Onzeker, normaal?

Ik ben zo vreselijk bang dat ik in R.avi zijn bedje kijk en hij niet meer ademt Ik blijf heen en weer lopen en heb 's nachts zijn bedje tegen mijn bed aan staan.

Ik heb al een sensormatje besteld, misschien dat dat wel helpt.

Maar hoe normaal is dat? Heeft iedere nieuwe moeder dat? En wat doe ik om mezelf wat rustiger te maken? Ik vreet me helemaal op als ik hem eventjes niet hoor.

Ik heb nog geenseens een kind, maar ik zou precies hetzelfde hebben. Heb ik wel bij mijn neefje en nichtje. Vreselijk gevoel.

Caroow schreef:Ik ben zo vreselijk bang dat ik in R.avi zijn bedje kijk en hij niet meer ademt Ik blijf heen en weer lopen en heb 's nachts zijn bedje tegen mijn bed aan staan.

Ik heb al een sensormatje besteld, misschien dat dat wel helpt.

Maar hoe normaal is dat? Heeft iedere nieuwe moeder dat? En wat doe ik om mezelf wat rustiger te maken? Ik vreet me helemaal op als ik hem eventjes niet hoor.

Ondanks dat baby nog niet geboren is herken ik het nu al helemaal. Ik denk echt dat het normaal is! Je bent zo verschrikkelijk blij met je nieuwe mannetje dat daar helaas ook de keerzijde angst bij komt kijken. Waarschijnlijk als je hem wat beter kent en zijn geluidjes (en stiltes) goed kent gaat dit wel weer over! Maar goed.. misschien is het fijner als er mensen reageren die al wel een kindje hebben!

Ik hoop dat er een heleboel moeders nu gaan zeggen dat het normaal is

Pussycat schreef:Ik hoop dat er een heleboel moeders nu gaan zeggen dat het normaal is

Maar... heb je het nu nog steeds bij je dochter pussycat? Dat ongeruste op dat gebied zakt toch wel hoop ik?

Ja het zakt wel, maar helemaal verdwijnen heeft het bij mij niet gedaan (nog?)
Helemaal als ze ziek of niet lekker zijn dan blijf je toch altijd op je hoede zeg maar.

Pussycat schreef:Ja het zakt wel, maar helemaal verdwijnen heeft het bij mij niet gedaan (nog?)
Helemaal als ze ziek of niet lekker zijn dan blijf je toch altijd op je hoede zeg maar.

Hier hetzelfde, vreselijk wanneer ze ziek zijn.

Zoooooo herkenbaar. Ik heb het ook nog hoor Caroow. Helemaal als hij savonds onder de douche is geweest en hij daarna alleen in zijn eigen kamertje, of onze kamer ligt en wij beneden zitten. Dan ren ik bekant om de vijf minuten naar boven om even mijn vinger onder zijn neus te leggen. Het enige wat mij dit overlevert is by the way een boze blik van mijn zoon als hij uit zijn bijna slaapje word gehaald :p Dit is overigens ook de reden dat ik hem nog niet in zijn eigen kamertje durf te leggen.

Pussycat schreef:Ja het zakt wel, maar helemaal verdwijnen heeft het bij mij niet gedaan (nog?)
Helemaal als ze ziek of niet lekker zijn dan blijf je toch altijd op je hoede zeg maar.

Ja, denk dat het er wel een beetje hoort en inderdaad wat Pussycat zegt is waar.

Ja hoor, herkenbaar. Bij beide kinderen (bijna 4 en 1). Het sensormatje heeft mij wel geholpen. Vertrouwde erop dat dat ding ging loeien als hij niet meer ademde

Ik had(heb in mindere mate nog steeds) dat ook hoor, ook het bedje strak tegen mijn bed aan. Dat wordt vanzelf minder

Luce schreef:Ja hoor, herkenbaar. Bij beide kinderen (bijna 4 en 1). Het sensormatje heeft mij wel geholpen. Vertrouwde erop dat dat ding ging loeien als hij niet meer ademde

+1

Ik ga nog altijd 's avonds een keer kijken. En soms ook 's nachts.

Ja herkenbaar. Mijn dochter is 3maanden en manlief vind het raar dat ik de babyfoon snachts aanheb. Wij hebben met beeld maar dan kan ik mooi spieken of ze nog ademt. Dan zie ik haar buike op en neer gaan. Verder over alles wel onzeker. Soms bij nachtvoedingen google ik er op los

De 1e week bij de oudste had ik er wel last van, daarna niet meer. Na 3weken had ik geen hulp meer van man etc en moest ik ook de hond uit laten. Dus dan lag y. Ook in bed alleen in huis voor 10min.

Ik herken het ook, pas na zijn eerste verjaardag kreeg ik wat meer rust. Ik had trouwens geen sensormatje of iets in die geest.

SarahKey schreef:Ik herken het ook, pas na zijn eerste verjaardag kreeg ik wat meer rust. Ik had trouwens geen sensormatje of iets in die geest.

Ik ook, na de 6 mnd was die angst voor wiegendood een stuk minder, maar ik slaap pas sinds een maandje zelf ook goed als ze ergens anders slaapt. Het is je kostbaarste en meest kwetsbare bezit, zou het eerder gek vinden als je het niet zo zou voelen.

Herkenbaar, nu heb ik er geen last meer van. Alleen als hij langer slaapt dan normaal vraag ik me af of het nog goed gaat. Hij wordt alleen snel wakker, dus mag van mezelf niet kijken en via de babyfoon kunnen we zijn ademhaling ook horen als we op knopje drukken

Herkenbaar! Gaat vanzelf over !
Dat sensor matje maakt zoveel kabaal als hij afgaat dus je hoeft niet bang te zijn dat je daar niet wakker van word.

Ik zat me af te vragen of het herkenbaar was, en dat was het eigenlijk niet, ik voelde me meteen een slechte moeder Maar ik weet hoe het komt, denk ik. Mijn kinderen zijn prematuur en premature kinderen, knorren veel/vaak je hoort ze dus echt heel duidelijk ademhalen, dat konden we door de babyfoon horen dus ik heb me daar denk ik daardoor er nooit zorgen om gemaakt.

Opeens bedacht een van de twee op haar buik te gaan slapen, toen was ze al wel een paar maanden oud hoor, ik heb het even erg gevonden, maar toen bedacht dat ik vertrouwen moest hebben in mijn kind en adt ze het vast niet had gedaan als ze het niet kon

Nee ik herken het niet. Maar zo te lezen herkennen er genoeg moeder zich wel hierin.

Oja, heel herkenbaar. 's Nachts gaat het wel, dan hoor ik hem meestal wel (hij ligt tussen ons in) en anders voel ik even. Maar overdag, pfoe. Ik leg hem nu vaak in zijn eigen bedje om te slapen en eigenlijk is het nooit goed. Ligt ie te huilen, dan denk ik stil nou, ga toch slapen. Maar als het dan een poos stil is ga ik mezelf toch weer gek maken, dan denk ik ojee, ademt ie nog wel? Ik probeer er maar gewoon vertrouwen in te hebben want als ik ga kijken wordt ie vrij snel daarna meestal wakker, dus dat is ook niet echt een optie.

Herkenbaar hoor!
Ik droomde bij allebei toen ze klein waren ook heel vaak dat ze tussen ons in lagen en dat ze dan onder het dekbed stikten of dat ze uit bed vielen. Terwijl ze vrijwel nooit bij ons in bed lagen.
Het zakt vanzelf, al ga ik nu nog steeds altijd even kijken als ze slapen en ik boven ben.

Pussycat schreef:Ja het zakt wel, maar helemaal verdwijnen heeft het bij mij niet gedaan (nog?)
Helemaal als ze ziek of niet lekker zijn dan blijf je toch altijd op je hoede zeg maar.

Dit dus. Ik heb op voorhand het sensormatje besteld en ik ben er echt heel blij mee. Wel is hij 1 keer af gegaan terwijl er niks aan de hand was en daar was Ik heel erg van geschrokken ( toen was hij 3 dagen oud ). En verder gaat hij soms nog af als hij weer eens ondersteboven in zo'n bedje ligt.

Heel herkenbaar! En wij hebben nadat wij onze zoon levenloos in zijn bedje hebben gevonden ook meteen het nannycare matje aangeschaft.
Ik zou het bij een volgend kindje ook absoluut weer gebruiken, totdat hij/zij beweeglijk gaat worden in bed dan moet hij er uit voordat je vals alarm krijgt en ik vond dat ik op een gegeven moment het vertrouwen terug moest krijgen.
Maar wat je zegt is heel herkenbaar en helemaal niet gek.