Zo onzeker

Ik heb de laatste tijd zoveel last van mijn onzekerheid. Mijn vriend en ik zijn nu ruim anderhalf jaar samen, we wonen ook samen. Hij ziet er nogal goed uit en heeft heel veel vrouwelijke aandacht. Zijn exen waren ook enorm knap. Ik ben niet zo knap en heb niet zo'n mooi slank figuurtje als zij, en daar heb ik vooral de laatste tijd heel veel last van. Hij mag niet meer aan me komen, omdat ik dan alleen maar denk dat hij die vetjes voelt en mijn buikje en omdat ik bang ben dat hij ziet hoe mollig ik ben. Sex hebben we dus al maanden niet meer (heel af en toe, gemiddeld denk ik 1x per maand).

Als hij alleen uitgaat, ben ik zo bang dat hij iemand tegenkomt die wel mooi is, dat ik de hele nacht wakker lig. Onze relatie gaat echt helemaal niet goed zo en ik heb geen idee wat ik er aan kan doen. Ik heb gezegd dat ik zo onzeker ben en dat ik het fijn zou vindenals hij zou uitspreken dat hij me mooi vindt, maar aan de andere kant denk ikm dan meteen dat hij zou liegen als hij dat zou zeggen.

Herkenbaar? En wat doe ik eraan?

Ik denk dat je hem op deze manier alleen maar van je af duwt. Het heeft geen zin om te gaan piekeren of hij iemand anders tegenkomt, daar kun jij namelijk niks aan veranderen, als dat zo is. Eerlijk gezegd vind ik het ook geen goed teken dat jullie al maanden geen sex hebben, jullie zijn pas anderhalf jaar samen....

Spreekt hij vaak niet uit dat je mooi bent dan? Dat kan je ook onzeker maken. Ik denk dat je meer zelfvertrouwen moet krijgen, dus proberen jezelf tóch mooi te vinden ondanks je 'vetjes'.

Maar jij bent toch helemaal niet mollig? Volgens mij weet ik wie je eerder was en je bent juist prachtig slank.
Ik ben het eens met Zelda dat ik denk dat je hem op deze manier van je af duwt. Als je dit steeds op hem afreageert geef je hem wel een reden om ermee te stoppen. Ik zou er goed met hem over praten, over je onzekerheid over jezelf en in relatie met zijn exen. Onthoudt wel dat jij zijn vriendin bent, en dat die exen niet zomaar exen zijn. Ondanks dat ze zo mooi waren waren het niet de vrouwen met wie hij oud wilde worden/is geworden.

Chance schreef:Maar jij bent toch helemaal niet mollig? Volgens mij weet ik wie je eerder was en je bent juist prachtig slank.

Ik heb ook een klein vermoeden wie ze eerst was en ik trok ook even mijn wenkbrauwen op bij het woord 'vetjes' en 'mollig'.

Hij spreekt het niet vaak uit, dat hoeft ook niet elke dag natuurlijk, maar zo af en toe is het wel fijn om te horen.
Het maakt me ook onzeker dat hij niet probeert me aan te raken, maar het is ook wel weer logisch omdat ik hem zelf ook niet aanhaal, uit angst dat hij voelt hoe ik voel, of dat ik mijn kleren uit moet doen.
Op vakantie heb ik geprobeerd met alleen een broekje aan te gaan slapen, maar ik moest zo huilen dat de hele avond natuurlijk weer verpest was en heb snel een shirtje aan getrokken.
Ik weet niet zo goed hoe ik zelfverzekerder kan worden, ik was 10 kilo geleden al onzeker en nu al helemaal.

Het is ook zo moeilijk, te beseffen dat ik het zelf kapotmaak maar ik mezelf ook niet kan dwingen net te doen alsof ik geen angst, verdriet en pijn voel als hij me ziet of aanraakt.

Is het geen idee dat je hierover gaat praten met een professioneel iemand? Want volgens mij speelt jouw verleden qua onzekerheid over je lichaam hierin ook nog mee.

Chance schreef:Is het geen idee dat je hierover gaat praten met een professioneel iemand? Want volgens mij speelt jouw verleden qua onzekerheid over je lichaam hierin ook nog mee.

Ik heb een jaar of 10 geleden therapie gehad en ongeveer 2 jaar geleden ook weer, helaas helpt het niet.
Doordat ik er elke week weer over moet praten, wordt alles weer zo naar boven gehaald en houdt het me weer continu bezig. Ik heb het daar nu te druk voor, moet me te goed concentreren op mijn werk en daarvoor kan ik wel een knop omzetten en gewoon goed functioneren.

Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Amen.

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Klopt. Maar het probleem is dat dat dus niet lukt. Mocht iemand een manier weten waarop het wel zou lukken dan hoor ik dat graag.
Ik heb dus therapie gehad bij een pycholoog, psychotherapeut, groepstherapie met allemaal mensen die onzeker waren (maar ik functioneer dus zo goed dat de buitenwereld totaal niks in de gaten heeft en dat maakte het heel lastig voor de therapeute), hypnotherapie, osteopaat, en nog iemand waarvan ik niet meer weet wat voor iemand het was.

SuzieQ schreef:

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Klopt. Maar het probleem is dat dat dus niet lukt. Mocht iemand een manier weten waarop het wel zou lukken dan hoor ik dat graag.
Ik heb dus therapie gehad bij een pycholoog, psychotherapeut, groepstherapie met allemaal mensen die onzeker waren (maar ik functioneer dus zo goed dat de buitenwereld totaal niks in de gaten heeft en dat maakte het heel lastig voor de therapeute), hypnotherapie, osteopaat, en nog iemand waarvan ik niet meer weet wat voor iemand het was.

Hou je het dan niet zelf een beetje in stand? Ik bedoel het echt niet zo lullig als het er wellicht staat. Maar het kan zijn dat je zo vertrouwd bent met je gedrag en naar hoe je naar jezelf kijkt, dat je je er -onbewust- aan wil vasthouden.

Zelda schreef:

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Amen.

Ook eens.

Er zijn trouwens ook andere therapieën waarbij je niet steeds over je verleden hoeft te praten maar die meer gericht zijn op gedrag.

SuzieQ schreef:

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Klopt. Maar het probleem is dat dat dus niet lukt. Mocht iemand een manier weten waarop het wel zou lukken dan hoor ik dat graag.
Ik heb dus therapie gehad bij een pycholoog, psychotherapeut, groepstherapie met allemaal mensen die onzeker waren (maar ik functioneer dus zo goed dat de buitenwereld totaal niks in de gaten heeft en dat maakte het heel lastig voor de therapeute), hypnotherapie, osteopaat, en nog iemand waarvan ik niet meer weet wat voor iemand het was.

Nou, ik heb anders wel het idee dat je vriend het wel degelijk in de gaten heeft. En JIJ hebt er toch last van, daarom ga je toch naar een hulpverlener? Dat heeft toch weinig met de buitenwereld te maken? Ik snap niet waarom dat lastig zou zijn, eerlijk gezegd.

Zelda schreef:

SuzieQ schreef:

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Klopt. Maar het probleem is dat dat dus niet lukt. Mocht iemand een manier weten waarop het wel zou lukken dan hoor ik dat graag.
Ik heb dus therapie gehad bij een pycholoog, psychotherapeut, groepstherapie met allemaal mensen die onzeker waren (maar ik functioneer dus zo goed dat de buitenwereld totaal niks in de gaten heeft en dat maakte het heel lastig voor de therapeute), hypnotherapie, osteopaat, en nog iemand waarvan ik niet meer weet wat voor iemand het was.

Hou je het dan niet zelf een beetje in stand? Ik bedoel het echt niet zo lullig als het er wellicht staat. Maar het kan zijn dat je zo vertrouwd bent met je gedrag en naar hoe je naar jezelf kijkt, dat je je er -onbewust- aan wil vasthouden.

Denk dat je daar wle een beetje gelijk in hebt hoor. Het "opgeven" van mijn eetstoornis is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Het was mijn leven, en dat ga je dan ineens afgeven na al die jaren. Het was -en is- ontzettend moeilijk om te accepteren dat mijn lichaam nu misschien dan wel gezonder is, maar ook minder mooi en dikker. Ik voelde me fysiek ook veel beter toen ik dunner was. Ik wil nu overigens niet meer zo mager zijn hoor, maar gewoon mooi slank. Ik ben nu het dikst van mijn vriendinnengroep terwijl ik een paar jaar geleden nog het dunst was, dat is ook best moeilijk.

Ik zou mezelf heel graag willen accepteren, maar ik ben inderdaad heel bang dat ik mezelf zou accepteren zoals ik er nu uitzie en dat ik dan voor gek sta omdat mensen denken dat ik mezelf geweldig vind en dat helemaal niet ben.

Vast onbegrijpelijk verhaal, het blijkt nogal lastig te verwoorden wat er nou eigenlijk precies mis is.

Mensen gaan niet denken dat jij jezelf geweldig vindt. Hoogstens dat je meer zelfvertrouwen hebt gekregen en dat maakt je alleen maar mooier en wat dan nog, als mensen denken dat je jezelf geweldig vindt, laat ze lekker kletsen.
Misschien denk ik er wel te makkelijk over en is deze houding voor jou nog een te grote stap, maar mij heeft het in ieder geval wel een stuk geholpen om minder onzeker te zijn over mezelf, en om meer van mezelf te gaan houden. Ik weet eigenlijk wel zeker dat jij heel perfectionistisch bent en je wilt er altijd goed uit zien en je lichaam strak houden, maar je moet ook kunnen accepteren dat het een keer wat minder gaat en dat je niet álles perfect kunt doen, snap je?

RYW schreef:

SuzieQ schreef:

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Klopt. Maar het probleem is dat dat dus niet lukt. Mocht iemand een manier weten waarop het wel zou lukken dan hoor ik dat graag.
Ik heb dus therapie gehad bij een pycholoog, psychotherapeut, groepstherapie met allemaal mensen die onzeker waren (maar ik functioneer dus zo goed dat de buitenwereld totaal niks in de gaten heeft en dat maakte het heel lastig voor de therapeute), hypnotherapie, osteopaat, en nog iemand waarvan ik niet meer weet wat voor iemand het was.

Nou, ik heb anders wel het idee dat je vriend het wel degelijk in de gaten heeft. En JIJ hebt er toch last van, daarom ga je toch naar een hulpverlener? Dat heeft toch weinig met de buitenwereld te maken? Ik snap niet waarom dat lastig zou zijn, eerlijk gezegd.

Hij heeft dat inderdaad in de gaten. Maar de hulpverleners konden me allemaal niet helpen, stuk voor stuk gaven ze aan dat mijn geval niet zwaar genoeg is, snap je? Daarnaast maakte de therapie me altijd heel verdrietig en zou ik dat niet weer allemaal door willen gaan, wetende dat het toch niet gaat helpen (want dan zou het 10 jaar geleden ook wel geholpen hebben). Ook wordt niet alles vergoed en heb ik financieel gewoon niet de middelen om dat te betalen. Ik wil het dus heel graag zelf doen. Eenpaar jaar geleden ben ik 8 kg afgevallen en toen leek alles zoveel beter. Ik zat veel beter in mijn vel, schaamde me niet meer op straat, durfde gewoon in bikini en voor mijn vriend vond ik het prima om in mijn ondergoed rond te lopen. Daarom weet ik dat ik nu ook weer die kilo's kwijt moet raken, maar ik eet prima en sport 3 tot 4x per week en val geen gram af. Mijn buik is zelfs alleen maar dikker geworden (ik was tot een jaar geleden zo plat als een dubbeltje daar).

Dus eigenlijk heb je een toneelstukje opgevoerd voor je therapeuten dat het allemaal zo erg niet is, omdat je zegt dat de 'buitenwereld' (dus ook de therapeut?) niets doorheeft? Terwijl je jezelf te lelijk vindt om seks te hebben met je vriend en je continu bang bent hem kwijt te raken aan een dunner exemplaar, terwijl je van jezelf walgt? Is dat dan bewust of onbewust, dat toneelstukje, of vertel je eerlijk over je problematiek?

RYW schreef:Dus eigenlijk heb je een toneelstukje opgevoerd voor je therapeuten dat het allemaal zo erg niet is, omdat je zegt dat de 'buitenwereld' (dus ook de therapeut?) niets doorheeft? Terwijl je jezelf te lelijk vindt om seks te hebben met je vriend en je continu bang bent hem kwijt te raken aan een dunner exemplaar, terwijl je van jezelf walgt? Is dat dan bewust of onbewust, dat toneelstukje, of vertel je eerlijk over je problematiek?

Tegen de therapeut is het geen toneelstukje. Tegenover de buitenwereld gedeeltelijk. Als ik doe waar ik goed in ben, voel ik me ook goed. Op mijn werk gaat het prima, dan kan ik die knop ook gemakkelijk uitzetten, ook werk ik met allemaal mannen en 1 meisje, en die zijn niet zo bezig met hoe je eruit ziet en hoe je gekleed bent enz.

Wat de therapeut me probeerde te vertellen is denk ik dat zij normaliter met zware gevallen te maken had. Mijn dagelijks leven wordt niet dusdanig beperkt dat ik depressief ofzo zou kunnen worden. Ik ben mezelf er ook te erg van bewust dat het "enige" wat ik hoef te doen, is mezelf accepteren. En ik ben de enige die daarvoor kan zorgen. Nou zijn er natuurlijk ook wel dingen gebeurd in mijn leven die dit allemaal heel veel moeilijker maken, waar ik het liever niet over wil hebben (wat ik met de therapeut naturliujk wel heb besproken). En een therapeut kan mij niet dwingen om mezelf te accepteren. En blijkbaar hebben ze ook niet de manier gevonden om iemand dit te leren.

RYW schreef:Ik weet niet wie je was, maar op deze manier leg je echt eigenhandig een flinke stapel bommen onder je relatie. Dit maakt je totaal onaantrekkelijk, en dan doel ik niet op de vetjes maar op je instelling. Als jij jezelf echt lelijk vindt, hoe moet hij je dan mooi vinden? Als jij niet gelukkig bent met jezelf, hoe kan hij dan gelukkig zijn met je? Ik denk ook dat je hulp moet zoeken, niet voor je relatie maar voor jezelf, en daar help je op de langere termijn ook weer je relatie mee.

Zó eens.

Suzie, ik heb problematiek gehad veel minder ernstig dan de jouwe, maar ik werd ook gewoon geholpen met zaken als acceptatie, leren loslaten er dergelijke, omdat ik daar last van had. Dat was ernstig genoeg voor de therapeut... Ik vind het zo raar dat jouw overduidelijke last niet ernstig genoeg is. Je wordt wel belemmerd in je dagelijkse leven, want je kan niet eens seks hebben met je vriend!

SuzieQ schreef:

RYW schreef:Dus eigenlijk heb je een toneelstukje opgevoerd voor je therapeuten dat het allemaal zo erg niet is, omdat je zegt dat de 'buitenwereld' (dus ook de therapeut?) niets doorheeft? Terwijl je jezelf te lelijk vindt om seks te hebben met je vriend en je continu bang bent hem kwijt te raken aan een dunner exemplaar, terwijl je van jezelf walgt? Is dat dan bewust of onbewust, dat toneelstukje, of vertel je eerlijk over je problematiek?

Tegen de therapeut is het geen toneelstukje. Tegenover de buitenwereld gedeeltelijk. Als ik doe waar ik goed in ben, voel ik me ook goed. Op mijn werk gaat het prima, dan kan ik die knop ook gemakkelijk uitzetten, ook werk ik met allemaal mannen en 1 meisje, en die zijn niet zo bezig met hoe je eruit ziet en hoe je gekleed bent enz.

Wat de therapeut me probeerde te vertellen is denk ik dat zij normaliter met zware gevallen te maken had. Mijn dagelijks leven wordt niet dusdanig beperkt dat ik depressief ofzo zou kunnen worden. Ik ben mezelf er ook te erg van bewust dat het "enige" wat ik hoef te doen, is mezelf accepteren. En ik ben de enige die daarvoor kan zorgen. Nou zijn er natuurlijk ook wel dingen gebeurd in mijn leven die dit allemaal heel veel moeilijker maken, waar ik het liever niet over wil hebben (wat ik met de therapeut naturliujk wel heb besproken). En een therapeut kan mij niet dwingen om mezelf te accepteren. En blijkbaar hebben ze ook niet de manier gevonden om iemand dit te leren.

Jawel hoor, ik heb het geleerd. Ik heb een soort van gedragstherapie gehad gericht op het (in eerste instantie) wegdrukken en vervolgens het veranderen van mijn negatieve zelfbeeld en ik heb daar veel aan gehad.
Ik behoorde ook niet tot de 'zware' gevallen maar ik kon het laatste stukje toch niet zelf doen.

Maar je zegt dat je dagelijks leven niet zo erg wordt beperkt hierdoor maar mij lijkt dat het juist een gigantische invloed heeft. Zie je relatie met je vriend!

*

Dit is wel heel herkenbaar. 10 jaar geleden, 10 kg minder, voelde ik me ook wel onzeker, maar nu nog veel meer (en dat terwijl ik nog 8kg meer heb gewogen 2 jaar terug door gebruik van nieuwe medicijnen) Ik heb vaak aangegeven naar mijn vriend toe dat ik me onzeker voel, en dat ik het belangrijk vind dat hij me zo nu en dan verteld dat hij me mooi vindt. Dat doet hij ook, gelukkig. Hij begrijpt het ook wel, gezien hij zelf ook onzeker kan zijn. (vooral onzeker over het te dun zijn)

Wat bij mij helpt is af en toe gewoon doordeweeks tijdens het douchen, maskertjes, scrubjes etc. (dat is normaal mijn weekendritueel, maar dan gewoon een keertje extra) Gewoon tijd voor mezelf en voor mijn uiterlijk. Ik trek na het douchen dan kleding aan die ik mooi vind en waar ik me goed in voel, dit ook met lingerie. Die moet ikzelf sexy vinden.

Misschien kun je eens naar haptonomie? Die duiken niet diep in je verleden (wel iets zodat ze een beeld kunnen krijgen van je) maar vooral kijken ze naar het heden. Hoe kunnen ze jou helpen je beter te voelen met jezelf op dit moment.
Wel erg naar...ik heb inmiddels wel geleerd dat je eerst gelukkig met jezelf moet zijn voor je een ander kunt toe laten... Maar praat er wel met je vriend over!!

Heel veel sterkte!

Ps jij wil toch naar Thailand? Dat zal ook wel goed zijn voor je zelfvertrouwen!

SuzieQ schreef:

RYW schreef:Dus eigenlijk heb je een toneelstukje opgevoerd voor je therapeuten dat het allemaal zo erg niet is, omdat je zegt dat de 'buitenwereld' (dus ook de therapeut?) niets doorheeft? Terwijl je jezelf te lelijk vindt om seks te hebben met je vriend en je continu bang bent hem kwijt te raken aan een dunner exemplaar, terwijl je van jezelf walgt? Is dat dan bewust of onbewust, dat toneelstukje, of vertel je eerlijk over je problematiek?

Tegen de therapeut is het geen toneelstukje. Tegenover de buitenwereld gedeeltelijk. Als ik doe waar ik goed in ben, voel ik me ook goed. Op mijn werk gaat het prima, dan kan ik die knop ook gemakkelijk uitzetten, ook werk ik met allemaal mannen en 1 meisje, en die zijn niet zo bezig met hoe je eruit ziet en hoe je gekleed bent enz.

Wat de therapeut me probeerde te vertellen is denk ik dat zij normaliter met zware gevallen te maken had. Mijn dagelijks leven wordt niet dusdanig beperkt dat ik depressief ofzo zou kunnen worden. Ik ben mezelf er ook te erg van bewust dat het "enige" wat ik hoef te doen, is mezelf accepteren. En ik ben de enige die daarvoor kan zorgen. Nou zijn er natuurlijk ook wel dingen gebeurd in mijn leven die dit allemaal heel veel moeilijker maken, waar ik het liever niet over wil hebben (wat ik met de therapeut naturliujk wel heb besproken). En een therapeut kan mij niet dwingen om mezelf te accepteren. En blijkbaar hebben ze ook niet de manier gevonden om iemand dit te leren.

Als ik zo je bericht lees, zit je vast in heel verkeerd denkpatroon. Je denkt heel negatief over jezelf, waardoor je je vriend van je wegduwt. En doordat er zo afstand ontstaat tussen jou en je vriend, word je nog weer onzekerder.

Er moet dus echt iets gebeuren: je moet dat negatieve denkpatroon van jezelf veranderen. Probleem is alleen dat dat heel moeilijk is om dat zelf te doen. Daarom is er therapie: zodat mensen jou kunnen helpen die stappen te nemen die nodig zijn. Ik zou dus toch therapie toch wel overwegen, als ik jou was.

Je vertelt dat je geen goede ervaringen gehad hebt met therapeuten, maar ik zou het niet zo snel opgeven als ik jou was. Er zijn namelijk heel verschillende therapeuten. Jij hebt blijkbaar een verkeerde therapeut gehad, omdat die vooral ervaring had met zware gevallen. Maar er zijn zat therapeuten die vooral met 'gewone' mensen werken. Want geloof me: je hoeft echt niet zwaar depressief te zijn om naar een therapeut te gaan. Heel veel mensen die een gewoon leven hebben gaan naar therapie, omdat ze merken dat iets psychisch ze in de weg zit. Dat geldt voor jou ook, dus waarom zou je dat niet proberen?

Ook geef je aan dat je niet in je verleden wil gaan spitten. Maar dat hoeft niet altijd. Ik ben geen psycholoog, maar ik heb begrepen dat een van de meest succesvolle therapieën cognitieve gedragstherapie is. Je kunt daar wel wat over vinden op internet. Het fijne voor jou is dat deze therapie zich helemaal niet zo bezighoudt met iemands verleden. Het gaat vooral over het hier en nu; dus hoe je je gedrag en je gedachten die je nu belemmeren kunt veranderen.

Ik zou het gewoon proberen. Misschien kun je eens informeren bij de huisarts, en dan vooral duidelijk aangeven wat je wel en niet wil en wat je in vorige therapieen dwars zat. Het ergste wat je kan gebeuren is dat je wat geld en tijd voor niets kwijt bent. Dat is vervelend. Maar nog veel erger zou zijn als er niets veranderd en je relatie daardoor kapot gaat.