus ik verwacht dat mijn grenzen nog wel flink getest gaan worden in de toekomst. Ondanks dat ik toch al behoorlijk moeilijke momenten heb gehad met mijn meisje heb ik nog niet zo'n gedachte gehad gelukkig. Nu is het ergste van de afgelopen tijd voorbij, dat is ook wel heel fijn want als het nog veel langer had geduurd denk ik dat mijn grens wel bereikt zou zijn inmiddels.

Wat ik wel gehad heb laatst, is dat ik dacht waar ik aan begonnen was, maar dan om een andere reden. Ik bedacht me ineens dat haar vader en ik niet alleen uit elkaar zijn, maar zowel mijn ouders als zijn ouders ook. Toen had ik echt zoiets van: waar is het goede voorbeeld, in wat voor wereld groeit mijn meisje op en had ik hier wel aan moeten beginnen (wil ik haar dit wel 'aandoen')?

Overigens kan ik me een hoop reacties hier heel goed voorstellen en ik vind dat je je hier ook niet voor hoeft te schamen. Snap dat het niet iets is wat je van de daken schreeuwt, maar ik vind het heel menselijk en niet iets om je voor te schamen.

LMcurious, ik kan er niet voor zorgen dat ik bijv niet heel de dag alleen ben met S. Ik heb geen moeder of schoonmoeder in de buurt die mij kan helpen. Wel mijn oma maar die laat ik niet meer op mijn baby passen. De oudste 2 gaan er wel is naar toe hoor maar een baby ( ze is 83 en nog wel erg fit etc ) vind ik toch te belastend.

Mamsie schreef:LMcurious, ik kan er niet voor zorgen dat ik bijv niet heel de dag alleen ben met S. Ik heb geen moeder of schoonmoeder in de buurt die mij kan helpen. Wel mijn oma maar die laat ik niet meer op mijn baby passen. De oudste 2 gaan er wel is naar toe hoor maar een baby ( ze is 83 en nog wel erg fit etc ) vind ik toch te belastend.

Misschien een goede vriendin?

Mamsie schreef:LMcurious, ik kan er niet voor zorgen dat ik bijv niet heel de dag alleen ben met S. Ik heb geen moeder of schoonmoeder in de buurt die mij kan helpen. Wel mijn oma maar die laat ik niet meer op mijn baby passen. De oudste 2 gaan er wel is naar toe hoor maar een baby ( ze is 83 en nog wel erg fit etc ) vind ik toch te belastend.

Ik bedoel het niet direct naar jou toe hoor. Maar ik zou wel kijken wat mogelijk is binnen jullie situatie. Ik begrijp dat je niet je 83 jarige oma op laat passen. Maar ik weet niet of er ander soort hulp mogelijk is? Wellicht een vriendin of ik weet niet wanneer je in aanmerking komt voor gezinshulp bijvoorbeeld? ik noem maar iets nu, want ik kan me voorstellen zeker als jullie al zo'n lange tijd op zoek zijn naar de oorzaak enzo dat er wellicht instanties zijn die iets kunnen betekenen voor je? En misschien dat een structurele oplossing nu lastig is, maar als je maar ergens momenten voor jezelf kunt creeeren waarbij je kan opladen denk ik dat dat een hoop scheelt. Al ga je er even tussenuit als je man thuis is? Dat je even uit je vaste omgeving bent? Je bent fulltime thuis toch? Kan me voorstellen dat dan alleen even een paar uurtjes zelf weg naar een vriendin al rust kan geven? Maar zoals gezegd, ik noem ook maar wat. Lijkt me heel heftig. Ik heb ook altijd geroepen dat als wij een huilbaby krijgen je mij waarschijnlijk binnen een maand kunt laten opnemen. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe zwaar het moet zijn als je kindje zo ontroostbaar is. Sterkte!

Alleen de eerste weken heb ik soms gedacht, "oei, waar ben ik aan begonnen?" , maar gedachten als "ik gooi je van de trap" heb ik echt nooit gedacht. Moeilijk als je dat wel hebt.