Herkenbaar ???

Over een week word S alweer 3 jaar en mijn god wat heb ik daar moeite mee zeg.

Toen hij 1 en 2 werd had ik dat helemaal niet. Vooral toen hij 2 werd ik verlangde ik naar de tijd dat hij ouder en zelfstandiger zou worden. Ook grotendeels omdat ik toen ziek was.
Maar nu word hij dan 3 is zindelijk, is al goed zelfstandig wil natuurlijk alles zelluf doen. Klets me de oren van mijn hoofd. Is lekker eigenzinnig. En god wat vind ik dit moeilijk.
Het idee dat hij nog maar een jaartje thuis is en dan al naar de "grote" school gaat. Het baby is helemaal eraf.
Ook heb ik het gevoel veel gemist te hebben door mijn ziek zijn het afgelopen jaar. Het is me allemaal zo snel voorbij gevlogen.

En echt ik ben al een maand aan het huilen bij het zien van zijn baby foto's. Ik ben natuurlijk ook zo trots als een pauw op mijn ventje !
Wat ook niet echt helpt is dat ik 5 juli wakker word... op zijn verjaardag en hem niet kan kussen en knuffelen en niet voor hem kan zingen. Hij is dan bij zijn papa. Vorig jaar was het bij mij dus nu is papa aan de beurt maar dit doet me wel echt pijn.

Herkenbaar ?

Ik vond het niet moeilijk toen ze 3 jaar werd, maar ik denk dat ik het wel moeilijk vind als ze 4 jaar wordt. Dan gaat ze naar school, dan beginnen de verplichtingen voor haar en dan heb ik haar niet meer de hele dag om me heen. Daar zie ik stiekem toch wel tegenop.

Opzich vindt ik het niet zo heel moeilijk....maar het gaat zo snel allemaal. In de periode van 2 jaar naar 3 jaar heeft ze zoveel geleerd en gedaan dat het kleine er nu echt ervan af is. Denk dat ik het moeilijker krijgt als ze 4 jaar wordt en dan na de grote vakantie naar de grote school gaat.

Het gaat allemaal zo hard hè. Volgend jaar naar de basisschool, maar god wat zijn ze eigenlijk nog klein.

Ik wil eigenlijk niet weten hoe ik er volgend jaar bij zit als dit al zo ellendig is hahahaha.

Het jaar van 2 naar 3 leren ze idd heel erg veel. Pff kleine kindjes worden zo groot !

Ik zie ook enorm tegen de basisschool op. Laurens zal het superleuk vinden, en soms denk ik ook wel: 'lekker, meer tijd voor p en de baby', maar al met al vind ik het gewoon niet leuk..

Ik heb dat ook als ik eraan denk dat Ezra al vijf wordt in november, dat vind ik ook zo groot opeens.

Herkenbaar, maar in mijn geval wordt hij 2. Kan ook wel huilen als ik zijn baby foto's of mini kleertjes zie. Het is zo snel gegaan en hij is al zo groot aan het worden.. Zijn baby tijd is een beetje aan me voorbij gegaan. En nu heb ik ook nog eens enorme kriebels voor een tweede maar mijn vriend niet.
Jammer dat hij niet bij je is op zijn verjaardag !

Ik heb dat ook wel. Ik vind mijn dochter ook al zo groot, en eigenlijk wil ik haar nog lekker klein houden. Gewoon zoals ze nu is, eigenwijs, ondeugend en lekker ombekommerd in het leven staan. Maarja er is niks aan te doen. Het is ook weer heel leuk dat ze ouder wordt en zo wijs en bijdehandte praatjes. Alle leeftijden hebben zo z'n charmes.

Bij de jongste vind ik het ook wel weer moeilijk. Hij is voor 95% de laatste, dus dit maak ik allemaal voor de laatste keer mee. Ik vind het zo jammer dat hij geen baby meer is, gewoon dat afhankelijke, kroelen. Dat mensen nog echt een blik in je kinderwagen werpen en vragen wanneer hij geboren is, die tijd is allang voorbij. Maar anderzijds vind ik het weer zo leuk dat hij gaat kletsen en zo erg aan het ontdekken is...

Mixed up feelings dus. Ik houdt het gelukkig wel droog, maar denk met wee moed terug aan de tijden die nooit meer terug komen...

Ik vind vooral ook steeds die kleine stukjes los laten best moeilijk. Nu dus het zelf doen allemaal. Ik mag niet meer helpen hij kan het allemaal zelf.

Ik baal natuurlijk enorm dat hij 5 juli niet bij mij is maar zijn papa heeft net zo goed het recht erop. Het komt nu eenmaal zo uit en is niet anders. Ik moet werken gelukkig de hele dag dat geeft dan wel afleiding. En dat weekend word hier volop gefeest !

Ik vind het vooral zo moeilijk dat deze jaren voor een groot deel voorbij gaan met zoveel zorgen en onzekerheid. De tijd dat hij zo klein is komt nooit meer terug, het is niet dat als alles straks meer op de rails is, we het over kunnen doen, maar dan zonder al die zorgen. Dat vind ik zo pijnlijk. Ik ben wel hoopvol over de toekomst, ik denk dat hij heel veel dingen nog gewoon gaat leren en dat hij ons allemaal nog versteld gaat laten staan, maar ik vind het ook wel eens moeilijk dat hij dan al groter zal zijn, terwijl dit ook juist zo'n leuke leeftijd is. Daarom vind ik het ook wel belangrijk om te genieten van zijn kleutertijd, ondanks alle zorgen en ondanks de beperking, hij is zo schattig en bijzonder.

Susan ik kan me in jou geval helemaal voorstellen dat het pijn doet. deze leeftijd krijg je bij hem idd niet meer terug en ook niet zonder de zorgen idd. Ik weet net als jou zeker dat E.zra ons nog versteld gaat laten staan !! Het is trouwens een onwijs mooi mannetje !

Dank je wel.

Ik zou hem ook voor geen enkel kind ter wereld willen ruilen en we zijn echt heel erg trots op hem, maar soms vind ik het zo moeilijk te accepteren dat waar wij zo hard voor vechten, dat wat voor ons het hoogst haalbare is, de situatie is die de meeste andere ouders gewoon in hun schoot geworpen krijgen, een leven dat gewoon normaal is. Ik snap best dat andere ouders ook hun zorgen hebben, maar ik heb momenten waarop ik het zo oneerlijk vind allemaal.

Susan schreef:Dank je wel.

Ik zou hem ook voor geen enkel kind ter wereld willen ruilen en we zijn echt heel erg trots op hem, maar soms vind ik het zo moeilijk te accepteren dat waar wij zo hard voor vechten, dat wat voor ons het hoogst haalbare is, de situatie is die de meeste andere ouders gewoon in hun schoot geworpen krijgen, een leven dat gewoon normaal is. Ik snap best dat andere ouders ook hun zorgen hebben, maar ik heb momenten waarop ik het zo oneerlijk vind allemaal.

Het is ook niet eerlijk, het is volkomen willekeurig dat jullie kindje dit heeft. Dat is gewoon 'pech' (dat klinkt wat raar maar zo bedoel ik het natuurlijk niet). Ik heb echt heel veel respect met hoe je hier mee omgaat en hoe erg je je best doet om er alles uit te halen voor E., daar zouden veel ouders nog wel wat van kunnen leren. En ik kan me voorstellen dat het verdrietig is om deze tijd mee te maken met zoveel zorgen Hopelijk wordt het steeds iets makkelijker en kunnen jullie als alles wat beter loopt gaan genieten van jullie kinderen met wat minder zorgen.

Rataplan schreef:Het gaat allemaal zo hard hè. Volgend jaar naar de basisschool, maar god wat zijn ze eigenlijk nog klein.

Het gaat heel hard idd. het grappige vind ik dat ik elke keer zeg: oh wat word hij groot!
Maar als ik dan een half jaar verder ben denk ik over datzelfde moment: wat was hij nog klein

Ik heb er niet zoveel moeite meer mee, maar mijn zoontje vind het wel lekker makkelijk als mama alles doet. En plakt ook heel erg aan mij. Ik kan hem juist wat makkelijker los laten nu hij zelf dingen aan geeft. Toen hij dingen niet zelf kon had ik erg het gevoel dat ik er elk moment van de dag voor hem moest zijn. Hem helpen en steunen. Nu maakt hij zelf wel duidelijk wat hij wel of niet wil. Dat geeft mij wel vertrouwen dat hij voor zichzelf op komt. En dat vind ik wel een belangrijk punt in het 'los laten' van hem.

Zie er wel een beetje tegenop als hij naar de basisschool gaat. Want dan kan ik niet eerst toezicht houden om te kijken hoe het met hem gaat

Dikke knuffel voor jou! Begrijp ik het goed dat je zoontje 5 juli jarig is? Mooie datum!

Roza schreef:Dikke knuffel voor jou! Begrijp ik het goed dat je zoontje 5 juli jarig is? Mooie datum!

Ja hij word 5 juli idd alweer 3 jaar !