herkenbaar?

Zonder arrogant over te willen komen, zit ik best wel met het volgende: sindskort merk ik dat ik compleet word genegeerd door een meisje waar ik het aanvankelijk leuk mee kon vinden. Geen vriendin van me, maar gewoon gezellig als we elkaar zagen. Gesprekken met haar waren ook leuk, omdat we beiden omgaan met hetzelfde groepje dat verder bestaat uit mannen. Eerst dacht ik dat ik het me verbeeldde dat ze me ontweek, maar op een gegeven moment begon het anderen ook op te vallen en heb ik met veel moeite haar gevraagd of er wellicht iets aan de hand is. Ben niet zo goed in zulke confrontraties, maar ik wist echt niet waarom ze zo deed.

Het hele verhaal ga ik jullie besparen, want heeft te veel verwijzingen naar andere personen, maar het komt er op neer dat ze het slecht trekt dat ik de aandacht krijg van mannen die zij graag wil. Het is echt een superleuke meid, maar eerlijk gezegd wel moeilijk benaderbaar als in niet toegankelijk in haar uitstraling. Op zich klets ik ook niet zomaar tegen iedereen aan, maar heb wel een open blik(?). Ik ben geheel niet op zoek naar mannelijke aandacht en in dat opzicht dus geen enkele bedreiging voor haar, want diezelfde mannen doen ook heel aardig tegen haar, maar wel op een andere manier. Ze zei aanvankelijk dat dit niet valt uit te praten, maar na enig doorvragen wat ik dan precies in haar ogen fout doe, gaf ze zelf ook aan geen antwoord te hebben en het daarom dus niet uitgepraat kan worden. Ik vind dit echt heel rot, want ze begint nu roddels over me te verspreiden, zodat mensen me stom gaan vinden. Sorry, maar ik vind dat zo bizar en kinderachtig, want dat voelt intimiderend en alsof we nog pubers zijn die elkaar het leven zuur gaan maken, ofzo. Daar ben ik geheel niet op uit en ik vind het ook wel een beetje triest van mezelf dat dit me zo raakt, terwijl ik haar niet classificeer als vriendin. Het is meer een soort van onrechtvaardig gevoel, omdat ze tot dusver nog niemand heeft kunnen overtuigen van hoe 'slecht' ik wel niet zou zijn, maar ik ben er wel bang voor dat dit op een dag gaat gebeuren en naar mij toe geeft ze niet thuis c.q. geen enkele verklaring.

Ik baal hier zo van, want ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan en hou niet van het woord 'jaloezie', maar weet ook niet hoe ik het anders moet benoemen. Heb hier nog niet eerder mee te maken gehad en hoop dus op tips hoe ik dit het beste los kan laten of op kan lossen. Schaam me er bijna voor dat ik hier mee zit, want ik zou moeten denken: "het zal allemaal wel, dit is jouw probleem en al helemaal als je het niet concreet kan maken", wat ik dus wel weet, maar niet zo voel...

Ik herken het, in die zin dat mijn vriendin altijd alle aandacht van mannen kreeg, en ik er 'maar wat bij hing. Maar bij mij is dat nooit echt een issue geweest tussen mij en mijn vriendin. Het gebeurde wel eens dat ik een jongen leuk vond, maar dat die jongen meer aandacht had voor mijn vriendin. Natuurlijk vond ik dat niet leuk, maar ik nam het haar nooit kwalijk. Als ik echt eerlijk naar mezelf keek, wist ik dat het door mijn toen extreme onzekerheid en daarmee gepaard gaande zenuwen + bijbehorende houding kwam. Mijn vriendin was iemand die heel makkelijk met andere mensen omging, en ik had dat helemaal niet.

Als ik het zo hoor, projecteert jouw kennis haar onzekerheid op jou. Jammer dat het op zo'n kinderachtige manier moet gaan. Het is duidelijk dat dit helemaal niet over jou gaat, maar over haar en dat het dus ook alles zegt over hoe zij in elkaar zit.

Edit: ik denk dat je echt niet bang hoeft te zijn dat het 'haar gaat lukken jou slecht af te schilderen' bij andere mensen. Als die anderen gezond verstand hebben, komen ze eerder tot de conclusie dat zij degene is die raar bezig is. Ik zou wel een beetje heel erg klaar zijn met haar.