Herkenbaar?

Mijn tante ligt nu ruim een week in het ziekenhuis, nadat ze thuis al een aantal weken last had van extreem heftige koorts. Het staat vast dat het geen (Mexicaanse) griep is en in het ziekenhuis heeft ze al meerdere kuren gekregen, die niet geheel aanslaan. Koorts is wel wat verminderd, maar nog steeds niet weg.

Aanvankelijk werd er gesproken over nierstenen en galblaas (wat ook koorts zou verklaren, aangezien dat doorgaans een teken is van ontstekingen in je lichaam), maar vandaag zou ze bijvoorbeeld een slangetje moeten inslikken en dan zou er onderzoek worden gedaan. Ik vroeg aan m'n moeder wat voor onderzoek dat was en waar ze precies naar wilden kijken. Blijkt dat niemand van de familie hier een antwoord op heeft. Dat vind ik dan eigenlijk vrij verbazingwekkend, gezien mijn eigen actieve houding toen bijv. mijn eigen moeder ziek was. Ik zou ook geen rust hebben als mijn zus met deze klachten in het ziekenhuis zou liggen eerlijk gezegd, echter schijnen mijn nichten en neef (die allemaal eind 30 begin 40 zijn) hier geen last van te hebben. Iedereen vindt het lang duren, maar niemand vraagt hierover opheldering. Op een generatiekloof kan ik het niet echt gooien, maar is dit herkenbaar voor anderen? De passieve houding bij medische kwesties die mijn familie toont valt me erg op, maar ik ben benieuwd of dit bij andere gezinnen en/of families ook zo gaat.

Nee, gelukkig herken ik dit niet. Bij ons wordt het gewoon verteld wat er gaande is.

Jeanette schreef:Nee, gelukkig herken ik dit niet. Bij ons wordt het gewoon verteld wat er gaande is.

Maar er kan niets verteld worden toch als niemand opheldering vraagt aan de artsen?

Guattari schreef:

Jeanette schreef:Nee, gelukkig herken ik dit niet. Bij ons wordt het gewoon verteld wat er gaande is.

Maar er kan niets verteld worden toch als niemand opheldering vraagt aan de artsen?

Sorry, gaf te snel antwoord haha. Maar ik en mijn familie zouden zeker wel opheldering vragen aan de artsen? Je wilt toch weten wat er gaande is? Vind het maar apart dat ze dat niet doen..

Nee, ik herken dit niet,

Toen mijn opa in het ZH lag stond iedereen om de haverklap bij de artsen en verpleegsters.
Mijn ex, mijn zussen, mijn moeder, ikzelf.

Heb je je moeder bv hiernaar gevraagd?
Waarom er niemand is die de artsen aanspreekt en vraagt wat er allemaal gaande is?

Ja, heb ernaar gevraagd en mijn ouders zijn er nu nog maar 1x geweest, omdat het bijna 2 uur rijden is. Ze had er geen antwoord op waarom het gezin van mijn tante ook nergens naar informeert en mijn moeder was er dus zelf op zondagochtend en dat is niet echt de beste dag om een arts te treffen.

Wellicht is het een soort van angst voor wat je te horen kan krijgen als je doorvraagt. Cool... ik reageer even op mezelf.

Ik herken het ook niet. Als er bij ons in de familie in het ziekenhuis ligt dat is er vaak één die echt de contacten met de arts/verpleeging onderhoud en die het dan weer verder verteld aan overige familieleden.

Ik herken het van mijn schoonouders. Toen de opa van mijn vriend ziek was wisten ze ook niet goed hoe of wat en veel familieleden gingen niet langs omdat ze het inderdaad wat veel moeite vonden. Ook is de vader van mijn vriend ruim een week niet geweest terwijl zijn vader op sterven lag omdat hij het eng vond zijn vader zo te zien. Zijn vader was toen nog gewoon bij en kreeg dit mee. Later wel weer geweest, het ging niet zo snel als verwacht. Maar niemand wist eigenlijk goed wat er aan de hand was, behalve de tante van mijn vriend die wel informeerde bij artsen.

Uiteindelijk wel overleden en toen stonden de mensen die niet zijn geweest vooraan.

Arden schreef:Ik herken het van mijn schoonouders. Toen de opa van mijn vriend ziek was wisten ze ook niet goed hoe of wat en veel familieleden gingen niet langs omdat ze het inderdaad wat veel moeite vonden. Ook is de vader van mijn vriend ruim een week niet geweest terwijl zijn vader op sterven lag omdat hij het eng vond zijn vader zo te zien. Zijn vader was toen nog gewoon bij en kreeg dit mee. Later wel weer geweest, het ging niet zo snel als verwacht. Maar niemand wist eigenlijk goed wat er aan de hand was, behalve de tante van mijn vriend die wel informeerde bij artsen.

Uiteindelijk wel overleden en toen stonden de mensen die niet zijn geweest vooraan.

Ik weet niet of ik die indruk heb gewekt, maar dit is niet aan de orde hoor bij mijn ouders. Er werd in eerste instantie niet verwacht dat m'n tante er langer dan een weekend zou liggen, omdat ze een kuur zou krijgen tegen de koorts en dan weer eerst naar huis kon om aan te sterken van de wekenlange koorts en haar verslapte lichaam.

Ik herken dit helemaal niet eigenlijk. Wij stellen ons in dat soort situaties juist heel actief op. Graag precies weten wat er aan de hand is, wat er gaat gebeuren, wat er al ondernomen is, etc. Ik zou er ook van balen als mijn familie zich zo afwachtend op zou stellen.

Wat jezelf eigenlijk al aangeeft...
Misschien wel een soort angst inderdaad.

Als we er niet naar vragen is het er niet?
Als we er niet naar vragen en niks horen zal het niet zo ernstig zijn?

Ik herken de situatie op zich niet, maar.. mijn schoonvader is net 3 weken opgenomen met dezelfde klachten. Ook dachten ze aan de Mexicaanse Griep, maar bleek het niet te zijn. Ook die onderzoeken, ook extreme koorts o.a. Bleek een gevaarlijke bacterie in zijn bloed te zitten die nu continu wordt bestreden met antibiotica. Hoop niet dat je tante dit ook heeft..

Ik herken het wel. Binnen mijn eigen familie ben ik altijd goed op de hoogte, ik ga zelfs wel eens met mijn vader (die chronisch ziek is) mee naar ziekenhuisafspraken, maar bij mijn schoonfamilie is dat heel anders. Mijn schoonvader heeft hartproblemen en als mijn vriend daar vandaan komt (en ik ben niet meegeweest) en ik vraag hoe het was, dan 'weet ie het niet precies', 'was het iets met dit', 'maar misschien ook wel met dat'. En als ik later zijn broer vraag weet ie me ook niks te vertellen. Heel apart vind ik dat, maar blijkbaar gaan mensen er makkelijk overheen of zo. Mijn vriend maakt zich van nature niet zo snel druk of ongerust, dus waarschijnlijk denkt hij dat ie het wel zal horen zodra er iets ernstigs aan de hand is.

Volgens mij zie je dit nog steeds vrij veel hoor. Mensen weten ook vaak helemaal niet welke medicijnen ze gebruiken, ik zou zulke dingen echt willen weten.

Heeft je tante misschien een ERCP of MRCP onderzoek ondergaan?

Jee Giacomo, dat lijkt me ook wel schrikken. Was hij op reis geweest en daar iets opgelopen wat in zijn bloedbaan terecht is gekomen? Dan zou je bijna opgelucht zijn dat het aan het licht is gekomen door die extreme koorts... Hopelijk gaat het nu steeds beter.

Lady4, MRCP betwijfel ik sterk, omdat m'n tante erg claustrofobisch is en dus niet in zo'n afgesloten buis/tunnel durft te liggen. Althans, jaren geleden moest dat eens voor haar been en ze raakte erg in paniek, nog voordat ze erin lag. ERCP lijkt me dan idd het onderzoek wat ze onlangs gehad zou hebben, maar ook dat ging uiteindelijk niet door hoorde ik van m'n moeder. Niemand weet waarom... Als het m'n eigen moeder was geweest had ik zelf wel een voortrekkersrol genomen, maar vind dat ongepast om te doen bij het gezin van m'n tante, aangezien ze zelf 3 kinderen heeft en een echtgenoot.
Volgens de informatie die m'n moeder krijgt te horen via hen, weten de artsen zelf niet goed waar ze aan moeten denken, terwijl er eerst overeenstemming was dat het nierstenen en galblaas zouden zijn. Uiteindelijk betrap ik mezelf erop dat ik me nog meer kan ergeren aan de passiviteit van m'n familie dan dat ik me zorgen maak over de daadwerkelijke diagnose. Da's ook de aandacht vestigen op het verkeerde aspect, geloof ik...

Guattari schreef:

Arden schreef:Ik herken het van mijn schoonouders. Toen de opa van mijn vriend ziek was wisten ze ook niet goed hoe of wat en veel familieleden gingen niet langs omdat ze het inderdaad wat veel moeite vonden. Ook is de vader van mijn vriend ruim een week niet geweest terwijl zijn vader op sterven lag omdat hij het eng vond zijn vader zo te zien. Zijn vader was toen nog gewoon bij en kreeg dit mee. Later wel weer geweest, het ging niet zo snel als verwacht. Maar niemand wist eigenlijk goed wat er aan de hand was, behalve de tante van mijn vriend die wel informeerde bij artsen.

Uiteindelijk wel overleden en toen stonden de mensen die niet zijn geweest vooraan.

Ik weet niet of ik die indruk heb gewekt, maar dit is niet aan de orde hoor bij mijn ouders. Er werd in eerste instantie niet verwacht dat m'n tante er langer dan een weekend zou liggen, omdat ze een kuur zou krijgen tegen de koorts en dan weer eerst naar huis kon om aan te sterken van de wekenlange koorts en haar verslapte lichaam.

Zo had ik je tweede post idd wel opgevat.

Guattari schreef:Jee Giacomo, dat lijkt me ook wel schrikken. Was hij op reis geweest en daar iets opgelopen wat in zijn bloedbaan terecht is gekomen? Dan zou je bijna opgelucht zijn dat het aan het licht is gekomen door die extreme koorts... Hopelijk gaat het nu steeds beter.

Lady4, MRCP betwijfel ik sterk, omdat m'n tante erg claustrofobisch is en dus niet in zo'n afgesloten buis/tunnel durft te liggen. Althans, jaren geleden moest dat eens voor haar been en ze raakte erg in paniek, nog voordat ze erin lag. ERCP lijkt me dan idd het onderzoek wat ze onlangs gehad zou hebben, maar ook dat ging uiteindelijk niet door hoorde ik van m'n moeder. Niemand weet waarom... Als het m'n eigen moeder was geweest had ik zelf wel een voortrekkersrol genomen, maar vind dat ongepast om te doen bij het gezin van m'n tante, aangezien ze zelf 3 kinderen heeft en een echtgenoot.
Volgens de informatie die m'n moeder krijgt te horen via hen, weten de artsen zelf niet goed waar ze aan moeten denken, terwijl er eerst overeenstemming was dat het nierstenen en galblaas zouden zijn. Uiteindelijk betrap ik mezelf erop dat ik me nog meer kan ergeren aan de passiviteit van m'n familie dan dat ik me zorgen maak over de daadwerkelijke diagnose. Da's ook de aandacht vestigen op het verkeerde aspect, geloof ik...

Je geeft zelf al aan dat ook de artsen nog niet weten wat er precies aan de hand is. Ze zijn het nu aan het onderzoeken. Wat wil je dan nog meer voor informatie? Hoe het onderzoek precies werkt dat ze nu uitvoeren, wat de medische term is>? Vaak is het gewoon even afwachten tot de artsen meet hebben kunnen onderzoeken en daarna komt de uitslag en heb je weer meer info. Hele normale gang van zaken, toch?

Noa, ik wil bijvoorbeeld graag weten wat voor onderzoeken ze krijgt en waarom er nu opeens aan getwijfeld wordt of het nog wel gaat om d'r nierstenen en galblaas. Klopt dus idd dat ik graag inhoudelijk meer zou willen weten over de onderzoeken en waarom welke onderzoeken precies worden gedaan; oftewel om juist bepaalde vermoedens uit te sluiten of te bevestigen.

Misschien zit dáár juist wel het verschil. Je hebt mensen die zich afwachtend opstellen omdat er nog onderzoeken plaats moeten vinden. Met andere woorden: tot die tijd weet je toch nog niets zeker. Je hebt ook mensen die juist willen weten waarom bepaalde onderzoeken wel of niet gedaan worden en in welke richting de artsen denken.

Lynn_ schreef:Misschien zit dáár juist wel het verschil. Je hebt mensen die zich afwachtend opstellen omdat er nog onderzoeken plaats moeten vinden. Met andere woorden: tot die tijd weet je toch nog niets zeker. Je hebt ook mensen die juist willen weten waarom bepaalde onderzoeken wel of niet gedaan worden en in welke richting de artsen denken.

Da's heel goed mogelijk idd. Ik ben daarin juist actief en neem zelf meer initiatief in dergelijke gevallen.

Lynn_ schreef:Misschien zit dáár juist wel het verschil. Je hebt mensen die zich afwachtend opstellen omdat er nog onderzoeken plaats moeten vinden. Met andere woorden: tot die tijd weet je toch nog niets zeker. Je hebt ook mensen die juist willen weten waarom bepaalde onderzoeken wel of niet gedaan worden en in welke richting de artsen denken.

Ja, of het is controlegedrag/angst om geen grip te hebben op de situatie. Het is een vorm van controle willen hebben over iets waar je geen controle over hebt. Een ziekte kan erg grillig zijn. Mijn moeder is 5 jaar lang ziek geweest, we moesten héél vaak maanden wachten zonder dat we iets wisten. Daar wen je op een bepaald moment ook aan, je kunt niet altijd op scherp staan, je kunt ook niet alles weten, de artsen weten ook niet altijd alles...

Het is ook een kwestie van loslaten, je bent even niet 'in controle'... Zo werkt het vaak met ziektes.

Ja inderdaad. Ik heb op dat soort momenten ook altijd een actieve houding. Ik wil sowieso altijd overal grip op hebben en inderdaad: in dit soort gevallen kan dat niet altijd. Iedereen zit anders in elkaar...

Probeer je me iets duidelijk te maken, Noa? Ik snap je post namelijk niet.

Guattari schreef:Probeer je me iets duidelijk te maken, Noa? Ik snap je post namelijk niet.

Even in het kort, want ik moet nu weg: Het kan een vorm van controle drift zijn dat je alles in detail over de onderzoeken wilt weten. Je probeert zo een situatie die niet in jouw handen ligt toch controleren.

Noa schreef:

Guattari schreef:Probeer je me iets duidelijk te maken, Noa? Ik snap je post namelijk niet.

Even in het kort, want ik moet nu weg: Het kan een vorm van controle drift zijn dat je alles in detail over de onderzoeken wilt weten. Je probeert zo een situatie die niet in jouw handen ligt toch controleren.

Dat zou voor mensen op kunnen gaan idd, maar dat is het bij mij niet.