Snapt(e) jullie man het?

Oke sorry, ik zal het toelichten.

Een vriendin van mij heeft 2 kinderen. En bij elke zwangerschap is ze vanaf de zwangerschapstest haar man zo verschrikkelijk aan het becommanderen. Want ooh ... ze is zwanger.
Dus ik ben denk ik een beetje bevooroordeeld.
Er zijn namelijk meerdere vrouwen die puur bij het woordje zwangerschap niets meer kunnen en willen en dan wel verwachten van hun man dat ze alles maar gaan doen.

Catwoman, ik vind het altijd zo leuk hoe solidair vrouwen onder elkaar zijn.

Charles schreef:Catwoman, ik vind het altijd zo leuk hoe solidair vrouwen onder elkaar zijn.

En daar bedoel je mee ...

Catwoman79 schreef:

Charles schreef:Catwoman, ik vind het altijd zo leuk hoe solidair vrouwen onder elkaar zijn.

En daar bedoel je mee ...

Als je zelf vrouw bent en nota bene zwanger bent geweest vind ik de opmerking 'je bent zwanger, niet ziek' vrij ongenuanceerd omdat ik me zou kunnen voorstellen dat je je dan best kunt voorstellen dat er vrouwen zijn die zich ook daadwerkelijk ziek voelen/zijn. Als een man of een vrouw die nog nooit zwanger was dit zegt vind ik het ook lomp, maar kan ik het nog enigszins begrijpen.

Mijn man begreep er volgens mij ook niet veel van. Alleen hier maakte het niet zo veel uit, als hij het wel begrepen had was de situatie nog zo geweest dat hij nog altijd minder energie had voor dingen dan ik. Sterker nog, 2,5 maand van mijn zwangerschap lag hij in het ziekenhuis.
Ook niet echt een vergelijkbare situatie dus, maar ik weet wel hoe het voelt als je het gevoel heb dat je meer rust nodig hebt maar dat niet kan pakken. En hoewel bij mij de situatie er dus ook gewoon niet naar was dat ik écht genoeg rust kon pakken denk ik wel dat het belangrijk is dat je op je strepen gaat staan. Ik heb dat zelf ook gedaan, mijn man was soms behoorlijk veeleisend, wilde dan weer dat ik dingen voor hem meenam van de supermarkt, dan weer dat ik hem vanalles en nog wat bracht en wassen draaide of drinken voor hem ging halen. Ik heb gewoon regelmatig gezegd dat hoe graag ik die dingen ook allemaal voor hem wilde doen, ik dat écht niet ging doen omdat ik mezelf en mijn zwangerschap daarmee ondermijnde. Hoe vermoeiend zwanger zijn kan zijn snapte hij niet, maar dat rust ook gewoon belangrijk is voor de gezondheid van het kindje en dat de gezondheid van de moeder daar ook deels bepalend voor is, dat vond hij makkelijker te begrijpen en te accepteren. Daardoor ging hij wel beter naar me luisteren als ik zei dat ik écht even niet kon omdat ik uit moest rusten, want hoe ver de zwangerschap ook van hem af stond, zijn zoon was (en is) heilig voor hem!

Het lijkt mij echt enorm vervelend als je vriend/man dat niet begrijpt. Daar zou ik mij enorm aan ergeren, denk ik.

Mijn man begreep het gelukkig wel. Hij heeft vrijwel de hele zwangerschap alles in huis gedaan en de laatste maanden ook gekookt en afgewassen. Zodra ik maar een poging deed om op te staan vroeg hij al wat ik wilde hebben. Mijn man sloeg er een beetje in door. Dat ergerde soms ook wel een beetje.

Ik geloof niet dat wij daar problemen over hebben gehad. Ik verdeelde de dingen wat door de week heen en had niet eens zoveel hulp daar in nodig.
Weet jij of vertel jij hem wel hoe jij je dan voelt? In plaats van de zeggen ik ben zwanger dus dat kan niet, is het voor hem misschien duidelijker als je aangeeft waar je last van hebt? Bijvoorbeeld dat je bekken zeer doen aan het einde van de dag, of dat je er harde buiken van krijgt?

Manderijn schreef:Ik geloof niet dat wij daar problemen over hebben gehad. Ik verdeelde de dingen wat door de week heen en had niet eens zoveel hulp daar in nodig.
Weet jij of vertel jij hem wel hoe jij je dan voelt? In plaats van de zeggen ik ben zwanger dus dat kan niet, is het voor hem misschien duidelijker als je aangeeft waar je last van hebt? Bijvoorbeeld dat je bekken zeer doen aan het einde van de dag, of dat je er harde buiken van krijgt?

Gisteravond ging t zo; ik kwam om 21.45u thuis. Hij kwam uit zichzelf naar buiten om me te helpen om mn spullen naar binnen te dragen (dat kwartje is al gevallen ). Vervolgens zaten we beide op de bank, ik was met veel moeite mn steunpanty's uit aant trekken (wat een rotdingen, maar heb behoorlijk last van spataderen) en zei dat ik echt kapot was en dat mn benen niet meer wilden. Niet om te zeuren, maar dat was gewoon echt zo. Als antwoord hierop vroeg hij of ik even wat drinken voor m wilde pakken. En dan niet voor de grap of om mij te plagen, hij was bloedserieus.

Ja, in dat geval is het misschien wat gebrek aan inlevingsvermogen.

Hier wel herkenbaar, maar nu houd ik meestal zelf mijn mond en weet vriend ook niet wat ik van hem verwacht. Wel heb ik nu last van een laag hb met de daarbij behorende moeheid, duizelingen en misselijkheid. Hij staat er helemaal achter dat ik wat minder ben gaan werken, maar zoals afgelopen weekend met pasen was ik er om 8.00 uur nieuwe tijd uit met T hebben we ontbeten, moets ik sandwiches maken voor de lunch, heb ik met t gedoucht en alles ingepakt en toen ik klaar was was meneer ook klaar om weg te gaan. Alleen had ik alle werk gedaan en heeft hij alleen maar voor zichzelf hoeven zorgen. Dan baal ik wel even, maar zeg er ook weer niets van. Met twee kids mag hij echt wel gaan meehelpen. Vervolgens snapt hij wel dat ik 's avonds moe ben en vroeg naar bed wil. Blijven toch mannen.

@Nillis, dat is hier standaard zo, zwanger of niet. Ik doe wat de kinderen betreft het meeste, doordeweeks en in het weekend. Het gaan dan ook wel zo snel. Daar heb ik me maar bij neergelegd.

Hij kon zich niet zo goed inleven in de zwangerschap, maar dat is denk ik ook wel heel moeilijk. Toen ik nog nooit zwanger was geweest wist ik ook niet dat je zo beroerd kon zijn.
En als ik heel eerlijk ben speelde ik het soms ook wel een beetje uit ('ahh schat, wil je alstjeblieft even boven een dekentje voor me pakken? Door die dikke buik kan ik niet zo makkelijk de trap meer op...' Bullshit)

Mijn vriend snapt het gelukkig wel, ook al baalt hij er af en toe wel flink van. Als ik een hele dag heb gewerkt ben ik gewoon zó moe, dan kan ik alleen nog maar op de bank hangen. Hij gaat dan koken en pakt vaak drinken voor me enzo. Hij vond het in het begin wel veel werk hoor, iedere avond na zijn werk koken (gelukkig deed ik dat sowieso natuurlijk niet al elke dag normaal gesproken )
Maar ik het weekend of als ik vrij ben en wat rustiger aan heb kunnen doen hoeft hij niet veel extra's te doen.
Hij doet het in ieder geval met liefde en is eerder bezorgd dat ik te veel doe dan te weinig... En ach, over een paar weken schijnt de vermoeidheid weer wat minder te zijn

Ik heb nooit last gehad van de zwangerschap in de zin dat man dingen moest begrijpen zeg maar, naast huilbuien maar dat heb ik zo ook hahah dus dat was hij gewend.

Ik wilde trouwens ook niet anders behandeld worden oid. Hij wilde niet dat ik met spullen bleef sjouwen, op trappen ging staan etc maar voor de rest heb ik gewoon alles tot het allerlaatst zelf kunnen doen gelukkig.

Overdag ontziet hij me wel maar 's nachts is hij meestal wel van mening dat ik er uit moet als één van de twee wakker is. Ik heb het liever andersom want ik heb geen lichamelijke klachten maar een volle werkdag op vier uurtjes slaap krijg ik nu moeite mee. Dat ga ik even aangeven en dan weet ik zeker dat hij ook wel meer gaat doen 's nachts.

Qua huishouden is het voor ons vrij lastig. Ik voel me nog heel goed maar stofzuigen en dweilen hoef ok bijvoorbeeld niet meer te doen. Daar heb ik dan de gehele dag last van, ik kan dan gewoon echt niks meer.

Mijn man daarentegen hoeft dat ook niet beide te doen want ook hij red dat gewoonweg niet. Zijn dus continu aan het bekijken wat er gedaan moet worden en wie dat het beste kan doen

Qua zorg voor E verdelen we het gewoon. in principe gaat dat zo'n beetje om en om. Wat dat betreft is mijn man heel makkelijk en zorgzaam naar ons beide.

Mijn vriend doet op het moment heel erg veel voor mij. Overdag voel ik me vaak nog redelijk, maar 's avonds ben ik echt kapot!
Ik doe het huishouden, maar verdeel dit nu gewoon over de week (en doe minder dan voorheen). Mijn vriend helpt me 's avonds na zijn werk ook nog met dingen. Hij vind het niet altijd even leuk, maar het is nu gewoon even niet anders.

wat vervelend Teddyaapje, weinig inlevingsvermogen heeft hij volgens mij. Ik zou daar echt vreselijk geïrriteerd van worden.

Mijn man helpt veel, stofzuigen, zware wasmanden tillen al dat soort klusjes doet hij voor me. Het is wel moeilijk voor hem dat ik zo snel moe ben en mijn lijf niet echt lekker meewerkt, voor hem niet echt gezellig zegmaar. Ik probeer als we eindelijk beide tijd voor elkaar hebben echt even gezellig te zitten. Maar door de vermoeidheid en vreselijk onrustige benen en armen gaat dit vaak gewoon niet en duik ik het liefst mijn bed in

Mijn vriend begreep het wel, kookt ook nog steeds regelmatig.
Uit zich zelf zou hij niet snel stofzuigen of dweilen, maar als ik er om vroeg deed hij het wel gewoon.
Ik heb hem ook duidelijk verteld wat ik niet goed kon, zoals vaatwasser opruimen, dat deed pijn in mijn bekken. En we deden ook veel samen. Nog steeds trouwens.

Mijn vriend was juist het tegenovergestelde. Ik mocht niks, want dat was slecht voor de baby. Ook als we bijvoorbeeld ergens een hapje gingen eten was het steeds; ''Mag dat wel?'' Soms werd ik er een beetje simpel van, maar over het algemeen vond ik zijn bezorgdheid juist wel lief.