Opvoeden / Kind grootbrengen, moeilijk?

Ik ben even benieuwd want ik zit "EHBO: Eerste hulp bij opvoeden" te kijken en zit het echt vol verbazing te kijken elke keer, ze kunnen zó niet met hun kinderen omgaan. En nu heb ik makkelijk praten zonder kinderen, dus ik weet nog niet hoe het opvoeden mij af zal gaan, maar ik hoop met heel mijn hart dat ik ze onder controle kan houden en normen en waarden mee kan geven.

Hoe vind je het om je kind(eren) op te voeden en groot te brengen? Vind je het moeilijk? Valt het mee/tegen? Doe je het anders dan je verwacht had?

Als je je kinderen met kapmessen en hakbijlen last spelen, én 4x per jaar verhuisd, kan ik me voorstellen dat het niet een eitje is!

Nee eigenlijk niet, maar ik ben dan al heel veel kinderen gewend en weet daardoor goed et ik wel/ iet wil hebben. Ik ben duidelijk, consequent en laat hem ok vrij in dingen. Hierdoor is R tot nu toe een enorm makkelijk ventje dt goed zijn grenzen weet etc.
Ook N is erg makkelijk en ik denk dat dat deels ook komt door hoe je opvoed, karakter is 1 maar een groot deel is ook te vormen vind ik.

Ik vind de constante zorgen die je hebt om kinderen veel zwaarder, dus wanneer ze ziek zijn etc.

Op sommige momenten zit ik met mn handen in t haar, vooral als mn vriend t op een geheel andere manier wil aanpakken. Maar over t algemeen vind ik t niet moeilijk, tot nu toe. Gistere kregen we bij t oudergesprek bij t kdv te horen dat T. t 'voorbeeldkind' van de opvang was dus ik denk dat we t wel goed doen.

Tot nu toe valt het opvoeden mee, we waaien alledrie met de wind mee.
Dingen die we echt niet willen, gebeuren niet maar daarmee zal ze ook niet snel in aanraking komen omdat het ons niet trekt. Het echte opvoeden komt nog denk ik, maar geloof wel dat ze een normaal kind is/wordt.

Wel heeft ze een eigen karakter, heel temperamentvol, en dat is met tijd en wijlen wel heel erg zwaar en vermoeiend. Ik gok ook dat de puberteit echt een hel wordt

Ik vind het soms best wel tegenvallen hoor. Ik werk ook al een aantal jaar met kinderen, en ben op mijn werk heel erg consequent en soms ook wel gewoon echt streng. Maar thuis sta ik er anders in, moet ik soms om hem lachen als hij iets stouts doet, heb ik soms geen energie om 30x nee te zeggen.

Ik vind het wel meevallen. Ik heb makkelijke kinderen en ben zelf ook makkelijk, dus ik word niet zo gauw boos, er mag veel en we praten veel over wat wel en niet mag en waarom wel of niet. Soms is er even een lastigere periode, maar dat lost zichzelf meestal gewoon op.

Ik vind vooral heel het geregel en de zorgen errond moeilijk. Zoals Printje al zei, als ze ziek zijn bijvoorbeeld, of als je plots opvang moet zoeken.

Nu Louise haar kuren krijgt stuit ik wel af en toe op problemen dat ik niet goed weet hoe ik iets moet aanpakken of dat mijn vriend en ik er niet goed uitkomen hoe we iets willen.

Ik vind het over het algemeen helemaal niet moeilijk een kind op te voeden. We weten heel goed hoe we het wel/niet willen doen, hoe we willen communiceren en wat we mee willen geven. Daarnaast heb ik aardig wat geduld, wat betreft opvoeden zeker ten goede komt. Wel zijn er een aantal dingen waar we tegenaan lopen wat het soms lastig maakt, maar ook dat kunnen we prima aan.

Ik vind het een grote verantwoordelijkheid, je kunt ze relatief makkelijk beschadigen.
Daarnaast vind ik het weleens lastig, waar ligt mijn grens, wat mag wel en wat niet. Ik heb de neiging zoon erg tegemoet te komen als hij iets niet wil door 600 toeren uit te halen zodat het wel kan en eigenlijk baal ik daar weleens van. Maargoed, ik zie dat zoon en ik samen groeien, voor zijn broertje/zusje zal het al anders zijn.

Ik vind het, eerlijk gezegd, soms best wel eens lastig. Zeker naarmate ze ouder wordt. Dochter kan soms echt pittig zijn en ik twijfel wel eens wat nou de beste aanpak is.

Echt moeilijk niet, soms wel erg vermoeiend. Wat dat betreft kun je beter een baan buitenshuis hebben waar je soms even een half uurtje pauze hebt. Kinderen opvoeden gaat 24/7 door en dat vind ik wel eens lastig. Je bent en blijft altijd verantwoordelijk voor je kinderen.

Rejoy. schreef:Echt moeilijk niet, soms wel erg vermoeiend. Wat dat betreft kun je beter een baan buitenshuis hebben waar je soms even een half uurtje pauze hebt. Kinderen opvoeden gaat 24/7 door en dat vind ik wel eens lastig. Je bent en blijft altijd verantwoordelijk voor je kinderen.

Dit vind ik ook. Al vind ik het bij mijn dochter nu wel wat moeilijker worden af en toe. Sinds ze naar school gaat heeft ze een stuk meer weerwoord en is ze veel opstandiger.

Liadan schreef:

Rejoy. schreef:Echt moeilijk niet, soms wel erg vermoeiend. Wat dat betreft kun je beter een baan buitenshuis hebben waar je soms even een half uurtje pauze hebt. Kinderen opvoeden gaat 24/7 door en dat vind ik wel eens lastig. Je bent en blijft altijd verantwoordelijk voor je kinderen.

Dit vind ik ook. Al vind ik het bij mijn dochter nu wel wat moeilijker worden af en toe. Sinds ze naar school gaat heeft ze een stuk meer weerwoord en is ze veel opstandiger.

Dat vind ik ook. Mijn zoontje is ook een stuk opstandiger geworden. Merk ook dat als hij moe is, krijgt hij onderweg naar huis een boze bui.

Ik vind het nu hij ouder is ook lastiger. Hij is vaak erg moe van school en dan is er echt niks meer mee te beginnen thuis. Ik wordt dan nog wel eens te vaak boos terwijl hij er zelf ook niet veel aan kan doen dat hij zo moe is.

Pluto schreef:
Dat vind ik ook. Mijn zoontje is ook een stuk opstandiger geworden. Merk ook dat als hij moe is, krijgt hij onderweg naar huis een boze bui.

Heel herkenbaar, Y. zit vaak huilend in de bakfiets naar huis. Duurt meestal thuis ook nog een half uur voor er weer iets met haar te beginnen valt en soms valt ze dan 's middags in slaap op de bank.

Niet zo moeilijk, mijn jongste dochter opvoeden is tot nu toe sowieso een eitje want ze is heel erg makkelijk. Mijn oudste is wat pittiger, maar dan gewoon in de zin dat ze nogal een sterke eigen mening heeft. Af en toe zijn er moeilijke fases maar de ervaring heeft mij geleerd dat ik daar niet veel op uit hoef te doen omdat het toch vanzelf weer over gaat.

Echt moeilijk vind ik het niet, vermoeiend kan het wel zijn, zoals hierboven al werd opgemerkt. Sinds de oudste 's middags niet meer slaapt, is ze vaak moe overdag en dan kan ze echt niets hebben. Het lukt me niet om haar dan toch even te laten rusten, ze valt ook nooit zomaar in slaap op de bank of zo. En dan kan ze om het minste in huilen uitbarsten. Inmiddels weten man en ik dat we er het beste zo min mogelijk aandacht aan kunnen besteden, even laten uithuilen en haar dan afleiden van wat haar zo overstuur maakte. Maar ik merk dat mensen uit onze omgeving dat een 'softe' aanpak vinden. Die vinden dat we haar duidelijk moeten maken dat ze niet zo'n drama moet maken om onbenullige dingen. Maar voor haar zijn die dingen op dat moment niet onbenullig.
Kortom, wij vinden het niet echt moeilijk, maar ik vind het soms moeilijk om om te gaan met de mening van anderen. Die kunnen je dan toch het gevoel geven dat je iets niet goed doet, terwijl je zelf 100% achter je aanpak staat. Dat maakt mij dan weer onzeker...

Bij de oudste vind ik het zwaar, bij de jongste een eitje.

Het zwaartse vind ik het als ze met z'n tweeën op 'oorlogspad' zijn. Van alles uitproberen, gillen, rondrennen . Dan voel ik me ook weleens zoals die ouders bij de Eerste Hulp bij Opvoeden. Ik zou ze alleen geen kapmessen geven en ze slapen godzijdank het liefste in hun eigen bed (hoewel de oudste fases heeft dat ze bij mij wil liggen, dat accepteer ik en gaat altijd weer over).
Maar ik begrijp die ouders een stuk beter nu ik zelf kinderen van die leeftijd heb. Een vierjarige is doorgaans makkelijker qua communicatie, maar de dingen die ze ondernemen zijn wel heftiger en vragen om meer sturing dan bij een 2-jarige.

Ik zat gisteren trouwens echt met tranen in mijn ogen te kijken hoe die moeder een half uur bleef zitten terwijl haar zoontje haar bleef roepen . Ik voelde echt precies wat zij moest voelen. Sowieso herkende ik mezelf wel in haar. Ik ben ook te lief, en voel me regelmatig schuldig ten opzichte van de kinderen, waardoor ik eerder geneigd ben dingen toe te staan (geen kapmes, maar wel een extra koekje, een cadeautje, of langer televisie kijken).

.

Het klinkt weer heel cliché, maar voor mij geld het momenteel echt wel, hoe ouder hoe pittiger. Toen de tweeling net was geboren vond ik het heerlijk dat ze alle vier nog niet naar school gingen, nu gaan de oudste twee naar school en zie ikal op tegen de 2 weken vakantie in mei.
Ik hou erg veel van ze, maar ik ben dat constante geruzie en gezeur soms echt spuugzat! En dan ben ik blij als ze naar bed kunnen.
Momenteel vind ik het ERG pittig. Dat was vorig jaar wel anders. Nu zitten ze hier ook wel kort op elkaar enze willen dys echt niet voor elkaar onder doen, dus altijd strijd!

Voor mij geldt ook: hoe ouder, hoe pittiger.
De ene dag is ook veel zwaarder dan de andere. Soms is het ook echt wel een eitje, maar vaak ook zeker niet. En dan heb ik er maar één. Nu vergt mijn zoon af en toe ook wel speciale aandacht en daarvoor staat ie op de wachtlijst voor psychomotorische therapie. En ik zal in gesprek gaan bij een organisatie die mij handvatten gaan geven. Dat vind ik heel fijn. Want ook al is het een schatje en is onze band heel goed, sommige dingen zijn gewoon lastig. En het maakt het voor mij moeilijker omdat ik dan niet kan verleggen met een partner.

Jup, het echte opvoeden begint nu en dat is wel zwaar. Herken me wel in hoe Minneke het zegt. Het is natuurlijk prachtig dat Tomas in volzinnen kan vertellen wat hij wil, maar daardoor moet je er ook veel meer met je hoofd bij zijn dan bij een kindje van 1 dat alleen brabbelt (en continu dingen in de mond stopt en wegloopt, I know). Tomas vraagt nu bijvoorbeeld 's ochtends al of we 's middags chips zullen eten als tussendoortje en mijn antwoord onthoudt hij, dus als ik half afwezig 'ja' heb geknikt, houdt hij me er ook aan...

Is het niet zo dat het op een andere manier pittig is? Ik vind het nu bijv. Pittig dat ik geclaimd word door de kinderen. Ik kan niet rustig boven aan de gang omdat er altijd wel eentje binnen 3 minuten me nodig heeft. Ik vond de babytijd van de oudste dan wel weer zwaarder door het vele huilen en werd het rond deze leeftijd beter, bij de jongste vond ik de eerste maanden juist makkelijker, omdat zij nu pas met frustratie te maken krijgt.