Stress

Ik heb echt even behoefte om van me af te typen...

Ik ervaar momenteel zoveel stress terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is. Ik werk op invalbasis omdat ik geen andere (passende) baan kan vinden. Op mn werk heb ik het ontzettend naar mn zin, maar doordat ik invalkracht ben word ik van hot naar her geslingerd, opgeroepen en weer afgezegd, afgezegd en toch weer opgeroepen. Eigenlijk heb ik weinig te klagen want ik werk vrijwel dagelijks. Toch geeft dit zo veel onzekerheid. Als ik op vakantie wil, krijg ik niet door betaald, als ik ziek zou zijn krijg ik alleen de diensten die ik ingeroosterd sta doorbetaald, en als ze geen werk hebben lig ik er uit... Dit gaat al maanden zo, en elke keer als ik denk; nu is er geen werk meer, word er wel weer iemand ziek, gaat er iemand op vakantie etc waardoor ik toch kan blijven werken.
Al met al vind ik dus dat ik niet te klagen heb, want ik moet allang blij zijn dat ik werk heb, en ik heb er heel erg begrip voor dat het crisis is en ze dus ook niet zoveel kunnen beloven.
Maar nu komt 't. Ik krijg dus wel enorme stress van deze manier van werken. Ik heb dit ook aangegeven op mn werk, en ze begrijpen me en beloven me tijdig op de hoogte te stellen van dingen, maar dit gebeurt gewoon vaak niet.
Nu is het zo dat ik me elke avond mega-down voel (en zoals nu soms 's ochtends ook nog), en ik hele scenario's in mn hoofd heb wat ik kan zeggen als ze me iets vragen, of hoe ik kan reageren.
Van de week voelde ik door omstandigheden de bui hangen dat ze me af zouden gaan bellen, ik had toen een heel scenario in mn hoofd; "haal me maar helemaal van de planning, zoek maar iemand anders etc". Om vervolgens jankend in bed te liggen omdat ik helemaal niet weg wil, maar me zo ontzettend gebruikt voel, en ze zo gemakkelijk met me omgaan (en vervolgens werd ik helemaal niet afgebeld)

Nu ik het zo typ voel ik me echt een enorme aansteller, maar helaas voel ik het allemaal wel zo
Wellicht loopt het ook allemaal te hoog op omdat ik niet echt met mensen er over praat. Mn beste vriendinnen hebben op 't moment zoveel aan hun eigen zorgen, die wil ik niet met mijn zorgen lastig vallen..

Zucht... het lucht wel even op..

Ik werk ook op invalbasis, maar ik ervaar dit helemaal niet zoals jou.
Misschien omdat ik het niet fulltime doe, maar gemiddeld wil ik wel aan de 3/4 dagen per week komen.
Soms heb ik er weken tussen met niks en soms met 6 of 7 dagen.
Maar meestal is het gelukkig wel gespreid.

En als je vakantie wilt nemen dan heb je toch als het goed is vakantiegeld opgebouwd? Dan kan je dat toch laten uitbetalen?
Of zeg ik nu iets geks?
Sowieso leg ik altijd een deel van mijn loon opzij voor nood mocht er eventjes niks zijn.
Dan heb je ook niet gelijk stress als er even niets is.
Ik denk dat het vooral aan je instelling ligt.

Er speelt ook eigenlijk te veel om alles in een berichtje duidelijk te maken. Het zijn meer allerlei dingen die bij elkaar komen die de stress veroorzaken, maar werk is het middelpunt zeg maar. Ik wil bijvoorbeeld graag uit huis, maar doordat ik geen contract heb kan dat niet, doordat ik niet altijd genoeg kan werken kan ik ook niet heel veel sparen. Zo zijn er nog wel wat dingetjes.

Helaas raakt het me om te lezen dat het aan mn instelling ligt. En dat ligt aan mezelf dat ik me daardoor laat raken. Waarschijnlijk omdat ik eigenlijk heel positief ben ingesteld, maar het de laatste tijd niet altijd meer kan opbrengen en dat dat me ook stoort...

Ik denk helemaal niet dat het aan haar instelling ligt, en ik vind dat ook nogal onaardig om te zeggen. Ik kan me zo voorstellen dat het heel onzeker is en dat het best eng is als je afhankelijk bent van je eigen salaris, om nit te weten hoeveel je werkt.

Ik zou die onzekerheid ook heel vervelend vinden hoor. Het is fijn dat je tot nu wel bijna dagelijks aan het werk bent, maar je weet inderdaad niet of en hoe lang het zo blijft. Daar zou ik ook onzeker en gespannen van worden, het is toch je salaris dat ermee valt of staat.
Ben je ook op zoek naar ander werk, of hoop je toch dat je hier in de toekomst een contract kunt krijgen? Heb helaas niet veel tips voor je, alleen een Hoop dat het in je hoofd in ieder geval al wat rustiger is nu je het van je af hebt kunnen schrijven.

Ik denk toch gedeeltelijk ook wel. Want je weet dat als je een baan op oproepbasis hebt dat dit niet stabiel is.
Ze zegt dat ze stress krijgt van deze manier van werken. Maar zo werkt dat meestal nou eenmaal zo op oproepbasis.
Ook haalt ze scenario's in haar hoofd die uiteindelijk dus helemaal niet uitkomen.

Maar uit je tweede reactie begrijp ik dus dat je eigenlijk gewoon toch uren te kort komt?
En dat je zo snel mogelijk wilt sparen. Je wilt gewoon een vast contract ergens, omdat je uit je huidige situatie weg wilt. Dat is natuurlijk heel naar dat je iets wilt, maar het voor je gevoel niet kan bereiken en dat je ook geen idee hebt hoelang dit nog kan duren.

Door dit topic ben ik zelf ook meer gaan nadenken, en merk dat er echt zoveel dingen zijn die mede oorzaak zijn aan de stress, en dat de stress van mn werk misschien wel de 'druppel' is, of in ieder geval het punt waar de stress los komt...
Eigenlijk had ik mn hele toekomst heel anders voorgesteld, en dat loopt allemaal anders (mede door het werk en de crisis)... en omdat er geen direct zicht is op ander werk of hier een contract heb ik het gevoel stil te staan..
Maar nu stop ik met klagen en ga ik naar 't werk

Je mag gerust klagen hoor.
Ik vind het heel erg herkenbaar wat je zegt. Ik heb ook heel lang in zo'n uitzichtloze situatie gezeten en daar kan je behoorlijk depressief van worden. Hopelijk komt hier gauw verandering voor je in

Ik heb precies het zelfde gevoel, hier heb ik laatst ook een topic over geopend. Als ik heel de week ingepland sta ebt het gevoel weer even weg, omdat ik weet waar ik aan toe ben, me nuttig voel en niet bang ben dat ik geld te kort kom. Als ik niet weet waar ik aan toe ben word ik ook zooo chagerijnig en heb ik ook echt een baaldag. Ik kan de laatste tijd ook wel veel dagen werken maar dan steeds maar een paar uurtjes (bijv. 3) dat vind ik ook heel vervelend.

Bij mij komt het ook inderdaad doordat dit zoveel invloed heeft op mijn toekomst, ik wil ook graag verhuizen, nieuwe spullen kopen van mijn salaris e.d.

Ik begrijp het wel.

Vorig jaar heb ik ook een jaar vol met onzekerheden gezeten. Ik had vast werk, waar ik 3 tot 5 uurtjes op een dag voor werkte en mijn inkomen was geen vetpot. Echt naar mijn zin had ik het daar niet meer, de een na de andere collega, met wie ik goed kon, vertrokken. Ik ben toen ook aan het solliciteren geslagen, maar kreeg de ene afwijzing na de ander, werkt ook niet mee. Maar omdat ik steeds nee kreeg, ben ik naast mijn vaste werk ook oproep werk gaan doen. Dit bleef echter niet bij 1 werkgever, maar werkte ondertussen bij 3. Hoe druk ook, ik ging er aan onderdoor wat stress betrof. Eerst wilde ik mij hier niet aan toe geven.
Ook ik werd gebeld met de vraag of ik wilde werken, tuurlijk wilde ik werken, en later kreeg ik een telefoontje, de dienst is met eigen personeel toch opgelost. Ik vond het wel zo jammer. Ik wilde graag uren maken en het was mooi voor mijn portemonnee. Alleen op deze manier, bellen en daarna weer afzeggen, dat werkte voor mij ook niet motiverend. Dat heeft mij een hoop onnodige stress bezorgd. Ik had immers een baan, ok, met weinig uren, maar heb steeds gezegd: ik doe het niet om de uren, maar om meer geld te verdienen. Achteraf denk ik, waar ben ik in gods naam mee bezig geweest.

Al die drukte heeft mij later wel de das om gedaan, achteraf, mede door oorzaak stress, zat ik tegen overwerkt/overspannen zijn aan. Heb hierdoor een tijdje thuis gezeten.

Nu werk ik weer voor 1 werkgever en heb, waar ik vorig jaar allemaal voor gewerkt heb, opgezegd. Ik heb een nieuwe start gemaakt en dat is maar goed ook. Wel merk ik, wanneer mij alles teveel word, dat de stress meteen op mijn schouders en nek slaan.